Caleidoscoop

Christopher Tignor - Thunder Lay Down In The Heart

[cd, Western Vinyl/Konkurrent]

Softwaremaker, samplespecialist en violist Christopher Tignor is alweer zo’n goede tien jaar actief als muzikant, hoewel hij in de jaren 90 ook al als assistent van LaMonte Young heeft gewerkt. Dat start met de groep Slow Six, die van 2004 tot en met 2010 actief zijn en drie albums afleveren vol spannende combinaties van modern klassiek, ambient en abstracte geluidskunst. Tignor bepaalt daarbij de muzikale richting, speelt viool en stoeit ook met allerhande software. In 2009 komt hij tussendoor met zijn solodebuut Core Memory Unwound, waarop hij een fraai modern klassiek geheel laat horen. Dan gaat hij samen met drummer Theo Merz, die op de laatste Slow Six cd meedoet, even een andere kant op en brengt met Wires Under Tension op hun debuut Light Science een spannende mix van klassiek en elektronica plus de geweldige, krachtige percussiepartijen van Merz. Hoewel het geluid dan nog in de buurt van zijn vorige band ligt, dienen de elektronica zich duidelijk meer aan en put hij tevens uit math rock en krautrock vaatjes. De menselijke beperking bij het maken van muziek frustreert Tignor. Hij wil dan ook steeds zijn blik verruimen. Dit feit en de ervaring die hij heeft opgedaan bij artiesten als Zeena Parkins, John Butcher, This Will Destroy You, Lymbyc Systym en Alexander Turnquist neemt hij mee naar het tweede album Replicant (2012). Hierop fabriceert Tignor een aantal machines en software om muziek te maken die hij als mens niet zou kunnen spelen. Niet bedoeld om te experimenteren, maar om te creëren. Er rollen dan ook smaakvolle, rijk gedetailleerde composities uit, die mede door het sterke drumwerk van Merz body krijgen. Klassiek, experiment, krautrock, elektronica en ambient verworden tot een bijzondere eenheid die je weet te overrompelen.
Christopher Tignor keert nu weer solo terug met de cd Thunder Lay Down In The Heart. De cd opent met “A Boy”, een gedicht geschreven in 1956 door de Pulitzer Price winnende poëet John Ashbery. De beste man leest zijn eigen gedicht hier voor in het bijzijn van Tignor, die het opneemt in zijn appartement in Chelsea. De titel van dit nieuwe album is ook ontleent aan één van de zinnen uit dit gedicht. Tignor omlijst het met vioolspel en elektronica en voegt er tevens de subtiele cellopartijen van Michael Unterman aan toe. Een bezwerend begin. Dan volgen er 3 stukken die deze albumtitel dragen. Tignor werkt met zijn zelfgecreëerde apparaten en software en wordt begeleid door A Far String Orchestra, waar ook Unterman deel vanuit maakt. Theo Metz is hier weer achter het drumstel te horen. De muziek die hij hier laat horen zit ergens tussen die van William Ryan Fritch, Clint Mansell, Philip Glass, Fennesz, Clogs en John Adams in. Het is fraai te horen hoe één regel uit een gedicht zich ontvouwt tot deze spannende materie. Licht bombastisch en toch met zoveel gevoel. In het ruim 10 minuten durende “Listening Machines” dat hierop volgt, doet Tignor alles solo. Met machines, software en weet ik wat schept hij hier een biologerende hybride van ambient, avant-garde, neoklassiek, minimal music, filmmuziek en krautrock. Dit zet hij voort in de track erna “To Draw A Perfect Circle”, waar door de avontuurlijke repetitieve klanken ook Steve Reich, Celer en William Basinski als associaties naar boven komen borrelen. Tot besluit wordt je nog getrakteerd op “First, Impressions” dat samen met Rachel Grimes (Rachel’s) gecreëerd heeft. Het is een neoklassieke kers op de toch al heerlijke taart. Christopher Tignor laat een breed uitwaaierend en groots geluid horen en toont zich een begenadigd componist. Een overdonderend en hartverwarmend album!



door Jan Willem Broek

Lydia Lunch & Philippe Petit - Taste Our Voodoo

[2cd/2lp, Rustblade]

In 2010 komen oud en nieuw op duistere wijze bij elkaar als Lydia Lunch en Philippe Petit de handen ineenslaan op het album Twist Of Fate.
Lydia Lunch houdt zich doorgaans nooit met lichtzinnig werk bezig houdt. Ze heeft sinds de jaren 70 onder meer gewerkt met Foetus, Sonic Youth, Einstürzende Neubauten, James Johnston, Nels Cline, Gallon Drunk, Arkkon, Die Haut, Terry Edwards, Anubian Lights, Rowland S. Howard, Etant Donnes, Michael Gira en Omar Rodriguez Lopez plus in de bands Teenage Jesus & The Jerks, 8 Eyed Spy, 13.13, Big Sexy Noise en Beirut Slump. Al met al een heeft ze een meer dan imposante discografie opgebouwd vol muziek die er mag wezen. Maar ze is ook actrice geweest en tevens befaamd om haar stekelige, zeer intelligente spoken word optredens.
Aan Philippe Petit heb ik vele woorden gewijd, maar voor degene die nog niet bekend met hem zijn zal ik nog even zijn staat van dienst uiteenzetten. Deze hyperactieve Franse recensent, radiopresentator, DJ, draaitafelspecialist en ex labeleigenaar start in de jaren 90 als labelbaas is van het garagerock label Kinetic Vibes Music en later het geweldige noiselabel Pandemonium. Hierna stapt hij in 2000 verrassend over naar het toonaangevende elektronica label BiP_Hop. Vanaf 2007 laat hij dan voor het eerst van zich horen als muzikant in de supergroep Strings Of Consciousness. Dan gaat het ineens hard en lijkt het of hij jaren heeft gebroed op zijn muziek, die nu naar buiten moet treden. Zijn voorkeur gaat uit naar duistere cinema en de bijbehorende atmosferen. Solo maakt hij diverse denkbeeldige soundtracks, die zo zijn opgebouwd dat ze volledig op zichzelf staan. Op andere albums gaat hij meer op een muzikale ontdekkingstocht met uiteenlopende, verrassende gasten. Hij ziet zichzelf ook liever als een “musical travel agent” dan een componist. Omdat zijn muzikale netwerk, mede dankzij zijn labels, wereldwijd vertakt is, weet hij naast Lydia Lunch eveneens albums te maken met K11, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, PAS, Ron Anderson, Robert L. Pepper, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Eugene S. Robinson, Asva, Simon Fisher Turner en Murcof. Naast dit alles geeft hij acte de présence op compilaties als Under A Big Red Sun en gaat hij samenwerkingsverbanden aan met artiesten als Foetus, Graham Lewis, Scanner, My Brightest Diamond, Faust, Barry Adamson, Mira Calix, Justin Broadrick, Yuri Landman Ensemble, Kammerflimmer Kollektief, Edward Ka-spel, Jarboe, Leafcutter John, Banabila, Simon Whetham, Ron Anderson, Father Murphy en ga zo maar door. Die laatstgenoemde artiesten zijn veelal terug te vinden op zijn Philippe Petit & Friends releases, maar eveneens op de cd’s onder zijn eigen naam. Een uiterst gevarieerde, unieke muzikant, die een schitterende visie heeft op alles wat het daglicht niet verdragen kan. Een aanwinst voor de muziekwereld met een verbluffende en hoogwaardige discografie.
Na hun gezamenlijke album zijn Lydia Lunch en Philippe Petit ook intensief op tournee geweest. Ze zouden zichzelf niet zijn als ze letterlijk muziek van hun cd laten horen, iets dat denk ik door de vele improvisaties ook schier onmogelijk is. Ze maken geen composities met kop en staart en geen liedjes om te plezieren. Ze brengen een atmosfeer, een gitzwarte ter plekke bedachte soundtrack of een ervaring, maar geen performance waar je al meedeinend op comfortabele wijze bijzit. De verschillende optredens hebben geleid tot een volgende release, die de toepasselijke titel Taste Our Voodoo heeft gekregen. Hierop krijg je vier langgerekte stukken, die elk tussen de 21 en 23 minuten klokken en zich traag als hete teer voortbewegen en de hersens dan wel je lichaam weten te pijnigen. Dat alles uiteraard op fijne en intrigerende wijze. De prikkelende klanklandschappen die ze brengen krijgen ook simpelweg de titels “Voodoo I” tot en met “Voodoo IV” mee. Namen doen er niet toe, het draait allemaal om de sfeer en impact. Lunch brengt haar bezwerende, veelal poëtische maar ook bijtende teksten en halfzang, die omhuld worden door de duistere creaties van Petit. Hij is heer en meester in het scheppen van David Lynch-achtige atmosferen, die de meester zelf niet eens zou kunnen verzinnen. Het is een gitzwart omhulsel van dark ambient, drones, experimentele en filmmuziek. Bij elkaar leveren ze een aan de grond nagelend, intrigerend en angstaanjagend hoorspel. Hoewel het van hun live optredens afkomstig is, kun je dit gerust als een nieuw werk beschouwen. Ze brengen een apocalyptisch meesterwerk dat nog dagenlang door zal echoën in je oren. Geweldige totaalkunst!

(albumteaser)

door Jan Willem Broek

Christina Vantzou - No. 2

[cd, Kranky/Konkurrent]

2011 is een uitstekend wijnjaar voor Stars Of The Lid-liefhebbers. Niet alleen laat kopman Adam Bryanbaum Wiltzie van zich horen in de groep Sleepingdog (met Chantal Acda), maar komt hij ook met het verbluffende A Winged Victory For The Sullen (met Dustin O'Halloran) op de proppen. Daarnaast produceert hij de eerste cd No. 1 van zijn ex-vrouw Christina Vantzou, uitgebracht op het voortreffelijke Kranky label. Deze brengt in 2004 samen met Wiltzie het gelijknamige album van hun groep The Dead Texan uit. Verder heeft Vantzou nog even deel uitgemaakt van Sparklehorse. In eigen beheer geeft ze na haar debuut nog de cd (plus dvd) No. 1 Remixes uit, waarop fraaie remixen van onder meer loscil, Koen Holtkamp, ISAN, Dustin O’Halloran en Robert Lippok te vinden zijn. De eersteling van deze Amerikaanse kunstenares, muzikante, componiste en Universitair Docent mag er dan ook wezen. De composities erop zijn vooral opgebouwd rond haar synthesizerpartijen, samplekunsten en stem. De stem is overigens ingezet als instrument en dikwijls niet als dusdanig te herkennen, maar het geeft het geheel duidelijk wel dat menselijke aspect mee met de onderliggende fluisteringen en subtiele oeh’s en aah’s. De rest van haar composities laat ze inkleuren door het zogeheten Magik*Magik Orchestra, dat bestaat uit zeven muzikanten op cello, viool, altviool, Franse hoorn, klarinet en fluit plus enkele zangeressen. Het is subtiel, breekbaar, wonderschoon, veelal onaards en grenst aam het denkbeeldige. De muziek houdt het prachtige en mysterieuze midden tussen ambient, neoklassiek en elektronische symfonieën. Een adembenemende schoonheid.
Lastig te overtreffen dan wel evenaren, maar inmiddels heeft ze ondanks haar baan op de Universiteit gewerkt aan een opvolger. Deze is zojuist verschenen en draagt simpelweg de titel No. 2. Wederom geproduceerd door Wiltzie en uitgebracht op het prestigieuze Kranky label. Ze gaat eigenlijk op dezelfde wijze te werk als op haar debuut, want ze componeert de stukken en brengt de synthesizerpartijen. Daarna schakelt ze Minna Choi van de Magik*Magik Orchestra in om de boel te arrangeren. Een 18-koppig leger aan muzikanten zorgt voor de verdere inkleuring met fagot, cello, klarinet, basklarinet, fluit, hoorn, hobo, trompet, elektrische contrabassen, drones, effecten, violen, altviolen en zang. Het resultaat is totaal overdonderend. Hoewel in de basis de composities een elektronisch ambientachtig geluid hebben, zorgen de klassieke instrumenten en de spaarzame etherische stemmen voor de warme inbedding van dat alles. Hiermee komt haar werk ergens uit op een spannende mix van ambient, lichte experimenten en neoklassiek, dat zich als een zinnenstrelende symfonie ontvouwt. Ze is gewoon een nog betere componiste geworden. Je kan de muziek ergens plaatsen tussen Arvo Pärt, Olan Mill en Stars Of The Lid. Na de bijna 35 minuten vol hemelse pracht blijf je met knikkende knieën en een brok in je keel achter. Subliem!







door Jan Willem Broek

Nylon Jail - My Heart Soars Like A Hawk

[cd, Indies Scope]

Zoals ik vaker zeg brengt het Tsjechische klasse label Indies Scope werkelijk van alles uit, maar het is ook altijd uniek. Of het nu gaat om van folk, jazz, rock, avant-garde, klassiek, singer-songwritermuziek of zelfs Keltische muziek, ze hebben van alle smaken bijzondere parels in huis. Dat is nog altijd de erfenis van de periode dat ze verstoken zijn van de Westerse muziek en deze met een enorm tempo aan het (her)ontdekken zijn en er hun compleet eigen draai aan weten te geven. Wederom een fraai voorbeeld hiervan is Nylon Jail. Hoewel de band volledig Tsjechisch is, zou je door hun perfecte Engelstalige zang en de muzikale keuze absoluut niet vermoeden dat ze daar vandaan komen.
Op hun debuut My Heart Soars Like A Hawk laten ze namelijk een sterke mix horen van Americana, altcountry, folk, alternatieve rock en licht industriële muziek. De band bestaat hier uit Jiřin Jirák (zang), Roman Vičík (gitaar), Michaela Štaffová (bas, zang), David Janků (drums) en Vašek Hruška (gitaar). Daarbij worden ze door gasten geassisteerd op synthesizers en allerhande elektronica en effecten. De zware, herfstige stem van Jirák vormt de prettige rode draad in het geheel. Hij krijgt dikwijls fraaie bijval van Michaela Štaffová. Samen met de muziek brengt dit ze op het snijvlak van Tindersticks, Johnny Cash, Mark Lanegan, David Sylvian, Queens Of The Stoneage, Smog en Lambchop. De elektronica en effecten op de achtergrond lijken juist weer afkomstig van bands als Nine Inch Nails en Depeche Mode. Ook al zou je uit een nylon gevangenis eenvoudig moeten kunnen ontsnappen, er is geen ontkomen aan bij deze pakkende muziek. Muziek die het ook eenvoudig tot ver buiten de landsgrenzen zou moeten kunnen schoppen. Bijzonder goed!



door Jan Willem Broek

BezoBratři - Desátý Den Trní

[cd, Indies Scope]

De groep BezoBratři wordt in 2004 opgericht als een aantal Tsjechen en één Slowaak de koppen bij elkaar steken om muziek te gaan maken. Dat doen ze onder meer met eigengemaakte fluiten van de zwarte vlierbes. De gedachte erachter is dat fluiten kopen te duur is en het geen oorspronkelijk geluid geeft. Ze maken hiermee de schaapsherdersfluit (fujara), de boventonenfluiten (koncovka) en de fluit met zes gaten. “Bez” is Tsjechisch voor de zwarte vlierbes en “Bratři” is Tsjechisch voor broerders. Samen vormt het dan de naam van de band. In 2007 debuteren ze met het album BezCeler, hetgeen iets als “zwarte vlierbes selderij” betekent. De muziek draait vooral om het gebruik van de fluiten naast enkele andere instrumenten, wat een authentiek folkloristisch geheel oplevert. Drie jaar later verschijnt hun tweede album BezoBav, ofwel “zwarte vlierbes plezier”. De zeven muzikanten grijpen hier breder om zich heen. Ze hebben zich hier namelijk tot doel gesteld om traditionele muziek meer te vermengen met de hedendaagse. Hierbij putten ze vooral uit de Moravische en Slowaakse bronnen, die ze combineren met moderne folk. Ook het instrumentarium is enorm uitgebreid, want deze bestaat naast de fluiten en zang nu ook uit viool, didgeridoo, doedelzak, darbuka (vaastrommel), djembe, Joodse harp, cimbalom, cello en accordeon. Een ijzersterk punt is de zang die wisselend door mannen en vrouwen wordt uitgevoerd en dikwijls ook meerstemming, die soms zelfs op polyfonische wijze ten gehore gebracht wordt. Ik denk dat de muziek voor de Westerse luisteraar als puur traditioneel overkomt, maar de mengelmoes aan instrumenten en culturen, neem alleen de Afrikaanse percussie-instrumenten of de Australische didgeridoo al, maakt dat het toch echt van deze tijd is. De wonderschone muziek is ook nog eens doorspekt van een onaardse, universele melancholie. Een prachtwerk!
Dan wordt het weer geruime tijd stil rond de band. Nu zijn ze weer helemaal terug met Desátý Den Trní, hetgeen “tiende dag van doornen” betekent, wederom uitgebracht op het klasse label Indies Scope. Dit keer geen verwijzing naar de zwarte vlierbes, ofwel de fluiten. Dit heeft alles te maken met het feit dat de fluiten niet meer zo’n grote rol spelen. De groep blijft wel trouw aan de akoestische en folkloristische benadering. Ze gebruiken de traditionele teksten van volksdichters uit Bosnië, Moravië, Slowakije, Servië, Oekraine en Tsjechië plus enkele van henzelf als basis voor de muziek. Deze worden in hedendaagse arrangementen gestoken, waardoor ze een meer songgericht album hebben gemaakt en waarbij de zang nog meer centraal komt te staan. Van de vorige incarnatie zijn nu alleen Janek Běťák (zang, viool, altviool), Pavel Cisarik (zang, fluiten, chalumeau, doedelzak, klokkenspel, Joodse harp, percussie), Klár(k)a Císaríková (zang, viool) en Petr Šebela (zang, accordeon) over, waarmee Pavel Cisarik nog het enige lid is dat er al vanaf het begin bij is. Ze hebben zich hier versterkt met Tomás Byrtus (zang, percussie), Jaroslav Mareček (contrabas, zang) en gastdrummer Jan Glembek. Onder percussie-instrumenten vind je de darbuka, davul, bodhran en tamboerijn. De afwisselende zang en samenzang komt hier heel mooi uit de verf, maar ook de composities steken nog beter in elkaar. Er zit een gepassioneerd in de liederen, die je niet onberoerd laten en je mee weten te slepen. In het overdonderende “Uz Polje Ruža Procvala” is het zo droef en wonderschoon dat het bijna pijn doet. Maar ook de andere songs zijn ijzersterk en gedreven; er zit echt geen zwakke tussen. Denk aan een fijne potpourri van Warsaw Village Band, Kolinda, Karikás, Hedningarna, Radůza, Amira, Tara Fuki, Christina Pluhar, Owain Phyfe, Mostar Sevdah Reunion en Muzsikás. Het is een wereldplaat van niveau geworden, vol met universele melancholie en schoonheid. Hulde!

Luister Online:
Desátý Den Trní (albumfragmenten)



door Jan Willem Broek

BraAgas - Yallah!

[cd, Indies Scope]

Wat blijft dat Tsjechische label Indies Scope (voorheen Indies geheten) toch een verrukkelijk en verrassend label. Ze brengen een breed palet aan muziekstijlen, van folk, jazz en rock tot avant-garde, klassiek en zelfs Keltische muziek. Een groep op het label uit Praag, die zelf ook breed uiteen waaierende muziek laat horen is BraAgas. Dit voor viervijfde uit (knappe) vrouwen bestaande gezelschap brengt doorgaans een wereldse stamppot van Spaanse, Joodse, Servische, Bulgaarse, Zweedse, Finse, Italiaanse en Roma muziek, waarbij ze ook met enige regelmaat de traditionele of Oosterse kant opgaan. De band bestaat tegenwoordig naast bandleidster Kateřina Göttlichová (zang,citer, gitaar, shawm (voorloper van de hobo), doedelzak, Charango) uit Michala Hrbková (zang, viool, vedel), Karla Braunová (zang, fluit, klarinet, shawm, chalumeau), Betty Josefy (darboeka, cajón, davul, riq, overige percussie-instrumenten) en de enige geluksvogel in het geheel Jan Hrbek (semiakoestische bas). Inmiddels heeft de groep in andere samenstellingen al de albums No. 1 (2007), No. 2 (2008), Tapas (2009) en Fuerte (2012) uitgebracht.
Nu zijn ze helemaal terug met hun vijfde album Yallah!, hetgeen Arabisch is voor “laten we gaan” of “kom op!”. Op de hele plaat is nu ook altvioliste Daniela Bryndová te horen en zijn twee andere Jannen present op gitaar en Bulgaarse doedelzak. Hoewel je door de titel nu misschien een meer Arabisch album verwacht, weet je door de instrumenten dat het ook geheel anders kan zijn. Ze brengen dan ook hoofdzakelijk traditionele Europese en met name Sefardische songs ten gehore in eigenzinnige arrangementen. Daarbij reis je met de band mee lang alle Mediterrane gebieden, van Spanje en Italië tot aan Griekenland en Turkije. Maar ook met enige regelmaat duiken ze de Balkan in of waan je jezelf in het Scandinavische continent. Alleen de percussie doet soms Arabisch aan. De muziek is emotioneel geladen en heerlijk melancholisch, maar door de rijke instrumentatie en dikwijls vlotte ritmes ook opgewekt en meeslepend. De prachtige zang in diverse talen is daarbij helemaal oorstrelend. Je moet bij dit alles denken aan een wereldse kruisbestuiving van Gipsy Kings, Daniele Sepe, Yasmin Levy, Farmers Market, Le Mystère Des Voix Bulgares, Eva Quartet, Mostar Sevdah Reunion, Şevval Sam, Savina Yannatou, Värttinä en Christina Pluhar. Zonder twijfel hun allerbeste cd tot nu toe. Een bij de keel grijpende wereldplaat!

Luister Online:
Yallah! (albumsamples)

door Jan Willem Broek

A.Spell - Where The Strange Creatures Live

[cd, Everestrecords/Broken Silence]

Zo nu en dan rolt er weer een volslagen nieuw maar interessant project op de mat. Eentje die je misschien zelf zonder de fijne promotiemaatschappijen nooit ontdekt zou hebben. Een heel fraai voorbeeld daarvan is A.Spell. Dit is een trio dat bestaat uit de Zwitserse muzikanten Nadja Stoller (zang, accordeon, keytar, loops) en Jan Galega Brönnimann (basklarinet, elektronica) en de Zuid-Afrikaanse muzikant Ronan Skillen (tablas, didgeridoo, udu, drums, overige percussie-instrumenten). Nadja Stoller gooit eerder al hoge ogen met haar solo album Alchemy (2011) en Brönnimann, overigens geboren in Kameroen, speelt eerder al met Kenny Werner, Nils Petter Molvaer, Sidsel Endresen, Eddie Floyd, William Bell, Pierre Favre, Peter Schärli en Saadet Türköz, maar ook in bands als Brink Man Ship en Bienne City (BNC) Arkestra. Skillen heeft hiervoor deel uitgemaakt van de groep Mean Black Mamba. Allen vanuit een andere hoek afkomstig, maar door de wol geverfd.
In A.Spell bundelen ze hun krachten met de cd Where The Strange Creatures Live als resultaat. Hierop bewandelen ze vooral de weg van de Zwitsers, met die Zuid-Afrikaan als wereldse en onaardse sfeermaker. Het is een bijzonder amalgaam van jazz, trip hop, wereldmuziek en avant-garde geworden. Ze verkennen op mysterieuze wijze de gebieden tussen de genres in en leveren een beklijvende en bovenal dynamische mix af. Deze is nachtelijk maar plaatst je ook zo op een Tropisch eiland. De flexibele, licht geknepen pakkende jazzy zang van Nadja zorgt voor de extra diepgang en weet al genoeg te overtuigen voor het hele album. Dan krijg je nog die fantastische muziek, die in een eigen geschapen universum een gat slaat in allerlei genres; daar waar vreemde wonderlijke wezens leven. De muziek bubbelt om haar zang heen en doet door de eigenzinnige atmosfeer wel denken aan een fantastische kruisbestuiving van Nils Petter Molvær, Hector Zazou, Banabila en Lights In A Fat City. Verder zijn Lamb, Portishead, Gry, Susanne Sundfør, Portico Quartet en Bel Canto die als associatie naar boven borrelen. Dat levert intrigerende en wonderschone songs op, waarbij het kippenvel niet achterwege blijft. Een betoverend album dat de bandnaam eer aandoet.



door Jan Willem Broek

Motorpsycho - Behind The Sun

[cd, Stickman/Konkurrent]

De productie van het in 1989 opgerichte Noorse combo Motorpsycho neemt in de loop der jaren bepaald niet af. Eens per jaar dan wel om het jaar komt er gewoon weer een nieuw album uitrollen. Steeds slaan ze nieuwe wegen in, weten ze te verrassen en doen ze dat immer op een verbluffend hoog niveau; van psychedelische rock, krautrock en progrock tot jazz, stonerrock en pop of zelfs een caleidoscopische mix van dit alles. Ik vind ze rond de eeuwwisseling in hun poprock fase wat minder, maar haak erna weer stevig aan. Het is dan ook een band uit de tijd dat ik net begin met studeren en het echt ontdekken van muziek. Als ze zoals nu dan al 25 jaar bij je zijn, is dat langer wel dan niet in mijn leven. Dat schept een band. Kernleden Kenneth Kapstad (drums), Hans Magnus Ryan (gitaar, zang) en Bent Sæther (bas, gitaar, zang, percussie, mellotron) zijn er vanaf het begin nog altijd bij. Helden!
In 2012 komen ze met het groots en meeslepende The Death Defying Unicorn in samenwerking met met jazztoetsenist en landgenoot Ståle Storløkken (onder meer uit Supersilent), een hoop strijkers en het Trondheim Jazz Orchestra. Het is een nieuw hoogtepunt in hun toch al ijzersterke catalogus. Vorig jaar trekken ze op Still Life With Eggplant de Zweedse gitarist Reine Fiske (Elephant9, Dungen, The Amazing, Morte Macabre) aan, die er helemaal bijpast. Het levert een heerlijk, biologerend en innovatief album op vol retro-futuristische muziek die dikwijls behoorlijk melancholisch wordt.
Die samenwerking is kennelijk ook Motorpsycho goed bevallen, want op hun 17de reguliere album Behind The Sun doet Fiske namelijk weer mee. Tevens geven pianist Thomas Henriksen en het duo de Sheriffs Of Nothingham, dat bestaat uit Ole Henrik Moe (zaag, altviool) en violiste Kari Rønnekleiv (tevens Trondheim Jazz Orchestra), hier acte de présence. Ze presenteren 9 doorwrochten composities, die weer ijzersterk in elkaar steken. Ze wisselen hierop epische stukken vol progrock, avant-garde en psychedelica af met meer melancholische, psychedelische popnummers met de klassieke inbreng van de Sheriffs Of Nothingham. Dit weten ze mooi uit te balanceren, zodat je van adrenaline naar kippenvel laveert en omgekeerd, als het al niet beide tegelijkertijd plaats vindt. Neem het heerlijk landerige, neoklassieke “Ghost” alleen al, zo mooi! Het is weer zo’n avontuur, van ruim een uur, dat je weer ademloos achtereen uitzit. Motorpsycho is gewoonweg ongeëvenaard, maar denk qua houvast aan een mix van Circle, Guapo, The Mars Volta, Led Zeppelin, Masters Of Reality, Hawkwind, Thin Lizzy en Pink Floyd. In één woord: geweldig! Ze flikken het gewoon weer.



door Jan Willem Broek

Thug Entrancer - Death After Life

[cd/lp/digitaal, Software Recording Co./Bertus]

De Amerikaanse muzikant Ryan McRyhew start in de new wave/discoband Hideousmen voor hij zich compleet stort op de elektronica. In eerste instantie brengt hij in eigen beheer digitaal zijn muziek uit en slaat lekker aan het experimenteren met rudimentaire dance en techno. Dit doet hij onder de naam Thug Entrancer.
Nu mag hij zijn abstracte kunsten vertonen op het fijne Software Recording Co. van Daniel Lopatin (Oneohtrix Point Never). Hierop presenteert Ryan zijn debuut Death After Life, met 8 tracks op de lp en 10 op de cd dan wel digitale release. Hij brengt wulpse maar tegelijkertijd kille beats, die er een stevig tempo op na houden. Daarover of eronder legt hij allerhande elektronische geluiden, waardoor je een ritmisch maar zeer gelaagd, afwisselend en toch sfeervol geheel krijgt. Het is zowel uiterst abstract als organisch. De minimale repetitieve klanken hammeren op hypnotiserende en later verslavende wijze door je hoofd. Eigenlijk maakt hij een soort minimal music maar dan op het gebied van dance, techno en industrial. Het is futuristisch maar bevat vele vintage sounds, waaronder dat typische tachtigerjaren disco handgeklap. Hij komt hiermee ergens uit tussen de muziek van Kangding Ray, Clock DVA, Recondite, Oneohtrix Point Never en Autechre, zij het met grotere snelheid gebracht. Na de 8 “Death After Live”-tracks volgen er nog 2 “Ready To Live”-nummers. Deze zijn rustiger en bevatten een soort contemplatieve IDM. Al met al levert McRyhew hier een totaal eigenzinnig album af, dat menig elektronicaliefhebber wel zal bekoren.



door Jan Willem Broek

Fenster - The Pink Caves

[cd, Morr Music/Konkurent]

In 2012 debuteert het maffe duo Fenster uit Berlijn met hun droomdebuut Bones. De groep bestaat uit de Amerkaanse ex-pat JJ Weihl (zang, bas, synthesizer, gitaar, klokkenspel, banjo percussie) en Jonathan Jarzyna (zang, gitaar, synthesizer, bas, percussie, banjo, citer). Nadat er een schuifraam op JJ’s hoofd is gevallen, is de bandnaam al snel gekozen. Met hun bijzondere benadering van pop sluiten ze deels aan bij hun labelgenoten op Morr Music. Maar ze varen ook de koers van The xx en We Fell To Earth, waarbij je soms invloeden van The Breeders, Mazzy Star, Pale Saints en Laura Gibson hoort voorbijkomen. In hun coolwave als basis incorporeren ze namelijk op nostalgische en vooral boeiende wijze allerlei genres als shoegaze, surfrock, Americana, folk en slaapkamerpop. Inmiddels zijn ook de Franse muzikanten Rémi Letournelle (achtergrondzang, bas, synthesizer) en Lucas Chantre (gitaar, synthesizer) toegetreden tot de groep, hetgeen ook live praktischer is.
En de samenwerking van deze vier werpt z’n vruchten nu af op het tweede album The Pink Caves. de grootste verandering is dat ze hier zorgen voor een meer ruimtelijk geluid, waarbij jaren 70 folk, spacy synthpop, droompop en indiepop op moderne wijze ingebed worden in hun sound. De coolwave van het eerste album is meer naar de achtergrond geschoven. Daarbij weten ze goed te variëren met de zang, want niet alleen wisselen ze elkaar goed af, ze zingen dikwijls ook op prachtige wijze samen en heel af en toe hoor je een verbluffend stuk koorzang. Ook experimenteren ze dikwijls met de zang, waardoor het soms net lijkt of ze door een zeepbel zingen. Ik kom nu eerder op een mix van Spoonfed Hybrid, Pale Saints, Air, Broadcast, Tyrannosaurus Rex en Steve Harley & Cockney Rebel (luister maar eens naar “In The Walls”) uit. Omdat dit alles zo rustig wordt gepresenteerd is het goed te volgen en wonderschoon, maar tegelijkertijd lijkt het door het bevreemdende en mysterieuze karakter geplaatst in een door David Lynch ontworpen decor. Ze brengen namelijk vaak net een verdraaiing aan in hun instrumenten, wat het voor dit effect zorgt. En hierdoor weten ze naast de mooie elementen de aandacht pas echt vast te houden. Het weet te biologeren, verrassen en te overrompelen. Meer is volgens mij niet nodig om dit tot een geweldig tweede album te kunnen bestempelen.



door Jan Willem Broek