Caleidoscoop

Black Swan - The Quiet Divide

[cd, Black Swan/Ethereal Symphony]

Terwijl zijn album In 8 Movements uit 2010 nog zwaar nadreunt, komt Black Swan alweer met zijn volgende imposante werk aanzetten. De identiteit van de maker wordt overigens nog steeds niet prijs gegeven,maar dat doet er ook helemaal niet toe. Zelf omschrijft hij zijn muziek wel als “drones for bleeding hearts”, hetgeen zeer accuraat en fraai omschreven is. Op zijn debuut brengt hij gitzwarte symfonieën die bestaan uit drones aangevuld met neoklassieke elementen, glitches, veldopnames en geluiden van koren. Deze lijn trekt hij vrolijk, nu ja bij wijze van spreken dan, door op The Quiet Divide die de ondertitel “A Symphony Of Misery And Sorrow” heeft meegekregen. Hij schept wederom duistere klanklandschappen die worden opgebouwd met onder meer drones, neoklassiek, ambient, glitch, veldopnames en samples van zang en stemmen. Ondanks dat het allemaal behoorlijk duister is, weet Black Swan aardig veel nuances in de kleur zwart aan te brengen door op uitstekende wijze te variëren met de diverse ingrediënten. Soms overheersen de drones en krijg je een soort zwarte poel van verderf, dan weer voeren de spookachtige elementen met kraaiengeluiden en al de boventoon die je naar allerlei huiveringwekkende settings meenemen en op andere momenten worden de neoklassieke elementen meer benadrukt worden en zijn er momenten van ontroering en bezinning. In de compositie “DxSxDxH” bijvoorbeeld hoor je achter een muur van duistere ambientachtige drones klassieke stemmen doorschemeren; alsof je naar een drone versie van Henryk Górecki of Ennio Morricone luistert. De bijzonderheid en schoonheid van de muziek zit hem steeds in de uiterst subtiele details, terwijl het grotere geheel je compleet weet te overrompelen. Andere invloeden die doorsijpelen in de muziek zijn die van Stars Of The Lid, Celer, Richard Skelton, The Caretaker, David Kristian, Seasons (Pre-Din) en Thomas Köner. De duisternis heeft er een ongelooflijk mooie en aangrijpende soundtrack bij gekregen. Hello darkness my old friend...

Luister online:
The Quiet Divide (album preview)

door Jan Willem Broek

Dark Dark Dark - Wild Go / Bright Bright Bright

[2cd, Melodic/Konkurrent]

Het heeft een goed half jaar geduurd, maar nu is het tweede album Wild Go van het zeskoppige Dark Dark Dark uit Minneapolis ook eindelijk de Atlantische oceaan overgestoken. Om het goed te maken zit ook meteen hun epee Bright Bright Bright uit 2010 erbij als tweede cd met 6 nummers van bij elkaar 25 minuten. De dubbel cd is de opvolger van het debuut The Snow Magic uit 2008. Oorstrelend middelpunt is nog steeds die innemende zang van Nona Marie Invie. Tevens zorgt zij voor het prettige piano- en accordeonspel. De band wordt verder gecompleteerd door Marshall LaCount (banjo, piano, klarinet, zang), Walter McClements (accordeon, piano, trompet, koorzang), Jonathan Kaiser (cello, gitaar, koorzang), Brett Bullion (percussie) en Todd Chandler (bas, koorzang). Overigens is die laatst genoemde pas op het Wild Go album van de partij, op de epee neemt Matt Senjem de honneurs waar. Beide albums liggen volledig in elkaars verlengde en zijn een stap voorwaarts sinds het debuut. Het gezelschap, dat draait om het arrangerende koppel en oprichters Invie en LaCourt, laat een bijzondere combinatie horen van kamermuziek, folk, dark cabaret, new weird America, pop, New Orleans jazz en in de verte ook zigeunermuziek. In de muziek staat de zang vaak voorop, op de voet gevolgd door de fijne piano- en accordeonpartijen. Nona zit met haar prachtige stem ergens tussen Dawn McCarthy (Faun Fables), Shara Worden (My Brightest Diamond) en Hope Sandoval in. Op momenten dat je denkt dat het qua zang niet mooier kan krijg je ineens meerstemmige (koor)zang, die je haast naar adem doet snakken, zo mooi. Maar ook de muziek grenst aan het magische, die ze ook op knappe wijze tot één consistent geluid hebben weten om te smeden. Het is melancholisch maar, mede doordat alles licht uptempo en dynamisch is, nooit terneergeslagen. Wel kruipen deze liedjes zich diep onder je huid en raken ze gevoelige snaren. Er zit van de allereerste seconde tot de allerlaatste gewoonweg geen zwak moment tussen. Hoewel ze hun eigen nostalgische klankwereld scheppen moet je denken aan een eigenzinnige mix van Peggy Sue, Laura Marling, Alela Diane, The Dresden Dolls, Humanwine, Fishtank Ensemble, Beirut, Faun Fables en niet in de laatste plaats Bodies Of Water. Je bent vaak gewoon met stomheid geslagen bij het aanbod van zoveel schoonheid. Niks moeilijke tweede plaat, jaarlijstjes here we come!

Luister Online bij Myspace:
Daydreaming / Bright Bright Bright / Something For Myself

door Jan Willem Broek

World’s End Girlfriend - Seven Idiots

[cd, Erased Tapes/Konkurrent]

De laatste cd’s die ik van de Japanse muzikant Katsuhiko Maeda ofwel World’s End Girlfriend heb gehoord, zijn de prachtige cd The Lie Lay Land uit 2005 en de split-cd met Mono Palmless Prayer / Mass Murder Refrain uit 2006. Sindsdien heeft hij zo blijkt nog wel platen uitgebracht op een hier minder vertegenwoordigd label, maar nu hoor ik voor het eerst weer van hem middels zijn negende cd Seven Idiots. De cd is uitgebracht op het prestigieuze label Erased Tapes, waar ook artiesten als Ólafur Arnalds, 65daysofstatic, Peter Broderick, Codes In The Clouds en Nils Frahm werken hebben uitgebracht. En er is nogal wat veranderd aan het rustieke, neoklasieke ambient geluid van weleer. Katsuhiko is zich meer en meer gaan verdiepen in klassieke muziek, mede door de collectie van zijn vader. Deze invloed koppelt hij op haast maniakale wijze aan hectische rock, post-rock, krautrock en elektronische muziek met vaak industriële ritmes. Hij heeft ongelooflijk veel composities gemaakt, meer dan 600 naar het schijnt, waarvan er nu 13 op zijn nieuwe schijf zijn beland. Je hoort modern klassiek met stuiterende beats, gierende gitaren, strijkers en atonale saxofoonpartijen. Hij speelt zelf gitaar, keyboards, tape recorders en computers en wordt bijgestaan door Takuto Uzuno (gitaar), Mio Okamura (viool), Seigen Tokuzawa (cello) en Ken-Ichi Matsumoto (saxofoon). Het geheel is net zo overweldigend als complex. Je krijgt namelijk de militante elektronica en drum’n’bass van Venetian Snares, de post-rock met beats van 65daysofstatic, baspartijen die zo uit Seinfeld lijken te komen, de bevreemdendheid van The Residents, de speelse stuiterende elektronica van Cornelius, de complexe klassieke muziek van Nico Muhly, de hardcore van Naked City, de psych-core van de Boredoms, de avant-garde van God, de lekker raggende gitaren van The Wedding Present en de klassiek van Kronos Quartet en Ólafur Arnalds. Voeg daar nog IDM, EBM, glitch en drones aan toe en de chaos is compleet. Het is een ware achtbaan aan geluid geworden en eenmaal ingestapt is er geen houden meer aan. Slechts af en toe krijg je zinnenstrelende muziek om even op adem te komen, om vervolgens weer keihard vooruit te spuiten. Na bijna 80 minuten stap je beduusd maar op één of andere manier ook voldaan uit. En als een volslagen idioot, maak daar gerust zeven idioten van, stap je gewoon weer in. Krankzinnig goed!

Luister Online:
Les Enfants Du Paradis / Teen Age Ziggy

door Jan Willem Broek

Thao & Mirah - Thao & Mirah

[cd, Kill Rock Stars/Konkurrent]

Thao Ngyen (Thao with The Get Down Stay Down) en Mirah Yom Tov Zeitlyn opereren om begrijpelijke reden meestal onder hun voornaam. Ook als de bevriende artiesten samen een cd maken lijkt Thao & Mirah de meest voor de hand liggende keuze. Hun gelijknamige album klinkt eigenlijk anders dan wat ze op hun eigen werken doorgaans laten horen. Gelukkig maar, anders voegt het allemaal niet zoveel toe. Nu wel. Samen maken ze namelijk bijzonder hartverwarmende, onbevangen en vrij kale singer-songwritermuziek met minimalistische orkestraties. Ze hebben in de studio hulp gekregen van producer en elektronische multi-instrumentalist Merrill Garbus van band tUnE-yaRds. Zij zorgt voor de heerlijk verstrooide beats, ongebruikelijke ritmes en Afro-pop elementen. Daarnaast leuken ze hun muziek op met orgelpartijen, blazers, handgeklap, wijnglazen, akoestische gitaren en allerhande andere instrumenten. Maar het meest in het gehoor springend blijft de fraaie zang van beide dames, die zich als een warme rode draad door alle geluiden heen boort. Verknipte fans van tUnE-yaRds, Solex, Blonde Redhead, Cat Power, Nina Nastasia en uiteraard beide dames zelf kunnen hier hun hart ophalen. De licht bevreemdende ritmes en atmosfeer doen me overigens ook meerdere malen denken aan Arthur Russell. Onderstaande track is niet helemaal representatief voor het geheel, maar toont wel de ongewone aanpak van de dames aan. Thao & Mirah is een bijzondere traktatie geworden om van te smullen.

MP3:
Eleven

door Jan Willem Broek

Sleepingdog - With Our Heads In The Clouds And Our Hearts In The Fields

[cd, Zeal/Konkurrent]

Er zijn denk ik geen tot weinig projecten van de Amerikaanse muzikant Adam Bryanbaum Wiltzie aan te wijzen die geen succes zijn geworden. Dat geldt niet alleen voor zijn bands Stars Of The Lid, Aix Em Klemm (met Bobb Donne van Labradford), The Dead Texan en Windor For The Derby (op hun eerste 3 cd’s), maar ook voor de artiesten die hij productioneel heeft ondersteund zoals Labradford, The Flaming Lips, Mercury Rev, Bedhead, The Bad Livers, Sparklehorse, Low, Iron & Wine, Dustin O’Halloran en vele anderen. Hij woont en werkt overigens nu al jaren in Brussel. Sinds 2006 kan je aan die succesreeks ook de groep Sleepingdog toevoegen. Dit project onder leiding van zangeres, gitariste en liedjesschrijfster Chantal Acda (Chacda, Stasola) debuteert dan namelijk met de cd Naked On A Clean Bed. Het gaat over gevoelens die je niet onder woorden kunt brengen vertaalt naar muziek. Dit levert verstilde, desolate songs op die gewoonweg prachtig zijn. De Helmondse is dan net als Adam al verhuisd naar Brussel. Hun eerste ontmoeting levert op het gelijknamige debuut van The Dead Texan uit 2004 een gastrol voor Chantal op in het slotnummer “The Struggle”. Na het debuut van Sleepingdog volgt er in 2008 de cd Polar van hen beide, die wederom van een desolate schoonheid is die je lang bijblijft. Nu drie jaar later hebben de twee artiesten elkaar weer opgezocht en is er meer sprake van een heuse collaboratie. Samen hebben ze de songs geschreven, gearrangeerd en gespeeld. Het resultaat ervan is nu te horen op hun derde cd With Our Heads In The Clouds And Our Hearts In The Fields. Chantal’s betoverende fluisterzang is nog altijd haar sterkste wapen naast het prettige gitaar-, piano- en overige toetsenspel. Adam zorgt voor de strijkarrangementen (al dan niet elektronisch), piano en spaarzame zang. Je krijgt in feite het beste van twee werelden; de liedjespracht van Chantal en de duistere en adembenemende ambient en neoklassiek van Stars Of The Lid. Openingstrack “The Untitled Ballad Off You & Me” is al meteen een voltreffer. Prachtig aangrijpend piano- en orgelwerk vergezeld van bloedmooie zang gevangen in een heerlijk melancholische atmosfeer; kippenvel! En dat niveau en die sfeer weten ze de hele cd vast te houden, zij het dat de muzikale invulling nog wel eens iets wisselt. Her en der krijgen ze nog ondersteuning van celliste Hildur Guðnadóttir (Lost In Hildurness, Múm) en violist Chester Desmond. Denk aan een fraaie kruisbestuiving van Low, Stars Of The Lid en Glissando en je weet ongeveer welke onaardse schoonheid je kunt verwachten. Voor meer duidelijkheid kun je via onderstaande link het album beluisteren. Ik zit in ieder geval alvast met mijn hoofd in de wolken.

Luister Online bij Soundcloud:
With Our Heads In The Clouds And Our Hearts In The Fields (album)

door Jan Willem Broek

The Doomed Bird Of Providence - Will Ever Pray

[cd, Front & Follow]

Vorig jaar weet het geweldige Front & Follow label me totaal te verrassen met de digitale release van het kwartet The Doomed Bird Of Providence, die een voor het experimentele label een compleet ander geluid laten horen. De Australische, inmiddels Britse band rond componist, zanger en multi-instrumentalist Mark Kluzek weet diepe indruk te maken met een duistere mengelmoes van folk, ballads, post-rock en nachtelijke atmosferen. Overigens is deze mini eerder al als cd-r uitgegeven door het Laily label. Nu zijn ze terug met hun volwaardige debuut, die als download of uiterst gelimiteerde en fraai vormgegeven cd verkrijgbaar is. Hierop brengen ze vergeten verhalen uit de geschiedenis van Australië, die doordrenkt zijn van zout, bloed, dood, geweld, mysterie en duistere daden. De muziek met Mark’s vervaarlijk klinkende, geknepen stem en het robuuste accordeon- en pianospel sluit hier prima bij aan. Violist Daniel Merrill (Dead Rat Orchestra), bassist Stafford Glover (Extreme Noise Terror, Beatglider), ukelelespeler Drew Barker (Soup, Croft) en gitarist Richard Acton (Limn) staan hem hier regelmatig terzijde, her en der aangevuld met violiste Rachel Laurence en gitarist Tony Ramsey. Samen creëren ze een obscuur geheel dat net zo duister als wonderschoon is. De dreigende viool- en accordeonpartijen zijn van een ongekende klasse en grijpen je bij de keel. Je hoort van alles terug in deze donkere pracht, van The Long Dead Sevens, Scott Walker, Current 93, Tom Waits en Kiss The Anus Of A Black Cat tot Jacques Brel, Ennio Morricone, Vic Chesnutt, Espers, Swans, Last Harbour en The Dirty Three. De cd is in tweeën gedeeld. De eerste vier nummers zijn afzonderlijke verhalen en de laatste 5 tracks vormen de vijf hoofdstukken van het verhaal The Massacre Of The Whole Of The Passengers And Part Of The Crew Of The Sea Horse On Her Homeward Passage From Sydney. Met name dat laatste deel van de cd is behoorlijk filmisch en spreekt tot de verbeelding, ondanks het duistere karakter. De cd is spannend, meeslepend, rauw, robuust, filmisch en vol oprechte emoties en drama. Een meer dan fantastische debuut vol krachtige pracht!

Luister Online bij Soundcloud:
Fedicia Exine / The Massacre… Part III

door Jan Willem Broek

Fabio Orsi - Wo Ist Behle?

[cd, Boring Machines]

De jonge Italiaanse muzikant Fabio Orsi, die sinds 2005 actief is, heeft een productiedrift waar je u tegen zegt; hoewel wij natuurlijk een Machinefabriek gewend zijn. Naast vele solowerken heeft deze experimentele artiest ook veelvuldig samengewerkt met uiteenlopende artiesten, waaronder My Cat Is An Alien, Gianluca Becuzzi, Valerio Cosi, Brad Rose, Seaworthy, Flushing Device Pimmon en Mammuthones. Zijn werken kenmerken zich over het algemeen door duistere elektronische muziek gelardeerd met veldopnames, die dan het licht ziet op veel verschillende labels. Wo Is Behle? is pas zijn eerste cd op het geweldige Italiaanse label Boring Machines, alwaar duisternis heerscht. De Duitse titel heeft alles te maken met zijn recente verhuizing naar Berlijn. Daar wordt hij gelijk geconfronteerd met een zware winter, die hij niet gewoon is vanuit Italië. Hij ervaart de winter als heel koud, wit, lang en tevens zeer inspirerend en psychedelisch. Dat heeft ertoe geleid dat hij vijf lange composities heeft gecreëerd die de winter omarmen, maar tegelijkertijd voor warmte zorgen. De klanklandschappen, getiteld “Loipe” (spoor) 01 t/m 05, zijn weliswaar ijzig en desolaat maar kennen ook vele warme onderlagen. Hij heeft zijn muziek dan ook in meerdere lagen opgebouwd. Kille, maar fraaie synthesizerklanken op de voorgrond met daaronder broeierige ambientlagen vol veldopnames en allerhande elektronische klanken. Zo hoor je in eerste instantie Klaus Schulze-achtige geluiden, die je langzaam op hypnotiserende wijze mee de diepte in sleuren. Daar aangekomen wordt je ook getrakteerd op krautrock, dark ambient en glitch. De muziek doet dan wisselend denken aan Nicholas Szczepanik, Thomas Köner, Stars Of The Lid, Vidna Obmana en Popol Vuh. In de slottrack gooit hij er zelfs een soort stotterende drum ’n ’bass doorheen die in de verte wel wat van The Third Eye Foundation weg heeft, met de genoemde artiesten er doorheen dan. Het is tot de verbeelding sprekend, oprecht en van een bijzondere schoonheid. Fabio Orsi komt met één van zijn allerbeste releases tot nu toe.

Luister Online bij Soundcloud:
Loipe 01

door Jan Willem Broek

Implodes - Black Earth

[cd, Kranky/Konkurrent]

De laatste lenterelease van het onnavolgbare Kranky label is van het uit Chicago afkomstige gezelschap Implodes. De gitaristen Ken Camden (Arco Flute Foundation, Meisha) en Matt Jencik (ex-Don Caballero, Hurl, Taking Pictures) worden hier vergezeld van Emily Elhaj (Reckless Records) en Justin Rathell op bas en drums. Ken Camden heeft al de lp Lethargy & Repercussions uitgebracht op Kranky. Na de gelijknamige, zeer gelimiteerde tape uit 2009 zijn ze nu terug met hun cd debuut Black Earth, waarop ook 3 nummers afkomstig van de cassette in gewijzigde vorm terug te vinden zijn. Ze hebben zich laten inspireren door spookachtige en magische omgeving van een verlaten oude schuur vol dode insecten bij nacht. Buiten vind je er een stapel hout waar zonder twijfel een zwarte weduwe huist. Met dat idee sluit je de ogen en ga je de muziek luisteren. Deze sluit perfect aan bij die setting, zij het dat muziek helemaal niet een beklemmend gevoel teweeg brengt. Ze fabriceren in feite popsongs die ze door de blender hebben gehaald met reverbs, echo’s en allerhande effecten. De brokstukken die daaruit voortkomen zijn consistent maar variëren onderling wel qua inhoud. Zo hoor je onder een gruizige laag de pop-wave van Gravenhurst en Bowery Electric, de psychedelica van Wooden Shjips, de mistige muziek van labelgenoten Belong, de shoegaze van Pale Saints en Slowdive, softnoise à la Flying Saucer Attack, desolate gitaarambient zoals van Roy Montgomery, de donkere folk-rock van Boduf Songs, de noise van A Place To Bury Strangers en de prachtige atmosferen van Stars Of The Lid. Op de achtergrond hoor je ook nog donkere, ijle zang die het geheel fraai afmaakt. Door het blenderachtige effect is de muziek stroperig en langzaam voortschrijdend met heel veel geluiden per vierkante seconde. Het is adembenemend, bloedstollend mooi en tot de verbeelding sprekend wat het viertal hier laat horen. Een prachtige soundtrack voor de nacht en sowieso een meesterlijke release.

Luister Online bij Myspace:
Marker / Screech Owl (tape versie)/ Meadowlands (tape versie)

door Jan Willem Broek

Spoelstra - Pallets

[tape+download & boek, Narrominded]

Spoelstra, een alias van gitarist, zanger en drummer Jeroen Warntjes, speelt samen met Freddie Mercury en Vreselijk Ongeluk in de geweldige noiseband Boutros Bubba, drumt in De Reizende Verkoper en brengt zelf ook met enige regelmaat prettige muziek uit vol zin en onzin. Eerder maakt hij bijvoorbeeld de countryplaat I Got Issues The Shape Of Italy, maar dan -als ik mezelf even mag quoten (spreek uit: kwoot-on), ja dat mag ik- “aangevreten door de hyena's en gieren en overgoten met whisky. Wat er dan overblijft zijn dampende, hectische rocksongs met robotgeluiden.” Maar eigenlijk gaat het over de soevereiniteit van landen, dus geen country als muziekgenre alleen. Vorig jaar maakt Spoelstra zich druk om het internet en of we alle beschikbare informatie al dan niet tot ons moeten nemen. In plaats van een antwoord te geven, levert hij 9 elektro tracks af. Dus na uitgebeende country is het elektro. Wat nu? Ik weet dat het voor de hand ligt, maar Spoelstra baseert zijn volgende werk op pallets en alles wat je er altijd al over hebt willen weten. Hiervoor heeft hij een imposant boekwerk van zo’n 200 pagina’s samengesteld en een cassette gemaakt met de begeleidende muziek. Dat boek bestaat overigens vooral uit kunstzinnige zwart-wit tekeningen met hier en daar een pallet. In het boek vind je ook een downloadcode (met een hilarische login & password) voor het geval je zo ouderwets bent en nog geen cassettespeler hebt. Pallets, uitebracht op het immer interessante Narrominded label, bestaat uit 6 nummers die bij elkaar toch bijna 37 minuten duren. De muziek kan je misschien het beste omschrijven als luie noise gekieteld door elektronica (van idm tot ambient) die hout snijdt. Dat levert uiterst intrigerende, psychedelische stukken op die samen met het boek voor veel vermaak zorgen. De muziek is hoekig als een pallet en zit ook net zo goed en stevig in elkaar. Spoelstra is een uiterst originele en innovatieve muzikant, die ver buiten plat getreden paden blijft. En daar zijn er tegenwoordig helaas veel te weinig van. Je zal nooit meer hetzelfde tegen een pallet aankijken en het feit dat een artiest al zoiets te weeg weet te brengen is al geweldig te noemen. Ik kan nu al haast niet wachten op het volgende onderwerp dat Spoelstra gaat aansnijden. De enige referentie die zo bij me opkomt is Gummbah met zijn boek Net niet verschenen boeken, want in feite schept Spoelstra zijn eigen prettig gestoorde universum. Vorkheftruckelijke totaalkunst!



door Jan Willem Broek

Young Galaxy - Shapeshifting

[cd, Smalltown Supersound/Konkurrent]

Dat een producer nogal veel uit kan maken voor de sound van een band wordt nog wel eens onderschat (ook wel eens overschat, maar dat terzijde). Maar ga de gemiddelde Steve Albini productie maar eens live beluisteren en je weet dat de studiosound behoorlijk anders kan zijn. Toch zoeken sommige bands bewust een bepaalde producer voor hun studio albums. In het geval van de Canadese band Young Galaxy hebben ze het zelfs meer dan 5000 kilometer verderop gezocht om Dan Lissvik om productionele hulp te vragen. Lissvik maakt deel uit van het Zweedse duo Studio (hoe toepasselijk) en heeft onder meer gewerkt met Fever Ray en Kylie Minogue. Het lijkt in ieder geval een duidelijke knieval voor meer elektronica. Het trio Stephen Ramsay (zang, gitaar), Catherine McCandless (zang, keyboards) en Stephen Kamp (bas, zang) komen op hun derde cd Shapeshifting inderdaad veel meer elektronisch uit de hoek. Het indie, rock en droompop geluid van de eerste twee werken is verdwenen, doordat Lissvik hun nieuwe materiaal in de afgelopen 11 maanden op afstand met de computer bewerkt en herbewerkt. Eigenlijk is hij eerder een vierde schaduwlid dan een producer geworden. Hierdoor is het geluid zachter en iets meer onderkoeld geworden. Toch hoor je nog wel de dromerige aspecten die Young Galaxy altijd zo hebben getypeerd terug in de nieuwe sound. Ik kan me alleen niet voorstellen dat ze live niet gewoon ouderwets hard zullen zijn. Voor nu is dat allemaal niet zo belangrijk, want deze nieuw ingeslagen weg bevalt me eigenlijk prima. Je krijgt namelijk de esoterische pracht van Bel Canto, de onderkoelde beats van The Knife, de ritmische experimenten van Wildbirds & Peacedrums, de wave-pop van New Order met nostalgische elementen waaruit hun voorliefde voor artiesten als Kate Bush, Sinéad O’Connor en Eurythmics blijkt. Voorop staat de beklijvende synth-pop die laidback en melancholisch is. Young Galaxy vindt hiermee aansluiting met de huidige cool wave groepen, maar doet dat wel op geheel eigen wijze. Een wonderschone, nostalgische trip die toch helemaal van het hier en nu is.

Luister bij Spotify:
Shapeshifting
Luister Online bij Myspace:
Peripheral Visionaries

door Jan Willem Broek