Caleidoscoop

Disappears - Pre Language

[cd, Kranky/Konkurrent]

Het prestigieuze en misschien wel beste label ter wereld Kranky staat vooral bekend om bijzondere postrock en desolate pracht, die dikwijls door elektronica gefabriceerd wordt. In 2010 komen ze met het debuut Lux van Disappears op de proppen, waarbij het label zich haast verontschuldigt voor het feit dat ze met een heuse gitaarrockband aan komen zetten. Dat terwijl het label in den beginne juist vooral bands met een rocksound uitbrengt. En de gruizige mix van het kwartet uit Chicago van garagerock, post-punk, krautrock en wave werkt behoorlijk aanstekelijk, zeker als die gepaard gaat met een no-nonsense attitude en een vette motorik. Daarnaast laten ze hun liefde voor spacerock, shoegazermuziek, psychedelica en experimentele rock ook gelden, zij het dat alles gegoten is in een hedendaagse mal. Vorig jaar komen ze met hun tweede cd Guider, waarbij ze opnames gewoon over de tapes van hun vorige album op hebben genomen; doorgaan en niet terugblikken lijkt het motto. Ze laten hier een strakker en directer geluid horen met lekker rauwe, dissonante rock plus psychedelische, spacerock en krautrock invloeden. Opzwepende en meeslepende rock met het beste van weleer in het heden op ludieke wijze teruggebracht. Nu komen ze dan gewoon met het volgende werk Pre Language aanzetten, waarop ze de accenten weer net iets verschuiven. De band is tot een drietal gereduceerd met Brian Case (The Ponys, 90 Day Men), Graeme Gibson (Boas) en de nieuwe drummer Steve Shelley (Sonic Youth, Two Dollar Guitar). Ze serveren hier dampende noise- en garagerock en post-punk met her en der psychedelische en space- en krautrock elementen. De opener “Replicate” zet meteen de toon voor de rest van het album en die mag er wezen. Het is een moddervet en rauw geluid, waarin een hoop details en subtiele elementen verborgen zitten. Vuige gitaren, ruw pompende baspartijen en de bijtende zang van Brian, die meer dan eens aan die van Mark E Smith doet denken, leggen de grove basis voor de muziek. Steve Shelley weet een ware smid alles prachtig en strak aaneen te smeden, waardoor hij zijn toegevoegde waarde meteen bewijst. Denk aan een beklijvende, hedendaagse kruisbestuiving van Joy Division, Sonic Youth, The Wipers, Bailter Space, New Wet Kojak en The Fall. Het is verslavend lekker en steengoed!

MP3:
Replicate

door Jan Willem Broek

Lonely Drifter Karen - Poles

[cd, Crammed Discs/Coast To Coast]

De van origine Oostenrijkse zangeres/gitariste Tanja Frinta, die via Zweden uiteindelijk in Spanje (Barcelona) terecht komt, heeft met haar project Lonely Drifter Karenaltijd iets frivools en lenteachtigs gehad. Haar debuut Grass Is Singing uit 2008 en het daarop volgende Fall Of Spring uit 2010 hebben er ook helemaal de titel naar. Maar zoals de tweede al doet vermoeden kent haar muziek ook veel melancholische en nostalgische elementen. Ze combineert in eerste instantie Scandinavische, Duitse cabaret-, musical-, punkrock- en mediterrane elementen in haar folkachtige muziek, om op haar tweede album een consistenter geluid aan de dag te leggen, waarbij ze gelukkig nog wel prettig varieert en laveert van jazzy pop en ballroom jazz naar rockende cabaret en sfeervolle singer-songwritermuziek. Nu komt ze of beter gezegd komen ze, want het soloproject is natuurlijk gewoon een groep geworden, met de derde cd Poles. Deze is geheel geschreven door Tanja en Marc Melià Sobrevias (toetsen, gitaar). Het album klinkt meteen zelfverzekerder, directer en gewoonweg sterker dan voorheen, zonder ook maar een millimeter afbreuk te doen aan het oude werk. Wat ook opvalt is dat het instrumentarium meer elektronisch is geworden. Ook Tanja is haast een metamorfose ondergaan en zingt ijzersterk, van sfeervolle zwoele zang tot wave-achtige zangpartijen en soms met bijna Aziatische intonaties. Dat laatste sluit ook mooi aan bij de Aziatische arpeggio’s die her en der opduiken; “Soul Traveler” is wat dat aangaat een mooi voorbeeld . De muziek wordt verder ingekleurd met sepiakleurige baspartijen, stemmige orgels, heerlijk gortdroge analoge synthesizers, pakkende gitaarriffs en lekker roffelende drums en overige sfeerverhogende instrumenten. Met al deze ingrediënten wordt smaakvol gevarieerd, waardoor je een breed maar consistent spectrum krijgt van wave, elektro, funk en singer-songwritermuziek, die allen overgoten zijn van een typisch Lonely Drifter Karen-sausje. En dat smaakt overheerlijk, zowel de wat meer uptempo liedjes als droefgeestige. Ter referentie moet je aan een wisselende mix denken van Bel Canto, Nico, Hanne Hukkelberg, Beth Gibbons, Fever Ray, My Brightest Diamond en Clare & The Reasons. Lonely Drifter Karen weet opnieuw te verrassen met een verfrissend nieuwe sound en een subliem album.

Luister Online bij Soundcloud:
Three Colors Red / Comet / Velvet Rope
Luister/Kijk Online bij Vimeo:
Three Colors Red

door Jan Willem Broek

Simon Balestrazzi - The Sky Is Full Of Kites

[cd, Boring Machines]

Elke rechtgeaarde experimentele Italiaanse artiest komt een keer uit op het Boring Machines label en elke liefhebber van het genre zal daar ook met enige regelmaat uitkomen. Simon Balestrazzi is al sinds 1981 bezig met muziek maken en begint als vijftienjarige al met het bouwen van experimentele muziekinstrumenten. Hij richt in eerste instantie de industriële, experimentele rockgroep T.A.C. (Tomografia Assiale Computerizzata) op, die tot 2004 albums blijft uitbrengen. Ondertussen start Simon ook de groepen Kino Glaz, Dream Weapon Rituel, ESP, Deep Engine en Quamanek. Daarnaast speelt hij onder meer in Kirlian Camera, Electrified Ether, Moex en werkt hij samen met vele, uiteenlopende artiesten. Ook onder zijn eigen naam maakt hij muziek, waarvan The Sky Is Full Of Kites zijn nieuwste is. Hij presenteert 3 lange stukken, die samen bijna een uur duren. Het is ouderwets goede elektro-akoestische muziek. In de eerste “Under Pressure” laat hij een bijna half uur durend klanklandschap horen vol tribale ambient en subtiele industrial die behoorlijk tot de verbeelding weet te spreken. In de tweede compositie “Persistence Of Memory” begint hij met een surreële soundscape die uiteindelijk igelardeerd wordt met allerlei grillige metaalachtige klanken. Tot besluit komt hij met de titeltrack, die weer heel atmosferisch is, maar ook behoorlijk surreële en soms angstaanjagende elementen bevat. Alle geluiden komen van zelf gebouwde instrumenten, die hij met elektronica dan wel de laptop bewerkt. Het is een eigenzinnig hoorspel geworden dat associaties oproept met S.E.T.I., David Lynch, Philippe Petit, PAS en Heroin In Haiti. Het beeld van vliegers in de lucht gaat dan niet helemaal op, maar voor de rest brengt hoogvlieger Simon Balestrazzi hier wel een ijzersterk werk waar je dikwijls naar lucht moet happen.

Luister Online bij Soundcloud:
Persistence Of Memory
The Sky Is Full Of Kites (albumscheuten)

door Jan Willem Broek

Lambchop - Mr. M

[cd, City Slang/Konkurrent]

Lambchop uit Nashville (Tennessee) bestaat nu zo’n 22 jaar. Vanaf 1990 presenteren ze hun eerste cassettes, hoewel ze tussendoor ook nog even Posterchild heten. In 1994 verschijnt dan hun eerste cd vol rauwe lo-fi, folk en altcountry met als middelpunt de door de whisky en de gieren uitgebeten zang van frontman Kurt Wagner. Daarna verschijnt elk jaar of om het jaar een nieuw werk van de groep, die later ook iets meer richting de Americana, post-rock, soul en crooner opschuift. Zelf noemen ze het ““Nashville’s most fucked-up country band”. De steeds wisselende, maar altijd omvangrijke formatie weet deze grootte moeiteloos te koppelen aan stemmige, subtiele muziek. Eigenlijk zonder uitzondering zijn de albums, inclusief de verzamelaars met rest-, single- en compilatiemateriaal, van hoog niveau. Nu heeft het maar liefst vier jaar geduurd eer het nieuwe, elfde studioalbum Mr. M eindelijk verschijnt. Twee jaar geleden komt hij nog wel samen met Cortney Tidwell met een heerlijk nostalgisch album van het project KORT op de proppen, waarbij de sound van Lambchop mede door de vele bandleden die er meespelen ook altijd op de loer ligt. Kurt heeft een tijdje getwijfeld met Lambchop door te gaan na de dood van zijn vriend Vic Chesnutt en heeft zich een tijdlang gericht op het schilderen. Dit totdat producer en vroeger bandlid Mark Nevers met het idee komt een soort psycho-Sinatra album te maken. Dat brengt gitarist/componist Wagner weer terug naar de muziek. Het album krijgt eerst de werktitel “Mr. Met”, maar om juridische conflicten met het honkbalteam van de New York Mets te voorkomen, waar “Mr. Met” de mascotte van is, gaat die titel de prullenmand in. De nieuwe werktitel wordt “Major League Bummer” om uiteindelijk te veranderen in Mr. M. “Met” waar de M voor staat heeft dan ook niets van doen met sport maar met het werkwoord “meet”. Mr. Met, de meneer die hij heeft ontmoet, verwijst direct naar Vic Chesnutt. Dat het een stemmig album is geworden is dan ook niet verwonderlijk. Kurt werkt hier samen met Matt Swanson (bas), Ryan Norris (gitaar, orgel), Scott Martin (drums), William Tyler (gitaar), Tony Crow (piano) en gasten als Jonathan Marx (kornet), zangeres Cortney Tidwell en violist Billy Contreras. Peter Stopschinski en Mason Neely dragen zorg voor de heerlijke strijkarrangementen die dit nieuwe album rijk is. Lambchop pakt het weer groots aan, maar weet wederom een subtiel geluid aan de dag te leggen. De vele strijkarrangementen zorgen er niet voor dat de boel gladgestreken wordt, maar brengen juist een stemmige, nachtelijke sfeer. Hierdoor gaat de vergelijking met Frank Sinatra ook wel op. En daar houdt de vergelijking ook meteen weer op, want de composities zijn toch wel typisch Lambchop-waardig en hebben toch nog altijd nog een rauw randje. Het grote verschil is dat de muziek nu requiemachtige proporties aanneemt en niet de rafels van weleer bevat, maar wel diepgravende, emotionerende en dikwijls duistere elementen kent; dus wel een rouw randje. Daarbuiten is het gewoonweg verbluffend mooi wat Kurt en zijn muzikanten hier laten horen. De voorkant van de cd zou je overigens eerder bij een eigenaardige band als Misophone verwachten, maar niets is dan ook gewoon aan deze nieuwe Lambchop. De band klinkt geloofwaardiger en beter dan ooit, dat terwijl er al niets aan te merken is op het oude werk. Denk naast “the voice” aan een mengelmoes van de Tindersticks, Willard Grant Conspiracy, Giant Sand, Curtis Mayfield en Smog. Het album besluit met “Never My Love”, wat meteen de eerste keer in hun uitgebreide oeuvre is dat ze het woord “love” gebruiken. Aan alles merk je dat deze cd uit en met liefde gemaakt is. Het geeft die extra gouden glans aan dit majestueuze en overrompelende werk. Een oprecht schitterend hoogtepunt!

MP3:
If Not I’ll Just Die
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Gone Tomorrow (video)

door Jan Willem Broek

The Radiata 5tet - Aurelia Aurita / Claudio Milano, Erna Franssens aka Kasjanoova - Adython

[2x cd, Den Records]

Ongeveer 4 jaar geleden kom ik via Myspace in aanraking met de Italiaanse band Nichelodeon. De groep rond de enigmatische zanger Claudio Milano is een vooral een theaterband geïnspireerd door de kunstzinnige muziek en avant-garde uit de jaren 70 en 80. De muziek bevat Rock In Opposition, maar ook avant-garde, verstilde pianomuziek, poëzie, psychedelische elektronica, art-rock, filmmuziek en zelfs klassieke en gotische invloeden. In het bijzonder de krachtige zang van Claudio is veelzijdig, van ingetogen en donker tot klassiek getint en hoog. Na twee indrukwekkende releases besluit Claudio om zijn eigen weg in te slaan met het eigen Den Records. Het doe het zelf label wil zich richten op avant-gardistische werken met een progressieve attitude. Ook progressieve rock behoort daartoe.
Het eerste project buiten zijn band waarbij hij betrokken is, is The Radiata 5tet. De groep bestaat uit saxofonis Stefano Ferrian, de Braziliaanse celliste Cecilia Quinteris, contrabassist Luca Pissavini, trompettist Vito Emanuele Galante en stemkunstenaar/zanger Claudio Milano. De hele opzet op hun cd Aurelia Aurita doet me weemoedig terugdenken aan de jaren 90, waarbij je in het Amsterdamse Bimhuis of de IJsbreker -maar ook daarbuiten- met enige regelmaat getrakteerd wordt op innovatieve optredens vol vrije geluiden. Het combo rond de geweldige stemkunsten van Claudio brengt dat alles op improvisatorische wijze weer tot leven. De diverse instrumenten gaan een open strijd aan door flarden en aaneengesmede stukken af te wisselen. Je hoort freejazz, impro-noise, avant-garde, neoklassiek, filmische muziek en rock in opposition-achtige stukken die veel aan de verbeelding over laten. Het zijn absoluut geen stukken met kop en staart en daarin schuilt ook de kracht. Geen zekerheden, maar doeltreffend door de verrassingen. De boel wordt regelmatig opgeluisterd met de stemkunsten van Claudio die gaan van countertenorachtige tot haast demonische en gotische zang en soms ook enkel bestaat uit grommende, schreeuwerige en piepende klanken. Alles aan dit kwintet is los van de gevestigde orde. Natuurlijk is dat niet altijd even eenvoudig, maar deze muziek is er om te prikkelen, te emotioneren, te irriteren en om te omarmen. Kortom, ze gaan het hele spectrum aan emoties langs en zijn duidelijk minder geïnteresseerd om te pleasen. Dat zal ze ongetwijfeld niet altijd in dank worden afgenomen, maar het levert wel muziek op waarmee je echt kunt stoeien en iets kunt beleven. Muziek die onder je huid kruipt, fysiek in contact komt met je en je gewoonweg weet te verbazen. Je krijgt iets dat het midden houdt tussen John Zorn, Mike Patton, Einstürzende Neubauten, Debussy, King Crimson, Phil Minton, P.A.S. en Giacinto Scelsi. Intrigerende muziek van de interessante buitencategorie.
Claudio werkt op de nummer vier in de catalogus, getiteld Adython, samen met de Belgische Erna Franssens, ofwel Kasjanoova, die zorg draagt voor het concept en de teksten. Claudio verzorgt de vocale stukken, terwijl Attila Faravelli, Alfonso Santimone en wederom Stefano Ferrian respectievelijk zorgen voor de computer, laptop/elektronica en saxofoons. Ook in deze twee langgerekte stukken van 14,5 en 32,5 minuut voeren de improvisaties en de stemkunsten van Claudio de boventoon. Het is duidelijk dat hij zonder zijn vorige band vrijer dan ooit kan opereren en werkelijk alle improvisatorische kanten van het universum verkent. De improvisaties die hij hier laat horen zijn duidelijk meer elektronisch van aard dan zijn andere projecten. Alsof je via het stopcontact de wereld van David Lynch binnenloopt. Het zit dicht tegen de musique concrète aan maar is eigenlijk te eigenzinnig om er echt een label op te plakken. Muziek die zich net als het complexe boek Ulysses van James Joyce of de surrealistische werken van Antonin Artaud aan je voorbij trekt. Het is ongemakkelijk maar biologerend en iets om zelf te ervaren. Dit soort muzikale belevenissen krijg je nog zelden voorgeschoteld. Het is derhalve een prestatie van formaat van de Italiaan, die de gevestigde muziekwereld weer even op z’n grondvesten laat schudden. Dit is kunst in kapitalen!

Luister The Radiata 5tet Online bij Soundcloud:
Bile Dal Po
Spiralia
Diploblastic
Luister Claudio Milano, Erna Franssens Online bij Soundcloud:
Preview

door Jan Willem Broek

Porter Ricks - Biokinetics

[cd, Type/Boomkat/Konkurrent]

Het Type label van John Twells (Xela, Yasume) is de laatste jaren toonaangevend gebleken op elektronisch gebied en dan veelal in het schitterende schemergebied van het genre. De ene na de andere grote artiest wordt er vastgelegd. Onvermijdelijk worden ook degene aan wie ze schatplichtig zijn wel eens in het zonnetje gezet. Zo krijgt in 2010 Thomas Köner een fraai eerbetoon in de vorm van een 3 dubbele cd, waarop zijn oude, duistere ambient-meesterwerken opnieuw het licht zien. Veel van zijn isolationistische pracht dient als voorbeeld voor veel van de nieuwlichters op het label en andere artiesten van nu. Wat is er dan mooier om je 100ste release, een mijlpijl om U tegen te zeggen, te wijden aan wederom een klassieker uit de elektronische wereld? Nou niets mooiers moeten ze hebben gedacht, want de cd Biokinetics uit 1996 van Porter Ricks, toen nog op het sublabel Chain Reaction van Basic Channel uitgebracht in een fraai aluminium blikken doosje, krijgt opnieuw de kans zich aan het elektronisch minnende publiek te openbaren. Dit is het project van diezelfde Thomas Köner met Andy Mellwig (E.A.R., Async Sense) en simpelweg vernoemd naar een typetje uit de serie “Flipper”. Nu heb ik het blik destijds al aangeschaft, maar het doet goed om deze nu wederom een luisterbeurt te gunnen; iets dat je met veel recensies en albums in de kast toch minder doet. Techno is geen genre dat veel klassiekers kent, maar dit is er één van, net zoals The Field dat tegenwoordig weet te presteren. Porter Ricks is echter meer rudimentair, essentieel en in zekere zin minimaal. De zwart geblakerde, isolationistische permafrost van Köner gaat hier op fantastische wijze hand in hand met de meer elektronische en eveneens vaak onderkoelde uitspattingen van Mellwig. Samen smeden ze prachtig duistere klanklandschappen die naast techno met soms harde beats bestaan uit IDM, drones, dark ambient en glitch. Daarmee hebben ze al in 1996 de weg geplaveid voor artiesten als Xela, Jasper TX, Svarte Greiner, The Field, Markus Guentner en Black Swan, om er maar een paar te noemen. Ergens zou je het ook een fantastische samensmelting van Plastikman, Autechre, Beaumont Hannant en natuurlijk Thomas Köner zelf kunnen noemen. Hoe je het ook went of keert, dit is een klassieker in z’n genre, hetgeen je zoals nu uiteraard pas na verloop van tijd gerust kunt stellen. Voetjes van de donkere vloer, dansen op hete kolen of gewoonweg pionierend luistergoed. Het is geweldig dat dit jubileumnummer in de Type catalogus zo’n groots en nog steeds niet gedateerd werk weer terugbrengt in de hedendaagse muziek. Biokinetisch als het leven zelf. Warm aanbevolen, dol-fijne muziek!

Luister Online bij Soundcloud:
Biokinetics (album)

door Jan Willem Broek

If, Bwana / Dan Warburton - I Am Sitting In Phill Niblock’s Kitchen

[cd, MonotypeRec.]

Hoewel het er dikwijls meer weg van heeft dat de heren in het psychedelische ontbijt van Pink Floyd zijn aanbeland, claimen ze toch echt in de keuken van de minimalistische avant-gardist Phill Niblock te zijn aangeschoven. Phill, geboren in 1933, heeft een enorme invloed gehad op de muziekscene in New York en later ook in Gent. Wellicht doet dat de muziek op het album I Am Sitting In Phill Niblock’s Kitchen van If, Bwana en Dan Warburton ook wel meer (aan)recht. Hoewel de titel ook direct refereert aan Alvin Lucier’s I Am Sitting In A Room. If , Bwana is de alias van Al Margolis die al sinds de vroege jaren 80 dadaïstische noise produceert, terwijl Dan zich meer laat horen in de musique concrète hoek. Nu komen ze samen op het Poolse superlabel MonotypeRec. Voordat ze in datzelfde Gent gaan optreden besluit Dan om al het werk van Al eens tot overzichtelijke tracks van 45 minuten te verwerken. Het levert wel 100 composities op. Al Margolis laat er ook zijn licht over schijnen en mixt één van de stukken af in, jawel, het appartement van Phill in Gent. Dat levert één lang klanklandschap op waarin dark ambient, musique concrète en drones elkaar innig omhelzen. Het is mysterieus als een David Lynch film, het voltrekt zich als een Philippe Petit soundtrack en is verder schatplichtig aan al de genoemde artiesten. Het mag dan één lange track van 45 minuten zijn, het is er wel één die een volledig pallet aan dromen, thrillers en uiteenlopende psychedelische ervaringen in zich verenigt. Hierdoor blijf je aan de grond genageld en geboeid luisteren. Dit gaat voorbij aan genres en is puur een biologerende luistertrip die zijn weerga niet kent.

MP3-sample:
I Am Sitting In Phill Niblock’s Kitchen (albumsample)

door Jan Willem Broek

Organisms - Rainbow Black + White

[cd, Scene Spirit/Eigen Beheer]

Nederland heeft al jaren een interessante noisescene met bijvoorbeeld bands als Gone Bald, The Spirit That Guides Us en Feverdream en tegenwoordig ook Rats On Rafts en Neon Rainbows. Die laatst genoemde, met overigens leden van Feverdream, starten met gasten uit de nieuwbakken band Organisms het label Scene Spirit. Daarop brengt het Haags/Rotterdamse collectief, na hun ep Hot Hands op Motorwolf Records, nu hun debuut cd Rainbow Black + White uit. Organisms is hierop een trio met Lennard Kruithof (zang, gitaar), Bart Baekelandt (bas) en Robert Bregten (drums) in de gelederen plus nog de gastmuzikanten Niels van Beers (gitaar) en farfisa speler Maurizio Pinna. De diverse muzikanten zijn afkomstig uit bands als Spider Rico, Incense, Feverdream, The Solo Men Only, Non-Issues, Face Tomorrow, Low Point Drains, The Deaf en Fine China Superbone. Klinkt zonder te luisteren al als een lawaaiig feest! En inderdaad gaat de cd meteen voortvarend uit de startblokken met lekker uitzinnige noise en een fijne punkattitude. De toon is gezet! Het is rauw, energiek en tegelijkertijd ook vol details. Alsof je al hardlopend alles om je heen opsnuift en meeneemt op een heerlijke trip door een ongerept woest landschap. Daar weten de heren niet alleen adrenalinespiegels mee naar recordhoogtes te brengen, ze koppelen dat ook ogenschijnlijk moeiteloos aan emotievolle klanken, dynamiek en smakelijke, lekker in het gehoor liggende muziek. Alex Newport (At the Drive-In, Pissed Jeans, The Melvins, Death Cab For Cutie) heeft het zaakje ook nog eens goed vastgelegd. Voor de rest moet je er niet te moeilijk overdoen en gewoon mee denderen in deze achtbaanrit. Naast de genoemde bands moet je qua invloeden ook denken aan helden van weleer als Black Flag, Drive Like Jehu, Ramones, Unwound en Fugazi. Maar de rauwe energie en het enthousiasme van deze heren plus het regelmatig opduikende vintage orgeltje maken het tot een band met een eigen smoel. Het is indie on the rocks met een stevig doch fijnbesnaarde bite.

Luister Online bij 3voor12:
Rainbow Black + White (album)

door Jan Willem Broek

Mia Zabelka - M

[cd, MonotypeRec.]

Ik heb altijd een grote bewondering voor de Tsjechische violiste/zangeres Iva Bittová, die beide disciplines niet alleen goed beheerst maar zich ook beweegt van folk en klassieke muziek tot experimentele en avant-gardistische muziek en dat ook nog eens koppelt aan plezier in het spel. De Oostenrijkse violiste,zangeres en componiste Mia Zabelka is er ook één die meerdere disciplines beheerst en er op een innovatieve wijze mee omgaat. Muzikaal gezien roeren ze overigens in totaal andere vaarwateren, want Zabelka richt zich meer op de elektro-akoestische muziek. Daarbij doorkruist ze niet vele genres, maar zoekt ze het vooral in de breedte door alles uit haar elektrische viool te halen. Ze heeft samengewerkt met vele artiesten waaronder John Zorn, David Moss, Peter Kowald, Alvin Curran, Pauline Oliveros, Lukas Ligeti, Franz Hautzinger, Phil Minton, Shelley Hirsch, Elliott Sharp, Francis-Marie Uitti, Joelle Leandre, Dälek en Scanner en speelt tevens in het gelegenheidsensemble de One Night Band. Ze heeft nationaal en internationaal opzien gebaard met haar pionierende werk. Op haar nieuwe cd M werkt ze naast de elektrische viool en haar stem met contactmicrofoons en andere elektronica. Hiermee verkent ze werkelijk alle facetten van de elektro-akoestische wereld. De ene keer leidt dat tot abstract en soms haast kakofonisch geluid, maar op andere momenten is het verstild en bij vlagen wonderschoon. Maar wat ze ook tevoorschijn tovert, het is allemaal intrigerend, ongrijpbaar en met een diepe emotionele lading. De muziek wandelt links en rechts door ambient, glitch, minimal, klassiek en avant-garde, maar vormen uiteindelijk één elekro-akoestisch geheel met isolationistische elementen. Daarbij is het geluid van de viool slechts zelden als zodanig te herkennen. Mia laat zo nu en dan ook haar stemkunsten horen, die demonische vormen aan kunnen nemen. Als je alles zou ontleden kom je uiteenlopende elementen tegen van Robert Normandeau, Francis Dhomont, Labradford, Deep Listening Quartet, Sainkho, Diamanda Galas, Giacinto Scelsi, Maja Ratke en Bela Emerson. Mia weet als geen ander een verhaal te vertellen met haar instrument(en). Boeiende, mooie en bloedstollende verhalen die je niet onbewogen laten. Als je dat kan naast alle virtuositeit, dan ben je een hele grote. De hoofdletter M van Meesterlijk, Magisch en Meeslepend.

MP3-samples:
M (albumsamples)

door Jan Willem Broek

Amute - Black Diamond Blues

[cd, Humpty Dumpty Records/Mandaï]

De muzikale carrière van de Belg Jérôme Deuson is op z’n minst grillig te noemen, waarbij de output zonder uitzondering van hoog niveau is. Hij start begin deze eeuw in A4, maar stapt in 2002 over naar zijn elektronische postrock project aMute. Nadat hij zijn eerste muziek opgenomen heeft wordt hij al snel door het Canadese Intr_version Records van Mitchell Akiyama opgepikt, die zijn prachtige, geprezen debuut A Hundred Dying Trees het licht laat zien in 2004. Dan komt hij een jaar later alweer aanzetten met de abstracte IDM supergroep Arden, ja de man grossiert in bandnamen met een A, waarin onder meer Mitchell Akiyama, Christophe Bailleau en Sébastien Roux zitten. Ze brengen in dat jaar hun enige cd Conceal uit op het kersverse Stilll label dat door Deuson en Alain Lefebvre wordt opgericht. Weer een jaar later, in 2006 dus, verschijnt de tweede cd The Sea Horse Limbo weer bij het Canadese label. Hierop toont Deuson zowel zijn meer poppy als experimentele gezicht. Een combinatie die prima uitpakt. Daarna wordt aMute van een soloproject een heuse groep, waarmee ze in 2009 Infernal Heights For A Drama uitbrengen. Het geluid is grootser, meer psychedelisch en doomachtig en gewoonweg meer dat van een voltallige band. Doordat de (internationale) line-up niet te handhaven blijkt valt de band uiteen. Nu komt hij met een kleine kapitaalwijziging terug als Amute om zijn nieuwste en meest intieme album Black Diamond Blues te presenteren. Zijn folktronica en gitaarambient met postrock elementen lijken onder een zwarte wolk te zijn gedoken. Je krijgt uiterst melancholische geluidsgolven die opgebouwd zijn uit drones, glitch, softe gitaarnoise, experimentele pop en dromerige elektronische, wave, shoegaze en neoklassieke elementen. De nachtelijke klanklandschappen lijken rechtstreeks uit dromenland te zijn weggelopen. De muziek voltrekt zich derhalve als een film noir en wordt nergens echt concreet. Dat is meteen ook de kracht van de muziek, want het laat veel aan je eigen verbeelding over. Soms drijf je heerlijk mee op de doorgaans subtiel en rijkelijk gedetailleerde muziek en op andere momenten weet het behoorlijk aangrijpende vormen aan te nemen. Hij krijgt in 2 tracks nog hulp van Offthesky en Christophe Bailleau. Er is door de continue waas die er over de muziek hangt lastig een vinger op te leggen, maar denk aan een soort kruisbestuiving van Boduf Songs, Jasper TX, Styrofoam, Offthesky, Stars Of The Lid en Labradford. In een prachtig nummer als “Desert” moet je zelfs even aan in de glitch ondergedompelde The Cure denken. Uiterst intieme muziek die diepe snaren weet te raken. Buitengewoon mooi!

Luister Online bij Bandcamp:
Black Diamond Blues (album)

door Jan Willem Broek