Caleidoscoop

Jeff Hanson - Madam Owl

Jeff Hanson - Madam Owl
[cd, Kill Rock Stars/Konkurrent]

De naam Jeff Hanson heeft er alle schijn van dat het om een man gaat. Toch als je de zang hoort denk je: dit is een vrouw. Maar het boekje toont dat Jeff Hanson zingt. Op zijn, ja zijn, site is het toch duidelijk een man, ten minste ik neem aan dit het geen vrouw is waar je de bakkes eens drastisch moet harsen. Nog iets meer info en je komt erachter dat Jeff over een loepzuivere falsetstem beschikt. Ook lees ik dat Madam Owl alweer zijn derde cd is en dat hij al jaren meedraait in de muziekindustrie. Hij blijkt dan ook een begenadigd singer-songwriter, die zijn liedjes fraai begeleidt met voornamelijk de akoestische gitaar. Maar de breekbare songs met de werkelijk hemelse zang worden wisselend ingekleurd door de ruim 15 gastmuzikanten. Zij voorzien het geheel van prachtige strijkers (viool, cello, altviool), sfeervolle blaaspartijen (trompet, trombone, vleugelhoorn, saxofoon), zaag, accordeon, bas, piano, banjo, lapsteel en drums. De muziek laveert dan ook in tussen folk, traditionele singer-songwriter, klassiek, pop en altcountry. Daarmee bevat zijn muziek elementen van Sodastream, Ben Christophers, Gentle Waves, Sufjan Stevens, Bonnie ‘Prince’ Billy, Nick Drake, Death Vessel en Paula Frazer. In feite is hij niet echt met iets of iemand te vergelijken, want niet de muziek is al eigenzinnig en adembenemend mooi, door die engelachtige stem wordt het helemaal uniek wat je te horen krijgt. De melancholische muziek ligt door deze hoge stem ook nooit echt zwaar op de maag, hoewel deze wel weet te ontroeren. Een heel bijzondere cd vol onaardse schoonheid.

MP3:
If Only I Knew

door Jan Willem Broek

Jesu / Battle Of Mice - Split

Jesu / / Battle Of Mice - Split
[mcd, Robotic Empire/Konkurrent]

Ik ben niet altijd even kapot van split-releases, maar als ze verschijnen op Robotic Empire dien je er serieus rekening mee te houden dat je prachtig exclusief materiaal voorgeschoteld krijgt. Ditmaal de Split cd van Jesu en Battle Of Mice.
De eerste twee tracks van het 30 minuten durende schijfje komen van Jesu. Na Napalm Death, Godflesh, Final, Ice, Techno Animal is de veelzijdige, maar altijd in het donker opererende Justin K Broadrick alweer een tijd bezig met zijn project Jesu. Hiermee maakt hij een duistere mengelmoes van shoegazer muziek, gitaarambient en ingetogen zang. In de twee stukken hier klinkt de muziek bedachtzamer en donkerder dan ooit. Dat mist zijn uitwerking niet, want de muziek grijpt je stevig bij de keel. In de tweede track klinkt hij even als Trent Reznor die aan de gruizige ambient met piano is geraakt. Melancholie die op toegankelijke wijze onderduikt in een gitzwarte zee. Het is altijd zo vervelend om te zeggen, maar ik vind het echt één van zijn mooiste tracks tot nu toe.
Van een man die door de jaren steeds rustiger wordt over naar de steeds meer exploderende zangeres Julie Christmas. Zij staat namelijk aan het hoofd van zowel het verpletterende Made Out Of Babies als het “iets” rustiger Battle Of Mice. Haar stem lijkt tot in het oneindige te kunnen excelleren. Alsof de Babes In Toyland zangeres nog een extra scheepsschroef ingebonden heeft gekregen. Neemt niet weg dat dit verschrikkelijk lekker klinkt. Maar zoals gezegd, Battle Of Mice is “iets” rustiger. Maar zelfs als het rustig is bij deze band, waan je jezelf nog steeds in een akelige horrorfilm. Haar vierkoppige, mannelijk begeleiding komt uit bands als Red Sparowes, Neurosis, Book Of Knots, Pere Ubu en nog veel meer. Ze maken hier 2 nummers vol postrock in de rustige momenten, maar deze erupteren altijd naar een meer metal-achtige vorm van noise. Toch zit er behoorlijk wat emoties verstopt in deze overheerlijke gitaarmuren. Ze beginnen vaak als een Mogwai of Babes In Toyland om te eindigen in de kracht van Neurosis en de waanzin van Today is The Day, zij het op een meer gestructureerde wijze. Wat een explosieve en ongelooflijk sterke muziek! Een geweldige split, zoals Robotic Empire dat wel vaker heeft geflikt.

door Jan Willem Broek

Wire - Object 47

Wire - Object 47
[cd, Pinkflag/Konkurrent]

Mag je 31 jaar na het debuut van een band nog grote verrassingen verwachten? Nee, maar de legendarisch band Wire, ook wel eens als Wir opererend (zonder Robert Gotobed), weet zo nu en dan wel te verrassen in het heden. Ze beginnen als punkband, totdat ze op hun weergaloze derde album en één van mijn favoriete platen ever 154 (1979) de keyboards introduceren en een ongekend avant-gardistisch geluid neerzetten waarin new wave en punk een rustig plekje hebben gekregen. De invloed die de band heeft gehad tot op de dag van vandaag op de hedendaagse muziek is gigantisch. Daarnaast hebben ze gewoonweg een bloedmooie discografie waar als je heel subjectivistisch bent geen slechte cd tussen zit. Vijf jaar geleden komen ze met het voor de “oudjes” vrij harde Send en ook hun optredens passen zo in de hoek van Ministry en Killing Joke. Ze brengen tussendoor nog een mini uit en rommelen wat in het zeer aardige project Githead (met Scanner), maar nu zijn er weer met hun 47ste release Object 47. Het is pas hun 11de officiële langspeler en gemaakt met drie van de vier originele leden Colin Newman (zang, gitaar, diversen), Edvard Graham Lewis (bas, zang, diversen) en Robert Grey (Gotobed) (drums). Alleen Bruce Gilbert, de oudste van het stel, ontbreekt. Het geluid op deze nieuwe cd klinkt meteen vertrouwd in de oren. Het komt vooral omdat het me aan die mijlpaal 154 doet denken, zonder dat de muziek hier gedateerd overkomt. Nu is die plaat sowieso een tijdloos meesterwerk, maar het nieuwe werk heeft toch een eigen fris geluid. Minder noise dan op de voorganger en meer avant-garde, punk en pop van weleer. Dat levert een geluid op dat er op krachtige, maar ook melancholische wijze in slaagt met beide benen weer helemaal in het heden te staan. Wire kan zich na al die jaren nog steeds meten met de jeugd. Dat is bewonderenswaardig, maar nog veel belangrijker is dat de muziek gewoon geweldig klinkt. Van jonge kaas gerijpt tot minstens zo lekkere vol belegen en vers van het mes. Wire brengt een geweldig en uniek geluid en is super relevant. Oude meesters en van de dingen die nog komen gaan. Pure klasse!

Luister Online:
Object 47

door Jan Willem Broek

Various Artists - Plugitin

Various Artists - Plugitin
[cd, Big Blue Records/ Music For Speakers/Coast To Coast]

Vorig jaar verschijnt er op het prestigieuze Eindhovense label Music For Speakers de compilatie Zingzang, waarop de prachtig wereldse en soulvolle stem van Marie-Claudine Vanvlemen centraal staat. Een sterk overzicht vol grensoverschrijdende schoonheid met bijdragen van bands Sonar Lodge, Strange Attractor en M4S Amplified (Music For Speakers Amplified). Op de voorkant prijkt haar foto. Het is het label, dat doorgaans uiteenlopende kruisbestuivingen van jazz, dub, soul, elektronica, avant-garde, Oosterse muziek, triphop, experimenten en ambient uitbrengt, goed bevallen. Dat vraagt om een vervolg en dat is in de vorm van de verzamelaar Plugitin, waarop ditmaal producer en multi-instrumentalist Richard van Kruysdijk centraal staat, nu ook gebeurd. Hij prijkt dan nu ook op de voorkant, waardoor de compilaties letterlijk een herkenbaar gezicht krijgen. Richard speelt onder meer in Strange Attractor, Sonar Lodge en Music For Speakers Amplified, die hier allen met exclusief materiaal vertegenwoordigd zijn. De bekende gasten, waaronder Marie-Claudine Vanvlemen, Niels van Hoorn (sax, klarinet), Ryan Moore (loops), Edward Capel (klarinet) en Jeroen van Vliet (rhodes), zijn eveneens weer van de partij in de afwisselende nummers vol avant-dance, jazz, mysterieuze elementen en aanstekelijke broken beats. De rode draad wordt toch wel gevormd door avant-gardistische invloeden en de prachtig, mysterieuze atmosfeer waarin het geheel gehuld is. Een grote verrassing is de gastzang van Graham Lewis (Wire) in de het nummer “The Best Things Are Left Unspoken” van Strange Attractor. De muziek laveert mooi van opzwepend naar ingetogen en sfeervol. Het is een beklijvende en soms dansbare mix waarin de avant-garde van Wire, The Legendary Pink Dots en Tuxedomoon, de filmsche en jazzy beats van Amon Tobin, jazzy trompetgeluiden met elektronica van Nils Petter Molvær, de melancholische beats van Lamb, Red Snapper en Portishead, de soul van Nicolette en ga zo maar door. De conclusie is duidelijk: Plugitin, het vervolg op Zingzang, is eveneens prachtig en meer dan geslaagd te noemen!

door Jan Willem Broek

Atavist / Nadja - II: Points At Infinity

Atavist / Nadja - II: Points At Infinity
[cd, Profound Lore Records/Konkurrent]

Bij sommige bands die gaan samenwerken denk ik: blijf dat doen en beter nog formeer gewoon een nieuwe groep! Bijvoorbeeld het Britse Atavist en het Canadese Nadja, die samen boven zichzelf weten uit te stijgen. Op eigen houtje maakt Atavist met vier vervaarlijk uitziende mannen zowel duistere soundscapes als zware metal en grindcore. Ze hebben onder meer op het Invada label van Geoff “Portishead” Barrows materiaal uitgebracht. De meneer en mevrouw uit Nadja zien eruit of ze in de band van Will Oldham meespelen en de hele dag kruidenthee drinken, maar persen er toch muziek uit die varieert van shoegazer, ambient en doom tot aan experimentele muziek, drones en metal. Als de bands samenspelen komen ze ergens in en boven het midden uit en dat werkt verrassend goed, zoals ze hebben aangetoond op hun eerste cd 12012291920 / 1414101, waarop ze de handen ineen slaan. Nu hebben ze de van metaal voorziene handen wederom ineengeslagen op de cd II: Points At Infinity. Ze produceren maar 2 tracks, beide rond de 22 minuten. In de eerste wordt je door een bloedstollende ambientachtige track meegezogen in een ongekende duisternis waar de onderhuidse spanning te snijden is. Telkens verwacht je een geweldige uitbarsting, maar die blijft uit. In het rustige geluid duikt zelfs op een gegeven moment stemmige koorzang op. Angstige pracht dus. In de tweede vervolgen ze nog heel even hun onrustige pad, nog steeds ben je op je hoede, maar door de eerste track toch al wat meer op je gemak. Vrij snel breekt dan de pleuris los. Deze werkt echter als een regenbui na een periode van lange droogte. Maar na een minuut of zeven keert de ongemakkelijke rust weer. Alleen wordt deze nu ingekleurd met drones, experimentele geluiden en doom-ambient. Een fantastische collaboratie die gewoon schreeuwt om een vervolg. Maar voor nu kunnen we ons laven aan het meeslepende geluid van dit nieuwe werk. Ze barsten van de creativiteit en hebben totaal geen last van metaalmoeheid. Bis!

door Jan Willem Broek

Lightsway - Summer Interlude

Lightsway - Summer Interlude
[cd-r, Distant Noise]

In de laatste recensie van Romakid op het Distant Noise label heb ik al aangekondigd dat nummer 8 van de eerste serie van 12 cd-r’s (waarvan de hoezen één plaatje gaan vormen) er alweer aankomt. Welnu, dat is het album Summer Interlude (speciaal voor het wegblijven onze zomer?) van Lightsway geworden. Zoals altijd is de schijf gelimiteerd tot 100 exemplaren en wederom van een buitengewoon hoge kwaliteit. Lightsway is het project van de Engelse muzikant Tim Ingham, die overigens net met zijn andere verlichte alias Winterlight een cd-ep heeft uitgebracht. Op zijn nieuwe cd maakt hij een zwoel-melancholische en tot de verbeelding sprekende combinatie van ambient, shoegazermuziek en uiteenlopende elektronische elementen. Het is donker omkaderde, zinnenstrelende muziek die je heerlijk meesleept en laat wegdromen. Eén nummer komt van de hand van Jon Atwood van Yellow6, waar Lightsway ook zeker raakvlakken mee heeft. Andere namen die boven komen drijven zijn Manual, Isan, Ulrich Schnauss, July Skies en Slowdive. Het is muziek om even heerlijk de dagelijkse realiteit te vergeten. Wonderschone droomplaat!

Luister Online bij Myspace:
Nattvardsgasterna / When Closing My Eyes / Seagazing

door Jan Willem Broek

Lars Hollmer - Viandra

Lars Hollmer - Viandra
[cd, Cuneiform]

De Zweedse componist/accordeonist/keyboardspeler Lars Hollmer (1948) wordt wel de “Zweedse koning van alle dingen met toetsen” genoemd. Deze veteraan heeft een staat van dienst die meer dan indrukwekkend is. Hij heeft sinds de jaren 60 met talloze artiesten samengewerkt en er bands als Samla Mammas Manna, Zamla Mammaz Manna, Von Zamla, Looping Home Orchestra, Sola en Accordion Tribe op na gehouden. Dit naast zijn solowerk. Men ziet hem nog wel eens als een gelijkwaardige componist als Astor Piazzola. Hij richt met zijn tweede band Zamla Mammaz Manna samen met Univers Zéro, Henry Cow, Etron Fou Le Loublan en Stormy Six de beweging Rock In Opposition op. Hij werkt veel samen met Michel Berckmans uit Univers Zéro. Zo ook op zijn zojuist verschenen, twaalfde soloplaar Viandra. “Vi” betekent “wij” en “andra” betekent “anderen” in het Zweeds. Dit is zonder meer zijn meest toegankelijke werk tot nu toe, wat niet betekent dat je hier met een eenvoudig of oninteressant werk van doen hebt. Integendeel. De muziek heeft hij gecomponeerd tussen al zijn projecten door van 2001 en 2007. Het is alsof voor zichzelf "rust" heeft gecomponeerd die in zijn hectische leven ontbreekt. Het zijn heerlijk rustieke overpeinzingen, die ingevuld worden door zijn accordeon, keyboard, melodica, percussie, mandoline en spaarzame zang. Naast Michel (fagot, Engelse hoorn, hobo) wordt hij begeleid door Santiago Jimenez (viool) en Andreas Tengberg (cello). Een kleinere rol spelen Morgan Ǻgren (drums), Coste Aptrea (mandoline), Ulf Wallander (sax), Viggo Hollmer (stem) en Klara Pellas (stem). De muziek zou eerder tot de “ambient in opposition”, want op sommige ritmes na rockt er maar weinig. Er zitten wel jazz-, klassieke, Zuid Amerikaanse en Oost-Europese folkelementen in de muziek vervlochten. Het melancholisch caleidoscopische geluid is wonderschoon en steekt meesterlijk in elkaar. Neem een teder midden tussen Art Zoyd, The Penguin Cafe Orchestra, Yann Tiersen, Univers Zéro, Astor Piazzola, Pablo Casals en de David Lynch- en Fellini-achtige filmsfeer en je komt in de buurt van het unieke geluid van Hollmer. De muziek uit een eigen universum is de tijdloze soundtrack voor een ongeschreven nostalgische film geworden, die tot bezinning en ontroering leidt. Prachtig!

Real Audio:
Prozesscrik
Viandra
Mirror Objects
Sok (Seek)
Snabb (Fast)
Moldaviska

door Jan Willem Broek

Beat Circus - Dreamland

Beat Circus - Dreamland
[cd, Cuneiform]

Eén van de leukere Amerikaanse muzieksoorten vind ik over het algemeen de rockmuziek waarin Oost-Europese, avant-garde, cabaret- of zigeunerinvloeden doorheen sijpelen. Die smeltkroes-muziek vind je juist daar regelmatig. De band Beat Circus van singer-songwriter en multi-instrumentalist Brian Carpenter behoort ook tot die categorie. De cd Dreamland, hun tweede, is geproduceerd door Martin Bisi, die dat eerder ook bij gelijksoortige bands Motherhead Bug, The Dresden Dolls en Sulfur heeft gedaan. Maar Carpenter en zijn kliek hebben een veel breder geluid. Op deze cd doen Julia Kent (Antony, Rasputina), Alec K. Redfearn (& The Eyesores, Amoebic Ensemle, Gutterhelmet, Space Heater), Briggan Kraus (Pigpen, Myth Science, Sex Mob), Orion Rigel Dommisse, Jesse Sparhawk en 17 (!) anderen mee op viool, zang, cello, accordeon, mondharp, tuba, trombone, banjo, mandoline, gitaar, sax, harp, piano, drums en percussie-instrumenten. Carpenter zingt en bedient verder pomporgel, harmonica, trompet, speelgoedpiano en andere instrumenten. Hiermee maken ze een kruidige mix van avant-garde, post-cabaret, post-rock, blues-rock, muziek uit slapsticks, Balkan-, Joodse en zigeunermuziek. Ze variëren continu met de ingrediënten, waardoor de hele cd je weet te verrassen en te vermaken. Het kan zowel heel emotioneel zijn als uitbundig en haast feestelijk. Soms wordt er een sfeer van een verlaten kermis uit de jaren 50 neergezet, waardoor een spookachtige atmosfeer ontstaat. Maar vrijwel alles weet je stevig te grijpen om niet meer los te laten. Naast de genoemde bands worden er associaties opgeroepen met Beirut, Goran Bregovic, Zappa, A Hawk And A Hacksaw, Peter Hammill, Humanwine, Captain Beefheart, The Residents, Hassidic New Wave en Tom Waits. De muziek is zeer origineel en bevat een bijzondere sfeer. Het doet regelmatig denken aan een rariteitenkabinet, maar dan serieus of zoiets. Eén van de meest opvallende en beste releases van dit jaar!

Luister Online bij Myspace:
Gyp The Blood / The Ghost Of Emma Jean / Death Fugue / Hell Gate / Slavochka

door Jan Willem Broek

Univers Zéro - Univers Zéro

Univers Zéro - Univers Zéro
[cd, Cuneiform]

Het Cuneiform label is al jarenlang trouwe leverancier van intrigerende avant-garde, kamerrock, klassiek, jazz-rock en experimentele muziek. Meestal geen eenvoudige en toch toegankelijke muziek is, die ook vrijwel zonder uitzondering buitengewoon origineel te noemen is. Ze willen ook nog wel eens een klassieker van weleer opnieuw uitbrengen, waarvoor ik ze al menigmaal dankbaar ben. Nu ben ik dat weer, want ze hebben het gelijknamige debuut van Univers Zéro, ook wel eens 1313 geheten, geremastered en heruitgegeven. Hierbij krijg je ook nog een bonustrack van bijna een half uur extra. De Belgische band mag je gerust legendarisch noemen. Ze gaan nu al zo’n 34 jaar mee en maken nog steeds muziek die er toe doet. In de jaren zeventig zijn ze al één van de grondleggers van dat befaamde progrock geluid, Rock In Opposition (R.I.O.) geheten, en van de kamerrock. Hun progrock bevat elementen uit de avant-garde, barok, Oost-Europese folk, jazz en klassieke muziek. Het brede instrumentarium omvat gitaren, bas, fagot, violen, cello, harmonium, spinet, hobo en percussie-instrumenten. Daarmee weten ze een origineel en fris geluid mee neer te zetten. Zelfs zo fris dat hun debuut uit 1977, waar ze als 7 koppige band opereren, nog steeds prima mee kan in deze tijd. Het is een spannende hybride van Béla Bartók, Igor Stavinsky, Faust, King Crimson, John Coltrane en Jimi Hendrix. De extra compositie is van 2 jaar na het debuut, waarin ze met vijf man een bloedstollend en meeslepend filmisch stuk weten te creëren. Een fijn extraatje kan je wel stellen. Deze klassieker, of maak daar gewoon meesterwerk van, zou eigenlijk bij iedere rechtgeaarde liefhebber van de betere, toegepast rockmuziek in de platenkast moeten staan!

Real Audio:
Carabosse
La Faulx

door Jan Willem Broek

Gore - Mean Man’s Dream

Gore - Mean Man’s Dream
[digital download/lp, FSS]

Je bent als Nederlander toch wel een beetje trots als je van een Amerikaan de promo van een heruitgave van een Nederlandse band krijgt. En daarbij ook de mededeling dat het een mijlpaal is geweest. En dat voor een trio uit Venlo, waar de in 1986 opgerichte band Gore vandaan komt. Hoewel het debuut Hart Gore voor de grootste verrassing zorgt, levert de tweede plaat Mean Man’s Dream uit 1987 internationale erkenning op. Daarvoor heeft het drietal overigens nog een split gemaakt met Henry Rollins. Naast oprichter Rob Frey (bas), later spelend bij de Nieuwe Blijdschap, bestaat Gore uit Danny Arnold Lommen (drums) en Pieter de Sury (gitaar). Voor de Nederlanders onder ons die toch uit de greep van de geluidsmuren van de band zijn ontsnapt, het geluid bestaat uit een gortdroge en nogal luidruchtige mengelmoes van industrial, metal, grindcore en noise, gehuld in grimmige, duistere atmosferen. Het lijkt of ze hiermee de troosteloze sfeer in hun woonplaats of de dagelijkse verveling willen wegvagen. De venijnige gitaar met alle knappe tempowisselingen wordt voortgestuwd door woeste, monotone bas- en drumpartijen. De muziek is instrumentaal en toch zo veelzeggend, mede daardoor krijgen ze ook veel lof toegeworpen. De duistere ambient/jazzband Bohren Und Der Club Of Gore heeft zichzelf zelfs vernoemd naar deze band. En treffender dan de buitenlandse pers kan je het eigenlijk niet zeggen: “denk aan de meest inhumane en dode momenten van Black Sabbath, Black Flag, Butthole Surfers, Killing Joke en Swans.” Die tweede plaat waar dit allemaal om draait is op het jonge en leuke FSS label opnieuw uitgebracht op gelimiteerd dik vinyl of als digitale download. In de loop van het jaar zal Southern Lord de lp heruitgeven en tevens zal het album op cd verschijnen samen met het debuut. Vinyl liefhebbers kan ik alleen maar aanraden snel te handelen. Dit is toch één van de beste noiseplaten van eigen bodem.

Luister Online bij Myspace:
Mean Man’s Dream

door Jan Willem Broek