Caleidoscoop

En Plein Air - En Plein Air

[cd, Fluttery Records]

Het geweldige, steeds groter wordende label Fluttery records blinkt uit in het uitbrengen van kwalitatief hoogwaardige en bovenal eigenzinnige post-rockbands vanuit de hele wereld. Portugal, Rusland, Engeland, Denemarken, Servië, Noorwegen, Canada, Japan en noem ze maar op, Fluttery weet er telkens de bijzondere groepen uit te plukken. In 2009 debuteert het Italiaanse zestal En Plein Air al met de mini cd L'alba Irradia L'inutile Parola op het label. Hierop laten ze horen dat ook zij net als al hun andere labelgenoten een eigenzinnig geluid aan de dag kunnen leggen op het platgetreden pad van de post-rock. Nu is de uit Rome afkomstige band terug met hun gelijknamige langspeler. Eric Caldironi (gitaar), Giovanni Federici (gitaar), Ludovico Lamarra (bas), Marzia Ricciardi (viool), Aron Carlocchia (synthesizer, piano) en Adriano Proietti (drums), her en der aangevuld door het cellowerk van Federica Vecchio, brengen wederom hun eigengereide instrumentale kruisbestuiving van post-rock, library rock, wave, neoklassiek, donkere ambient en elektronica ten gehore. Wat bij al de 7 tracks opvalt is dat ze doorspekt zijn met melancholie. Dat geldt zowel voor de filmische, rustieke prachtstukken als de epische, zinderende episodes. Als het hard is, is het overigens ook echt goed hard. Ze bouwen op fraaie wijze naar zo’n uitbarsting toe, maar gaan niet telkens heen en weer van zacht naar hard. In een mooie golfbeweging meanderen ze door genres en doen hierbij wisselend denken aan Mono, Giardini Di Mirò, Godspeed You! Black Emperor, Dirty Three, Sigur Rós, Les Fragments De La Nuit, Clogs en Robin Guthrie, waarbij de nadruk op de post-rock invloeden ligt. Het is een spannende en uiterst gevarieerde cd geworden vol verrassende maar ook bloedstollend mooie elementen. Een fantastische cd die tot de laatste nanoseconde weet te boeien.

Luister Online:
En Plein Air (album)

door Jan Willem Broek

|˟˟⌡- Deconstructed

[cd, Fluttery Records]

Het Nederlands-Japanse project |˟˟⌡, spreek uit als “Gate”, is in 2009 opgericht met als doel om solo improvisaties op meerdere instrumenten simultaan uit te voeren. Oprichter is de Nederlander met een filosofische achtergrond Lajos Ishibashi-Brons (getrouwd met een Japanse), die Groningen voor Tokio heeft verruild en daar aan de universiteit verbonden is. Lajos fabriceert de improvisaties met 7-snarige bas, gitaar, sousen, electrische morin khuur, zarazara, diverse effecten en andere lawaaimakers. Een half jaar na de oprichting voegt ook de Japanse (blaas)muzikant Taka zich bij het project, die met zijn saxofoons, fluit, ryuuteki (drakenfluit), recorders, fluitjes en didjeridoe een extra dimensie aan het geluid toevoegt. Die filosofische achtergrond van Lajos heeft zonder twijfel bijgedragen aan de manier van muziek maken, waarbij je de definitie muziek niet al te nauw moet nemen. Hij refereert aan Spinoza die heeft gezegd dat vrijheid een illusie is. Toch brengen ze een vrij geluid ten gehore, zij het dat het uiteraard net zo vrij is als de luisteraar dat ervaart. Ik bedoel de één zal er misschien een kakofonische brij in horen, terwijl de ander er patronen of structuur in herkent. In zoverre blijft vrijheid een illusie. Laat ik dan zo vrij zijn te zeggen dat ze wel een enorme spanningsboog weten te plaatsen tussen herkenbaar en ondefinieerbaar geluid. Ze zetten de poort, de “gate”, open naar je eigen interpretatie. En dat is precies wat de verscheidene cd-r’s en de cd’s No Exit (2009) en Iterations (2010) zo fascinerend maakt. De geluiden zijn haast secundair geworden aan de uitwerking ervan. Je krijgt een caleidoscopisch geheel van drones, noise, jazz, industrial, doom en Japanse traditionele muziek, waarbij de geluiden vrijelijk “wandelen” over onbeschrijflijke, grillige klanklandschappen. Nu komt |˟˟⌡ met de cd Deconstructed, waarop de beginprincipes even losgelaten worden. Filosofie betekent ook tijd voor bezinning en zaken eens in een ander licht bezien. Lajos heeft het materiaal van de vorige cd nu in het keurslijf van de remix geperst. Weg vrijheid zou je zeggen, maar van de andere kant kan je ook stellen dat een verdraaide vrijheid nog steeds vrijheid is, zij het in een andere werkelijkheid gevangen door elektronica; een extrapolatie van vrijheid naar een nieuwe realiteit, zoiets. Die nieuwe realiteit bestaat hier uit kakofonische versies van het vroegere materiaal. Lajos begeeft zich hiermee op eigenzinnige wijze in het territorium van Aube, Merzbow, KK Null, Otomo Yoshihide, God en John Zorn. Het is alsof je naar een 3D plaatje staart en ineens de diepgang ziet. Tussen de poorten van de verschillende dimensies beweegt de muziek van |˟˟⌡ op eigenzinnige en bovenal biologerende wijze. Geen touw aan vast te knopen zo goed!

Luister Online:
Deconstructed (album)

door Jan Willem Broek

Larsen - Cool Cruel Mouth / Larsen + Z’EV - In V.tro

[2x cd, Important/Konkurrent]

Al 15 jaar lang is het Italiaanse, mysterieuze gezelschap Larsen een bijzonder fenomeen in de muziekwereld. Ze zitten net als Volcano The Bear, Cerberus Shoal, Origami, Human Greed, PAS en andere bands in een ongrijpbare maar zeer interessante buitencategorie. Elke plaat variëren ze met hun muziek en toch blijft de band, mede door de mysterieuze sfeer, herkenbaar. Ze houden er ook nog de zijprojecten (r) en XXL (ofwel Xiu Xiu Larsen) op na. Twee jaar terug komen ze met de laatste studioplaat La Fever Lit, hun meest uitgesproken album met zelfs her en der een vette motorik en tevens meest experimentele werk tot nu toe. Annie Anxiety Bandez ofwel Little Annie zingt op 2 tracks mee waardoor Larsen hun eerste echte songs fabriceren. Vorig jaar verschijnt nog wel een prachtig experimenteel en duister album dat ze samen met Nurse With Wound hebben opgenomen, maar nu komen ze dan met hun negende langspeler Cool Cruel Mouth op de proppen (en nee, hun debuut is echt al jaren niet meer te krijgen) en hun 14de in totaal als je alle samenwerkingsplaten meerekent. De samenwerking met Little Annie is blijkbaar erg goed bevallen want ze maakt naast Fabrizio Modonese Palumbo (gitaar, elektrische viool), Marco Schiavo (drums, cimbalen, klokkenspel), Paolo Dellapiana (accordeon, elektronica, elektrische piano, theremin, shruti box) en Roberto Maria Clemente (gitaar, shruti box) ook deel uit van de formatie. Verder laat ook Baby Dee tot tweemaal toe van zich horen op de piano. Dit is hun meest songgerichte cd tot nu toe geworden, waarbij ze nog wel continu experimenteren. Alleen staan de experimenten nu in dienst van de songs. Je krijgt avant-gardistische post-rock en experimentele songs al dan niet met krautrockelementen, die door de zware baspartijen, de heftig zoemende shruti boxen en de spookachtige cimbalen en klokkenspel iets mysterieus en angstaanjagends meekrijgen. De shruti box produceert een soort accordeonachtige drones. De openingstrack is de fraaie cover van Ervin Drake’s “It Was A Very Good Year”, waarbij Little Annie’s typisch doorrookte stem prachtig uit de verf komt. Overigens heeft Little Annie een lichtere variant eerder al ten gehore gebracht op de cd When Good Things Happen To Bad Pianos die ze samen met Paul Wallfisch heeft gemaakt. De versie hier is nog beter. Ook daarna voorziet ze de duistere, psychedelische en tot de verbeelding sprekende rock van Larsen met enige regelmaat van stem en zang. Maar ook zonder de zang maakt de eigenzinnige muziek diepe indruk. De fascinerende 10 minuten durende afsluiter “Viggo” is een prachtige kroon op een evenzo werk. Dit meeslepende en magistrale album is misschien wel hun allerbeste tot nu toe.
Om ook hun bereidwilligheid tot samenwerken en experimenteren nog maar eens te onderstrepen komen ze ook meteen maar met de cd In V.tro, wat deels een live en deels een studio album is. Ditmaal hebben ze die opgenomen met über percussionist Stefan Joel Weisser ofwel Z’EV. De vier vaste leden van Larsen, Fabrizio Modonese Palumbo (gitaar, elektrische viool, zang), Marco Schiavo (drums, cimbalen, klokkenspel), Paolo Dellapiana (accordeon, elektronica, theremin) en Roberto Maria Clemente (gitaar, shruti box, duimpiano, zingende schalen), geven samen met hem een concert in Torino op 23 september 2009. Dat is nu vastgelegd op de nieuwe cd, waarbij het live deel uit 6 nummers (“In V.tro” 1-6) bestaat die bij elkaar 45 minuten duren. Ambientachtige post-rocklandschappen met stevige percussie die een imaginaire soundtrack vormen voor celstudies. Prachtig duistere stukken, waarin Larsen’s stempel onmiskenbaar is. De laatste 5 tracks, die ruim een half uur duren, bevatten de studio mixen van de nummers (“In V.tro” 7-11). Deze zijn mogelijk nog meer experimenteel en duisterder en hebben echt kop noch staart. Toch weet de veelal mysterieuze klankenbrij enorm te biologeren; alsof ze zelf in microscopische cellen zijn gekropen om daar de interne lichaamsgeluiden op te nemen. Ook hier bewijst Larsen een geweldig, steengoed unicum te zijn. IJzersterke dubbelslag!

Larsen (snipper)s:
It Was A Pretty Good Year
Ohm Av. D
Viggo
Larsen + Z’EV MP3’(snipper)s:
In V.tro 3
In V.tro 7
In V.tro 9

door Jan Willem Broek

Pechenga - Helt Borte

[cd, Smalltown Supersound/Konkurrent]

In vroegere tijden kijk ik bij helder weer vanuit onze eerste woning op Aruba in Savaneta zo naar de kustlijn van Venezuela. Dat heeft iets mysterieus. Vage beelden van vaalgroene heuvels gehuld in nevelige wolken, waarachter zich in je kinderbrein allerlei magische taferelen plaatsvinden. Zoiets moeten ook de in Vardø (Noorwegen) geboren artiesten Rune Lindbæk en Cato Farstad hebben ervaren, zij het dan met het Siberische gebied Pechenga. Hoewel het klinkt als de nieuwe cd van Manu Chao is Pechenga het project van beide Noren. Farstad woont nog steeds in het Noorse Vardø, terwijl Rune Lindbæk inmiddels in Berlijn woont en daar actief is als muzikant, producer en remixer. Hij heeft onder andere deel uitgemaakt van de fantastische formatie Drum Island en tevens Tromsdalen Funk Massive, Freakers Orchestra, Meanderthals, Open Skies, Fram, Star City, Those Norwegians, Tromsdalen Funk Massive en Volcano. Ook heeft hij zich her en der bemoeit met The Knife. Nu komen ze samen met het album Helt Borte. Hoewel nu, ze hebben deze in eigen beheer al in 2008 het poollicht laten zien. Maar nu verschijnt de cd voor de rest van de wereld op het innovatieve Smalltown Supersound label met een nieuwe cover van de hand van Rune Grammofon label vormgever Kim Hiorthøy. Op dat label zouden ze overigens ook best passen. Ze fabriceren hier ijzige, uiterst desolate en mistroostige ambientklanklandschappen met elektronica en diverse toegevoegde andere geluiden. Het knappe is dat je de verwondering van het zien van een koud en verafgelegen gebied en alle mysterieuze hersenspinsels erbij gewoon kunt voelen. De beelden die dat oproept voltrekken zich op haast filmische wijze. Daarbij is de muziek ook van een schoonheid als pas gevallen sneeuw. Je hoort verder elementen van wave en neoklassiek doorechoën in de muziek. Ze weten een meeslepende mix te maken van artiesten als Jean-Michel Jarre, Biosphere, Markus Guentner, Dif Juz, Thomas Köner, Stars Of The Lid, Brian Eno en Steve Roach. Het is allemaal van een ongekend hoog niveau en schoonheid, waardoor het je soms naar adem doet happen. Subliem!

Luister Online bij Myspace:
Gitaro / Snowflakes / Helt Borte / My Frozen Spirit

door Jan Willem Broek

The Pattern Theory - The Pattern Theory

[cd, Valeot/A-Musik]

Vroeger verkast menig band nog wel naar Brussel, dat met name in de jaren tachtig de Europese hoofdstad van de interessante muziek is, op de voet gevolgd door Berlijn. Tegenwoordig verhuizen bands ook nog wel, maar dan eens te meer naar Berlijn. Berlijn is weer hot en bruist van de cultuur en creativiteit. Een move die je wellicht minder snel verwacht is die van een band uit het Engelse Leeds naar die plaats. Toch gaat het in 2007 opgerichte gezelschap van The Pattern Theory een jaar later en na diverse veranderingen in de line-up daarheen. Het belangrijkste is dat ze al die veranderingen hebben overleefd. Belangrijk, want na een initiële epee van Engelse bodem komen ze nu met het gelijknamige debuut dat er mag wezen. De band bestaat uit de deels Duitse en Engelse bezetting met gitarist en vibrafoonspeler Carl Schilde (Sunken Sails), gitarist en vibrafoonspeler Lukas Creswell-Rost en drummer en xylofonist James Yates (The Declining Winter, Epic 45). Alle drie de leden spelen ook op de synthesizer. Maar zoals je kunt zien brengen ze enkel instrumentale muziek. Ze creëren post-rock gebaseerd op bepaalde patronen, waarmee ze een eigen geluid neerzetten. De muziek is nostalgisch, bezwangerd van een nachtelijke zomerzwoelheid en steekt ook nog eens behoorlijk goed en bij vlagen complex in elkaar. Dat laatste zonder dat de luisterbaarheid in gevaar komt. Het is bovenal een sfeervol album. Post-rock met elektronische invloeden en zonder de geijkte erupties. Maar post-rock verschijnt dan ook in vele gedaantes. Ze nemen je mee op soms stuurloze maar meestal strak uitgestippelde dromerige trips. De eerste naam die bij de gitaar-, vibrafoon- en xylofoonklanken naar boven borrelt is Tortoise met de rockinslag van een Slint en donkerheid van Labradford. Daarbij komen de experimenten van een Do Make Say Think, de dromerige gitaarambient van Yellow6 en Portal, de innemende post-rock met wave invloeden van Port-Royal, Epic45 en Hood. Het ritmische geheel weet je ongemerkt helemaal in te pakken in een soort tijdloos en wonderschoon vacuüm. Grote klasse!

Luister Online bij Bandcamp:
The Pattern Theory (album)

door Jan Willem Broek

Ezekiel Honig - Folding In On Itself

[cd, Type/Konkurrent/Boomkat]

De New Yorkse muzikant Ezekiel Honig laat sinds 2003 met enige regelmaat van zich horen. Hij weet als geen ander elektronische muziek te maken met een ziel en een haast menselijk gedaante; muziek die bijna eerder nog emotie is dan muziek. Dat komt met name omdat hij zich niet helemaal toespitst op één genre. Met dat recept heeft hij al een album of 5 gemaakt. Daarnaast runt hij nog de labels Anticipate en Microcosm. Op eigenzinnige wijze beweegt hij zich door de rustieke elektronische muziekwereld. Ook op zijn nieuwe cd Folding In On Itself, de eerste op het immer geweldige Type, brengt hij serene muziek waar je niet eenvoudig een label opplakt. Eigenlijk is zijn muziek een beetje vergelijkbaar met een aardappel. Rauw is deze hard, gekookt of gepoft redelijk zacht, gebakken en gefrituurd er net tussenin, gepureerd zeer kruimig, gedroogd een uitstekend bindmiddel en gemalen net lijm. Maar het blijft altijd een aardappel. Alleen werkt Honig uiteraard niet met aardappels maar met elektronica. Hij maakt een soort techno maar prakt deze tot een ambientachtig geluid. Soms krijg je dan nog wel lichte beats, maar vaak ook een zachte brij. Daarover strooit hij voor de smaak nog wat glitch, samples van stemmen en omgevingsgeluiden (vuurwerk, verkeer, metro) en (geluiden van) blaasinstrumenten en piano. Dat alles wordt vervolgens smakelijk en warm opgediend. Maar het blijft dus een soort techno, zij het op minimale wijze. De melancholische atmosfeer in combinatie met het gevoel van een zwoele zomeravond mist zijn uitwerking niet. Gewillig drijf en droom je mee op de zacht pulserende en subtiel rijk gedetailleerde muziek. Denk daarbij aan een gevoelige kruisbestuiving van Kreidler, Oval, The Remote Viewer, Dakota Suite & Emanuele Errante, Celer, Mountains, Gas en Jan Jelinek. Hoogwaardige prachtmuziek om stilletjes van te genieten.

Luister Online:
Folding In On Itself (album)

door Jan Willem Broek

Bill Wells & Aidan Moffat - Everything’s Getting Older

[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]

Van de geweldige Schotse band Arab Strap ben ik altijd het meest gecharmeerd van die geweldige bromstem met dat fijne Schotse accent van Aidan Moffat. Ook na hun split in 2006 blijf ik vooral fan van hem en heb ik gewoonweg minder met zijn kompaan Malcolm Middleton. Solo komt Moffat, ook al tijdens zijn Arab Strap-tijdperk, met het sterke soloproject Lucky Pierre (later L. Pierre) en tevens bands als Ben Tramer, Aloha Hawaii en Angry Buddhists. Verder is hij te horen bij Mogwai, in The Sick Anchors en later ook solo als Aidan John Moffat en Aidan Moffat & The Best-Ofs. Allemaal verdienstelijk materiaal, al lijkt hij na Arab Strap toch vooral bezig zijn draai te vinden. Die heeft hij wellicht nu gevonden met de eveneens Schotse componist, gitarist, bassist en pianist Bill Wells. Bill Wells heeft de neiging een positieve invloed te hebben op andere bands en weet in ieder geval telkens elke samenwerking tot een succes te maken. Naast zijn Bill Wells Octet of Trio werkt ook samen met The Pastels, Arab Strap, Future Pilot A.K.A., Isobel Campbell, Lol Coxhill, BMX Bandits, Maher Shalal Hash Baz, Tape en Stefan Schneider. Hij staat net als Moffat overal voor open. Nu komen ze met hun gezamenlijke cd Everything’s Getting Older. Dat geldt zeker voor beide heren, alleen zijn ze net als die fles bewaarwijn die na jaren nog lekkerder gaat smaken. Laat ik zeggen dat deze nieuwe cd gewoon prima op dronk is. Rondom de piano- en dikwijls ook cellopartijen krijg je die heerlijk doorleefde zang van Aidan. De songs worden gecompleteerd met trompet, elektronische ritmes en zware baspartijen. Aidan zingt over het leven en dood na een begrafenis; nee een vrolijk album is het niet. De uiterst melancholische muziek is de ene keer heel ingetogen, dan weer vol repeterende minimal music à la Philip Glass (“Cage”) of juist weer zwaar rockend. Daarbij omarmen de heren ook jazz, elektropop, spoken word en licht experimentele muziek. Maar wat ze ook samen creëren, het hakt er behoorlijk in. Luister maar eens naar één van de hoogtepunten "The Copper Top" en je begrijpt wat ik bedoel. De songs zijn van een nachtelijke schoonheid en diepgravend. Fans van Nick Cave, Tom Waits, Arab Strap, L. Pierre en Mark Lanegan kunnen hier hun hart ophalen. En eenieder die van meer donkere pracht houdt.

Luister Online bij Soundcloud:
The Copper Top
Luister/kijk Online bij YouTube:
(If You) Keep Me In Your Heart

door Jan Willem Broek

PAS/HATI Present P.H.A.S.T.I. - The Stages Of Sleep: A Metaphor For Torun

[cd, PAS Records/Alrealon Musique]

Een band, of beter gezegd collectief dan wel project, die ik al een jaar of 11 volg is PAS (Post Abortion Stress). Hun muziek valt nauwelijks te duiden maar weet altijd enorm te fascineren met bijzondere, ongrijpbare luisteravonturen. Het project start in 1995 en wordt aangevoerd door de New Yorkse muzikant en videokunstenaar Robert L. Pepper. Robert L. Pepper besluit dat het open collectief moet worden naast een paar vaste leden. Voor de rest zijn het steeds weer verschillende muzikanten vanuit de hele wereld en tevens met een wisselend instrumentarium die de koers en het geluid bepalen van de diverse releases. Dat kan dus betekenen dat ze de ene keer meer de ambient kant opgaan en een cd verder juist meer in de avant-gardistische hoek te vinden zijn. Maar meestal is het een combinatie van dingen en brengen ze intrigerende collages en soundscapes die in geen categorie onder te brengen zijn. In het verleden hebben Z’EV, Philippe Petit, Steve Beresford, Hati, Gay Tiger, The Vultures, Brandstifter, Magnetica Ars Lab, London Concrete en nog heel veel meer geparticipeerd. De groep muzikanten organiseert ook zogeheten Experi-MENTAL avonden en jaarlijks ook een festival met diezelfde naam. Ze hebben inmiddels zeven cd’s dan wel cd-r’s in eigen beheer uitgegeven. Daarnaast maakt Robert ook deel uit van het freejazz ensemble The Vultures. Op de samenwerking met het Poolse HATI zijn het naast Robert (keyboards, synthesizers, samples, gevonden geluiden), Amber Brien (bas, effecten, percussie), Will Connor (percussie, gevonden geluiden) en Michael Durek (casio, theremin, gevonden geluiden) die hier PAS vormen.
HATI is het Poolse duo dat naast oprichter Rafał Iwański (aka X-NAVI:ET) sinds 2006 ook gevormd wordt door Rafał Kołacki. Vanaf de oprichting in 2001 zijn er nogal wat verschillende bandleden geweest. In de kern is de groep nooit veranderd, namelijk een audiovisueel project dat experimenteert met etnische instrumenten vanuit de hele wereld met gevonden geluiden. Ze hebben al diverse intrigerende albums uitgebracht en live dan wel in de studio samengewerkt met onder meer Z'EV, John Zorn, PURE, Mirt en Andrzej Wasilewski.
Samen met PAS vormt HATI nu het gelegenheidsproject P.H.A.S.T.I. (om nog maar eens wat hoofdletters er tegenaan te gooien). Samen improviseren ze op The Stages Of Sleep: A Metaphor For Torun er flink op los. De muziek, die zich als een patchwork van geluiden presenteert, is live in de studio in Torun (Polen) opgenomen. Je hoort de typische experimenten van PAS fraai verweven worden met de etnische instrumenten van HATI. De gevonden geluiden duiken willekeurig op in de composities. Ze lijken, mede gezien de titels, de verschillende stadia van de slaap van een soundtrack te willen voorzien. De composities hebben ook wel iets van een surrealistische droom, een koortsdroom wellicht, maar ik zou ze niet met de slaap associëren. Maar goed weet jij veel hoe een theta golf klinkt of zou kunnen klinken in je hoofd? Ze brengen een psychedelische mix van zowel serene en diepgravende muziek als kakofonisch, angstaanjagend of gewoonweg bloedstollend spannend. Je kunt niet spreken over muziek met kop en staart, maar wel over biologerende muziek die kop en staart roert en die op caleidoscopische wijze je steeds weet te verrassen. Om een idee te krijgen moet je het zoeken in de hoek van beide bands zelf en wellicht bij artiesten/bands als Crash Worship, Volcano The Bear, When, Zoviet*france, Amon Duul en Nurse With Wound in een productie van David Lynch. Als een langzaam voortbewegende massa lava sleurt de muziek allerlei geluiden met zich mee. Het is het komen en gaan van prachtig gevonden synchrone momenten, pure toevalstreffers en intrigerend vrij geluid. Niet de gemakkelijkste muziek om door te komen, maar wel een belevenis van jewelste als je er de tijd voor neemt. Experimenten van de bovenste plank!

Luister Online bij Soundcloud:
Stage 4: Delta Sleep
Luister/Kijk Online bij Vimeo:
Stage 5: Dreaming

door Jan Willem Broek

Gavin Friday - catholic

[cd, Rubyworks/Konkurrent]

Fionan Hanvey wordt op 8 oktober 1959 geboren in Dublin. Hij groeit uit tot een enigmatische zanger, die waarschijnlijk beter bekend is als Gavin Friday. In 1977 start hij met de toonaangevende avant-garde groep Virgin Prunes. Overigens speelt hij daarvoor in een band met Bono en The Edge, die een ietwat ander carrièreverloop kennen; met Bono zingt hij later nog wel eens een duet. In 1986 is het maagdelijke avontuur alweer voorbij en begint hij zijn solocarrière die gehinderd zal worden door labelperikelen. Zijn debuut Each Man Kills The Things He Loves uit 1989 is een regelrechte klassieker. Zijn stijl is gewijzigd naar een duistere vorm van cabaret gemengd met prachtige songwritermuziek. Het tweede album Adam ‘N’ Eve uit 1992 mag er ook wezen, maar het debuut krijgt pas een echt sterke opvolger met zijn derde cd Shag Tobacco uit 1995. Daarna volgt er nog de soundtrack The Boxer en andere bijdragen voor films maar een echt nieuw studioalbum blijft uit. Die is er na 16 jaar nu dan eindelijk wel en is getiteld catholic, inderdaad met kleine letters geschreven uit disrespect voor de Katholieke kerk. Geen Man Seezer dit keer in de gelederen maar multi-instrumentalist en muzikaal partner Herbie Macken, cellist Kate Ellis, gitarist Jolyon Vaughan Thomas, bassist Gareth Hughes, gitarist Anto Drennan, drummer André Antunes, John Kelly (harmonica) en zangeres Moya Brennan (Clannad). Eén ding springt meteen in het gehoor en dat is dat de liedjes meer elektronisch zijn en neigen naar popmuziek. Dat laatste hoeft voor de fans helemaal geen bezwaar te zijn, want hij blijft aan de duistere zijde van het genre en mixt het ook dikwijls met moderne wave. Ook opvallend is dat hij regelmatig met hoge stem zingt, hetgeen vooral de laatste paar jaren in zwang is geraakt bij diverse bands. Dat alles doet helemaal niets af van het feit dat Gavin Friday als geen ander prachtige muziek met een ziel kan schrijven en maken die je tot in de diepste vezel voelt. De muziek gaat dan ook over verlies, de dood en een beetje over hoop op betere tijden, al doet de slottrack “Lord I’m Coming” iets anders vermoeden; alleen is Gavin van zijn geloof af, dus dat valt dan wellicht niet helemaal serieus te nemen. Hoe vaker je naar catholic luistert, hoe mooier het allemaal wordt. Een bloedmooi nummer als “A Song That Hurts” alleen al zorgt voor bergen kippenvel, maar ook de rest is van een ongekend niveau. De productie is daarbij in goede handen van Ken Thomas die eerder al Throbbing Gristle, Test Department, Queen, PIL, David Bowie, Cocteau Twins en Sigur Rós onder zijn hoede heeft genomen. De laatste drie genoemde artiesten zijn soms heel evident door deze productie. “The Sun & The Moon & The Stars” doet sterk terug denken aan de Cocteau Twins, een meer episch stuk als “Lord I’m Coming” heeft zeker raakvlakken met Sigur Rós en in “Able” maar ook andere songs hoor je ook onmiskenbaar de associatie met David Bowie. Hoewel in “Able” ook de invloed van Wire terug te horen is. De lichtelijk Duitse elektronica en heel soms ook de zang (in “The Only One”) roepen toch echt associaties op met VNV Nation. Tel daar nog de invloeden als Roxy Music, Scott Walker en U2 bij op en het fraaie plaatje is compleet. Gavin Friday beleeft met dit nieuwe album vol unieke songs een ijzersterke comeback.

Luister Online:
Able

door Jan Willem Broek

Pierre Vervloesem presents: The CK Theory (feat. Caca / Codswallop / The Claude Zac Ensemble / John Kœnig)

[4cd box, Off Label/Stilll/PIAS]

De Belgische gitarist, bassist en producer Pierre Vervloesem is al sinds 1981 actief met muziek maken. Zowel in bands als X-Legged Sally, P.V.T.V., Flat Earth Society en A Group als solo en gastmuzikant bij vele projecten. Omdat hij zo actief is, veel hoort en toegezonden krijgt duwt hij elke twee weken de bevriende labelbaas van het Off Label weer nieuwe aanraders onder de neus. Als Vervloesem op een gegeven moment met 4 projecten tegelijk aan komt zetten waar hij zelf ook nauw bij betrokken is, besluit het label deze als een 4cd box uit te brengen. Off is overigens het sublabel van Stilll. De box draagt de naam Pierre Vervloesem presents: The CK Theory en met de ondertitel “A Series Of Good Music, Whatever That Means!”.
De eerste cd is van zijn nieuwe band Caca. Het debuut Sketches Of Pain is in samenwerking met Rat Records tot stand gekomen. Net als de titel wil hij hier een soort parodie maken op de jazz. Maar meer dan een parodie brengt hij hier eigenlijk gewoon zeer interessante muziek, die hij met 2 verschillende kwartetten tot stand brengt, al dan niet samenspelend. Het ene deel bestaat naast Pierre (gitaar) zelf uit bassist Gil Mortio, drummer Teun Verbruggen (Flat Earth Society) en toetsenist Peter Vandenberghe (X-Legged Sally, Flat Earth Society). Deel twee wordt gevormd door de 4 saxofonisten (alt, tenor, bariton, bas) Benjamin Boutreur (El Tattoo Del Tigre, Flat Earth Society), Roeland Van Hoorne, Bruno Vansina (Flat Earth Society) en Nic Roseeuw. Je krijgt interessante botsingen en kruisbestuivingen tussen jazz, noise en brassmuziek. Dat Vervloesem een voorliefde voor Zappa, John Barry en Robert Fripp heeft, steekt hij ook hier niet onder stoelen of banken. Met name de technische hoogstandjes en de humor doen wel aan Zappa denken. Daarnaast hoor je ook de rock in opposition van Univers Zero, de free jazz van Palinckx, de saxofoonterreur van John Zorn en prettig gestoorde noise met filmische elementen van Fantômas terug in het veelzijdige geluid. Vervloesem steekt dan wellicht de draak met het genre jazz, ook al komen vrijwel alle muzikanten uit die hoek, maar wat eruit vloeit is serieus te nemen vrije muziek. Heerlijk dynamische, avontuurlijke composities die van licht kakofonische stukken zo maar in verstilde filmische pracht kunnen overgaan. Speels, virtuoos en zonder een centje pijn raas je door naar de finish. IJzersterk!
Het tweede album in de box is van Codswallop, wat iets als “onzin” in een Engels dialect betekent. Pierre Vervloesem bevindt zich hier in goed gezelschap van drummer Didier Fontaine (A Group), gitarist/bassist Gilles Mortiaux, toetsenist Joris Caluwaerts (Zita Swoon) en zanger Richard Belgium. Richard is al sinds eind jaren 70 actief en heeft ontzettend veel verschillende muziek gemaakt. Pierre wil met dit nieuwe project meer songgerichte muziek maken. Op hun cd Grotesque maken ze een uiterst interessante dwarsdoorsnede van de wave uit de jaren tachtig, jazz muziek, avant-garde, noise en pop. De donkere stem van Richard roept associaties op met Nick Cave, Front 242, Mike Patton en zelfs Joy Division. De energieke en alsmaar variërende muziek er omheen laveert tussen de genoemde genres en doet denken aan zowel de Talking Heads, PIL, This Heat, Tuxedomoon en The Birthday Party als Uz Jsme Doma, Red Hot Chili Peppers en dEUS (luister maar eens naar “Dread Deus Rictus”). Ook hier getuigt een sample van schreeuwende apen al van een hoop humor. De muziek is in de basis best duister, maar wordt door de heerlijk opzwepende percussie en levendige muziek nooit echt somber. De groep brengt een geweldige en bovenal eigenzinnige mix van uiteenlopende energieke muziekstukken. Het beklijvende geheel kruipt al snel diep onder je huid om niet snel meer los te laten. Wederom een voltreffer!
Om het derde schijfje moet ik op voorhand al lachen. Ik doel dan met name op de bandnaam The Claude Zac Ensemble van het Belgische kwintet, waar je zo door de Franse sound overheen zou lezen. Vervloesem is hier “slechts” te gast op gitaar, bas, piano, orgel en zang en draagt tevens zorg voor de productie. Bassist Gilles Mortiaux en drummer Didier Fontaine zijn hier wel weer prominent aanwezig. De overige leden bestaan uit de gitaristen Eric Dory, Laurent Stelleman (Lunarscape, Monsoon) en de grote Claude Zac himself. Ze krijgen op hun cd Ssshhhttttt nog ruggensteun van gasten op zang, piano, keyboards en trompet. De vijf brengen een epische sound die het midden houdt tussen rock in opposition, noise, avant-garde, jazz en surfmuziek. Daarmee komen ze ergens uit tussen Secret Chiefs 3, King Crimson, Tuxedomoon, The Residents, Ambitious Lovers, Cardiacs, Fantômas, Primus en John Coltrane, zij het dat dit ensemble zich onderscheidt door hun extreem dynamische en telkens evoluerende geluid. Maar liefst 17 korte tracks zorgen voor een ongekend luisteravontuur, waar het speelplezier bovenaan staat. Ze vliegen uit de bocht, trekken de touwtjes dan weer stevig aan en weten je op vrijzinnige wijze te boeien tot het eind. Een unieke luisterervaring vol uiteenlopende hoogstandjes.
De laatste schijf is van John Kœnig. Het is niet dat ik te beroerd ben websites te linken aan de artiesten, maar ik kan er slechts één vinden van deze box. Van Kœnig is het helemaal lastig, want het merendeel van zijn muziek is dankzij een failliet label uit Hongarije ook niet tot nauwelijks terug te vinden. Toch heeft de 61-jarige in Boedapest geboren componist behoorlijk wat werken gemaakt. Hij is tevens al in de prijzen gevallen voor viool en compositie op het Nationale Conservatorium van Boedapest. Nadat hij in Brussel is gaan wonen heeft hij alleen voor televisieseries en films al ruim 100 werken gecomponeerd. Gelukkig is Pierre Vervloesem al jaren een groot fan van zijn muziek en kunnen we nu eindelijk ook iets van hem horen. Zijn gelijknamige cd stamt al uit 1999, maar klinkt helemaal bij de tijd. Het is een opdracht van NASA voor één of andere documentaire. Hij heeft, hoe toepasselijk, een uiterst ruimtelijk geheel gecreëerd waar filmische vioolmuziek en pittige orkestraties samengaan met lekker uptempo ritmes en beats, elektronica, een prog-rockende gitaar en enkele blazers. Het is een wonderschone hybride van filmmuziek, idm, techno, neoklassiek en avant-garde. De lekkere ritmische muziek vol allerlei percussiegeluiden, soms ook Oosterse, en beats weet te beklijven doordat er ongelooflijk veel te ontdekken valt in de gelaagde composities; het ruimtelijke effect doet je dwalen door en verdwalen in de muziek. Deze onaardse pracht zit ergens tussen Phylr, Beaumont Hannant, Amon Tobin, S.E.T.I., Banabila, Stravinsky en Global Communication in. Meesterlijk album! En een prachtig slot van een sublieme box! Chapeau, chapeau, chapeau, chapeau Vervloesem.

Luister Online:
Caca: Twist
Codswallop: Gospel Grievance Guidance
John Kœnig: Zink Wheels
Luister Online bij Myspace naar The Claude Zac Ensemble:
Fortuitous Hymn / Save Me From Aldi / Lovely Life / Les Vacances De Mr. Ribot / Dano The Dumb / The Taxi Driver / Shoelace / Unauspicious Move

door Jan Willem Broek