Caleidoscoop

Midnight Masses - Departures

[cd, Superball Music/EMI]

Superball Music is het sublabel van progrock label InsideOut Music, dat zich meer toespitst op andere, meer experimentele rockmuziek. …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, 65daysofstatic en binnenkort Maybeshewill zijn daar schitterende voorbeeld van. Maar laat ik niet terug- dan wel vooruitblikken, want er is nu een nieuwe band in de stal. In 2008 richt bassist/zanger Autry Fulbright II, tegenwoordig deel uitmakend van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, de groep Midnight Masses op. Ook drummer/gitarist/zanger Jason Reece en Conrad Keely uit die band maken deel uit van de groep. Ze laten zich in het begin vooral inspireren door de “Nicks” (Drake, Cave, Stevie, Lowe, Zinner), al blijkt dat in de praktijk nog wel anders uit te pakken. Er verschijnt een 12” in 2009, waarop onder meer een zeer leuke doo-wop versie van Sonic Youth’s “Do You Believe In Rapture?”. Maar na het overlijden van de vader van Autry rond die tijd worden verdere plannen op de lange baan geschoven. Inmiddels zijn ze weer helemaal gehergroepeerd en bestaat de groep naast Autry en Jason uit Hugo Vargas-Zesati en Jordan Marecek.
In deze samenstelling hebben ze gewerkt aan hun volwaardige debuut Departures, dat zojuist is gearriveerd. Ze kunnen rekenen op maar liefst 14 gastmuzikanten op gitaar, bas, keyboards, drums, percussie-instrumenten, zang en synthesizers. Onder hen ook Jamie Miller van hun andere band, Peter Hale (Here We Go Magic), Ben Cissner (ex-Windsor For The Derby), Jaleel Bunton (TV On The Radio), Isaiah Owens (The Mars Volta), Haley Dekle (Dirty Projectors), Ian Longwell (Santigold), Keith Kelly (Califone), Mauro Refosco (Atoms For Peace) en Mark Palgy (VHS Or Beta). Een ware erelijst. Toch is het geluid van de band veelal rustiek. Zelf noemen ze hun muziekstijl gekscherend wel “Neu! Division”, duidelijk verwijzend naar Neu! en Joy Division. Nu zitten er inderdaad wel krautrock- en wave-elementen besloten in hun muziek, maar ze combineren dat met soul, indierock, alternatieve rock, shoegaze en psychedelica. Eigenlijk kan je gerust stellen dat ze nog op zoek zijn naar een definitieve vorm, maar dat maakt dit album juist zo’n gevarieerd feest aan stijlen. De ene keer met wortels diep in het verleden en op andere momenten koersend richting de toekomst. Ofwel van Neu!, Joy Division, Sonic Youth, Long Fin Killie en Pink Floyd tot Wild Beasts, TV On The Radio, Beak> en The Weeknd. Het is een heel prettig amalgaam aan tijd en stijlen geworden met ijzersterke songs. Een uitstekend debuut, waarmee ze een enorme belofte voor de toekomst afleveren.



door Jan Willem Broek

Tim Bowness - Abandoned Dancehall Dreams

[2cd, InsideOut Music/EMI]

In het progressieve en art rock genre heb je artiesten die behoorlijke jeukmuziek maken en artiesten die juist het verschil weten te maken en voor de betere biologerende luisteravonturen zorgen. Tot die laatste categorie behoren wat mij betreft bands als Marillion, King Crimson, Porcupine Tree en No-Man. Deze laatste band noem ik niet voor niets, want daarin zetelt Tim Bowness, die dat samen met Porcupine Tree lid Steven Wilson bestiert. Daarnaast is deze veteraan als sinds 1983 bezig met muziek in bands als After The Stranger, Always The Stranger, Darkroom, Memories Of Machines, Plenty, Centrozoon, Slow Electric en Henry Fool. Solo werkt hij tevens samen met artiesten als Richard Barbieri (Japan, Porcupine Tree), Samuel Smiles, Peter Chilvers en anderen. Tim is een creatieve, bezige bij die op vele fronten weet uit te blinken.
Zijn nieuwste soloplaat is Abandoned Dancehall Dreams, waarop hij wordt bijgestaan door Henry Fool-leden Stephen Bennett, Pete Morgan, Andrew Booker en Michael Bearpark, Porcupine Tree-leden Steven Wilson en Colin Edwin, King Crimson drummer Pat Mastelotto, Oi Va Voi violiste Anna Phoebe en diverse anderen. Hoewel Bowness (zang, mellotron, piano) alles heeft geschreven, hebben de gasten met gitaar, viool, drums, bas, keyboards, elektronica, orgel, fluiten en contrabas een belangrijk aandeel in het geluid. Charlotte Dowding zorgt daarbij met enige regelmaat voor een vioolensemble, terwijl Andrew Keeling de strijkarrangementen verzorgt. Ondanks deze grote bezetting weet Bowness het geluid intiem en helder te houden. Slechts een paar keer zwelt het geluid aan tot grote sterkte, maar het leeuwendeel is heerlijk nostalgisch en sfeervol. Daarbij beschikt Bowness over een prettige, zachte stem die me doet denken aan een kruising van Peter Hammill en Ben Christophers. Ook muzikaal zijn er gelijkenissen te vinden met deze twee, al zit Bowness wel echt meer in de progrock hoek, hetgeen te verwachten valt als je muziek uitbrengt op InsideOut Music, het progrock label pur sang. De muziek roept ook zeker associaties op met Marillion, Scott Walker, King Crimson, Roy Harper, David Sylvian, Porcupine Tree en zijn andere projecten. Toch weet Bowness een geheel eigen sound neer te zetten. Het zijn acht prachtige, weemoedige songs geworden, die je op dromerige en bezinnende wijze bijna drie kwartier weten mee te slepen. Songs als “Smiler At 50” en “I Fought Against The South” alleen al zijn zo ongelooflijk mooi dat ze je de adem benemen. Grandioos, album dat tijdelijk ook in een schitterend hardcover digipack gestoken is met een extra schijf. Hierop staan 3 remixen, waarvan één door Richard Barbieri en daarnaast 5 outtakes van de cd. De remixen behouden ondanks toevoeging van elektronica dan wel zang die fraaie atmosfeer van het album. De outtakes doen ook bepaald niet onder voor de andere nummers; ze zijn hoogstens iets extroverter. Nu zijn 2 songs ook gewoon andere versies van die op het album en is er één met een uitgebreidere band opgenomen. Een heerlijke bonus dus van dit toch al monumentale totaalwerk.



door Jan Willem Broek

Fire Temple - Amytis Dawning

[digitaal, Fire Temple]

Er zijn altijd weer van die bijzondere artiesten die een geheel eigen weg door het muzikale landschap banen. Eén daarvan is toch zeker de begenadigde, Canadese celliste Christine Hanson, die een behoorlijke hang naar het experiment heeft en de elektronica ook bepaald niet uit de weg gaat. Na haar experimentele neoklassieke werk The Cremation Of Sam McGee (2009), waarop ze met vele klassieke artiesten samenwerkt, duikt ze in 2011 ineens naast Dave Formula (aka David Tomlinson van Magazine en Visage) op. Ze brengen de prachtige cd The Organ Of Corti uit, waarop ze een bevreemdende, toonaangevende en mysterieuze mix van jazz, avant-garde, neoklassiek en dark cabaret ten gehore brengen. Nachtelijke pracht van de buitencategorie.
Nu bundelt ze haar krachten met Don Tyler, die als Phase47 van zich laat horen om het duistere ambientvlak en tevens als technicus te vinden is bij artiesten als James Blunt, KISS, Barenaked Ladies, Cake, New Radicals, Red Hot Chili Peppers, Beck, Elliott Smith, Devo, Love And Rockets, The Pixies, Echo & The Bunnymen, Dead Can Dance, Bow Wow Wow en ga zo maar door. Samen hebben ze de groep Fire Temple in het leven geroepen. Hierbij laat Hanson van zich horen op de cello, maar brengt ze ook haar compositorische krachten. Tyler zorgt daarbij voor de elektronische inbreng.
Dat heeft nu hun debuut Amytis Dawning tot resultaat, die voorlopig enkel in digitale vorm het licht ziet. Ze brengen hierop een emotievol, diepgravend en bovenal contemplatief geheel ten gehore, dat ergens tussen neoklassiek, ambient en experimentele muziek uitkomt. In eerste instantie doet het me aan de meesterwerken van David Darling denken, maar de muziek roept ook zeker associaties op met Richard Skelton, Celer, Max Richter, Julia Kent, Jóhann Jóhannsson en Hildur Guðnadóttir. Elke streek is raak en wordt schitterend ingebed in de ruimtelijke elektronica. Het is zo mooi, dat het haast zeer doet. Sowieso vind ik de cello één van de mooiste instrumenten, maar zoals deze hier gepresenteerd wordt is van een andere orde. Nostalgische muziek ter bezinning en overrompelend genot. De twee artiesten weten elkaar naar een ontzaglijk hoog niveau te drijven met de ultieme droommuziek. Het is mysterieus en adembenemend wat ze hier laten horen. Bijna drie kwartier langen nemen ze je stevig in de houdgreep, om je daarna overrompeld maar tevreden los te laten.



door Jan Willem Broek

Cloud Boat - Model Of You

[cd, Apollo/Bertus]

Sinds het eigengereide, Belgische elektronicalabel R & S in 2012 het meer ambient georiënteerde sublabel Apollo weer nieuw leven inblaast, verschijnen er met enige regelmaat ijzersterke releases uit die hoek. Vorig jaar treden ze al helemaal fraai naar buiten met de relatief nieuwe groep b>Cloud Boat. Dit duo bestaande uit gitarist Sam Ricketts en zanger Tom Clarke (tevens in The Enemy), presenteert in 2011 hun eerste 10” Lions On The Beach nog op het moederlabel, maar hun eerste langspeler Book Of Hours verschijnt vorig jaar op Apollo. Ze wijken nogal af van de gangbare stijl van het label, ook al hanteren ze beide behoorlijk wat elektronica naast hun basisinstrument. De Londenaren laten een rijke, diepgaande sound horen, die opgebouwd lijkt uit wisselende delen post-dubstep, shoegaze, postrock, leftfield, neofolk en ambient. Dat alles gecombineerd met de verbluffend mooie, heldere en emotievolle zang van Tom, die ergens tussen James Blake, Thom Yorke en Peter Hammill uitkomt. Het is van die muziek, die je niet loslaat. Ze brengen een nostalgisch meesterwerk, dat moeilijk te overtreffen lijkt.
Lijkt, want nu is er hun tweede album Model Of You en daar gaan ze gewoon met ogenschijnlijke eenvoud over hun debuut heen. Het is nog altijd een amalgaam van post-dubstep, neofolk, ambient, shoegaze, postrock, krautrock en allerhande elektronische stijlen. Maar er zit meer overtuiging achter, wat zich ondermeer uit in het meer extroverte geluid. Dat komt aan de ene kant door de steviger beats, die voor de juiste cadans zorgt en nergens over de top gaan, maar tevens door de zang die geëmotioneerder lijkt dan ooit en het nadrukkelijker gitaarspel. Daarnaast staan er net als op het vorige album ook behoorlijk wat intiemere en meer melancholische songs op, zij het dat ze je hier nog dieper weten te raken door sterke arrangementen en die waanzinnig mooie zang. Met name in de staart van deze cd vind je veel contemplatieve songs, die op overrompelende en dikwijls mysterieuze wijze de diepte ingaan. Aan de ene kant doen ze denken aan hedendaagse artiesten als The xx, Burial, James Blake en The Weeknd, maar voor de rest duiken er ook associaties op als Radiohead, Sigur Rós, Talk Talk, Locust, My Bloody Valentine en Steve Reich. De grootste kracht zit echter in het feit dat ze alles op ontwapende wijze en ongeforceerd weten te combineren. Juist in die uitgeklede songs komt hun kracht het meest naar buiten, maar de meer uptempo en toch ook ijzersterke nummers zorgen voor de broodnodige variatie. In alle opzichten zijn ze er vele stappen op vooruit gegaan en dat terwijl hun vorige plaat al een ongekend juweeltje is. Dit juweel hebben ze nog meer weten op te poetsen, waardoor de glans toegenomen is zonder dat ze het ook maar ergens teveel hebben gepolijst. Een wonderschoon, meesterlijk tweede werk.







door Jan Willem Broek

To Rococo Rot - Instrument

[cd, City Slang/Konkurrent]

Sinds 1995 is het Duitse To Rococo Rot een uiterst eigenzinnige supergroep die postrock en elektronica samenbrengen dan wel afwisselen met elkaar. Op elke release weten ze weer te verrassen, doordat ze de diverse genres volledig uitbenen en combineren met experimentele muziek, krautrock, wave, leftfield, downtempo en IDM. De ene keer levert dat een zeer abstract resultaat op en soms pakt dat juist sfeervol of heel speels uit. Nu zit dat speelse al besloten in hun bandnaam, dat een palindroom is, ofwel iets dat omgekeerd ook een betekenis heeft en in hun geval letterlijk dezelfde. De groep bestaat uit bassist Stefan Schneider (ex-Kreidler, Mapstation, Music AM, September Collective, Hauntologists), gitarist/elektronicaspecialist Rober Lippok (Ornament & Verbrechen, Whitetree, B.I.L.L.) en diens broer, drummer en effectenman Ronald Lippok (Tarwater, Ornament & Verbrechen, Whitetree, Dakota Days). Ze hebben al dan niet samen met andere artiesten zo’n 10 gevarieerde, veelal instrumentale albums op hun naam staan, die ze tussen al hun andere projecten door met enige onregelmatigheid uitbrengen. De laatste is alweer van 5 jaar terug. Het is iedere keer weer afwachten wat ze hebben verzonnen.
Nu presenteren ze Instrument, dat ironisch genoeg met enige regelmaat de sfeervolle, bossanova-achtige zang van Arto Lindsay (Ambitious Lovers, DNA, The Golden Palominos, Lounge Lizards, Toy Killers, Gentle Safe And Natural) bevat. Maar de heren beschouwen de stem slechts als een instrument en niet als een aparte entiteit. En daar hebben ze eigenlijk gewoon ook gelijk in. Wat verder opvalt is dat de heren voor hun doen behoorlijk ritmisch en extrovert uit de hoek komen. Aan de andere kant weten ze ook een betamelijk abstract geluid aan de dag te leggen. In feite maken ze hier hun meest complete album tot nu toe, waar alles dat ze voorheen gemaakt hebben op ludiek wijze weten te combineren. Ik vind hun album The Amateur View uit 1999 nog steeds één van hun allerbeste, maar deze doet daar bepaald niet voor onder. Dat komt niet alleen door de enorme variatie en complexiteit, maar ook door de betoverende, biologerende atmosfeer. Het is echt een exceptionele cd van de buitencategorie geworden, die zich niet laat vergelijken met andere artiesten. Een heerlijk intrigerend album, dat weer eens iets totaal anders laat horen dan het gangbare.



door Jan Willem Broek

Luluc - Passerby

[cd, Sub Pop/Konkurrent]

Ik houd zelf enorm van die vintage folksound. Het geluid dat doet herinneren aan grootheden als Fairport Convention en Tyrannosaurus Rex. Er zijn heden ten dage genoeg nieuwlichters, die op succesvolle wijze hiernaar teruggrijpen, zonder gedateerd te klinken. Dat naast de vele mindere goden uiteraard. Maar het Australische duo Luluc, dat bestaat uit Zoë Randall (zang, gitaar) en Steve Hassett (zang, gitaar, bas, fluit, mandocello, percussie, keyboards), bewijst op hun prachtige debuut Dear Hamlyn uit 2008 al dat ze uit ander hout gesneden zijn. Hun zogeheten neofolk dan wel folkrock heeft alles in huis om ook de moderne melancholicus over de streep te trekken. Samen met een handvol gastmuzikanten zetten ze een ontwapenend en prachtig geheel neer, waarbij de fluweelzachte gedragen en bovenal tijdloze zang van Zoë een lust voor het oor is. Zij doet in eerste instantie denken aan Mimi Parker (Low), maar heeft ook dat getormenteerde van Sandy Denny (Fairport Convention) en het licht gedrogeerde van Nico. Ze galmt op prettige wijze door de innemende muziek. Ook hebben ze op overtuigende wijze hun bijdrage geleverd op de vorig jaar verschenen Nick Drake tribute Way To Blue.
Voor hun tweede wapenfeit Passerby zijn ze door Aaron Dessner (The National) onder de hoede genomen. Hij laat ook op de cd van zich horen op gitaar, bas, percussie, piano, synthesizers en harmonium. Daarnaast kunnen ze rekenen op de steun van maar liefst 12 andere gasten op contrabas, saxofoon, trombone, trompet, piano, drums, zang, cello, altviool en viool. Hiermee weten ze in 10 songs een sfeervolle mix van neofolk, Americana, singer-songwritermuziek, verstilde postrock en altcountry te presenteren. Prachtig vocale harmonieën samen met nachtelijke, nostalgische en dromerige muziek. Ze zorgen naast immense schoonheid ook voor bezinning en meewarrige momenten. Denk hierbij aan een gedroomde, zalvende combinatie van Low, Mi And L’Au, Laura Marling, Essie Jain, Nick Drake, Gillian Welch, Fairport Convention en The Innocence Mission. Luluc blijkt een tijdloze groep te zijn, die schoonheid weet te halen uit de duistere zaken des levens. Een klasse apart!





door Jan Willem Broek

Sóley - Krómantík

[mcd, Morr Music/Konkurrent]

In 2011 debuteert de IJslandse artieste Sóley Stéfansdottir simpelweg als Sóley met haar album We Sink. Ze brengt daarmee een geweldige, dromerige rare meisjesplaat waarmee ze dan ook hoge ogen gooit. Licht bevreemdende en bij vlagen melancholische indiefolk met een eigenzinnig geluid. Sóley is eerder ook al te horen in de groepen Seabear en Sin Fang. Met dit debuut lijkt ze echter definitief uit haar schulp te kruipen.
Toch duurt het maar liefst 3 jaar voor ze met Krómantík, ofwel “chroom antiek”, op de proppen komt. Ze heeft in de tussentijd ook een kind gekregen, dus dat maakt het wel begrijpelijk. Toch is deze schijf weliswaar 8 nummers breed, maar slechts een goede 15 minuten lang. Normaal gesproken wordt ze wel bijgestaan door een drummer en toetsenist/gitarist, maar hier gaat ze voor de sobere benadering. De hoofdmoot bestaat daarbij uit waterige, antiek klinkende pianoklanken die zeer droefgeestig, filmisch en soms ietwat unheimisch zijn. Hierbij laat ze her en der op mysterieuze wijze haar stem horen, dat meer weg heeft van neuriën dan zingen. Af en toe duiken er nog wat andere klanken op, die passen binnen het stemmige geheel. Het is muziek voor donkere koude nachten, regenachtige dagen of dagen waarbij je het gevoel hebt in een aflevering van de Twilight Zone te zijn beland. Wonderschoon en eigenaardig. Een heel bijzondere opmaak naar haar volgende album dat in 2015 zal verschijnen.



door Jan Willem Broek

James Haddock Jr. - Fieldnotes

[cd, Resonating Wood Recordings]

James Haddock Jr. is geboren in Alaska, maar besluit na allerlei hapsnap baantjes, van barkeeper tot visser, te gaan reizen. Hij komt eveneens in Oost-Europa terecht en komt uiteindelijk net als veel ex-pats op Resonating Wood Recordings terecht in het Poolse Krakow. Ondertussen is hij ook al jaren bezig met het maken van muziek, wat hem in 2010 al een gelijknamig oplevert. Hierop laat hij rauwe, goudeerlijke songs horen vol bluegrass, altfolk en altcountry. Daarna is hij weer gaan rondtrekken. Een ware, moderne troubadour.
Vier jaar later ziet zijn nieuwe cd Fieldnotes eindelijk het licht. Hierop is het geluid minder rudimentair dan zijn debuut, maar nog altijd met die ontwapende oprechtheid. Zijn getormenteerde zang en breekbare gitaarspel krijgt hier rugdekking van Adam Selzer (opname/prodcutie, gitaar) uit Norfolk & Western, Luke Ydstie (bas, piano, banjo, pomporgel) van Blind Pilot, Brian Wright (drums) tevens in Pure Bathing Culture, Nathan “Junior” Andersen (elektrische gitaar) van onder meer M.Ward en The Dandy Warhols en Shelley Short & Alia Farah (achtergrondzang) uit Alialujah Choir en Weinland. Hoewel de rauwheid is verdwenen, blijft de impact ervan intact door het intieme karakter van de songs. Hij brengt nu meer een ingetogen kruisbestuiving van Americana, altcountry, folkrock en singer-songwritermuziek. Hij heeft een stem die wel in het spectrum van Will Oldham past. Ook muzikaal gezien past hij wel bij diens projecten Palace Brothers dan wel Bonnie ‘Prince’ Billy. Maar je hoort ook invloeden als Lambchop, Songs:Ohia, Josh Ritter en Jimmy Rodgers in zijn droefgeestige geluid terug. Liedjes uit het leven gegrepen, over gemis, werk en liefde. En dan zo mooi gebracht weet dat er diep in te hakken. Om stil van te worden.



door Jan Willem Broek

Judas Equus - Pilgrim/Infidel

[cdr, Resonating Wood Recordings]

In de recensie van Rusted Sounds hieronder noem ik al de groep Frank’s Hard Drive. Hierin zetelt ook zanger, gitarist en toetsenist Greg Nieuwsma. Deze Amerikaan is net als Rusted Sounds in het Poolse Krakow woonachtig, waar ook het Resonating Wood Recordings gevestigd is. Maar zoals vrijwel elke artiest op dit geweldige, onafhankelijke label houdt ook Greg er nog een ander project op na. Op plaat presenteert hij zich namelijk solo ook als Judas Equus. Live wordt hij nog wel eens door gastmuzikanten bijgestaan. Het is bewust een lo-fi project geworden, maar dan ook echt met alle leuke en minder leuke dingen ervan. Hij neemt hierbij alles op een 4 sporenrecorder op met tweedehands microfoons en andere gammele apparatuur.
Op zijn album Pilgrim/Infidel is meteen goed te horen dat hij werkelijk van alles in de strijd gooit, van akoestische en elektrische gitaren, orgeltjes, piano, keyboard- en casiogeluiden en beats. Alles klinkt heerlijk rammelig en daardoor ook spontaan. En daarbij is de hoofdmoot een soort lo-fi folk, maar Greg mengt er wel blues, indierock, Americana, dark cabaret, lichte psychedelica, allerhande experimenten en een gezonde dosis doorheen. Hij beschikt over een prettige zangstem die ergens tussen Neil Young, Bob Dylan en J Mascis (Dinosaur Jr.) uitkomt, hetgeen helemaal past bij deze muziek. Muzikaal gezien moet je denken aan een geweldige melancholische hybride van Songs:Ohia, The Folk Implosion, Pavement, Sebadoh, Misophone, Ivor Cutler, Syd Barrett en de eerder genoemde artiesten. Een heerlijk ongepolijste amalgaam aan stijlen, die vooral heel stijl- en sfeervol ten gehore wordt gebracht. Om maar bij de titel van het album te blijven: ongelooflijk goed!



door Jan Willem Broek

Rusted Sounds - Alone With A View

[cdr, Resonating Wood Recordings]

Precies 2 jaar geleden heb ik geschreven over het Poolse/Ierse formatie See-Saw. Het Ierse deel bestaat uit de in Polen woonachtige Philip Soanes, die naast See-Saw ook terug te vinden is in Grace Beneath The Pines en Frank’s Hard Drive. In het verleden heeft hij ook al solo albums uitgegeven, meestal in kleine oplagen en bestemd voor vrienden en kennissen. Dit soloproject krijgt nu ook naar de buitenwereld een naam, te weten Rusted Sounds. Zijn muziek mag dan ook wel door velen gehoord worden.
Dat blijkt al spoedig bij het beluisteren van zijn debuut Alone With A View, uitgebracht op het eigenzinnige Poolse label Resonating Wood Recordings. Soanes brengt in feite maar twee zaken, namelijk de melancholische zang en daarnaast zijn akoestische, soms versterkte gitaarspel, met hier en daar een xylofoon. En dan moet je het net in je hebben om daarmee een interessant album te kunnen maken. Dat blijkt een eenvoudig te nemen horde. Soanes beschikt namelijk over een pakkende, herfstige stem die je zo weet in te pakken en het meest aan Bill Callahan doet denken. Daarbij speelt hij op fantastische wijze gitaar, soms rauw en folky maar ook dikwijls virtuoos en complex, waarbij afwisselend namen als James Blackshaw, Gareth Dickson, Nick Drake, Jack Rose, Bert Jansch en Richard Youngs naar boven borrelen. Hij weet ook de goede balans te vinden tussen de sterke teksten en zang plus het gitaarspel. Geen oeverloos gepingel, maar ook geen uitbundige zangpartijen. Er zit typische singer-songwritermuziek bij, maar dan met enige regelmaat afgewisseld dan wel aangevuld met blues, folk en lo-fi. Qua sfeer en overige invloeden komen ook Smog, Adrian Crowley en Mark Tranmer in mij op. Alles is denk ik op een slaapkamer of iets dergelijks opgenomen, hetgeen de sepiakleurige atmosfeer helemaal ten goede komt. Met zoveel kwaliteit zijn die 10 nummers van bij elkaar 27 minuten natuurlijk zo voorbij. Maar wat een subliem kleinood!



door Jan Willem Broek