« December 2009 |
Main
| February 2010 »
[cd, Souterrain Transmissions/Konkurrent]
Het jonge, Berlijnse label Souterrain Transmissions begint zo langzamerhand uit te groeien tot eentje die je goed in de gaten moet houden. Na de uitstekende albums van Ramona Falls en Laura Gibson is het nu de beurt aan Musée Mécanique uit Portland. Ze hebben zich vernoemd naar het Mechanical Museum uit San Francisco. De band heeft eerder al van zich laten horen als gast bij The Portland Cello Project. Nu hebben ze dan hun eigen album Hold This Ghost uitgebracht. Ze zeggen zich te laten inspireren door de regen in Portland. Niet dat ik die plaats ken, maar het album heeft inderdaad een bepaald weemoedig sfeertje waarbij ik me helemaal een regenachtige stad kan voorstellen. De kern van de groep wordt gevormd door Micah Rabwin en Sean Ogilvie (Tristeza), die zang, accordeons, zaag. pedal steel, klokkenspel, piano’s en synthesizers voor hun rekening nemen en aangevuld worden met Matt Berger (drums), Brian Perez (keyboard, lap steel) en Jeffery Boyd (bas). Dit wordt gecompleteerd met (geluiden van) strijkers en diverse blaasinstrumenten. De muziek houdt het midden tussen folk, singer-songwritermuziek, Americana, altcountry en alternatieve pop. Het klinkt allemaal lieflijk en wellicht lichtvoetig, maar dat is allemaal uiterlijke schijn. De muziek is namelijk behoorlijk zwaarmoedig en kent een enorme diepgang. Als sluipmoordenaars weten ze je vaak vanuit het niets te raken tot op het bot. Droefheid verheven tot muzikale kunst, die als continu vallende regendruppels op je schouder tikken. Een maalstroom van ontroerende, breekbare elementen. Het is een patchwork geworden van Espers, Nick Drake, Iron & Wine, Horse Feathers, Norfolk & Western en Sodastream. Delicaat-esse!
Luister Online bij Myspace:
Like Home / Two Friends Like Us / Nothing Glorius / Sleeping In Our Clothesdoor Jan Willem Broek
[2cd, Low Point/Boomkat]
Nu er de laatste tijd veel oog of beter gezegd oor is voor verstilde drone-ambient duiken er steeds meer topartiesten in het genre op. Nu zijn er ook steeds meer labels die faciliteren in het uitbrengen van releases. De in Canada geboren, maar tegenwoordig vanuit New York opererende Kyle Bobby Dunn behoort zeker tot één van de grotere in het genre. Hij is wellicht nog niet zo bekend, ook al heeft hij op onder meer Kning Disk en Sedimental fraaie werken afgeleverd. Eén van die werken, te weten de download release Fervency, krijgt nu dankzij het prestigieuze ambient/drone/experimentele muzieklabel Low Point ten dele een fysieke heruitgave. Vier tracks daarvan zijn namelijk beland op de dubbel cd A Young Person’s Guide To Kyle Bobby Dunn. De cd’s zijn verder aangevuld met maar liefst 8, soms heel lange, composities uit dezelfde periode als de genoemde download. Hij werkt met gitaar, strijk- en blaasinstrumenten die veelal bespeeld worden door klassiek getrainde musici. Via de computer bewerkt Dunn deze vervolgens en creëert er zijn met drones gelardeerde ambientsoundcapes mee. Het geheel is door de inzet van klassieke instrumenten behoorlijk organisch, ook al zijn ze niet altijd te herkennen. De geluiden zijn diepgaand en emotioneel geladen. Je gaat helemaal op in zijn geschetste droomwereld. Het prikkelt het onderbewuste en is ideaal om bij te relativeren, relaxen, mijmeren en nadenken. Maar in de eerste plaats kan je ook gewoon genieten van deze verstilde pracht. En dan te beseffen dat Dunn pas 22 (bijna 23) jaar oud is. Zijn muziek houdt het midden tussen Celer, Seasons (pre-din), David Kristian, Machinefabriek, Richard Skelton, Stars Of The Lid en Leyland Kirby. Bloedmooi en biologerend werk (voor jong en oud).
Luister Online:
The Tributary (For Voice Lost) / Promenade / Small Show Of Hands / Empty Gazing / Last Minute Jest / Sets Of Four (Its Meaning Is Deeper Than Its Title Implies) / The Nightjardoor Jan Willem Broek
[cd, TV Records]
Tenebrous Liar, ik val maar meteen met de deur in huis, is een gruizige rockband rond NME fotograaf, zanger en gitarist Steve Gullick, die ook in de band …Bender zit. Ze brengen hun platen doorgaans uit op het Britse label TV Records (Tenor Vossa), dat zich lijkt toe te leggen op de meer duistere kanten van het muziekspectrum. New wave of postrock zijn duidelijk favoriete genres. Bands als Moly, Scenic, Breathless, Layma, ...Bender en Tenebrous Liar zetten de koers uit voor dit label. De band is sinds hun vorige cd Last Stand uit 2008 afgeslankt van een 7- naar een 4-koppige formatie. Naast Steve zijn het Tony Ash (gitaar), Brendan Casey (bas, zang, orgel) en Tom Glendining (drums, zang) die op de nieuwe cd Jackknifed & Slaughtered acte de présence geven. Het geluid van de groep heeft onder deze afslanking niet bepaald te lijden gehad. Sterker nog, het rauwe, gruizige rockgeluid van ze weet meer dan ooit de kern te raken. Het zijn robuuste songs die ’s avonds laat in een rokerig café (als je die nog vinden kan) waarschijnlijk het best uit de verf komen. Ongepolijst, recht uit het hart, lekker getourmenteerd en vol passie. Ze bewegen zich daarmee ergens tussen Mark Lanegan, The Gun Club, Grinderman, Dinosaur Jr., Crime & The City Solution, Nirvana, The Dirty Three en iLiKETRAiNS. Verwacht overigens geen comfortabel rockplaatje, want daarvoor is het te grillig en spannend. Met hun trip ergens tussen hemel en hel, weten ze je te boeien tot de laatste seconde. Het is broeierig, intens, dynamisch en zonder opsmuk. Heel sterk!
Luister Online:
Suffer You / Cut Down Your Love / Jackknifed & Slaughtered / Freedom Reigndoor Jan Willem Broek
[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Wie de band Low kent, kan zich nauwelijks voorstellen dat er ooit een hard geluid uit de leden zal komen. Gezien hun Mormoonse achtergrond, die ze als je de teksten goed beluisterd nog wel eens laten gelden (zonder dat het overigens echt storend wordt voor niet gelovigen), verwacht je vooral de rustige, breed uitgesponnen muziek van Low of wellicht meer sacrale muziek. Toch laat met name zanger/gitarist Alan Sparhawk zich nog wel eens van een andere kant zien. Neem bijvoorbeeld zijn blues-rock project Black-Eyed Snakes of zijn blues-dubband Los Besos. Een echte openbaring, excuus voor de woordkeuze, is toch wel zijn rockband Retribution Gospel Choir, waarmee hij onvervalste, stevige rock maakt. Dit doet hij samen met bassist Steve Garrington (Low) en drummer Eric Pollard. Ongeveer twee jaar na hun debuut komt het trio met het album 2 aanzetten. Hiermee kan het label van een “eenmalige uitspatting” ook meteen de prullenbak in verdwijnen. Het is bloedserieus wat de heren hier laten horen en zelfs harder dan hun debuut. Is dit de duistere kant van Sparhawk, zijn afreageerproject of iets dat hij er altijd naast heeft willen doen? Sinds 1994 draagt hij met Low toch fier het label “de traagst spelende en meest rustige band in rockland”. Ik vraag het me gewoon af, maar misschien moet ik het hier helemaal niet over hebben want dat doet afbraak aan de kwaliteit van Retribution Gospel Choir. En die is er zeker. Het klinkt qua zang met name door de karakteristieke stem van Sparhawk als een harde versie van Low, die net zo desperaat uit de hoek kan komen. Tel daar de sterke, stuwende drums, pompende baspartijen en uiterst venijnige gitaarpartijen bij op en je hebt een energieke band met beklijvende songs, die staat als een huis. Ook al duiken er elementen van Built To Spill, Crazy Horse, AC/DC en Black Sabbath op, het blijft toch wel typisch een Sparhawk product. En dat blijkt keer op keer een garantiemerk. Geniaal, bevlogen en moddervet.
MP3:
Hide It Awaydoor Jan Willem Broek
[download mp3/wav, Flingco Sound System]
Sinds zijn vertrek bij Kranky laat Bruce Adams op luide wijze van zich horen met zijn nieuwe label FSS (Flingco Sound System). Het merendeel is een stuk harder en meer experimenteel dan zijn vorige werkgever. Hij brengt vernietigende lp’s en digitale downloads uit van bands als Gore, Cristal, Haptic, Wrnlrd, Grief No Absolution en Interbellum. Muziek voor liefhebbers van een liefhebber. Om dat te onderstrepen maakt hij nu een gebaar met de 15 tracks tellende en meer dan anderhalf uur durende gratis compilatie They Don’t Know Unless You Tell Them. Het zijn allemaal exclusieve nummers. Naast de genoemde artiesten (op Gore na) vind je er ook bijdragen van Hells Hill, Buer, Hamsoken, No Anchor, Dead Meat, Caves, Never Presence Forever, Bleaks en Leyland Kirby (aka The Caretaker, V/vm labelbaas). Die laatste brengt hier zijn meest noisy track ten gehore. De rode draad verder is de pure, duistere en vaak overrompelende emotionele sound die je tot op het bot weet te raken. De muziek loopt uiteen van desolate ambient-noise tot splijtende noise en wave-noise, waarvan het merendeel door gitaren en elektronica tot stand is gekomen. De meeste tracks zijn instrumentaal, maar een aantal herbergen demonische, door de distortion gemangelde zang die als extra instrument opduikt. De nummers van No Anchor en Dead Meat komen nog het meest in de buurt van echte songs, zij het dat ze onder een dikke laag puin verscholen gaan. De artiesten zijn veelal onbekend, maar van ongekend hoog niveau. IJzersterke kennismaking en helemaal voor noppes.
Download:
They Don’t Know Unless You Tell Themdoor Jan Willem Broek
[cd, Henk van de Biezen]
Af en toe lijkt het of de tijd voor sommige mensen heeft stilgestaan of dat ze de tijd aan hen voorbij hebben laten gaan. Het is nu toch eigenlijk niet meer voor te stellen dat een band geen website dan wel blog heeft? Of dat muziek op cassetterecorders wordt opgenomen? Toch is Henk van de Biezen uit Landsmeer, ooit in The Hun en New Holland spelend, met zijn project Chicken Boutique één van de laatste der Mohikanen waar dat allemaal op van toepassing is. Ik heb in 1998 voor het eerst en in 2003 volgens mij voor het laatst over zijn muziek geschreven, positief welteverstaan. Henk weet namelijk altijd een uniek en boeiend geluid neer te zetten. Of er nadien nog iets is gebeurd weet ik niet. Wat ik wel weet is dat zijn nieuwe, in eigen beheer uitgebrachte cd Wavepool er één is die er mag wezen. Het is lo-fi pur sang afgewisseld met singer-songwritermuziek en leuke experimenten. De nummers eindigen heel overzichtelijk na 1,5 tot 2,5 minuut en weten daardoor te beklijven. Wederom maakt Henk er een uniek geheel van, zowel qua surrealistische sfeer als qua muziek. Als je het in de tijd zou moeten plaatsen zit je er vermoedelijk altijd naast; het is tijdloos en toch zeker niet van deze tijd. Futuristisch maar ook van lang geleden. Die spagaat zit er nu eenmaal in, maar dat maakt het ook zo interessant. Henk fabriceert alles met gitaar, keyboard en radio-samples en geeft daar een bijzondere draai aan. Je hoort een mengelmoes van Bob Dylan, Guided By Voices, Smog en Syd Barrett met een merkwaardig en eigenzinnig The Residents-sausje. Chicken Boutique blijft een prettige vreemde eend in de bijt met ongrijpbare, fascinerende muziek.
Voor contact/bestellen: Henk van de Biezen, Noordeinde 12a, 1121 AL Landsmeer. Telefoon: 020-4822729.
door Jan Willem Broek
[cd, Type/Konkurrent/Boomkat]
In 2008 komt Richard Skelton met zijn spraakmakende cd Marking Time op het kwaliteitslabel Preservation. Een zeer toepasselijke titel, want het is het markeerpunt van een nieuw soort muziek, die al snel volgelingen kent. Het typeert zich als emotionele, rauw organische ambient met metalige klanken en cellogeluiden die op architectonische wijze vormgegeven wordt. Hij is overigens daarvoor al een hele tijd bezig met muziek en wijdt zich sinds de dood van zijn vrouw in 2004 aan zijn label Sustain Release, als eerbetoon aan haar. Hier verschijnen onder de pseudoniemen A Broken Consort, Riftmusic, Carousell, Clouwbeck, Heidika en Harlassen al diverse releases van zijn hand. Mocht je ze in handen hebben gekregen, dan weet je dat Richard ervoor zorg heeft gedragen dat het zeer persoonlijke releases worden met je naam erop en in speciale verpakkingen. Kunst tot in de details. En in de details, de nuances zit ook steeds het verschil tussen de diverse releases. Tussen de verschillende projecten zelf zitten overigens niet echt grote verschillen, soms de benadering of wellicht een gast. Zijn basale geluid is in en in desolaat, maar meestal ook adembenemend mooi. Dat is op zijn tweede cd Landings (lp heeft een bonus cd met extra, ander materiaal) onder zijn eigen naam niet anders. Hij schept met de boven genoemde ingrediënten surrealistische klanklandschappen die ijzig, snerpend en desolaat overkomen. Toch ervaar je dit alles als pure, oprechte schoonheid omdat het al het mooie van de emotie, het gevoel en de natuur accentueert. Als een pas gevonden bergkristal koester je de subtiele elementen en tegelijk weten de imponerende, glasheldere en vooral breekbare klanken je als een doorgangbare gletsjer te overweldigen. De diepgaande muziek bevindt zich op het snijvlak van modern klassiek, ambient, avant-garde en post-rock, ofwel hetgeen waarmee Skelton zich weet te onderscheiden. Celer, Seasons (pre-din), BJ Nilsen, Hildur Gudnadóttir, Leyland Kirby, Hilmar Örn Hilmarsson en Peter Broderick komen hier samen in een Brian Eno productie. Het is ongrijpbaar, onwerkelijk, aards en tegelijkertijd van een andere dimensie. De langzaam voortkabbelende muziek met celloklanken, akoestische geluiden, elektronische symfonieën en metalige elementen weet je op sluipende wijze genadeloos bij de keel te grijpen. Het is een traag emotionele fragmentatiebom die je graag wilt omarmen. Richard Skelton vaart altijd al een behoorlijk eigenzinnige koers, maar zelden is het zo indrukwekkend als hier. Het eerste meesterwerk van 2010 is geboren!
Luister Online:
Landingsdoor Jan Willem Broek
[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
En weer lijft Erased Tapes, het Britse label in opmars, een jonge en zeer getalenteerde muzikant in. Na Ólafur Arnalds en Peter Broderick is het nu de beurt aan de in 1982 geboren pianist/componist Nils Frahm. Deze krijgt op jonge leeftijd al pianoles van de beroemde Nahum Brodski, ooit één van de laatste studenten van Tsjaikovsky. Hoewel Frahm pas nu begint door te breken heeft hij zijn eerste solowerk al in 2005 afgeleverd op Atelier Musik, net als de twee lp’s erna. Hopelijk worden die ooit nog eens heruitgegeven. Op hetzelfde label brengt hij ook met het duo Ubertonmensch muziek uit. In 2008 begint hij de Durton Studio in Berlijn waar hij met gelijkgestemde artiesten als Peter Broderick werkt. Broderick nodigt hem na zijn eigen piano album in de “solo piano” serie op het Zweedse label Kning Disk dat ook te doen. Dat levert vorig jaar het prachtige The Bells op. Ook verschijnt op Sonic Pieces zijn 30 minuten durende meesterwerk Wintermusik. Hierop staan drie stukken die ondergedompeld zijn in de melancholie. De composities zijn gefabriceerd met piano, celesta en pomporgel. Met zijn repetitieve klanken hamert hij op hartverscheurende wijze een weg naar de diepste snaren. Wim Mertens, Peter Broderick, Erik Satie, Chopin, Nico Muhly en Philip Glass zijn namen ter referentie. Omdat de eerste oplage van 333 en tweede van 500 niet toereikend zijn gebleken, is dit werk nu opnieuw verschenen op Erased Tapes. Mis het niet nog een keer zou ik zeggen, want dit is te mooi om ongehoord te blijven.
Luister Online:
WintermusikBonus release:
More Bells For Youdoor Jan Willem Broek
[mcd, Erased Tapes/Konkurrent]
Het zijn steeds kleine tikjes die de jonge IJslandse melancholicus Ólafur Arnalds uitdeelt. Maar ze komen wel keer op keer als mokerslagen aan. Na de mini Found Sounds, die vol staat met prachtig droefgeestige pianostukken en uiterst subtiele elektronica aangevuld door 2 gasten op viool- en cellomuziek, komt hij met de volgende mini Dyad 1909 op de proppen. Het is de begeleidende muziek van een dansstuk van de eigentijdse choreograaf Wayne McGregor. De elektronica krijgt in een paar van de 7 composities weer een prominente rol, maar het merendeel is behoorlijk klassiek. Zelf brengt Arnalds piano en elektronica, terwijl vier gasten voor de inbreng van twee violen, altviool en cello zorgen. De filmische muziek is van een onaardse schoonheid, die dikwijls voor bergen kippenvel zorgt. Ook daar waar de elektronica naar binnen komen denderen blijft de aangrijpende sfeer behouden. Bijna 25 minuten lang nagelt Arnalds je aan de vloer. En dat voor een dansstuk. Voor fans van Arvo Pärt, Michael Nyman, Jóhann Jóhannsson en Max Richter. Ontroerend goed!
Luister Online: Dyad 1909door Jan Willem Broek
[cd, Sending Orbs]
Ik hoor voor het eerst van Markus Guentner bij de heruitgave van Underarms van de 4ad-supergroep The Hope Blister. Bij die heruitgave, begin 2006, stoppen ze er ineens de extra cd Sideways bij met remixen van Markus. Die ambientachtige gruispoppareltjes maken meteen nieuwsgierig naar ander werk. En Markus Guentner weet inderdaad ook met zijn overige werk te bekoren. Met twee albums op Kompakt, twee op Ware en één op 4ad in 7 jaar tijd, even los van al zijn 12”-es en dergelijke, mag je spreken van een aardige catalogus. Hij maakt op Kompakt meestal ambient met modern klassieke, pop en glitch elementen die hij afwisselt met albums op Ware die wat meer technobeats bevatten. Maar keer op keer weet hij je mee te slepen in een gedroomd warm elektronisch klanklandschap. Voor zijn nieuwste album Doppelgaenger is de tegenwoordig in Berlijn wonende Guentner terecht gekomen bij het prestigieuze Groningse label Sending Orbs. Dat betekent allereerst prachtig futuristisch artwork van Jeroen Advocaat en ten tweede (meestal) dat de muziek wellicht minder gemakkelijk te behappen is. Dat laatste valt reuze mee. De cd opent, om je er even in te laten komen wellicht, met twee bloedmooie, warme ambienttracks. Daarna duik je met hem de diepte in. Hij creëert een soort elektronisch, gelaagd parallel universum vol ambient, glitch, softe beats, klanken van piano en gitaar en nog veel meer. Ik stel me een futuristische wereld voor die past bij de hoes, die overigens ook volledig op de computer tot stand is gekomen. De atmosfeer is duister maar wel bijzonder zwoel en filmisch, waardoor de boel niet dichtslaat. Ter referentie moet je in eerste instantie denken aan Gas, maar ook aan geestverwanten The Sight Below en The Field. Het getuigt van grote klasse en sensitiviteit wat Guentner hier laat horen. Het album maakt overigens de meeste indruk onder de koptelefoon, want dan krijg je helemaal een surrealistisch gevoel en hoor je de gelaagdheid van de muziek ook goed. Een gedroomde, wonderschone soundtrack voor het onderbewustzijn.
Luister Online:
Doppelgaengerdoor Jan Willem Broek