Caleidoscoop

I Compani - VERDI 2.00

[cd, Icdisc/Toondist]

Het jazzcombo I Compani rond saxofonist Bo van de Graaf draait al sinds 1985 mee. Hij weet met een steeds wisselende groep muzikanten een eigenzinnig, verrassend en improvisatorisch geluid ten toon te spreiden. Hoewel jazz de hoofdmoot vormt, brengen ze ook filmmuziek van Nino Rota, spoken word van Simon Vinkenoog met experimentele muziek, eigen geschreven improvisatorisch werk en Aida van Verdi op een volslagen unieke wijze ten gehore. De Italiaanse operacomponist Giuseppe Verdi (1813-1901), die overigens ook een schitterend requiem op zijn naam heeft staan, zou afgelopen oktober 200 jaar zijn geworden. Deze gelegenheid grijpt het jazzcombo aan om hem te feliciteren en zijn muziek naar hedendaagse jazz te vertalen. Dit voeren ze ook live nog eens veelvuldig uit.
Dit is nu eveneens terug te vinden op de cd VERDI 2.00, zowel verwijzend naar zijn 200ste verjaardag als naar het feit dat ze zijn muziek in een nieuwe, herziene versie willen presenteren. Bo van de Graaf omringt zich weer met ijzersterke muzikanten, te weten Aili Dewiks (viool), Susanne Degerfors (cello, zingende zaag), Hans Sparla (trombone), Michel Mulder (bandoneon, keyboards), Christoph Mac-Carty (synthesizer, zang), Makki van Engelen (drums) en Arjen Gorter (contrabas). Met enige regelmaat is ook het klassieke pianospel van Guus Janssen en de prachtige sopraanzang van Quirine Melssen en Lucia Calhuela te bewonderen. En bij een feestje hoort, naar het schijnt, taart! De cd is dan ook feestelijk verpakt in een hoes met een hexagoon vorm, waarbij de cd zelf bedrukt is met een afbeelding van een slagroomtaart, gelegen op taartpapier. Maar ook de muziek pakt feestelijk uit met de eigenzinnige benaderingen van Verdi’s muziek en herbergt meerdere invalshoeken. Onder meer stukken uit Aida, Rigoletto, Requiem en Il Trovatore worden hier in een hedendaagse setting geplaatst. Daarbij raken ze soms wel aan de klassieke wereld, onder meer door het pianospel en de klassieke zang, maar brengen ze veelal een kruisbestuiving van jazz, tango, klezmer, improvisaties en gewoonweg vrij geluid. Ondanks deze diversiteit weten ze er een geweldig consistent album van te maken, dat zowel avontuurlijk en verrassend als wonderschoon en meeslepend is. Het is live opgenomen in het Amsterdamse Bimhuis, het Tilburgse Paradox en het Nijmeegse LUX, maar behalve de spetterende dynamiek en een enkel applaus ervaar je dit alles als een geweldig studioalbum. Qua referenties moet je denken aan een intrigerende mix van Palinckx, Astor Piazolla, John Zorn, John Lurie, Miles Davis, Hassidic New Wave en Farmers Market. Een zeer geslaagd feest!



door Jan Willem Broek

Deison & Mingle - Everything Collapse(d)

[cd/lp/digitaal, Aagoo/REV Laboratories/Five Roses]

De Italiaan Cristiano Deison (elektronica, effecten) is als artiest vooral bekend onder zijn achternaam Deison. Met zijn elektronische noiseproject is hij al sinds 1991 actief. Hij heeft diverse indrukwekkende releases afgeleverd die ergens tussen drones, ambient en experimentele muziek uitkomen. Hij werkt in het verleden onder meer samen met Philippe Petit, Teho Teardo, Lasse Marhaug, Thurston Moore en Jim Coleman (Cop Shoot Cop, Phylr, Here) en heeft inmiddels een aardige discografie opgebouwd.
Zijn landgenoot Andrea Gastaldello (piano, elektronica) beweegt zich doorgaan als Mingle, maar ook zijn eigen naam, meer in de IDM en minimal music gebieden.
Onder auspiciën van de Nederlandse grafisch vormgever Bas Mantel start het Amerikaanse label Aagoo ook het sublabel REV. Lab. (voluit Laboratories) met als doel om de relatie tussen de grafische vertaling van de muziek naar een fysieke output te vertalen. Hierop verschijnen al de imponerende werken van Philippe Petit & Friends, Connect_icut en Marcus Fjellström.
Het samenwerkingsverband tussen deze twee Italianen is de nummer vier in deze serie. Op hun album Everything Collapse(d) trekken ze alle registers open, waarbij ze elkaars muziek innig omarmen. Dat doen ze echter wel op duistere maar milde en redelijk toegankelijke wijze met een mengelmoes van drones, onrustige IDM-achtige beats, veldopnames, dark ambient, zachte industrial, loops en pianomuziek. Het resultaat hiervan is sereen, melancholisch en ook behoorlijk desolaat; het zal ook niet goed aflopen kan ik verklappen. Je ziet wonderschone ijsvlaktes waar enkel de damp van je eigen adem en enkele vogelgeluiden die de aanwezigheid van leven verraden. De muziek zou bepaald niet misstaan op de compilatie Ambient 4 Isolationism. Ze roepen wisselende associaties op met Paul Schütze, Thomas Köner, Hector Zazou, Vidna Obmana, Gas, The Black Dog, Brian Eno en Aphex Twin. Het is rustiek maar meeslepend en telkens van hangt er een unheimische spanning in de lucht, waardoor je nooit helemaal op je gemak bent. Dit geldt voor alle 8 ijzersterke composities die in totaal 45 minuten duren. De slottrack “Static Inertia” verbergt na 1,5 minuut stilte de bonustrack “Failure”, waarvan het origineel van de Swans is. Ik ben niet dol op verborgen tracks, maar deze vormt de industriële kers op de pudding en is door de andere sound terecht afgescheiden van de rest. De Italiaanse zanger/muzikant Daniele Santagiuliana (Pariah, Anatomy, Testing Vault) is hier te gast en weet met zijn stem akelig dicht in de buurt van Michael Gira te komen en heeft het nummer in 2012 zelf ook al eens gecoverd. De experimentele omlijsting hier is echter van een andere orde. In totaal weten ze er ruim 11 minuten durende versie van te maken. Het is één van de beste releases in de serie geworden en heeft ook beide artiesten naar een hoog niveau gedreven. Een intrigerend en meeslepend werk dat heel veel aan de verbeelding overlaat.



door Jan Willem Broek

Inutili - Music To Watch The Clouds On A Sunny Day

[12”/digitaal, Aagoo/Five Roses]

De volgende release op het geweldige Aagoo label, komt uit Italië van het kwartet Inutili. Dit betekent vertaald uit het Italiaans “onnodig”, waarmee ze wel voor een heel bescheiden en misschien wat negatieve naam hebben gekozen. Zeker gezien hun eerste worp, de 12” Satori uit 2013, die uitgebracht is op de labels Goodbye Boozy Records en Bat Shit Records. Hierop brengen de vier Italianen Alessandro (drums), Giancarlo (bas), Pietro (gitaar) en Danilo (gitaar, elektronica) namelijk een heerlijk psychedelische rockgeluid ten gehore, dat enerzijds leunt op de betere krautrock van weleer en anderzijds op de Merbow- en KK Null-achtige noise. Het zou derhalve ook prima op het klasse label Boring Machines uit eigen land passen. Hoe dan ook brengen ze twee lange composities ten gehore die de uitwerking van een prachtig gefilmde meteorietinslag hebben.
Ook op hun nieuwste 12” Music To Watch The Clouds On A Sunny Day beginnen ze heerlijk psychedelisch, zij het met een gruizige, lawaaierige ondergrond. De titel suggereert een landerig gebeuren, waarbij je op je rug liggend met een strootje in de mond in de zon de wolken voorbij ziet trekken. De muziek echter draait het gebeuren echter helemaal om. Je kijkt namelijk vanuit de ruimte op je buik naar de spaarzame wolken, die de heldere aarde bevlekken. Wederom brengen ze slechts 2 tracks, maar wel elk van ongeveer 20 minuten lang. Hiermee weten ze al improviserend geweldige klanklandschappen neer te zetten, die zowel de geest als het lichaam weten te beroeren. Je zit nu midden in de meteorietenregen, die diep beneden je uiteenspat. Het is een verbluffende combinatie van alles verzengende noise, krautrock, psychedelica en kapotte blues. Aan de ene kant kan je er wel bij wegdromen, maar de output is zo luid dat je ook wel met beide benen op de grond blijft, al is die grond wel op een andere planeet gelegen. Ze houden het midden tussen Bardo Pond, Oneida, Can, Pharaoh Overlord, Godheadsilo, een door de mangel gehaalde The Doors en Pink Floyd ten tijde van Ummagumma. Bloedstollend en intrigerende pracht!



door Jan Willem Broek

Connect_icut - Small Town By The Sea

[cd, Aagoo/Five Roses]

Het Amerikaanse Aagoo label, gerund door Alec Dartley, grossiert werkelijk in de meest intrigerende experimentele muziek. De ene na de andere voltreffer volgt elkaar op in een soort parallel universum, waar ze heer en meester zijn. Eind vorig jaar debuteert Connect_icut op het label met het overdonderende album Crows & Kittiwakes Wheel & Come Again. Dit is het project van de in Canada woonachtige Brit Samuel Macklin, die hiernaast ook terug te vinden is in het freefolk ensemble The Bastion Mews en het elektronica project Not Me. Hij heeft ervoor al 4 albums gemaakt met zijn project en komt na 5 jaar stilte ijzersterk terug met deze release, die bestaat uit een fijne mix van glitch, noise, isolationistische ambient en abstracte geluiden.
Nu komt hij alweer met zijn vijfde cd Small Town By The Sea aanzetten. Het is bepaald geen herhaling van zetten, maar een ambitieuze poging om experimentele muziek op een meer toegankelijke wijze aan de man te brengen. Ik weet overigens niet of dit een bewuste keuze is, maar het is meer het idee dat ik krijg als ik er naar luister. Macklin presenteert 6 composities, die tussen de 5 en 11,5 minuut eindigen. Hij creëert intrigerende klanklandschappen opgebouwd uit ambient, glitch, IDM en veldopnames, maar weet deze op tot de verbeelding sprekende wijze naar buiten te brengen. In de track “Tennis Players” hoor je de zang van Hazel Brown (Otouto, Samuel Marcus, Serengeti), waar hij ook een soort verknipt dubstep geluid aan de dag weet te leggen. Voor de rest blijft het een totaal eigenzinnige beleving, die van priegelklanken tot grootse halen gaat. En hoewel je geneigd bent zijn projectnaam op Jiskefet-achtige wijze uit te spreken, is hetgeen hij hier brengt serieus te nemen. De muziek is totaal eigenzinnig maar roept associaties op met Disjecta, Oval, Burial, Oneohtrix Point Never, Main en Beaumont Hannant. Het is een bij de strot grijpende schoonheid, die ook nog eens bloedstollend spannend is. Bij zijn vorige cd zei ik dat het zijn mooiste tot nu toe was, maar ik zeg dat gewoon nu weer.



door Jan Willem Broek

Young Knives - Sick Octave

[cd, Gadzöök Recordings/Bertus]

De Young Knives, ook wel eens als The Young Knives geschreven, wordt al in 1998 opgericht en bestaat uit Henry Dartnall (gitaar, zang), The House Of Lords (bas, keyboards, zang) en Oliver Askew (drums). The House Of Lords is overigens gewoon Thomas Dartnall, de broer van Henry. Na een mini in 2002 duurt het maar liefst tot 2006 voor hun debuut Voices Of Animals And Men het licht ziet. Hun aanstekelijke indierock zorgt voor diverse hitjes en levert een contract op bij een major label (Rykodisc ofwel Warner), alwaar Superabundance (2008) wordt uitgebracht. Daarna besluit de groep dat ze het zonder de druk van een groot label willen doen en richten het eigen Gadzöök label op. In 2011 verschijnt daarop hun derde wapenfeit Ornaments From The Silver Arcade. Opvallend hier is dat ze zich ook letterlijk vrijer bewegen en er een post-punk geluid onder hun muziek is geschoven. De breuk met de hitzone en een begin naar spannender terrein.
Deze nieuwe start wordt nu definitief ingeluid met het vierde album Sick Octave. De cd opent na speels aftellende kinderen met een opzwepend post-punk nummer, waar de keyboards meteen een prominente rol innemen naast de roffelende drums, trompetsamples, jagende gitaar en pakkende, onderkoelde zang. Alsof de Cardiacs, Legendary Pink Dots en Section 25 een duister verbond zijn aangegaan. Nu blijft deze vergelijking niet overeind gedurende de rest van de cd, maar de toon is gezet. Ze brengen in feite een kruisbestuiving van indierock, post-punk, artrock, krautrock en avant-garde, maar presenteren dat als een soort antihelden. Geen cool gedoe, geen terugkeer naar tijden van weleer, maar op eigenzinnige wijze vooruitblikkend. Daarmee kunnen ze soms sprankelen als Efterklang, zeker als ze meerstemmige zang laten horen, maar ook van die moeilijk te omarmen antipop brengen zoals The Happy Family dat ooit heeft gedaan. Op andere momenten heb je het idee naar een moderne varianten van de Talking Heads, Peter Hammill, Wire, P.I.L. en XTC te luisteren of juist naar de experimentele rock van The Ex en de eigenzinnige indie van Wild Beast. Ze gaan gewoon hun gang en zijn bepaald niet behaagziek. Toch weten ze een samenhangend album te fabriceren, dat alleen telkens verrassend uit de hoek komt. De ene keer met elektronisch gestuurde muziek en op andere momenten weer lekker rockend, maar dan zonder de hitpotentie van weleer. Ik vind dat ze een gewaagde maar geslaagde sprong in het diepe hebben gemaakt. Een uiterst bevreemdend, maar spannend album. Hun beste tot nu toe!



door Jan Willem Broek

Kemper Norton - To Mahina

[digitale ep, Front & Follow]

Het label Front & Follow brengt doorgaans heel bijzondere releases uit diverse genres, maar weet zich te onderscheiden door bijzondere series en projecten als “Long Division With Remainders”, Collision/Detection”, “The Outer Church” en diverse remix albums. Het draait hier veelal om de confrontatie met andere muziek om er zo een eigen draai aan te geven. Dat leidt tot nieuwe inzichten, avonturen en uiterst interessante muziek. In de serie “Collision/Detection”, waar elke deelnemer geluiden in de grote “pot” stopt en vervolgens weer geluiden vissen om er een 4 track epee van te maken, is ook het Britse combo Kemper Norton van de partij. Ze brengen een lekkere heksenbrij van The Caretaker, Philippe Petit, Coil, Fovea Hex, Edward Ka-spel, Autechre, Human Greed en Current 93. Inmiddels hebben hun debuut Carn (2013) uitgebracht op Exotic Pylon Records, vol met de betere abstracte, experimentele ambient. Wie er precies achter schuil gaan is een tikje onduidelijk.
Nu keren ze terug op Front & Follow in hun herinterpretatie serie. Hierop brengt Kemper Norton vier eigen visies van het nummer “Mahina”, afkomstig van de tweede cd Blind Mouths Eat van de geweldige groep The Doomed Bird Of Providence. Dat is het bloedstollende slotnummer dat bijna 19 minuten duurt. Ze weten hun labelgenoten, die hier één van de ergste gebeurtenissen in de Australische geschiedenis bezingen, in een totaal ander daglicht te plaatsen. Ten eerste door er vier tracks van te maken die tussen de 3,5 en 9 minuten klokken en ten tweede door er totaal andere muziek van te maken, die veeleer aansluit op de bovengenoemde, experimentele voorbeelden. Ze brengen een soort gitzwarte en bovenal filmische mix van drones, experimentele ambient, psychedelische soundscapes en ronduit angstaanjagende klanken. Kemper Norton levert een fascinerende, surrealistische trip af!



door Jan Willem Broek

Foxhound - In Primavera

[cd/lp/digitaal, Foxhound/Five Roses]

In de bio van Foxhound staat dat deze geboren is in 1992. Dat is echter niet het geboortejaar van de band maar van de diverse leden. De jonge Italianen Filippo Vindrola (drums), Riccardo Salvini (zang, gitaar), Lorenzo Masoero (zang, bas) en Luca Morino (gitaar) richten deze groep in 2006 op, maar debuteren pas in 2012 met de lp Concordia. Ze brengen een beklijvende mix van chillwave, dub en indierock.
De tweede stap komt middels het album In Primavera ofwel “in het voorjaar”, hetgeen perfect aansluit op de tijd van het jaar. Hierop brengen ze een mengelmoes van rock, wave, noise, dub, psychedelica en zelfs ska. Ze werken hier intensief samen met violist Davide Rossi (Goldfrapp, Coldplay, The Verve, John Hopkins, Dido, Alicia Keys, Royksopp, Siouxsie Sioux, Black Submarine, Nils Frahm, Peter Broderick). Zoals de vele stijlen brengt de groep een breed uiteenlopend geluid. Dat kan zowel als een nadeel gezien worden of wellicht juist als voordeel. Net als in de lente komen er allerlei verschillende dingen uit de knop, eerst wat bloemen, dan een boomblad en vervolgens een struik. De springerigheid past ook wel bij de jonge geest van de bandleden. Wat ze brengen is daarbij erg goed en fris als de lente. Maar de focus is ver te zoeken, wat ik zelf niet erg vind overigens. Zo krijg je associaties die uiteenlopen van Fishbone, The Beastie Boys, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys en Animal Collective tot Level 42, Peter Hammill, Happy Mondays en de Clash. Een wonderschoon hoogtepunt zorgt de enige ballad “Gasuli”. Er zit een enorme potentie in deze groep, die met meer focus nog meer indruk zal maken. Al met al een lekker album vol lentekriebels.









door Jan Willem Broek

Stumbleine feat Violet Skies - Dissolver

[cd ep, Monotreme/Konkurrent]

Op het immer verrassende label Monotreme debuteert Peter Cooper met zijn project Stumbleine in 2012 met de cd Spiderwebbed. Hij komt uit de altijd inspirerende muziekstad Bristol en brengt een fraai en vooral eigenzinnig amalgaam van dubstep, wave, shoegaze en r&b in combinatie met surrealistisch vervormde zang. Naast de elektronica krijg je ook gitaren en geluiden van andere akoestische instrumenten en zorgen de gastzangers CoMa en Steffaloo voor extra dromerige input. Hij nestelt zich hiermee ergens tussen The Weeknd, Burial, Stubborn Heart, Zomby, Holy Other, Cocteau Twins en My Bloody Valentine. Cooper maakt tevens deel uit van het dubstep trio Swarms. Eerder dit jaar verschijnt de mini cd Chasing Honeybees, waar hij de lijn van zijn debuut gewoon doortrekt. Nieuw in zijn geluid is dat de Welse singer-songwriter Violet Skies nu aanschuift. Haar heerlijk bitterzoete stem laat de tijden van de Cocteau Twins en Bel Canto herleven. Het levert een schitterend kleinood op, waarbij ik uitspreek dat hier best een volledig album op mag volgen.
Welnu, die is er (niet door mij uiteraard). Op Dissolver vervolgen ze hun eerder ingezette koers. Het is derhalve weer een heerlijke mix van r&b, dubstep, shoegaze en chillwave geworden, waarbij de muziek en de verrukkelijke zang elkaar nog beter in balans houden. Terwijl Violet Skies zich door de vroegere 4ad landschappen baant met haar soulvolle, nostalgische “waxing and waning” stem, gaat Cooper op zoek naar een spannende omlijsting van dit alles met de genoemde mix aan stijlen. Hierbij blijven ook de bovenvermelde invloeden van kracht, al zijn ze hier nog een tandje dromeriger en meer mysterieus. De combinatie van deze twee blijkt in ieder geval een gouden. Naast de eerdere referenties koersen ze ook nog wel eens richting Massive Attack, Ben Christophers, Ikonika, Jessy Lanza en Laurel Halo. Mooi in dit alles is dat vele stijlen en tijden op ongedwongen wijze samenvallen en daarmee een eigengereid, ijzersterk en melancholisch geheel vormen. Eigentijdse schoonheid vol onversneden nostalgie!



door Jan Willem Broek

William Ryan Fritch - Emptied Animal

[cd+digitale ep/serie, Lost Tribe Sound]

Een artiest die de laatste jaren steeds hogere ogen gooit is toch wel de autodidactische Amerikaanse componist William Ryan Fritch, die naast solo albums ook terug te vinden is in zijn verbluffende soloproject Vieo Abiungo, waarmee hij 3 albums maakt en waarvan er 2 ook in een remix uitvoering verschijnen. Hij geeft tevens acte de présence in Tokyo Bloodworm (samen met labelbaas Ryan Keane) en de hip hop getinte band Sole & The Skyrider Band. Solo debuteert hij in 2010 met de fraaie cd Music For Honey And Bile in de “Library Catalogue Music” serie van Asthmatic Kitty. Vorig jaar komt hij solo met de soundtrack The Waiting Room uitgebracht op het toonaangevende, eigenzinnige en intrigerende label Lost Tribe Sound. De artiesten delen alle een liefde voor geluid dat hen verbindt met hun thuisbasis. Met de huidige maatschappij, die veelal gevuld wordt met hectische klanken en die anderen vaak als geluidsoverlast beschouwen, hebben zij gekozen voor een andere mening. Ze incorporeren dat veelal in hun muzikale creaties, die putten uit bijzondere combinaties van elementen als gevonden geluiden, veldopnames, lo-fi, folk, klassieke en etnische muziek, minimal music, experimenten en anderzijds alternatieve geluidskunst. Daarbij houden ze hun vizier vooral gericht op de liefde voor de muziek, waarbij ze de schoonheid uit het alledaagse proberen te filteren. Dat levert al een fraaie labelcompilatie op, maar ook schitterende releases van Tokyo Bloodworm (met labelbaas Ryan Keane), Part Timer, Polution Salute, Cock & Swan, Graveyard Tapes en Vieo Abiungo.
Nu blijkt William Ryan Fritch nog een batterij aan muziek op de plank te hebben liggen, al dan niet gebruikt voor films en dergelijke. Het label heeft daarom besloten om een enorm deel van zijn werk dit jaar uit te geven als de zogeheten “The Leave Me Sessions”, dat in totaal 9 albums en meer dan 65 nummers zal omvatten. Om niets mis te lopen kan je jezelf abonneren op deze serie. Volg de link voor meer informatie of kijk eerst onderaan dit artikel naar de inhoud van dit omvangrijke en nu al imponerende werk.
Deel één hiervan is zojuist verschenen en heet Emptied Animal. Fritch heeft met Vieo Abiungo ook al aangetoond een rijk gedetailleerd geluid te kunnen fabriceren, dat toch goed te volgen blijft. Dat doet hij hier in feite ook. Hij is een multi-instrumentalist en weet enorm veel geluiden tegelijk te brengen, van akoestische gitaren, cello, (alt)viool, mandoline, banjo, klarinet, fluit, trompet, piano, orgel, drums, marimba, sax en ga zo maar door. Op deze cd heeft hij alles live thuis opgenomen en gemixt. Een beetje de lo-fi aanpak, zij het dat Fritch groots uitpakt met een sprankelend rijk geluid. Hij rijgt allerlei geluiden aan elkaar, smeert er stemmige orkestraties overheen en zingt daar met enige regelmaat bij met zijn expressievolle en troostvolle falsetzang die soms overgaat in koorzang. Het is knap hoe hij zo’n brij aan klanken tot één doorwaadbaar geheel heeft weten te smeden; als een zwerm bijen die in de lucht met z’n allen één, zij het steeds wisselende, vorm aannemen. Je kunt er ook lastig een genre opplakken, maar het zit ergens tussen indiepop, acid folk, psychedelica, freakfolk, neoklassiek, drones, ambient en experimentele muziek in. Ondanks de overvolle muziek, weet hij toch een soort sereniteit te brengen, terwijl het eveneens avontuurlijk blijft. Volslagen uniek en surrealistisch. In feite brengt hij 5 nummers met zang en daarvan ook de 5 instrumentale versies, maar die pakken zo anders uit dat beide uitvoeringen de moeite waard zijn. Om een idee te krijgen: men neemt een blender en gooit daarin Clogs, Arvo Pärt, Olan Mill, Field Rotation, Vieo Abiungo, Field Rotation, Bon Iver, Espers, Orla Wren, Graveyard Tapes, Radiohead en Sufjan Stevens. Dan goed mixen en deze cocktail op subtiele wijze uitgieten in verschillende glazen. Als bonus krijg je 15 minuten durende een 4 nummers tellende digitale epee. William Ryan Fritch brengt veel, maar het is slechts een begin van nog meer. Het is allemaal wonderschoon en emotievol, maar bovenal biologerend en tot de verbeelding sprekend geluid, dat je even helemaal uit de realiteit weghaalt en een sensationele trip bezorgt.


 


door Jan Willem Broek

Bruno Bavota - The Secret Of The Sea

[cd-r, Psychonavigation]

De pianogestuurde muziek is de laatste jaren behoorlijk in zwang, waarbij je zowel neoklassieke en minimal music als experimentele en postrock varianten krijgt. Nils Frahm, Max Richter, Fabrizio Paterlini, Dustin O’Halloran, Ludovico Einaudi, Lubomyr Melnyk en Sylvain Chauveau zijn daar prettige voorbeelden van. Een pianist die daar prima, zij het op eigenzinnige wijze, bij aansluit is de uit Napels afkomstige Bruno Bavota. Hij debuteert in 2010 met het waanzinnig mooie cd Il Pozzo D’Amor, dat hij in eigen beheer uitgeeft. De uiterst droefgeestige pianopartijen worden hierop schitterend ingebed door elektronica en strijkers. Hij levert een filmisch neoklassiek werk af. Dit krijgt vorig jaar een vervolg met de cd La Casa Sulla Luna, ditmaal uitgebracht op Lizard records. Zijn innemende pianospel wordt hierop omzwachteld met fraaie viool- en cellopartijen van gastmuzikanten. Het levert krachtig en gevoelige schoonheid op, die wederom tot de verbeelding weet te spreken.
Zijn derde album The Secret Of The Sea verschijnt nu op het prestigieuze Ierse Psychonavigation label (van onder meer Waves On Canvas). Hij heeft zich vooral laten inspireren door de zee bij Napels, die zowel bij dag als nacht een inspirerende en contemplatieve uitwerking op hem heeft. Naast de piano bedient hij zich van akoestische en elektrische gitaar, veldopnames, delay en reverb. Hiermee weet hij zich ook meteen te onderscheiden van vele genregenoten. De muziek is een soort soundtrack voor een niet bestaande film geworden, waarbij je zowel heerlijk kunt dagdromen als intens genieten. De pianoklanken vormen de rimpelloze zee en met de overige instrumenten weet hij de kalmte, de grilligheid en het onvoorspelbare van deze zee neer te zetten. Bavota schetst prachtige golven en duikt schitterende parels op met de diepgang van de zee zelf. Hij brengt extroverte klanken, die vooral de innerlijke wereld raakt. Het is emotioneel, troostvol, tot de verbeelding sprekend en van een diepgaande schoonheid. Denk daarbij aan een wisselende hybride van Fabrizio Paterlini, Ludovico Einaudi, Max Richter, Wim Mertens, Philip Glass, Michael Nyman, Nouvelles Lectures Cosmopolites en de vroegere Elton John. Hij weet pianomuziek naar een hoger niveau te tillen en op krachtige wijze de luisteraar stil te krijgen. Magistraal!