Caleidoscoop

Shabazz Palaces - Black Up

[cd, Sub Pop/Konkurrent]

Als iemand mij vraagt van welke muziek ik allemaal houd, dan zal ik nooit zo snel hip hop noemen. Ik heb er best wel wat van in de kast staan, daar niet van, maar het is geen actief jachtgebied om het zo maar te zeggen. Van de cd Black Up word ik op voorhand al enthousiast, dat heb je wel eens met bepaalde hoezen. Deze is van zwart fluweel met daarop gouden, Chineesachtige tekens; hoewel als je beter kijkt zie je dat het gewoon de S en de P zijn. En die staan natuurlijk voor Shabazz Palaces, een zogeheten mysterieus hip hop duo uit Seattle. Na een paar epees komen ze nu met hun volledige album. De lange titels doen overigens een post-rock album vermoeden, maar niets is minder waar. Ze brengen hip hop, maar bepaald geen gangbare. De catchy raps zitten ergens tussen die van Cypress Hill, House Of Pain en Dälek in, terwijl de muziek absoluut meer de laats genoemde op heeft. Maar ze gaan muzikaal ook dikwijls richting Tricky, AR Kane en zelfs Arthur Russell. Als je alles bij elkaar optelt zou Dälek meets Tricky een vrij accurate omschrijving zijn. De invulling van hun onconventionele muziek is veelal duister en abstract. Dat is zowel met IDM en clicks ’n’ cuts als minimal music en avant-garde. Verder leuken ze hun muziek op met soul, ijle spookachtige stemsamples, achtergrondkoortjes, wereldse elementen zoals een Afrikaanse duimpiano en diverse elektronische geluiden. Het is al met al een uiterst verrassende, gevarieerde, originele en ook nog eens pakkende cd geworden, die zelfs een hip hop twijfelaar nog wel over de streep krijgt. IJzersterk en duister goed.

MP3’s:
An echo from the hosts that profess infinitum
Swerve... the reeping of all that is worthwhile (Noir not withstanding)

door Jan Willem Broek

John Foxx And Harold Budd - Nighthawks (featuring Ruben Garcia), Translucence And Drift Music

[3cd, Edsel Music/Metamatic/Bertus]

De carrière van de avant-gardistische ambient artiest Harold Budd gaat terug tot de jaren 60. Je mag de inmiddels 75 jarige muzikant gerust een legende noemen. Hij heeft na het bescheiden aantal solowerken met legio artiesten gewerkt, waarvan namen als Brian Eno, Cocteau Twins, U2, Hector Zazou, Andy Partridge, Clive Wright, John Foxx, Ruben Garcia, Bill Nelson, Gavin Bryars en Robin Guthrie slechts een wilde greep uit mijn geheugen vormen. Onlangs wil hij zijn muziek nog aan de treurwilgen hangen, maar met name de vele samenwerkingsverbanden met Robin Guthrie en Clive Wright hebben zijn zin om door te gaan versterkt. Gelukkig maar, want nu komt “the godfather of ambient music” andermaal met een samenwerkingsverband met Dennis Leigh of wel John Foxx. Hij is vooral bekend als de zanger van Ultravox, maar heeft al sinds 1980 een solocarrière als synthesizerartiest, waarmee hij een indrukwekkende discografie opbouwt. In 2003 brengt hij samen met Harold Budd het prachtige tweeluik Translucence en Drift Music uit, dat vol diepgravende ambient staat. De twee scheppen een sfeer die haast onwerkelijk te noemen valt, maar met het warme keurmerk van Budd. IJle pianoklanken die verwateren in ruimtelijke ambient. En er gebeurt steeds genoeg om de spanning erin te houden. Ze creëren een fascinerende soundtrack voor de nacht. Deze twee prachtige albums zijn nu bijgevoegd bij hun volgende joint venture, waarbij ook de minimal componist/pianist Ruben Garcia aanschuift. Met het album Nighthawks krijg je muziek die zeker aansluit bij de vorige twee werken, maar een officieel drieluik is het natuurlijk niet. Ze scheppen weer een ruimtelijk, duister en bovenal melancholisch geheel. Prachtig minimale pianoklanken die langzaam doorechoën en wegebben in een onmetelijk ambient universum vol subtiele elektronische bijgeluiden. De breekbare muziek spreekt tot de verbeelding is van een ontroerende schoonheid. De nacht wordt in al zijn essentie weergegeven met prachtig muzikale schetsen. Muziek om op nostalgische wijze terug te blikken, het alledaagse even los te laten en gewoonweg stilletjes van te genieten. Magistraal!

door Jan Willem Broek

Mandrake Project - Transitions

[cd, Glassville/Bertus]

Ik heb met sommige albums meteen mijn woordje klaar en bij sommige moet ik er meerdere malen naar luisteren wil ik er iets over kunnen schrijven. Ik heb het derde album Transitions van het achtkoppige Mandrake Project zelfs wel vijf keer gedraaid voordat deze ging landen. Niet dat ik geen woord zou kunnen verzinnen bij de muziek, maar het is er één die zich niet eenvoudig laat duiden. Wat dat betreft zijn hun vorige cd’s A Favor To The Muse (2006) en A Miraculous Container (2009), ondanks het meer complexe karakter beter te omschrijven. Dan maken ze namelijk nog onconventionele avant-rock met filmische en minimal invloeden, hoewel ze op de vorige plaat ook met name door de zang wat meer zijn opgeschoven naar de popmuziek (luister de prachtige song “Laluna” maar eens). Je vindt er ook gerust koren naast experimentele muziek. Hun derde album zou oorspronkelijk een mini van 6 tracks worden, maar is uitgebreid door net als bij de tweede kant van Pink Floyd’s Ummagumma elk afzonderlijk bandlid een song te laten maken. Dat levert uiteindelijk 13 tracks op die allen lijken te bestaan uit afzonderlijke mini avonturen, die toch één verhaal weten vormen; consistent door niet consistent te zijn. Hierbij is de zang van John Schisler nadrukkelijker geworden. Verder wordt het achttal gecompleteerd door Kirk Salopek (gitaar), David Chapman Jamison (drums), Rick Nelson (viool, altviool, cello), Ryan Meals (gitaar), Anthony Pecora (bas), Denny Karl (piano, orgel, synthesizer) en Benjamin Zerbe (percussie). De titel van de cd is goed gekozen, want de plaat heeft alles van overgangsplaat of ten minste één die ergens tussenin zit. Zoals schemer niet donker of licht is maar van allebei wat. Bij sommige artiesten zou dat wellicht tot een verplicht te nemen hobbel leiden, maar bij Mandrake Project levert dat juist biologerende songs met een enorme spanningsboog op. Het klinkt wat toegankelijker dan hun vorige werk, maar daarnaast is het allemaal ook behoorlijk doorwrochten en vereist het ook redelijk wat zitvlees. Vaudeville, filmische rock, progressieve rock, jazzy folk, dark cabaret en pop vormen één kleurrijke patchwork. Bloedmooie liedjes afgewisseld met complexe kunststukjes. Denk aan een intrigerende hutspot van Elbow, David Bowie, Misophone, Midnight Oil, 10cc, The Triffids, Robin Guthrie, King Crimson, The Arcade Fire, Get Well Soon, Pink Floyd, Fleetwood Mac, Peter Gabriel, Radiohead, Coldplay, Olivia Tremor Control en Sigur Rós. Niet te duiden door het te duiden. Helemaal van deze tijd en toch ook weer helemaal niet. Of ze ooit nog eens dit bijzondere niveau bereiken of hierna weer hoge ogen gooien zal de toekomst uitwijzen. Voor nu hebben de acht mannen een geweldig huzarenstukje afgeleverd vol paradoxale pracht.

Luister Online:
We Are You / Wide Open / Given Away

door Jan Willem Broek

Various Artists - Zonnebrand

[cd, Lomechanik]

Voor een nieuwe release op het fantastische Nijmeegse label Lomechanik maak ik mijn borst meestal nat. Dat zal in dit geval met een flinke dot zonnebrand zijn, want ze komen nu met hun compilatie Zonnebrand aanzetten. Deze staat vol “hotte” muziek, voor eenieder die de zomer omarmt maar liever niet naar Ibiza of Torremolinos gaat, hoewel ook hier de Frietboer gewoon paraat staat. Zoals je kunt verwachten van het innovatieve label krijg je een hoop experimentele artiesten van uiteenlopende elektronische disciplines, van dubstep, ambient, folktonica en futuristische elektronica tot hip hop, trip hop, idm en rave. Naast de Frietboer (aka Thijs), krijg je nog meer hete shit van Raadsel, Sam A La Bamalot, Krampfhaft, Bojcot Selectah, Julien Mier, Frenkey, Marsman en Terugklap, vrijwel allen met meer dan één bijdrage. In totaal krijg je dan 17 tracks die samen net onder het uur uitkomen. De nummers sluiten ondanks de variatie goed op elkaar aan en de cd vormt een intrigerend en vooral broeierig geheel. Het is spannend, sfeervol, bij vlagen grappig en dikwijls filmisch of tot de verbeelding sprekend. Hier komen we de zomer wel mee door. IJzersterke verzameling. Wat heet. Het is een zeer gelimiteerde uitgave, dus haastige spoed is zeker goed.



door Jan Willem Broek

Help Stamp Out Loneliness - Help Stamp Out Loneliness

[cd, Where It’ss At Is Where You Are/Konkurrent]

Heb je jezelf ooit wel eens afgevraagd hoe Nico tegenwoordig zou klinken als ze ooit haar heroïnespuit voor een flesje spa (het moeten natuurlijk niet meteen happy bubbels worden verruild zou hebben? Ik heb een sterk vermoeden dat ze dan best wel eens zou kunnen klinken als Help Stamp Out Loneliness. De Noord Ierse zangeres D. Lucille Campbell heeft een stem die in ieder geval meteen aan haar doet denken. Dat wil zeggen licht galmend, beetje houterig, tikje androgyn en niet al te vrolijk, maar wel ontzettend emotioneel geladen. Overigens lijkt ze er qua uiterlijk ook wel op. De band met de aparte naam wordt in 2007 uit het as van de Britse popband Language Of Flowers opgericht door Bentley Cooke (gitaar) en Colm McCrory (bas). Ik zie de advertenties al voor me met “Help Out Stamp Loneliness seeks …”. Het duurt dan ook een tijdje alvorens ze Star & Garter leden Ben Ambridge (drums) en Louise Winfield (orgel) rekruteren, gevolgd door Kath McMahon (piano) en D. Lucille. Aangezien ze hun vorige band ontvlucht zijn omdat die te poppy en te oppervlakkig is, is het ook niet verwonderlijk dat ze op hun gelijknamige debuut, uitgebracht op het kersverse label Where It’ss At Is Where You Are, een minder gangbaar geluid aan de dag leggen. Half uit Manchester en half uit Belfast is op zich ook al een bijzondere combi. In de openingstrack maken ze met de tekst “Won’t you let me be your Nico” meteen even een duidelijke verwijzing naar de zangeres die ook door hun muziek lijkt te spoken. Ze brengen melancholische indiepop met liedjes over verloren liefdes en ander hartzeer. De muziek is pakkend, maar verzand nergens in gemakzucht. Voor een zeskoppige formatie blijft het geluid lekker luchtig en overzichtelijk, waardoor het prettig in het gehoor blijft liggen. Ze mengen elementen van lichte noise, wave en shoegaze door hun geluid en brengen ook regelmatig fijne meerstemmige zang. Naast Nico moet je denken aan bands als Earwig, New Order, Smiths, Camera Obscura en Wedding Present, zij het gebracht door hun eigenzinnige popbril. Uptempo melancholie van een bijzondere nieuwe band. Ook lekker om in je eentje van te genieten. Sterk debuut!

Luister Online bij Bandcamp:
Help Stamp Out Loneliness (album)

door Jan Willem Broek

White Hills - H-p1

[cd, Thrill Jockey/Konkurrent]

Het is altijd de moeite waar om genres te combineren dan wel te overschrijden, ook al pakt dat lang niet altijd even goed uit. Wel in het geval van gitarist, toetsenist en zanger Dave Weinberg, nader te noemen Dave W. en zijn band White Hills. Hij is enorm beïnvloed door oude psychedelische en krautrock bands als Can, Neu, Pink Floyd, Amon Duul, Suicide, Hawkwind en tevens spacerockbands als Oneida en Spacemen 3. Aan de ene kant houdt hij van zweverigheid, maar daarnaast stampt hij het liefst stampt hard met beide benen op de grond. Combineer dat en je hebt een groep die al sinds 2005 heavy spacerock maakt. Ook op de nieuwe cd H-p1 gaan ze verder met dat recept, zonder overigens steeds werk te herkauwen want daar zijn Dave W. en consorten te creatief voor. Samen met Ego Sensation (bas, zang, synthesizers), Lee Hinshaw (drums) en wat gasten op drums en synthesizers blazen ze de ether weer even schoon. Of vervuilen ze deze juist? De cd opent wel lekker smerig met muziek die me nog het meest aan een mix van de Telescopes, Alice In Chains en Thee Hypnotics doet denken. Zoals vaker ontspoort zo’n nummer ergens halverwege en voor je er erg in hebt zit je ergens op een duistere locatie in het heelal. Die afwisseling van heftige gitaren met zweverige gitaren, veelal ondersteund door psychedelische synthesizerpartijen werkt heel aanstekelijk. Het geluid is zowel moddervet als subtiel, down to earth en outer space. En op het moment dat je net weer aan de songstructuren gewend bent, trakteren ze je weer op eigenzinnige, dromerige experimenten of een lekker moppie krautrock. Ze nemen ook echt de tijd om de muziek op te bouwen, want het leeuwendeel van de nummers klokt ergens tussen de 5 en 17 minuten. Trans Am, Wooden Shjips, Acid Mothers Temple en E.A.R. zijn, indien je er nog niet genoeg hebt, nog een paar referenties. Je kunt gerust stellen dat dit nieuwe album behoorlijk sensationeel is geworden.

Luister Online:
H-p1 (in de player rechts)

door Jan Willem Broek

Seapony - Go With Me

[cd, Hardly Art/Konkurrrent]

Dat goede muziek niet ingewikkeld hoeft te zijn om naar meer te smaken is wellicht bekend. Dat het op zo’n eenvoudige wijze als bij Seapony is een verfrissende verrassing. Het trio Jen Weidl , Danny Rowland en Ian Brewer brengen op hun debuut Go With Me eenvoudige songs met zang, drums, bas en gitaar. Deze zijn echter uiterst doeltreffend. De zwoele, licht onderkoelde en heerlijk droefgeestige zang van Jenny, de 4ad-achtige sfeer, de lekker roffelende drums, heldere new wave baspartijen en de licht gruizige, soms shoegaze achtige gitaren zijn in perfecte harmonie en raken precies de juiste snaren. Ze brengen daarmee veelal uptempo en toch dromerige en uiterst melancholische liedjes ten gehore. Deze hebben een overzichtelijke lengte van tussen de 2,5 en 3,5 minuut, waardoor het 12 nummers tellende schijfje na bijna 35 minuten alweer voorbij is. Helaas, want deze prachtige muziek smaakt naar meer. Denk daarbij aan een combinatie van Swallow, New Order, Young Marble Giants, Joy Division, Mus, Donna Regina, Tullycraft, The xx en Insides, maar ga het vooral zelf eens luisteren. Niets simpeler dan dat. Schoonheid in al zijn eenvoud geopenbaard. Go With Me. Nou graag!

MP3’s:
Blue Star
Dreaming

door Jan Willem Broek

The Innocence Mission - My Room In The Trees

[cd, Weatherbox/Bertus]

Overzeese fans van het Badman Recording Co. label of gewoon de Amerikaanse band The Innocence Mission genieten wellicht al bijna een jaar van hun tiende album My Room In The Trees. Nu is dit album ook hier via de normale kanalen verkrijgbaar. En gelukkig maar, want de groep verkeert in topvorm. Al sinds hun oprichting ergens begin jaren 80 brengt de band, die redelijk wat line-up wisselingen kent, melancholische folk en rock die er mag wezen. Naarmate de jaren verstrijken verstild hun muziek meer en meer. Het draait hoofdzakelijk om de lijzige, maar pakkende vocalen van Karen Peris, die op dit nieuwe album ook de gitaar, piano, melodica en pomporgel bedient en zoals altijd zorg draagt voor de teksten en arrangementen. Ze wordt bijgestaan door manlief en soms solo artiest Don Peris (gitaar, drum, orgel, zang) en Mike Bitts (contrabas, bas, zang). Door de zwoele, licht geknepen en lijzige zang moet je nog wel eens denken aan Nathalie Merchant en Lou Rhodes, waar de drie muzikaal gezien ook nog wel enige verwantschap mee hebben. De vele droefgeestige pianopartijen doen weer regelmatig denken aan Dustin O’Halloran. Maar de muziek roept ook associaties op met Nick Drake, Joni Mitchell, Mazzy Star en Sodastream. Songs om heerlijk bij weg te dromen op zwoele, landerige zomerdagen, maar ook geschikt voor de eenzame lange nachten of herfstige stemmingen. De muziek ademt pure nostalgie en melancholie uit die van een bijzondere schoonheid is. Typisch voorbeeld van een band die er na ruim 25 jaar nog steeds toe doet.

Luister Online bij Soundcloud:
North American Field Song

door Jan Willem Broek

Dustin O’Halloran - Vorleben

[cd, 130701/Fat Cat/Konkurrent]

Solo timmert de Amerikaanse, autodidactische pianist Dustin O’Halloran de laatste tijd behoorlijk aan de weg. Worden zijn releases eerst nog in kleine oplagen gedrukt, nu komen er zelfs al re-releases. Eerder dit jaar komt de O’Halloran, die tevens samen met Sara Lov de droompopband Dévics vormt en met Adam Wiltzie het project A Winged Victory For The Sullen er op na houdt, nog met zijn album Lumiere. Dat album doet het in de daarvoor bestemde melancholische kringen erg goed. Hij heeft zich vanaf zijn zevende verdiept in de piano en de laatste jaren rolt er niets dan melancholische pracht uit zijn gevoelige vingers. Daarmee weet hij ook nog eens intrigerende muziek mee te maken, zowel op solo albums als voor soundtracks. Vorig jaar verschijnt op het label Sonic Pieces in een gelimiteerde oplage van 400 zijn eerste live album Vorleben. Je kunt dit album gewoon beschouwen als nieuw werk, want het publiek roert zich alleen op het eind en de stukken zijn bijna allemaal nieuw of geherinterpreteerd. Het is pure droefgeestigheid en schoonheid die hij hier op filmisch neoklassieke wijze uit zijn piano tovert. Dit grenst werkelijk aan het magische. Geen wonder dat Fat Cat besluit dit werk opnieuw uit te brengen op het neoklassieke sublabel 130701. Voor fans van Nils Frahm, Max Richter, Sylvain Chauveau, Greg Haines, Jóhann Jóhannsson, Ólafur Arnalds, Goldmund en Peter Broderick. Of gewoonweg voor liefhebbers van melancholische, bij de strot grijpende pracht.

Luister Online bij Soundcloud:
Vorleben (album)

door Jan Willem Broek

Biosphere - N-Plants

[cd, Touch/Konkurrent]

Geir Jenssen gaat altijd bedachtzaam te werk, kiest zorgvuldig zijn thema’s uit en stippelt dan vervolgens zijn eigenzinnige, pionierende route uit. Zelf beweert hij gewoon geen snelle werker te zijn, maar dat is te bescheiden. De in 1962 te Tromsø, binnen de Arctische cirkel geboren muzikant wordt geroemd om zijn eigenzinnige Arctische sound. Dat begint eerst nog als E-Man in 1984, gevolgd door zijn lidmaatschap bij Bel Canto (1987-1989) en vervolgens nog even als Bleep in 1990. Daarna breekt het tijdperk van Biosphere aan. Hiermee fabriceert hij diverse toonaangevende, dikwijls ijzige ambient techno, waarin door de jaren heen ook filmische en jazzelementen een grotere rol gaan spelen. Dat doet hij op reguliere albums, voor soundtracks (Insomnia), samen met Deathprod en Higher Intelligence Agency, met het gelegenheidsproject The Fires Of Ork (met Pete Namlook) en een enkele keer onder zijn eigen naam. Inmiddels is het alweer 5 jaar geleden dat zijn laatste studioalbum uit is gebracht. Tussendoor is er nog wel een live album verschenen, maar N-Plants is zijn eerste nieuwe cd sinds 2006. In februari dit jaar loopt hij met het idee rond iets te doen met de wonderlijke economische groei van het naoorlogse Japan. Hij ziet onder meer beelden van de futuristische kerncentrales aan de Japanse kust. Na de ramp in maart, die volgens Jenssen onvermijdelijk is geweest, verandert hij zijn onderwerp naar alles rondom de nucleaire centrales (“nuclear power plants”), hetgeen de titel van het nieuwe album verklaart. Dit levert een ambivalent album op, waar hele steriele geluiden samengaan met warme klanken en waar schoonheid naast de lelijkheid en dreiging van technologie staat. Hij grijpt hierbij voor een deel terug naar zijn beginperiode waar klinische beats en ambient nog de dienst uitmaken. Er gaat een desolaatheid vanuit, die je enkel verwacht nadat een groot deel van de aarde verwoest is door een atoomaanval of andere kernramp. Daarnaast presenteert hij hier ook meer warme, soms zelfs meer uptempo beats die het geheel een menselijk gedaante geven en zorgen voor een filmische atmosfeer. Hypermodernismen maar zonder het menselijke aspect uit het oog te verliezen. Hierdoor blijft het album ook goed toegankelijk. En niemand anders dan Jenssen kan dit zo fraai vormgeven met enkel elektronica en hier en daar een sample van een spookachtige Japanse stem. De melancholische biosfeer is er weer één van een ongrijpbare pracht geworden. De grootmeester heeft weer op onnavolgbare en overdonderende wijze van zich laten horen.

Luister Online:
Sendai

door Jan Willem Broek