Caleidoscoop

Hildur Gudnadóttir, BJ Nilsen And Stilluppsteypa - Second Childhood

 

Hildur Gudnadóttir, BJ Nilsen And Stilluppsteypa - Second Childhood
[cd, Quecksilber/Staubgold/Konkurrent]

Quecksilber, het sublabel van Staubgold, is doorgaans de uitlaatklep voor de betere experimentele muziek. Dat wordt helemaal spannend als ze 3 grote Scandinavische namen bij elkaar gooien, zoals het geval op de cd Second Childhood. Als eerste is dat de IJslandse celliste Hildur Ingveldardóttir Gudnadóttir alias Lost In Hildurness, die je ondermeer hebt kunnen horen bij Valgeir Sigurðsson, Múm, Pan Sonic, Jóhann Jóhannsson, Skúli Sverrisson, Schneider TM, Angel, Stilluppsteypa en anderen. Zij neemt het op tegen de Zweed BJ Nilsen, die zowel onder zijn eigen naam als Hazard adembenemende, elektronische klanklandschappen heeft gefabriceerd en daarnaast tegen het IJslandse duo Stilluppsteypa, voorheen een trio, die voor de overige elektronische inbreng mogen zorgen. Die laatste groep maakt namelijk elektronische muziek die uiteenloopt van industrial tot ambient en waarin veelal duistere elementen en zwarte humor de dienst uitmaken. De drie artiesten weten elkaar op deze nieuwe cd goed te vinden en maken er een intrigerende hybride van. De muziek omringt je als een warme deken vol duistere ambient van waaruit bekend en onbekend geluid doorheen sijpelt. De cello lijmt de elektronica mooi aaneen en de elektronica kleuren het geheel weer eigenzinnig in met onder meer organische elementen. Het houdt het midden tussen de duistere klanklandschappen van Deathprod, de onderkoelde ambient van Thomas Köner, het minimalistisch wonderschone van William Basinski, het spookachtige van The Caretaker, het abstracte van Pan Sonic en niet te vergeten de muziek van Hazard en Stilluppsteypa zelf. Als je de plaat op hoog volume ondergaat heeft het tegelijk iets angstaanjagends als wonderschoons. De spanning hiertussen maakt dat je steeds aan de luidsprekers gekluisterd blijft. Gevaarlijk goed!

door Jan Willem Broek

Pfaff - If This Is The Last I'll Do

Pfaff - If This Is The Last I’ll Do
[usb-stick, Pfaff]

Moet je het bij Bas Jacobs nog steeds hebben over zijn bas-verleden bij Seedling? Is het nodig om te zeggen dat hij met nog een Bas het label en magazine zonder beperkingen That Dam! runt? Of dat hij ook speelt bij The Ik Jan Cremers? Dat hij dicht? En dat cd’s verschijnen als bonus van zijn dichtbundel? Dat hij lp’s maakt met hidden tracks? Helpt het hem als je meldt dat hij ook wel “iets” met muziekavonden doet? Dat hij masturbeert? Nee, misschien wel niet. Bas is namelijk vooral Pfaff de laatste jaren en daarmee staat hij op zichzelf met originele muziek en ideeën. Goed, het nut van de vragen aan het begin is dan enkel om aan te tonen dat het met de creativiteit en veelzijdigheid van Bas wel goed zit. Dat blijkt nu ook maar weer op zijn alweer zesde album, plaat, mp3’s, nee stickie. Zei de recensent zojuist wat hijzelf net gerookt heeft of is het contact met zijn hersenpan nu helemaal zoek? Nee, beste lezer, Bas Jacobs heeft zijn nieuwe dingen op een usb-stick uitgegeven. Dingen ja, want hierop kan je zo gemakkelijk van alles en nog wat kwijt. Een tourverslag van 2 jaar bijvoorbeeld, filmpjes, meuk en een heuse handleiding. Maar het draait natuurlijk allemaal om het nieuwe album If This Is The Last I’ll Do dat er in hapklare brokken op staat en de dichtbundel Als Dit Het Laatste Is Dat Ik Doe. Die laatste blader je fijn digitaal door, tenzij je het uitprint natuurlijk. Hoe leuk deze veelal korte gedachtespinsels en -sprongen ook zijn, ik wil het toch gewoon over de muziek hebben. Heel even maar, want anders verliest de lezer de aandacht bij de recensie. Zo ook redeneert Bas, dat een goede plaat maximaal een half uur moet duren, omdat anders de aandacht verslapt. Die missie is geslaagd, want de 12 nummers finishen na 29,5 minuut. De muziek van Pfaff doet me altijd terugdenken aan de begin jaren negentig waar de lo-fi, maar ook de spontane muziek hoogtij viert. Bands als Drive Like Jehu, Trumans Water en Think Fellers Union Local 242 zorgen voor veel uiterst origineel luisterplezier. Pfaff heeft dat ook en deze bands dienen tegelijk ter referentie, komt dat even goed uit. Het is gitaarmuziek, maar totaal onvoorspelbaar. Zo opent hij het album met een psychedelisch nummer dat een vreemde kruising is tussen The Residents, Pink Floyd en de Sex Pistols. Wederom dienen deze bands ter referentie, hoewel de middelste iets minder. Saillant detail is dat The Resident weer als eerste een album op minidisc uit hebben gebracht. In de tweede track met de mooie titel “It’s Not Important Where The Fuck You Are, But Where You Fuck” krijg je zelfs bijzonder heftige, psychedelische rock. Maar ook de Ramones, Motorpsycho, Pharaoh Overlord, Iggy Pop & The Stooges, Pixies, Pavement, The Cure, Stranglers, Solbakken en The Fall zijn aan te wijzen als herkenningspunten op deze kleurrijke hybride van indie, stonerrock, lo-fi, noise, rock en pop. Het voor het eerst volledig door zichzelf ingespeelde album is zeer pakkend en uiterst opzwepend. Het behoort misschien wel tot het beste van zijn hand. Dit album onderstreept in ieder geval andermaal het unicum Pfaff.
Eigenlijk is een usb-stick een digitale schatkist of een digitale vuilnisbak als je er enkel troep instort. Pfaff behoort tot die eerste categorie. Een denkfout maakt de heer Jacobs wel. Hij redeneert namelijk dat de meeste media waarop muziek tegenwoordig verschijnt een wegwerpartikel is geworden en de usb als medium prima te hergebruiken. Dat laatste is zeker waar, hij gaat echter voorbij aan het feit het toch lastiger draait zo’n usb-stick en dat het branden van cd’s verfoeilijk is. Het allerbelangrijkste wat hij echter vergeet is dat alle Pfaff albums nog keurig bij mij (en vermoedelijk ook anderen) in de kast van staan onder het kopje “weggooien verboden”. Dat geldt nu ook voor dit eh lekkere ding. Dit stickie pfafft namelijk heerlijk weg!

door Jan Willem Broek

Port-Royal - Afraid To Dance

Port-Royal - Afraid To Dance
[cd, Resonant]

Het Engelse Resonant-label is de laatste paar jaar smaakmaker op het gebied van dromerige en tevens vernieuwende postrock. Het merendeel komt uit IJslandse handen (Stafrænn Hákon, Ölvis, Sk/um, Blindfold), maar ook uit andere landen pikken ze de dromers eruit. Zo weet het Italiaanse vijftal Port-Royal hoge ogen te gooien met hun overdonderende debuut Flares, waarop ze een eigen plek in de post-rock scene veroveren. Op hun nieuwe cd Afraid To Dance komt het tot viertal gereduceerde gezelschap nog beter uit de verf. Wellicht komt dat door de elektronisch geslepen productie van Murcof, maar waarschijnlijker nog door de originele aanpak van de groep. Als een wolf in schaapskleren verpakken ze hun post-rock namelijk in glitch, idm, shoegazermuziek, ambient en voorzichtige pogingen tot dance en drum’n’bass. Deze mix weet je genadeloos te grijpen en te verslinden. Toch kom je er tevreden en zonder kleerscheuren vanaf. Ook nieuw in de bredere aanpak zijn de vele spacegeluiden en bijbehorende ruimtelijke atmosfeer. De sound die zich ergens tussen M83, Slowdive, Murcof, Múm, Yellow 6, Portal, Stafrænn Hákon, Robin Guthrie, Bowery Electric, Pink Floyd, Hermann & Kleine en Ulrich Schnauss heeft genesteld, weet je totaal te overrompelen met het warme bubbelbad aan geluid. Dit zonder een teveel aan invloeden of stijlen over je heen te storten. Het is een harmonieus en consistent geheel wat dat betreft. Langzaam glijd je door de prachtig samengestelde klanklandschappen, die op melancholische wijze zijn ingekleurd. Port-Royal zorgt weer voor een nieuwe lekkernij uit Italië.

Luister Online bij Myspace:
Internet Love

door Jan Willem Broek

Beneva Vs. Clark Nova - Flotsam/Jetsam

Beneva Vs. Clark Nova - Flotsam/Jetsam
[3" mcd, Fenêtre Records]

Het Noorse Fenêtre label geeft met de compilatie Rufs een duidelijk visitekaartje af. Het label zit in de minimale elektronische hoek, waarbij regelmatig klassieke invloeden de kop op steken. Een soort speels zusje van het Miasmah label zou je kunnen stellen. Nu presenteren ze de nummer 3 op het label en wel de mini Flotsam/Jetsam van het duo Beneva Vs. Clark Nova. Frank Benjamin Finger (Beneva) en Rudi Simmons (Clark Nova) zijn de mannen achter dit project, die zich bedienen van de laptop en diverse instrumenten of geluiden ervan. De eerste van de twee tracks bevat een soort verstilde ambient. Je hoort kristallen gitaargeluiden, knetterende laptop-gruis, belletjes en diverse andere klanken. Ineens duikt hier een prachtig cellogeluid op, die de stilte van een kroon voorziet. Ook de tweede track is uiterst fragiel en minimaal en laat veel aan de eigen verbeelding over. Wat dat betreft ligt het mooi in het verlengde van hun dagelijkse werk, waarbij Rudi met animaties werkt en Frank met video. Hoewel Rudi eerder al in rockbands heeft gezeten, blinken hij en ook Frank uit in het maken van ritmeloze subtiliteit die ver van dat genre afligt. Denk aan artiesten als Gel:, Tape, Mark Hollis, John Cage, Greg Davis, Murcof, Colleen en Max Richter. Van die 18 minuten krijg je maar niet genoeg! Gelukkig is dit het eerste deel van een drieluik en spoedig zullen we dan ook meer krijgen.

Luister Online bij Myspace:
2 samples

door Jan Willem Broek

Valgeir Sigurðsson - Ekvílibríum

Valgeir Sigurðsson - Ekvílibríum
[cd, Bedroom Community/Baked Goods]

Ik ben gek op popquizzen. Mooie vraag zou zijn: wat hebben de platen Medúlla en Vespertine van Björk, The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn van CocoRosie en The Letting Go van Bonnie ‘Prince’ Billy gemeen? Goed, ik geef toe, het antwoord ligt in deze recensie nogal voor de hand. Het is inderdaad de IJslander Valgeir Sigurðsson. Hij zorgt voor de elektronische inbreng op de genoemde albums. Op Ekvílibríum, uitgebracht op zijn eigen label Bedroom Community, toont hij aan genoeg in huis te hebben om op eigen krachten een cd te fabriceren. Hoewel, eigen krachten, laat ik dat veranderen in eigen ideeën en arrangementen, want er doet toch een bescheiden leger aan gastmuzikanten mee. Violen, cello’s, drums, sax, hobo, piano, synthesizer, trombone, Franse hoorn, mandoline, celesta en nog veel meer worden door hen aangesleept om de elektronica van Valgeir te ondersteunen. Naast de vele IJslanders is er ook een bescheiden rol voor Warren Ellis (Dirty Three, Bad Seeds) weggelegd op de mandoline. De elektronica van Valgeir blijkt mooi het midden te houden tussen Brian Eno, Beaumont Hannant, Telefon Tel Aviv, Kaada, Autechre en Einóma. De toegevoegde waarde van de strijkers is enorm, want die geven er een prachtig melodramatisch tintje aan. Valgeir zoekt de balans tussen geluid en liedjes. Toch komen de allermooiste momenten op de plaat in de vier gezongen nummers. Bonnie ‘Prince’ Billy (2x), J Walker en Dawn McCarthy (Faun Fables) zijn daarbij de gastvocalisten. Bij die eerste is het werkelijk onbeschrijflijk mooi en toch weet de song met Dawn en gedragen op schitterende strijkers daar nog in overtreffende trap overheen te gaan. Melancholische schoonheid die bergen kippenvel weet te bezorgen. Dat mag Valgeir vaker doen, hoewel ook zijn instrumentale stukken van hoog niveau zijn. Ik weet niet wat ze in het water stoppen in IJsland, maar het levert ijzersterke muziek op!

Luister Online bij Myspace:
Ekvilibrium (Samples)

door Jan Willem Broek

Library Tapes - Höstluft

Library Tapes - Höstluft
[cd, Make Mine Music]

Het Zweedse duo Library Tapes is tegenwoordig gereduceerd tot één persoon, namelijk David Wenngren. Ondanks het gebrek aan hulp lijkt hij productiever dan ooit. Niet alleen met Library Tapes is hij druk, ook is hij het project Forestflies gestart waarvan net een cd is verschenen. Tevens is er de nieuwe cd Höstluft van de Library Tapes, uitgebracht op het doe het zelf label Make Mine Music. Op de vorige albums Alone In The Bright Lights Of A Shattered Life en Feelings For Something Lost komt het prachtig melancholische geluid ergens uit tussen Max Richter, Set Fire To Flames, Labradford, A Silver Mt Zion, Rachel’s en Sylvain Chauveau. Nu bereidt hij zijn lekkernij vooral met piano en atmosferische veldopnames. Hiermee fabriceert hij uiterst droefgeestige klanklandschappen vol schurkende, knetterende en niet te duiden mysterieuze geluiden. De muziek onderga je als een indrukwekkende stomme film. Alleen ontbreken hier de beelden in plaats van het geluid. Die beelden komen echter vanzelf aandwarrelen op bergen kippenvel. Door het volle pianospel is het geluid minder minimalistisch dan op de vorige werken, maar het zijn verschillen in de marge. David weet als geen ander om met een paar geluiden een enorme indruk te maken. De muziek gaat soms echt door merg en been, waardoor je net als in een ontroerend stuk van een film de tranen voelt opwellen. Eenzaamheid lijkt een terugkerend thema in de muziek van de Library Tapes. Je waant je ver van de dagelijkse beslommeringen en de bewoonde wereld. Het is muziek die je met ogen open laat wegdromen en ondanks het droefgeestige aspect de mooiste gevoelens naar boven tovert. Voor iedereen die van Sylvain Chauveau, Max Richter, William Basinski, Richard Amp, Svarte Greiner en Eluvium houdt is dit een regelrechte aanrader. Schoonheid die zich stilletjes aandient, maar je keihard raakt tot in de diepste vezel.

Luister Online bij Myspace:
Skiss Av Trad / Repor

door Jan Willem Broek

Need More Sources - Shed

Need More Sources - Shed
[cd, Moteer/Baked Goods]

Het Moteer label staat garant voor introverte, melancholische releases. Bandnamen als Manyfingers, The Boats, Clickits, Aus en The Sea spreken wellicht voor zich. Chris Stewart is uit The Boats gestapt en voor zichzelf begonnen. Need More Sources noemt hij zich ten onrechte. Zijn album Shed heeft dan wellicht een minimaal karakter, de impact is enorm. Hij heeft vriendelijke ballades voor strijkkwartet, gitaar en piano willen schrijven. De muziek doet inderdaad zachtaardig aan, ondanks dat de melancholie er werkelijk vanaf druipt. De cd opent met het goddelijke “Morning”, waarin de prachtige strijkers de boventoon voeren. Hierna gaat hij op minimale wijze experimenteren met piano-, typmachine en krakende klanken die door zachte strijkers aaneen geregen worden. Vervolgens voegt hij een compositie verder gitaargetokkel en (elektronische) percussie aan de muziek toe, waardoor deze iets extroverter wordt. In de track “Storm” komt het zelfs bijna tot een eruptie. Met al de genoemde ingrediënten blijft hij variëren. Hij beschrijft in zijn composities alles van de herfst tot en met de lente en het bijbehorende Engelse weer. Vandaar dat er echt geen vrolijke noot te ontdekken valt. Maar wat geeft het als je telkens gegrepen wordt door de hartverscheurende melodieën, die voor een groot deel te danken zijn aan het zinnenstrelende strijkwerk (of de gesamplede geluiden daarvan). Alleen in “Spring” lijkt het met de handklappen erbij allemaal wel even opgewekt, maar dat is van korte duur. Chris kleurt de akoestische muziek op schitterende en subtiele wijze in met elektronica. Hij neemt een geheel eigen positie in tussen Max Richter, Matt Elliott, Manyfingers, Colleen, Sylvain Chauveau, Erik Satie, Arvo Pärt, The Sea en Helios. “Shed” betekent schuurtje, afdak of hut. Ook deze naam blijkt ten onrechte, want deze muziek mag iedereen in grote zalen horen. Misschien is het van het werkwoord en doelt hij op het plengen van tranen. Hoe dan ook is dit een wonderschoon album.

Luister Online bij Myspace:
Sheds In The Sun

Luister Online:
Shed

door Jan Willem Broek

Brian Glaze - Rainsplitter

Brian Glaze - Rainsplitter
[cd, Birdman/Munich]

Of je er nu van houdt of niet, types als Tom Petty, Lou Reed en Eric Clapton zijn van die artiesten die een soort vaderlijke sound hebben als je ze nu hoort. Van die “mannen met shag”-rock die vertrouwen inboezemt. Dit alles los van hun verleden en het feit of het spannend te noemen is, maar het zijn een soort troubadours met verhalen over vroeger. Brian Glaze, ooit spelend in de Brian Jonestown Massacre en met Badley Drawn Boy en Mayo Thompson (Red Krayola), heeft op zijn nieuwe tweede solo cd Rainsplitter ook een dergelijk vaderlijke sound. Maar al snel blijkt dat hij allerlei bevreemdende geluiden door zijn rock mengt. Van gillende vrouwen, prachtige koorzang tot behoorlijk psychedelische elementen. Hij krijgt ruggesteun van de stemmen van Jenny Raven, Ali Rose, Chris Rolls en Amy Blaustein, de strijkers van Lisa Youn en Ben Reisman, de gitaren van Pete Webster, de toetsen van Dan Aurora en Ben Brown en het producertalent van Greg Ashley (Gris Gris). Verder is zijn muziek flink doorspekt met blues en zeventiger jaren muziek. Dat laatste wordt nog wel eens onderstreept met schelle orgelgeluiden. Al met al levert hij een werk af waarop het heden en verleden samenkomen. Hij lijkt hiermee een vreemde kruisbestuiving van Pink Floyd, Smog, The Cakekitchen, Tom Petty, Michael Gira, Mark Lanegan, Rolling Stones, The Butthole Surfers en The Velvet Underground. Geen hemelbestormer misschien, maar zeker niet zo vaderlijk als op het eerste gehoor. Vertrouwd goed!

MP3:
Rainsplitter

door Jan Willem Broek

Morgan Packard - Airships Fill The Sky + Joshue Ott / Morgan Packard - Unsimulatable

Morgan Packard- Airships Fill The Sky + Joshue Ott/ Morgan Packard - Unsimulatable
[cd+dvd, Anticipate/Baked Goods]

Originele combinaties bestaan er binnen de muziekwereld genoeg, ze zijn alleen niet altijd even geslaagd. Voor bijzondere muziek kan je in ieder geval wel bij Morgan Packard aankloppen. Hij zet je op zijn solodebuut Airships Fill The Sky meteen op het verkeerde been. Je hoort namelijk spookachtige elektronica met op de voorgrond het desolate geluid van een accordeon. Spoedig worden daar gewoon volvette technobeats aan toegevoegd. In het nummer erna krijg je een soort hybride van techno, glitch en experimentele muziek. Hierna weet hij voor bergen kippenvel te zorgen door een prachtige cellopartij te koppelen aan glitch en experimentele elektronica. Maar ook house en breakbeats komen te voorschijn uit de hoge hoed van Packard. Hij heeft eigenlijk een jazz en klassieke achtergrond, maar die filtert hij hier door een dikke laag van elektronica, veelal uit de computer (Packard Bell?). Dat levert zeer verrassende momenten op. Tussendoor laat hij ook warm abstracte elektronica horen, zoals ook een band als To Rococo Rot dat kan maken. Het is een soort muzikale architectuur waarin de traditionele bouwstijlen gehandhaafd blijven. Naarmate de cd vordert wordt de cd steeds meer elektronisch en zit dan vooral in de idm hoek. Alleen in het negende nummer komt tot besluit nog een akoestisch geluid naar boven. In de meer klassieke stukken doet hij overigens regelmatig denken aan Murcof. Overige referenties zijn Corker / Conboy, Autechre, Taylor Deupree en Rechenzentrum. De muziek is onvoorspelbaar en van hoog niveau. Daarnaast zit er nog de dvd Unsimulatable bij, die hij maakte samen met videokunstenaar Joshue Ott. Deze dvd is bevat videoclips van de nummers en een aantal extra clips met de abstracte sculpturen van Ott met nieuwe muziek van Packard. Het videomateriaal doet mij op een positieve manier denken aan Autechre. Wellicht dat na deze release Packard een bel doet rinkelen.

Luister Online:
Airships Fill The Sky

door Jan Willem Broek

Zelienople - His/Hers

Zelienople - His/Hers
[cd, Type/Baked Goods]

De muziek op het Type label is eigenlijk continu van hoge kwaliteit. Lang heeft het label, dat gerund wordt door John van Xela, het stempel ambient/postrock met klassieke invloeden opgedrukt gekregen. Maar de variatie is veel groter, want ook pure elektronicaprojecten en zelfs freefolk komen voor op het label. Het is tegenwoordig dan ook zo dat het een grote verrassing is wat voor muziek er op een nieuwe release staat. De rode draad wordt wellicht gevormd door de melancholie en desolaatheid van de platen. Die rode draad is zeker aanwezig bij de cd His/Hers van de band met de ingewikkelde naam Zelienople. De band uit Chicago bestaat uit Matt Christensen (gitaar, synthesizer, zang), Mike Weis (percussie) en Brian Harding (gitaar, klarinet). De groep opent met mysterieus bezwerende gitaarmuziek die ergens het midden houdt tussen ambient, folk en postrock. In de tweede track vervolgen ze dat dromerige pad met etherische zang erbij. Halverwege gaan de mannen echter op psychedelische wijze improviseren en zwelt de muziek op angstaanjagende wijze aan. In derde track beginnen ze met dromerige doem-pop waarin ook blues- en psychedelische elementen terugkomen. Hierna gaan de drie op spookachtige wijze noise en drones maken, die ze laten overlopen in een bloedstollende ambientachtige muziek. Tot besluit krijg je rustieke improvisaties vol jazzelementen, die rechtstreeks uit het geestenrijk afkomstig lijken. De vijf nummers hebben overigens een gemiddelde lengte van 9 minuten, waardoor de cd toch de 3 kwartier haalt. Zelienople kan je wellicht ergens tussen Charalambides, Grouper, Caretaker, Jackie-O Motherfucker, Flies Inside The Sun en Low in plaatsen, maar met hun vijfde album tonen ze wel degelijk aan een unicum te zijn. Hypnotiserende pracht!

Luister Online:
His/Hers

door Jan Willem Broek