Caleidoscoop

Zea - The Swimming City

[cd, Makkum Records/Clear Spot]

Hoewel Arnold de Boer van Friese komaf is, uit Makkum om precies te zijn, is hij helemaal ingebed in de Amsterdamse muziekscene. Dat doet hij in eerste instantie met Remko Muermans in Zea. Die laatst genoemde verlaat de band voor de liefde in Rusland. Arnold gaat op eigen kracht onverminderd verder met het maken van ijzersterke muziek en brengt met Zea in totaal vier albums uit die ertoe doen. Drie ervan op het onvolprezen Transformed Dreams label en de laatste, The Beginner (2010), op het eigen Makkum Records. Ook brengt hij een handvol singles en split-singles uit met Persil, Kanipchen-Fit, Fonda 500 en Xavier Charles uit. Vanaf 2009 is Arnold de Boer de vervanger van de vertrekkende zanger G.W. Sok van The Ex. Hij vervult die grote rol met glans, maar beschikt dan ook over een pakkend en prettig energiek stemgeluid. De Zea album zijn eveneens gespeend van die energie, niet alleen de zang maar ook de muziek. Hij bouwt die muziek doorgaans op rond stuiterende beats, scherpe gitaren, smaakvolle elektronica en samples, die hij van zijn fijne zang voorziet. Dat alles met de juiste dosis humor en cynisme. Op zijn laatste album zijn voor het eerst ook Afrikaanse elementen (songthema’s, stemsamples, duimpiano geluiden) terug in zijn muziek, wat alles te maken heeft met zijn vele reizen naar Ghana en Ethiopië. Hij gaat alle kanten op en blijft toch klinken als Zea, hetgeen niet alleen knap is maar ook zeer genietbaar. Arnold de Boer is een absolute klasbak, die een unieke sound in huis heeft.
Ondanks zijn vele werkzaamheden met The Ex, waar ik hem ook graag hoor, heeft hij gelukkig ook nog tijd gevonden om zijn vijfde album The Swimming City te voltooien. Op zijn vorige werken is Arnold de Boer voor ongeveer 100% verantwoordelijk voor alles, maar hier is er plek voor menig gastmuzikant. Zo zijn de Zweedse saxofoonvirtuoos Mats Gustafsson (Peter Brötzmann en vele andere projecten), de Franse klarinettist Xavier Charles (Ensemble X), de toetsenist Oscar Jan Hoogland (The Ambush Party, Royal Improvisers Orchestra, CCQ), zangeres Esther Kluft (zijn vroegere buurmeisje en de dochter van de bakker) en diverse (stem)samples van onder meer Khalid Hammaoui te horen. Toch brengt Arnold nu zijn meest intieme en sobere album tot nu toe. De elektronica stuitert nog wel, maar in een lege flipperkast en tussen de botten van een skelet. Ze brengen structuur, maar vullen niet de ruimte. Zijn gitaarspel neigt soms haast naar een desolate versie van een Toeareg band. Dat is al goed te horen in de opener “Sub Specie Ludens”, waar Gustafsson voor de prettige, jazzy afleiding op de saxofoon zorgt en Arnold de boel lardeert met bijzondere elektronische klanken. Ook hierna lijkt muziek meer ten dienste te staan van hetgeen hij zeggen wil en daarmee weet hij je niet alleen diep te raken maar ook op pakkende wijze mee te slepen. Twee van de 12 nummers zijn zelfs opgenomen in een mede door hem opgezette studio in Ghana. De betrokkenheid, invoelbaarheid en meegaandheid met andere culturen valt te prijzen en is ook terug te horen in de muziek. Zijn visie op alledaagse en minder gangbare zaken vertaalt hij op uiterst eigenzinnige wijze naar mini soundtracks, die op bijzondere wijze muzikaal ingekleurd worden. Minder fragmentarisch en meer binnen een fraaie songgerichte omlijsting gevangen. Hoewel, gevangen, het blijft een vrije manier van muziek maken,die het verschil weet te maken. Het album is ook niet wars van kritiek, want in “De Zwemmende Stad” hoor je Khalid Hammaoui op indringende wijze vertellen over hoe hij op zijn vijftiende van Amsterdam terug gaat naar Marokko en hoe hij twee jaar later weer immens verlangt naar Amsterdam. Hij wil doorgraag terugkeren, maar hoe moeilijk Nederland het hem maakt is exemplarisch. Heerlijk cynisch klinkt dan op de achtergrond dan “Aan de Amsterdamse Grachten” naast de ongrijpbare beats en elektronica. En zo weet hij telkens een eigengereide draai aan alles te geven. Er valt heel veel te beleven. Op verbluffende wijze nestelt hij zich hier ergens tussen The Ex, Colin Stetson, Hauschka, Dntel, Tamikrest, Pascal Plantinga,, Conquering Animal Sound, Dan Geesin, Nick Drake, Tyrannosaurus Rex (luister voor de laatste twee referenties maar naar “Dark Minded Me”) en met de nuchterheid van Plan Kruutntoone of eigenlijk de nuchterheid van een echte, trotse Fries. Dat laatste komt al helemaal mooi naar voren in de hartverscheurende slottrack “Ik Kin Der Net By”, waar hij voor het eerst in zijn primaire taal, het Fries, zingt over zijn stervende moeder en de relatie met zijn ouders. Het is een zeer emotioneel en hartverwarmend einde van een contemplatief, intrigerend en groots werk. Arnold de Boer heeft het goud dat hij al in handen heeft weten te verzilveren naar platina. En dat alles is ook nog eens verpakt in een prachtig kartonnen doosje met songteksten en een poster met alle pislocaties in Amsterdam. Ja daar kan je gerust je plasje over doen. Subliem!



door Jan Willem Broek

Scraps - Electric Ocean

[cd, Fire/Konkurrent]

De Australische Laura Hill is mede door haar smaakvolle optredens een ware sensatie aan het worden in Australië met haar project Scraps (“gewoon crap tussen twee keer de s”). Wel één van de underground, want haar geluid grenst doorgaans aan de nacht met een mix van synthpop, industrial en new wave. Ze is aan haar debuut Classic Shits (2011) te horen hevig beïnvloed door Simple Minds, Human League, Kraftwerk, Gary Numan, OMD, Flock of Seagulls, Anne Clark, New Order en andere tachtiger jaren muziek. Toch weet ze door haar brutale aanpak en gewapend met enkel keyboards, synthesizers en drumcomputer plus haar licht gedrogeerde zang een eigen en vooral pakkende sound ten gehore te brengen.
Op het altijd verrassende Fire Records presenteert ze nu haar volgende album Electric Ocean. Ze brengt weer heerlijk minimalistische elektronische klanken, maar experimenteert er lustig op los. Hoewel ze zich positioneert tussen de eerder genoemde bands en tevens tijdgenoten als Tropic Of Cancer, Camilla Sparksss, U.S. Girls en Mushy, is haar geluid speelser en frivoler. Er zijn ook wel knipogen naar Stereolab en de Cocteau Twins, maar dan minder serieus. Wel met het duistere aspect van weleer, maar met genoeg modernismen en nergens met een hangend hoofd. Ze gaat van intieme, bezinnende naar ruimtelijk dartelende en psychedelische geluiden. Ze voorziet haar emotievolle muziek weer van die fijne onderwater zang, waardoor het allemaal ook nog eens een licht mysterieuze lading meekrijgt. De negen nummers van bij elkaar ruim 35 minuten, brengen veel om van te genieten. Ondanks de titel overspoelt ze je niet, maar weet ze je wel onder te dompelen in vertrouwde en bevreemdende atmosferen. Daarbij mag je gewoon kleuren en bloemetjesmotieven dragen bij deze muziek. Scraps is een nieuwe naam aan het firmament om in de gaten te houden.





door Jan Willem Broek

Krokofant - Krokofant

[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]

Wat stoomt, legt eieren, is geel en heeft een slurf? Juist, een locomokipkanariefantje! Dat is de eerste associatie die een bandnaam als Krokofant bij me oproept (wat bijt en heeft een slurf?). Toch valt deze kruising tussen een krokodil en een olifant, tevens de naam van een populair Noors kinderliedje, muzikaal wel serieus te nemen. Het zijn de jonge Noorse muzikanten Tom Hasslan (gitaar), Jørgen Mathisen (saxofoon) en Axel Skalstad (drums) die hier de krachten bundelen. Mathisen is ook terug te vinden in The Core, Marc Lohr & GERÄT7, Shagma en Trondheim Jazz Orchestra. Krokofant is improviserend powertrio dat helemaal past op het avontuurlijke Rune Grammofon label.
Daar brengen ze dan ook hun gelijknamige debuut uit. De “bite” van de krokodil komt van de gitaarpartijen, de klap met de staart van de krokodil en het gestamp van de olifant krijg je van de drumstukken en de kakofonische olifantgeluiden komen voor rekening van de saxofoon. Ze brengen stevige improvisaties die het midden houden tussen jazzrock, freejazz, progrock en avant-garde. Hoewel de bandnaam wellicht anders suggereert schotelen ze bepaald geen nummers met kop of staart voor. Ze brengen op virtuoze wijze woeste muziek, die weet te imponeren, intrigeren en emotioneren. Je zit van het begin tot het eind op de punt van je stoel, want er gebeurt zoveel per vierkante seconde. Op ontwapende wijze weten ze de muziek van Terje Rypdal, Peter Brötzmann, Henry Cow, King Crimson, Shining, Jagga Jazzist, John Zorn, Guapo, William Hooker en Motorpsycho aan elkaar te knopen. De drie die duidelijk barsten van de energie brengen een overrompelende achtbaan aan geluid, waar geen maat op staat. Geen muziek om te behagen, maar muziek om diepgang en avontuur te brengen. Een tot de verbeelding sprekend, overdonderend en bovenal sensationeel debuut.



door Jan Willem Broek

Diane Cluck - Boneset

[cd, Important Records]

Er zijn maar enkele zangeressen die me stil weten te krijgen met hun bijzondere stemgeluid. Naast Shannon Wright, Natalie Merchant, Chan Marshall (Cat Power), Nancy Elizabeth Cunliffe en Suzanne Vega is Diane Cluck daar ook één van. Ze zit in de eerste jaren van deze eeuw aan de voorhoede van de antifolk of freakfolk, waar tevens gelijkgestemde zielen als Jana Hunter, Marissa Nadler, CocoRosie, Devendra Banhart, Jeffrey Lewis en Kimya Dawson te vinden zijn. Vanaf de eeuwwisseling brengt ze haar gelijknamige debuut (2000), Macy’s Day Bird (2001), Oh Vanilla/Ova Nil (2003), Countless Times (2005) en Monarcana (2006) uit. In 2006 geeft het eclectische, prestigieuze label Important Records haar geweldige Macy’s Day Bird opnieuw uit in combinatie met haar mini album Black With Green Leaves. Daarna wordt het angstvallig stil rond deze enigmatische singer-songwriter.
Bijna acht jaar later is daar toch ineens de nieuwe, zevende cd Boneset, wederom uitgebracht op het prestigieuze Important Records (blijft een geniale naam ook). Ze brengt hierop 8 tracks ten gehore, die krap 22 minuten duren. Misschien een ietwat magere oogst na al die jaren, maar hetgeen ze hier brengt is wel van een onaardse pracht. Diane Cluck zingt, vertelt en speelt gitaar, soms afgewisseld met piano, drums en klokkenspel. Ze wordt op het hele album bijgestaan door celliste Isabel Castellvi (Mivos Quartet, The Bell Cycle) en in een aantal tracks tevens door drummer Anders Griffen (The Bundles, Jeffrey Lewis) en vleugelhoornspeler Evan Honse. De emotioneel geladen liedjes zijn soms haast skeletachtig, maar hebben een enorme uitwerking en raken je tot op het bot. Dat is te danken aan het effectieve en bijzondere instrument gebruik; minder is dikwijls gewoonweg meer, Cluck speelt haar gitaar op harpachtige wijze. Dat samen met de cello en de piano zorgt dat het haast meer klassieke songs worden dan de moderne folk, waar je dit toch wel in onder hoort te brengen. Het is echter vrij van de lo-fi van weleer. Als ze dan met haar getormenteerde, soms half overslaande stemgeluid gaat zingen bij dit alles, kan je enkel zwijgen. Ze weet je op dwingende, maar altijd prettige wijze verhalen te vertellen over zielenpijn, dood, moed, vogels, rijkdom, armoede, liefde en het leven zelf. Niet licht op de hand, maar ook niet zwaar op de maag. De pastorale pracht die vertrouwd en bevreemdend tegelijk aanvoelt. Diane Cluck toont eens te meer wat voor een grandioze artiest ze is. Een klasse apart!





door Jan Willem Broek

Minny Pops - Sparks In A Dark Room

[2cd, Factory Benelux/Konkurrent]

Tegenwoordig zijn er veel bands die weer teruggrijpen naar de duistere sound van de jaren 80. Niets mis meer, maar het is natuurlijk veel leuker als zo’n oorspronkelijke artiest weer eens boven tafel gehaald wordt. Nog leuker is het als het één van de grote namen in dat genre uit onze vaderlandse muziekgeschiedenis betreft, namelijk de Minny Pops. De groep wordt in 1978 in Amsterdam opgericht door zanger Wally van Middendorp waarbij de naam ontleend wordt aan een vroege Korg drum machine, die ze veelvuldig inzetten. Wally zal door de jaren heen ook het enige constante lid zijn. Ze debuteren in 1979 met hun new wave album Drastic Measures, Drastic Movement en delen datzelfde jaar het podium met XTC. Een jaar laten doen ze dat met Joy Division en volgen er optredens in Engeland. Daar krijgen ze de kans samen te werken met de legendarische producer Martin Hannett, die verbonden is aan het geweldige label Factory waar onder meer Joy Division (later ook New Order), The Durutti Column, Section 25, A Certain Ratio en dergelijk hun onderdak hebben gevonden. Net als een aantal singles wordt ook het tweede werk Sparks In A Dark Room (1982) van de Minny Pops op zusterlabel Factory Benelux uitgebracht. Dit zet ze international stevig op de kaart, met meer bekendheid in het buitenland dan eigen land. Ze zijn zelfs de eerste Nederlandse groep die een John Peel Session mogen opnemen. Hoe dan ook is dit absoluut één van de klassiekers van eigen bodem die je niet mag missen. De groep bestaat hier naast Wally uit Wim Dekker en Pieter Mulder. De gitaristen zijn er niet meer bij en de groep laat een bevlogen, maar duister elektronisch geluid horen met de fijne bromzang van Wally. Hun sound kan je ergens plaatsen tussen Cabaret Voltaire, Kraftwerk, Giorgio Moroder, Wire, D.A.F. en Joy Division. Het is een bezwerend werk, dat in 2003 al eens heruitgegeven is op LTM Recordings. Hierop staan 11 extra tracks: de singles Time en Kus (één van de weinige Nederlandstalige tracks), een handvol demo’s en de epee Werktitels van hun zijproject Smalts.
Op 7 april 2012 treden de Minny Pops in bovengenoemde samenstelling plus gitarist Mark Ritsema op in de Melkweg. Een goede aanleiding om Sparks In A Dark Room nog eens uit te geven, hetgeen nu een feit is geworden. Naast de eerder vermelde bonustracks, zit er ditmaal ook een hele extra schijf bij met daarop de registratie van het bewuste concert in de Melkweg. Het geluid hierop is erg goed en ze weten je op heerlijke wijze terug in de tijd te plaatsen, onder meer met enkele topsingles als “Dolphin’s Spurt” en “Time”. Door de gitaar schuift het geluid ook dikwijls meer naar Joy Division op. Al met al geweldig om deze klassieker, die nog altijd staat als een huis, zeker in deze fantastische editie, weer in ons midden te hebben. Blind aanschaffen!



door Jan Willem Broek

Simone Felice - Strangers

[cd, Team Love/Konkurrent]

Simone Felice is een gerespecteerde Amerikaanse singer-songwriter, drummer, gitarist, auteur en dichter, die een veelzijdig maar bewogen leven achter de rug heeft. Op zijn twaalfde kijkt hij door een geknapte aneurysma in zijn hersenen de dood in de ogen, maar hij weet te herstellen en revalideren. Vanaf zijn vijftiende speelt hij met vrienden in een punkband. Hij stort zich erna op dichten en het voordragen ervan. Vanaf 2006 laat hij met zijn broers Ian en James van zich horen in de folkrock/countryrock band The Felice Brothers. Een paar jaar later is hij ook terug te vinden in de folkrock groep The Duke & The King. Verder is hij een graag geziene gast bij Levon Helm (The Band), Conor Oberst & Bright Eyes, Gillian Welch & David Rawlings, The Lumineers, Mumford & Sons, Rick Rubin, The Avett Brothers en Old Crow Medicine Show. De tweede harde dobber krijgt hij te verwerken in 2009 als hij en zijn vrouw een late miskraam krijgen. Vanaf 2010 wil hij solo aan de slag gaan, maar dan slaat het noodlot weer toe en moet hij met spoed een open hart operatie ondergaan en kijkt hij de dood voor de tweede maal in de ogen. In 2012 verschijnt zijn gelijknamige tweede album, die volgt op die heftige periode maar ook nadat hij wel vader is geworden. Het is een heftig, grillig album in het verlengde van zijn werk met zijn broers. De vervelende maar ook leuke gebeurtenissen van toen heeft hij nu pas echt van zich af kunnen schrijven.
Deze zijn terechtgekomen op de cd Strangers. Hierop krijgt hij steun van zijn broers (die nog wel in The Felice Brothers zitten), singer-songwriter Leah Siegel en The Lumineers-leden Wesley Schultz en Jeremiah Fraites. De titel lijkt tweeledig, namelijk het in het reine komen met zichzelf en met zijn geloof. De muziek laveert van indierock en Americana naar folk en singer-songwritermuziek, die in eerste instantie doet denken aan oudgedienden als Bob Dylan, Leonard Cohen, The Band en Cat Stevens, al beschikt Simone over een schitterend, indringend en eigen stemgeluid. Deze krijgt dikwijls bijval van de wonderschone etherische zang van Leah en op sommige momenten door de rest van de gasten, waardoor je heerlijk harmonieuze koorzang krijgt. Muzikaal gezien moet je namelijk ook meermaals denken aan zijn eigen projecten, Songs:Ohia, Lambchop, Adrian Crowley, Low en Simon Joyner. Door de oprechtheid, het rauwe aspect en het doorleefde van dit geheel hakt alles er keihard in. Bewogen liedjes over alles hij heeft doorstaan, over de dood maar ook over de geboorte van zijn dochter. Je gunt niemand de ellende die Simone heeft meegemaakt, maar potverdorie wat levert het prachtig contemplatieve muziek op. Gelukkig hebben de blije momenten dezelfde uitwerking hier. Een bij de strot grijpende eerbetoon aan het leven.



door Jan Willem Broek

Polar Bear - In Each And Every One

[cd, Leaf/Konkurrent]

Naast liefhebbers van enkel de traditionele jazz, heb je ook pure jazzhaters. Toch is er tussen hen een fraai deelgebied, waar beide zich thuis kunnen voelen. Bands dan wel artiesten als Cinematic Orchestra, Portico Quartet, Bohren Und Der Club Of Gore, Kieran Heben & Steve Reid, Jagga Jazzist en Nils Petter Molvær zijn daar het levende bewijs van. Een groep die je ook tot die vrijstaat in de jazz mag rekenen is het Britse Polar Bear, dat het geesteskind is van drummer Sebastian “Seb” Rochford (Acoustic Ladyland, Basquiat Strings, Fulborn Teversham, Menlo Park, The New Westbrook Orchestra, Oriole, Sons Of Kemet, Trio Libero). Hij wordt bijgestaan door contrabassist Tom Herbert (Acoustic Ladyland, The Invisible, Jade Fox, Finn Peters Quintet, Timeline, Meta Meta, Synergy), tenorsaxofonist Mark Lockheart (Hook Horns, Loose Tubes, Roger Beaujolais Quintet, The Scratch Band, Vibraphonic) en elektronicaspecialist/gitarist John Burton (aka Leafcutter John). Een team om U tegen te zeggen. Ze debuteren al in 2003 met Dim Lit. Met het album erna Held On The Tips Of Fingers uit 2005 winnen ze zelfs een Mercury Music Prize. Dan brengen ze nog de sterke albums Polar Bear (2008) en Peepers (2010) uit, allemaal gericht op de cross-overmuziek zonder dat op geforceerde wijze te doen. Ze knopen hun jazzsound aan genres als hip hop, rock, minimal music en filmmuziek. Door de vele neven- dan wel andere activiteiten van alle muzikanten lijkt de band daarna een vroege dood te sterven.
Tot daar plotseling de vijfde cd In Each And Every One op de mat ploft. Hierop presenteren ze 11 nieuwe composities die weer het kruispunt aan de genoemde stijlen opzoekt. Ze brengen minder rock en meer jazz en improviseren er lustig op los. Het knappe is dat ze met dit complexere geluid de luisterbaarheid nooit in gevaar brengen. Sterker nog, dit is misschien wel hun meest toegankelijke werk tot dusver geworden en tegelijkertijd hun meest ambitieuze. Hun free/impro/post/nu/cool jazz met wereldse elementen wordt stevig ingebed in de ritmische elektronica en percussiepartijen. Het resultaat hiervan is dynamisch, spannend, meeslepend en bovenal intrigerend. Op de momenten dat het ingewikkeld of haast kakofonisch wordt gooien ze er weer zoveel tot de verbeelding sprekende ingrediënten tegenaan dat het toch doorwaadbaar blijft. En in de stukken waar ze gewoonweg mooie muziek maken bestrooien ze weer met gepeperde elementen, waardoor het boeiend blijft. De uiterst beweeglijke en veelzijdige muziek komt ergens uit tussen Acoustic Ladyland, John Zorn, Jaga Jazzist, Portico Quartet, Kieran Hebden & Steve Reid, William Hooker, Miles Davis en Kammerflimmer Kollektief. Ze weten een diepe indruk achter te laten zonder per se te behagen en bieden daarmee veel voor velen. Een onnavolgbaar luisteravontuur!



door Jan Willem Broek

Howler - World Of Joy

[cd, Rough Trade/Konkurrent]

In 2012 brengt de Amerikaanse groep Howler met hun geweldige debuut America Give Up een heerlijk opzwepende post-punk flashback, die toch feestelijk in het hedendaagse eindigt. Het vijftal van die eersteling is inmiddels gereduceerd tot een viertal en bestaat nu uit Jordan Gatesmith (zang, gitaar), Max Petrek (bas, keyboards), Ian Nygaard (gitaar, zang) en de nieuwe drummer Rory Macmurdo.
Dat dit bepaald geen aderlating is geweest bewijst dit combo wel met hun tweede worp World Of Joy. De nummers zijn nog puntiger, meer lawaaiig en barsten van de energie. Ze hebben de surf iets meer naar de achtergrond gedrukt en maken nu vooral ongecompliceerde, vuige rock en noise met een flinke punkattitude. De pakkende nummers zijn oprecht, ongeremd en knallen als nooit ervoor. De eerste associatie die naar boven dwarrelt is de Ramones, maar er ze brengen ook de gruizige noise van A Place To Bury Strangers en The Jesus And Mary Chain, de rauwe indierock van Hüsker Dü en The Replacements, de garagerock van The Strokes met het harde enthousiasme van de Foo Fighters. Ondanks dat deze 10 nieuwe tracks na 27,5 minuut alweer voorbij zijn, heb je toch het gevoel in een lange, spannende achtbaan te hebben gezeten. Hoewel Bob Dylan, Low en Talk Talk ook van invloed zijn geweest op deze heren, is dat qua geluid nauwelijks terug te horen. Behalve misschien door het feit dat ook deze muziek een tijdloos en eigengereid karakter heeft. De ongebreidelde energie van deze band werkt aanstekelijk en is een lust voor het gehoor. Ze weten er wederom een feest van te maken, dat weer eindigt op het hoogtepunt. Op naar het volgende feest!



door Jan Willem Broek

Harnes Kretzer - Petrichor

[cd, Fluttery]

De jonge Duitse muzikant en componist Harnes Kretzer beweegt zich in het muzikale spectrum dat ergens tussen pianomuziek, ambient, neoklassiek en experimentele muziek in zit. Hij laat zich in eerste instantie inspireren door synthesizerpioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream. Later komen daar ook de pianisten Erik Satie, Nils Frahm en Dustin O’Halloran bij. Breng je beide werelden samen, dan kom je precies op het spannende snijvlak waarnaar Kretzer op zoek is. Hij wil met de akoestische piano fragmentarisch te werk gaan en dit combineren met synthesizer, Rhodes, veldopnames, speelgoedinstrumenten, muziekdozen, effecten en krakende pianokrukken. Hij gaat dan met alle elementen lekker fröbelen en creëert hiermee sfeervolle stukken. Zo heeft hij al diverse albums en epees gemaakt, deels digitaal en deels in gelimiteerde cd uitgaven. Zijn laatste, het helaas uitverkochte Refugium, is zijn mooiste tot dan toe. Hierop klinkt hij soms als een eenmans Stars Of The Lid, maar hoor je ook Brian Eno, Nils Frahm en Dustin O’Halloran erin terug. Kretzer onderscheidt zich door zijn vele experimenten en afwisselende stijlen, allen geplaatst binnen een melancholisch en ruimtelijk kader.
Misschien niet een artiest die je meteen op Fluttery verwacht, hoewel melancholie de toelatingseis lijkt te zijn, maar zijn nieuwe cd Petrichor verschijnt daar nu wel. “Petrichor” is de geur van regen op droge aarde, hetgeen je zo voor de geest kunt halen, net als bijvoorbeeld de lucht van net gemaaid gras. Het past wel bij de sfeervolle fröbelwerkjes van Kretzer. De sfeer is belangrijker dan rechttoe rechtaan neoklassieke werken neer te zetten. Bij de openingsklanken van dit nieuwe album roept hij meteen herinneringen op aan de het zachte pianospel van Nils Frahm, zij het dat hij er al snel een gruizig ambientlaagje onderzet. Hierna doet hij iets dergelijk, maar eindigt dan weer geheel elektronisch. In de derde track krijg je een mix van jazzy en elektronische flarden, die al over elkaar tuimelend een soort filmisch geheel vormen, die me wel wat aan Melodium en F.S. Blumm doen denken. De titeltrack bevat van die duistere ambient die wel past bij Celer, alleen druppelt Kretzer er allerlei elektronische geluiden door plus opnames van de regen zelf. Vervolgens verandert het nummer op soepele wijze in een pianostuk gelardeerd met speelse geluiden. Later op het album hoor je juist weer Stars Of The Lid-achtige stukken in combinatie met de breekbare experimenten à la Tape en gesamplede zang. Of je wordt ineens getrakteerd op een heerlijk droefgeestig pianostuk zoals Dustin O’Halloran die ook zo mooi kan maken. Kretzer weet je telkens te verrassen met fraaie vondsten en ideeën. Hoewel hij meerdere kanten opgaat, zorgt de melancholische, haast tastbare atmosfeer voor de rode draad en vormt dit een ijzersterk geheel. Dan vergeven we hem ook die verborgen track, iets dat deze eeuw toch afgeschaft had moeten zijn. Het album grijpt je bij de lurven en brengt heel veel indringende schoonheid.



door Jan Willem Broek

Beneath The Watchful Eyes - We Held Our Breath Until Our Hearts Exploded

[cd, Fluttery]

Wederom staat het Fluttery label vooraan als het gaat om het inlijven van een nieuwe Britse postrockband. Ditmaal is dat bij Beneath The Watchful Eyes uit Blackpool. Deze groep wordt gevormd door Simon Morgan en Barry Parkinson, die eerder ook al gitaar spelen in de postrockformatie Goonies Never Say Die. Hiermee maken ze twee uitstekende cd’s. Simon maakt daarnaast deel uit van Midas Fall, terwijl Barry ook terug te vinden is in Dinosaurs Are Shit Dragons en I Drink Therefore There's Darkness. Toch willen beide heren hierna iets anders en meer unieks, waarbij ze zich allebei meer thuis voelen. Ze hebben de afgelopen jaren in stilte gewerkt aan ander materiaal.
Dat brengen ze nu naar buiten op hun debuut We Held Our Breath Until Our Hearts Exploded. Ze brengen nog altijd postrock, maar hebben dit in een meer elektronisch en filmisch kader geplaatst. Daarvoor mengen ze glitch, IDM, dance, elektro, ambient en vooral veel pianogestuurde muziek in hun postrock muziek om hun eigenzinnige sound te creëren. Je krijgt derhalve zowel verstilde, met piano aangedikte stukken die doen denken aan de rustieke muziek van Nine Inch Nails als de verpletterende combinatie van dance, glitch en harde postrock waardoor je meer dan eens aan 65daysofstatic moet denken. De overdonderende gitaarerupties gaan tevens richting die van Mogwai, Mono en The God Machine. Daarnaast brengen ze ook duistere gitaarambient en progrock, zonder ooit de filmische en melancholische koers te verlaten. Het is muziek die weet te overtuigen door kracht en pracht met een enorme emotionele lading en ontlading. Daarmee laten beide heren een diepe indruk achter. Ze klinken zonder ooit over de top te gaan als een grote band, maar weten doordat ze maar met z’n tweeën zijn toch een puntig en spannend geluid aan de dag te leggen dat mede door de lucide pianoklanken altijd toegankelijk blijft. Een wonderschoon, tot de verbeelding sprekend luisteravontuur.



door Jan Willem Broek