Caleidoscoop

Various Artists: Vox Pop

[cd/gratis download, Make Mine Music]

“The End Of An Era”, zoals de Britten dat zo mooi kunnen zeggen. Helaas is dat ook waarheid geworden voor het immer sympathieke en eigenzinnige label Make Mine Music. Het label is in 2001 gestart door een groep bevriende artiesten die wars zijn van de gangbare labels, waarbij Scott Sinfield van de groep Portal de stuwende kracht is. Geïnspireerd door de bevlogenheid van John Peel gaan ze van start. Het is een doe-het-zelf label waarbij iedere artiest financieel bijdraagt aan en deelt in elke release. Helaas gaat het vaak zo dat het toch op de schouders van één persoon komt te liggen, of dat de downloadende massa de doodsteek is voor een klein label. Bij hun allerlaatste release wil ik echter niet stil staan bij de dingen die anders of beter hadden gekund, maar bij de successen. Ze zijn als ik deze laatste compilatie Vox Pop meetel namelijk wel in staat geweest 70 releases het licht te laten zien, die ik vrijwel allemaal in de kast heb staan en gerecenseerd heb. Muziek die wellicht niet eenvoudig ergens anders terecht kan, maar ook muziek die later door grotere labels is opgepikt. Ze hebben de term “independent” of “indie” weer nieuw leven ingeblazen en hebben bewezen dat er fantastische en unieke muziek uit voort kan komen. Naast Portal, een band die elke Cocteau Twins fan zal waarderen, zijn het onder meer Piano Magic, Epic45, Millimetrik, Manual, Yellow6, July Skies en Library Tapes geweest die het label glans en erkenning hebben gegeven. Na 10 jaar volledige onafhankelijkheid is het doek nu gevallen. Dat doen ze wel in stijl met deze geweldige nieuwe en uiterst gelimiteerde compilatie Vox Pop. Voor degenen die de cd niet kunnen bemachtigen is er gewoon ook een gratis download beschikbaar. De 13 artiesten op deze verzamelaar leveren allen een exclusieve track. Dat zijn naast de labelgenoten August Star, Epic45, James Brewster, Library Tapes, July Skies, Ringinglow (tevens een project van Scott Sinfield), Schengen, Jelly Antler, Weyland, Portal (geremixt door Piano Magic) en July Skies & Epic45 ook nieuwkomers Hannah & Kate en Markinch vs The Clouds. Het laveert van wave, ambient, elektro en post-rock naar folk, neoklassiek en minimal, maar alles met een eigen smoel. Het is een prachtige zwanenzang geworden, waarbij ik alleen maar kan denken hoezeer ik dit label ga missen. Ik wil met name Scott Sinfield bedanken voor al dit moois en maak een nederige buiging naar de rest. Hoe een klein label groots kan zijn.

Luister Online bij Bandcamp/Download:
Vox Pop (album)

door Jan Willem Broek

Heligoland - Bethmale

[mcd, Commission 45]

Zo’n anderhalf jaar geleden komt het kwartet Heligoland (niet te verwarren met de band van Tim Friese-Greene) met hun derde en allermooiste cd tot dan toe: All Your Ships Are White. De productie is in sterke handen bij Robin Guthrie (Cocteau Twins, Violet Indiana), die het album dat heerlijk dromerige, nostalgische 4ad-geluid meegeeft dan wel accentueert. De muziek kenmerkt zich daarnaast door de melancholische en kraakheldere sound die echter leunt op een duistere ondergrond. Ze brengen een heerlijke hybride van wave, droompop, lichte shoegazersmuziek en indie, die ergens tussen Slowdive, Cocteau Twins, Portal, Yellow6, The Sundays, Mazzy Star, Ben Christophers en Brett Anderson in past. De groep is in 1999 in Australië opgericht, waarbij twee leden van het eerste uur, Karen Vogt (zang, duimpiano) en Steve Wheeler (bas, keuboards), naar Frankrijk zijn verhuisd. Daar worden ze een kwartet met Franse leden, waarvan nu enkel Dave Olliffe (gitaar, keyboards) uit 21 Love Hotel en Sealight over is. Met die laatste band brengt Dave vorig jaar het prachtige, eveneens door Robin Guthrie geproduceerde mini album Dead Letters uit. Nu komen hij en de zijnen alweer met de nieuwe mini cd Bethmale van Heligoland. Het drietal brengt vijf tracks met een totale lengte van bijna 23 minuten en met wederom Robin Guthrie aan de opnameknoppen. Wat meteen opvalt is dat ze een veel kaler en dikwijls meer elektronisch geluid presenteren. Daarnaast is het ook het meest sfeervolle en dromerige werk. De bitterzoete zwoel hese zang van Karen vertolkt op prachtige wijze de sterke liedjes, die ze in slechts een week geschreven hebben. De andere twee zorgen hierbij voor een schitterende omlijsting die ergens tussen ambient, wave en droompop uitkomt. De intieme, intense liedjes voeren je met zachte hand mee naar fraaie droomlandschappen, waar je de etherische schoonheid treft van de Cocteau Twins, de hypnotiserende dromerigheid van Slowdive, de breekbare liedjespracht van Low, het filmische ambientachtige van Harold Budd en de emotionele pop van Ben Christophers. Daarbij brengen ze nog allerlei sfeerverhogende subtiele details aan, van lichte drones tot natuurgeluiden. Het is tot de verbeelding sprekende muziek van grote klasse! Terwijl ze alweer druk bezig zijn met de volgende ep, kan je hier nog lang en ademloos naar luisteren en van genieten. Groots kleinood!

Luister Online bij Bandcamp:
Bethmale (album)

door Jan Willem Broek

Mein Sohn William - Mein Sohn William

[cd, Ici D’Ailleurs]

Als je naar een show van Jochem Myjer kijkt, of je hem nou leuk vindt of niet, krijg je er zelf haast adhd van. Hetzelfde effect brengt Dorian Taburet teweeg als hij de bühne betreedt. Met zijn eenmansband Mein Sohn William gaat hij dan als een bezetene te keer op allerlei instrumenten en zingt, gromt en mompelt daar eveneens bij. Ook op zijn gelijknamige volledige debuut brengt hij op hoog tempo een ware wervelwind aan stijlen, van wave, pop en singer-songwritermuziek tot post-rock, jazz en elektro. Hij leeft zich naast zijn zang helemaal uit op instrumenten (of geluiden ervan) als elektrische en akoestische gitaar, drums, keyboards, strijkers, blaasinstrumenten, elektronische beats en samples. Zijn innemende zang is in het Engels en Frans. Daarnaast zet hij ook wel koorzang, geschreeuw en malle stemmetjes in. Hij komt met zijn frisse, energieke muziek ergens uit tussen The Cure, Xiu Xiu, Beck, Nick Drake, Hypo, Dog Faced Hermans, Pinback, Sufjan Stevens en Joy Division. Hoewel de lijst wellicht een duister en soms ingetogen geluid doet vermoeden, is de muziek toch vooral een opgewekte aangelegenheid, wat mede door het hoge tempo en de vele stuiterende beats en elektronische klanken komt. Met een melancholische gloed, dat wel. Na ruim 26 is het spektakel alweer voorbij, maar voor je gevoel heb je veel meer dan dat gekregen. Dat komt door de hoge dichtheid aan geluiden per seconde. Hierdoor duurt het wel voordat je adrenalinespiegel weer de normale waarde bereikt. Al met al is dit een heerlijk sensationeel en beklijvend plaatje geworden met een unieke sound.

Luister Online bij Bandcamp:
Until The End

door Jan Willem Broek

Heroin In Tahiti - Death Surf

[lp, Boring Machines]

In Oost Rome heb je een no-fi undergroundscene die Borgata Boredom heet. Een geheel eigen wereldje met volslagen onbekende bands als Hiroshima Rocks Around, Trans Upper Egypt, Wolf Anus, Duodenum, Trouble Vs Glue en The Last Wank. Tot die scene behoren ook de bands Thetlvmth en Opium Child, waaruit in deze volgorde de artiesten Valerio Mattioli en Francesco De Figuereido spelen. Samen slaan ze nu de handen ineen en noemen zich Heroin In Tahiti, alweer een bijzondere naam uit deze scene. Voor hun debuut Death Surf zijn ze geïnspireerd door de klassieke Italiaanse “spaghetti sound”, wat ze dan gebruiken voor hun denkbeeldige soundtrack voor een film waar het slecht met de wereld afloopt, gebaseerd op bestaande miskleunen. Ze doelen daarmee onder meer op de radioactieve stranden van Frans-Polynesië, hetgeen meteen de bijtende titel van de band en de lp verklaart. Ze gebruiken gitaren, analoge synthesizers, drumcomputers en effecten om hun muziek te maken. Zelf noemen ze de muziek “spaghetti wasteland”, maar het is een combinatie van softnoise, lo-fi , psychedelica, drones, surf en dark ambient. Death Surf opent met de hypnotiserende gelijknamige track, waarin je naast zacht gruizige gitaarambient, de geluiden van de zee hoort met op de achtergrond een surfmuziekje. Alleen klinkt het zo desolaat en spookachtig dat het eerder is alsof Magere Hein daar op een plank in de branding surft. De sfeer is wel meteen heel filmisch, spannend en tot de verbeelding sprekend, wat ze gedurende het gehele album weten vast te houden. Tevens klinkt alles lekker ongepolijst en duister. Ze wisselen alle stijlen fraai af binnen het duistere spectrum. Zo kan je na een flinke portie drones en softnoise ook gewoon weer getrakteerd worden op rauwe surfmuziek, al dan niet met strandgeluiden (meeuwen, zee). Het is een gitzwarte variant op een Ennio Morricone soundtrack geworden, waarbij de softnoise en desolate klanken ingespeeld lijken door Flying Saucer Attack en Roy Montgomery en met Non en Throbbing Gristle die de achtergrond nog donker en industrieel invullen. En dan dus met enige regelmaat dat surfgitaartje dat hun muziek zo bijzonder typeert. Ruim 41 minuten houden ze je stevig in hun grip met deze meer dan indrukwekkende, duistere pracht.

Luister Online bij Bandcamp:
Death Surf / Ex-Giants On Dope / Sartana

door Jan Willem Broek

Mad About Mountains - Mad About Mountains

[cd, Zeal/Konkurrent]

Piet De Pessemier begint zijn muzikale leven in 1999 bij de band Krakow, waar hij de frontman van is. Ze brengen een epee en 2 albums vol alternatieve rock uit die er mogen wezen en waarvan de laatste in 2009 is verschenen. De groep bestaat nog steeds, maar De Pessemier vindt het hoog tijd voor een soloproject. Met zijn nom de plume Mad About Mountains ontpopt hij zich op zijn gelijknamige debuut als een singer-songwriter pur sang. Een discussie op een muziekblog laatst ging over het feit of er meer goede alternatieve bands uit België komen. Ik bestrijd dat, maar denk wel dat Belgen hun bands meer omarmen en beter promoten. Daarnaast is het een feit dat Belgen ook andere muziekstijlen gemakkelijker incorporeren. Kopiëren zou te onaardig klinken, want ze maken het zich wel echt eigen. Datzelfde geldt ook, positief bedoeld dus, voor Mad About Mountains. De Pessemier combineert op stemmige wijze zijn singer-songwritermuziek met Americana, altcountry en langzame post-rock. Zelf brengt hij gitaren, lapsteel, 6-snarige banjo, bas, klokkenspel, mondharp, harmonica en niet te vergeten die werkelijk prachtig herfstige zang. Hij krijgt nog hulp van Floris Gevers (viool, zang), Myrthe Luyten (zang), Isabelle Pavone (piano), Gianni Marzo (lapsteel, banjo) en Stijn Persoons (drums). De Pessemier brengt heerlijk sepiakleurig gestemde songs, die recht uit het leven gegrepen lijken; de één meer aangekleed dan de ander. Er staat geen mindere song tussen, maar nummers als bijvoorbeeld “Don’t Be Angry” en “Me & My Mountain” zijn zo ongelooflijk mooi dat het bijna pijn doet. Hij weet diepe snaren te raken en je wordt gewoonweg meegezogen in zijn wonderschone Amerikaanse klanklandschappen. De muziek roept associaties op met Calexico, Timesbold, Iron & Wine, Bonnie ‘Prince’ Billy, Matt Bauer, Friends Of Dean Martinez, Templo Diez, Kiss The Anus Of A Black Cat en Red House Painters. Dat is zowel op papier als in werkelijkheid waanzinnig mooi. Schoonheid die zich puur, oprecht en met bergen tegelijk aandient.

Luister Online bij Soundcloud:
Mad About Mountains (album)

door Jan Willem Broek

The Black Atlantic - Darkling, I Listen

[cdep, Beep! Beep! Back Up The Truck]

Een kleine drie jaar terug komt The Black Atlantic met hun fantastische full-length debuut Reverence For Fallen Trees. Overigens is dat ook drie jaar na hun eerste mini. De Groningse band bestaat vandaag de dag uit liedjesschrijver Geert van der Velde (zang, gitaren, harmonieën), Kim Janssen (gitaren, harmonieën), Simon van der Heide (drums, percussie, piano harp) en Matthijs Herder (mellotron, harmonieën, piano, bas, ukelele, gitaar, synthesizers, elektronica). Ze nemen de tijd voor hun releases en dat is goed te horen, want hun droefgeestige en vooral wonderschone muziek steekt ijzersterk in elkaar en is van hoog niveau. Met hun debuut zitten ze ergens tussen Múm, Sigur Rós, Patrick Watson, Sufjan Stevens, Peter Broderick, Bon Iver en Clemm in. De groep is duidelijk een steeds hechtere eenheid aan het worden, mede door minder ledenwisselingen, die meer en meer een eigen gezicht krijgt. Nu presenteren ze hun nieuwe epee Darkling, I Listen waarop 5 nummers met een totale lengte van iets meer dan 23 minuten. De muziek ligt deels in het verlengde van het debuut, maar er zijn ook wel verschillen aan te wijzen. De singer-songwritermuziek vermengd met dromerige indierock is sowieso gebleven, maar qua instrumentarium is het anders uitgevoerd. Soms is het kaal en akoestisch en op andere momenten haast orkestraal of nemen de elektrische gitaren de overhand. Wat ook nieuw is, zijn de invloeden van de jaren 70 folk, de lichte psychedelica en de sterke harmonieën. Zoals je bij de bandleden kunt zien, is een deel van het oude instrumentarium ook daarvoor ingeruild. Het levert fantastische songs op, die zo uit Amerika of Engeland zouden kunnen komen; ik bedoel hier enkel mee dat ze zich internationaal kunnen meten met andere artiesten zoals bijvoorbeeld Bon Iver, Peter Broderick, Fleet Foxes, Grizzly Bear, Isbells en diverse akoestische Britfolk bandjes van weleer. Het moge duidelijk zijn dat deze groep groeit en dat de rek er nog lang niet uit is. Alleen mag de albumlengte wel meer opgerekt worden. Schitterend kleinood!

Luister Online bij Soundcloud:
Darkling, I Listen

door Jan Willem Broek

Werner Kitzmüller - Evasion

[cd, Valeot/A-Musik]

Het Oostenrijkse label Valeot bouwt met de ene na de andere interessante release langzaam maar zeker aan een zeer interessante catalogus en bewijst tevens dat Oostenrijk heel veel meer is dan enkel een klassiek bolwerk. Ze leggen zich toe op post-moderne muziek die niet per se genregebonden is. Vandaar dat je bands vindt die laveren tussen jazz, post-rock, elektronica en klassiek. Een nieuwe op het label is de Oostenrijkse muzikant en multi-instrumentalist Werner Kitzmüller. Hij heeft maar liefst 10 jaar gewerkt aan zijn debuut Evasion, waarop hij zang(kunst), piano, gitaar, klokkenspel, viool, plastic buizen, glas, (gebroken) speelgoedpiano, veldopnames, klerenhangers, papier en andere huis-, tuin-, en keukenmiddelen heeft gebruikt. Of dat nog niet voldoende is krijgt hij ook nog eens steun van Meaghan Burke (zang, cello), George Bagdasarov (bas-duduk), David Schweighart (zang, gitaar, piano) van Tupolev en Matthias Frey (viool) van Sweet, Sweet Moon. Niet genregebonden is wel iets dat je aan Kitzmüller over kunt laten. Hij maakt namelijk een soort bevreemdende singer-songwritermuziek, waardoor elementen van klassiek, avant-garde, industrial, altcountry, folk, blues, elektronische en experimentele muziek verweven zitten. Dat levert al een bevreemdend geheel op. Tel daar ook nog eens de typische baritonstem bij op, waarmee hij overigens in het Engels en Duits croont, praat, prevelt en hoog zingt, en je hebt een unicum in handen. De naam die het eerst bij me opkomt is die van tweede fase Scott Walker, die ook met bijzondere zang en een bevreemdend muzikaal decors een innemend doch mysterieus geheel kan neerzetten. Als hij in het Duits prevelt roept het herinneringen op aan de hoorspelen van Einstürzende Neubauten / Heiner Müller en Sandow, terwijl de crooners ook wel doen denken aan David Sylvian, Peter Hammill en de Tindersticks. Op de meest bevreemdende momenten komen ook The Residents en Jakob Draminsky even in me op en verder nog de speelgoed-kamermuziek van Pascal Comelade en een door de gieren uitgebeten altcountry accentje van Lambchop. Maar welke schakeringen hij ook laat horen, het is allemaal intens, gevoelig, melancholisch en bovenal van een unieke pracht. Ik weet niet of deze het hele jaar zal blijven hangen, maar voor nu is er geen ontsnappen. Meesterlijk!

Luister Online:
Evasion (album)

door Jan Willem Broek

Holloys - Suns Lungs

[cd, Willie Anderson/Konkurrent]

Nu de lente soms alweer in de lucht hangt, komt een nieuw album van het Amerikaanse zestal Holloys als geroepen. Zij weten met hun muziek namelijk op bijna zonnige wijze de voeten van de vloer te krijgen. Op het nieuwe album Suns Lungs begint dat meteen goed met pompende bassen, zwierige synthesizers en beats en opzwepende trompetklanken. Zanger en bandleider James Carrington Brown IV (tevens bas, trompet) heeft een aanstekelijke stem die het midden houdt tussen Peter Gabriel, David Steiner (In Camera) en Johnny Rotten (PiL, Sex Pistols); een tikje geknepen maar met een enorme impact. De leden, naast James bestaande uit Derek Thomas Wood (synthesizer, gitaar), Alvin Dominic DeGuzman (bas), Michael Robert Elliot (drums), Bryan Lee Brown (drums, gitaar) en Andrea Newell (percussie, zang), hebben eerder gespeeld met en bij The Breeders, The Mars Volta, Isis, Rye Coalition, Beastie Boys en Dave Grohl, maar daar hoor je eigenlijk niets van terug. Je kan hoogstens stellen dat ze een bak aan ervaring meenemen en erg goed spelen. Ze maken in feite een combinatie van dance, new wave, afro, post-punk, avant-garde en pop. Als je de dance-elementen buiten beschouwing zou laten, klinkt het als een geweldige retromix van Joy Division, New Order, PiL, TC Matic, Talking Heads en Wire, maar dan gebracht op een net zo verontrustende en bevreemdende wijze als Arthur Russell dat kon. Maar de dance-invloeden zijn er wel degelijk en dat verschaft de band een eigen identiteit. Tevens zijn er de diverse experimenten aanwezig die het geheel van een scherpe rand voorzien. Tel daar nog invloeden als Suuns, LCD Soundsystem, Wild Beasts en Gang Of Four bij op en je weet dat dit een aanstaande sensatie is. Retro op een geheel nieuwe dansvloer. Bijzonder lekker!

Luister Online bij Soundcloud:
#25

door Jan Willem Broek

Laura Gibson - La Grande

[cd, City Slang/Konkurrent]

Sinds 2003 komt Laura Gibson om de 3 jaar met nieuw solowerk aanzetten. Dat begint voorzichtig met traditionele songs op Six White Horses. Op haar officiële debuut If You Come To Greet Me uit 2006 brengt ze al behoorlijk eigenzinnige, melancholische muziek ten gehore, die het midden houdt tussen altcountry, organische folk en singer-songwritermuziek. Het talent lijkt haar te komen aanwaaien. Op dat album doen overigens ook Adam Selzer (M. Ward, Norfolk & Western) en Peter Broderick een flinke duit in het zakje. In 2009 presenteert ze dan haar tweede cd Beasts Of Seasons. Een beestachtig mooi album waarop de basis wordt gelegd door haar akoestische gitaar en warme, licht hese stem. De liedjes zijn intiem, melancholisch en breekbaar en worden door vele gasten als Adam Selzer, Laura Veirs, Rachel Blumberg (M. Ward, Bright Eyes), Eyvind Kang, Danny Seim (Menomena), Nate Query (The Decemberists) naar een nog hoger niveau getild met piano, viool, contrabas, lap steel en andere instrumenten. Singer-songwritermuziek van een ongekende klasse en schoonheid. Een jaar later brengt ze tussendoor nog een cd met Ethan Rose uit, maar dat haalt het eigenlijk niet bij haar eerdere werk. Nu brengt ze haar derde solo album La Grande uit, waarbij de verwachtingen hooggespannen zijn. En gelukkig valt het ook niet tegen. Sterker nog, vanaf de meet af aan klinkt het als een klok. Gibson heeft duidelijk al de schroom van zich afgegooid en laat een zelfverzekerd geluid horen. Ze is dan ook haar eigen producer en heeft alle touwtjes stevig in handen, waarbij de hulp van goede vriend Adam Selzer zich beperkt tot de opnameknoppen. De gasten waaronder Joey Burns (Calexico), Meric Long en Logan Kroeber (van The Dodos), Nate Query en Jenny Conlee (van The Decemberists), klarinettist Jilly Coykendall en het drummende duo Rachel Blumberg en Matt Berger (aka Blumberger). De gelijknamige openingstrack van La Grande rockt behoorlijk en laat meteen die andere kant zien. Hierna komt ze met een breekbaar nachtelijk prachtliedje. Een nummer later is het nog steeds nacht, maar laat ze een mix van subtiele jazz met een bossanova twist horen. Ze weet op fraaie wijze door diverse genres te laveren, van de genoemde tot singer-songwriter, altcountry, folk, freak folk en soulvolle pop. De muzikale inkleuring geschied onder meer door bas, gitaar, piano, pomporgel, vibrafoon, synthesizer, marimba en uiteenlopende percussie. De ene keer klein en op andere momenten uitbundiger. Het geluid is verbreed maar zonder dat ze zichzelf verloochent of er een onsamenhangend zootje van maakt. Het knappe is dat dit eigenlijk een op en top consistent Gibson album is geworden en toch heel anders, waarbij de rode draad toch weer gevormd wordt door die heerlijke melancholie in combinatie met die bijzondere donkere sfeer. Maar het is een gloedvol en hoopvol werk en zeker niet terneergeslagen geworden. Denk aan artiesten Emiliana Torrini, Essie Jain, CocoRosie, Alela Diane, Laura Marling, Simone White, Cat Power, Nathalie Merchant, Horse Feathers en Joanna Newsom. Een album vol beklijvende en bij vlagen bloedstollend mooie song. Laura Gibson “de grote”!

MP3:
La Grande

door Jan Willem Broek

Howler - America Give Up

[cd, Rough Trade/Konkurrent]

Veel bands grijpen de laatste tijd nog wel eens terug naar het verleden en ook dikwijls niet zonder succes. Als de cd America Give Up van Howler start heb je ook meteen een flashback van jewelste. Op een vreemde manier opent de cd namelijk als een vuige versie van de Beach Boys die door de Ramones lijken te worden uitgevoerd. Wellicht dat de openingstrack daarom ook “Beach Sluts” heet? Hoe het ook zij, de band bestaande uit Jordan Gatesmith (zang, gitaar), Max Petrek (keyboards), Ian Nygaard (gitaar), France Camp (bas) en Brent Mayes (drums) maakt een heerlijk opzwepende combinatie van surfmuziek, punk en garagerock. Dat klinkt op papier misschien niet zo ontzettend interessant, maar zoals Howler het tot in de perfectie en vol overgave uitvoert is gewoonweg niet te versmaden. Rauwe zang samen met de diverse surf oohoo’s en deze muziekhybride blijkt een gouden greep. Naast de genoemde artiesten hoor je ook de gruizigheid van A Place To Bury Strangers en The Jesus And Mary Chain, de gekte van The Cramps en invloeden van de vroegere Lou Reed erin terug. Maar ook de betere liedjesschrijvers als Bob Dylan en de avant-popmeesters van de Talking Heads lijken een plek te krijgen in het geluid. De muziek schuurt, dampt, beukt, swingt, stampt en weet bovenal te beklijven. Deze energieke, originele rangschikking van oude elementen resulteert in een buitengewoon smakelijke cocktail uitgesmeerd over 11 korte nummers. Na ruim een half uur ontlading is het feest dan ook alweer voorbij. Een feest waar velen het nog over zullen hebben.

Luister Online:
America Give Up (in de player, scroll down)

door Jan Willem Broek