Caleidoscoop

Aby Ngana Diop - Liital

[cd, Awesome Tapes From Africa/Konkurrent]

In de jaren 90 kom ik regelmatig in de Amsterdamse Chop Shop, gerund door een Nederlander en een Ghanees. De muziek die ze er draaien is Afrikaans, maar niet per se Ghanees. Zo komen er ook vele onbekende en bekende Malinese en Senegalese muzikanten voorbij. Het was een kroeg waarbij de openingstijden vaag waren, net als bepaalde drankjes. Zo heb ik ooit een anatomieles gemist nadat ik een volslagen onbekende drank, waar takken, schors en weet ik wat meer, in de fles zitten heb gedronken. Een soort verslavende oorsmeersmaak zat eraan, maar de dag erna werd het meermaals zwart voor mijn ogen. Het is altijd lachen geweest daar, met ook een man die overal op danst en bij hoog en laag beweert dat hij in Senegal een koning was. Van al dit ludieks is vooral de Afrikaanse muziek en de goedgemutstheid van de mensen me bijgebleven. En de soms vreselijke verhalen, waarbij de mensen er toch vrolijk onder zijn gebleven. Daar zouden we hier in het Westen een hoop van kunnen leren. Dansend doorgaan met het besef dat het leven niet altijd een feest is.
Dit komt allemaal weer boven door de cd Liital van de Senegalese Aby Ngana Diop. Zij heeft in 1994 dit album op cassette opgenomen, waar ze in Afrika wel vaker hun muziek op uitbrengen. Maar het is niet die typerende Youssou N’Dour achtige muziek, die je ook zo vaak hoort uit Senegal. Nee, Diop behoort tot de meer traditionele volkszangeressen die de op poëtische dan wel verhalende wijze de tradities van weleer bezingt en hiermee bewaart. De term hiervoor is griot dan wel djeli en de muziekstijl noemen ze taasu. Dat wil zeggen dat de bijna gerapte teksten veelal met tama en sabar trommels worden omlijst. Het mooie is dat Diop er ook samples (van onder meer paarden en stoomlocomotieven) aan toevoegt. Je krijgt dus niet de geijkte, lekker in het gehoor liggende Afrikaanse liedjes maar meer rudimentaire songs die gestoeld zijn op de traditie. Daarom is dit haast meer een geschiedkundig document dan een simpele luisterplaat, al is ook de muziek zeer genietbaar. Het is derhalve een groot goed dat dit authentieke werk nu eens op cd is gezet. Een volslagen unicum en haar enige wapenfeit, want ze is in 1997 plots overleden, dus iets om innig te koesteren. Wereldplaat! En een stuk aangenamere oorsmeer dat ene Afrikaanse drankje.



door Jan Willem Broek

This Will Destroy You - Another Language

[cd, Suicide Squeeze/Konkurrent]

De in 2004 opgerichte Amerikaanse band This Will Destroy You, al rommelen de leden al sinds 2002 wat aan, is uitgegroeid tot een vaste waarde in het drukbezette postrocklandschap. Dat is op zich al een verdienste, want er zijn vele vissen die er hun staart roeren. Ze hebben inmiddels de albums Young Mountain (2005), This Will Destroy You (2008) en Tunnel Blanket (2011) het licht doen zien. Van de oorspronkelijke 4 leden zijn alleen de gitaristen Jeremy Galindo en Chris King nog van de partij.
Deze harde kern, want zo mag je ze dan toch wel noemen na 10 jaar, wordt op hun vierde album Another Language vergezeld door bassist Donovan Jones en drummer Alex Bhore. Hierop laten ze zich van hun meest afwisselende kant horen. Enerzijds zitten de harde gitaren er van weleer in, maar anderzijds larderen ze alles nu ook meer met contemplatieve stukken, elektronica, strijkers en toetsen, al dan niet gebracht door gasten. De aanpak lijkt veeleer gericht te zijn op het scheppen van een bepaalde melancholische sfeer dan te willen imponeren met brute kracht. Dat pakt geweldig uit. Als het keihard wordt is het een optelsom van eerdere ingehouden emoties en wanneer de rust weerkeert denk je keihard na over alles hier over je heen gestort wordt. Ze weten hier een urgent geluid aan de dag te leggen dat het beste van al hun muziek herbergt, maar ook minimal, neoklassiek, ambient en shoegaze omarmt. Daarmee duiken er niet alleen associaties op met bands als Explosions In The Sky, Caspian, Ef en 65daysofstatic, maar ook met de muziek van Brian Eno, William Basinski, Red House Painters en Pelican. Het is een indrukwekkende bundeling van uiteenlopende emoties geworden, waar woorden tekort schieten. Ja, wellicht in een andere taal wel dan. Hun beste album tot nu toe.



door Jan Willem Broek

The White Mega Giant - TWMG

[lp/digitaal, Shyrec]

Italië is booming als het gaat om interessante acts uit de experimentele rockscene met dikwijls een hang naar de jaren 80. Een kleine greep uit de snoeppot levert bands als Don Turbolento, Shijo X, Aedi, Blue Willa, The Somnambulist, Niagara, Edible Woman, Father Murphy, The White Screamed Shout, POST, Wora Wora Washington en Kill Your Boyfriend op. Een band die in dit rijtje zeker niet mag ontbreken is The White Mega Giant. De drie leden hieruit houden hun identiteit verborgen, hoewel doorspitten namen als Luca Marchetto (gitaar), Mattia Fasolato (drums) en Daniele Bogon (bas) oplevert, maar dat maakt voor de muziek in feite ook niet zoveel uit. In 2011 debuteren ze met de cd Antimacchina waarop ze een mengelmoes van postrock en shoegaze tentoonspreiden, waarmee ze in de hoek van Explosions In The Sky, Caspian, This Will Destroy You en Sigur Rós zitten.
Drie jaar later is hun tweede worp TWMG een feit, ditmaal enkel verkrijgbaar op lp en als digitale release en wederom uitgebracht op het prestigieuze Shyrec label. Ze hebben nogal een metamorfose ondergaan. In de eerste twee tracks, getiteld “Hubots 1” en “Hubots 2”, gaan de zware shoegaze gitaren vergezeld van elektronica en robotstemmen. Wellicht geïnspireerd door de serie “Äkta Människor”, waar het menselijke leven voor een groot deel geregeld wordt door “menselijke” robots. Tot het allemaal gigantisch misgaat. Daarom is deel 2 van de beide tracks vermoedelijk ook een stuk harder. Ook erna hoor je steeds stemmen, koorzang dan wel samples van dit alles, die zich een weg banen door de doomachtige en dikwijls luide muzikale omlijsting, die overigens nog altijd hoofdzakelijk instrumentaal is. Het is zeker gezien de titel Antimacchina een verrassende stap. Daarnaast brengen ze ook rustieke, meer experimentele stukken waar de elektronica ook een deel van de atmosfeer bepaalt. Vanaf het midden neemt de felheid geleidelijk toe en winnen de gitaarmuren het vaker van de elektronica. Naast de eerder genoemde artiesten kan je er ook 65daysofstatic en sleepmakeswaves aan toevoegen te referentie. Het eindigt uiteindelijk snothard met “Meccatronica”, totdat het in het laatste deel stiller wordt en de elektronische klanken heersen, maar ook langzaam wegebben. De Apocalyps is geweest en de elektronica wint. Of toch niet? Wordt hopelijk snel vervolgd. Wat een geweldig intrigerend en krachtig prachtalbum!



door Jan Willem Broek

Toehider - What Kind Of Creature Am I?

[cd, Bird’s Robe Records/Five Roses]

Van sommige bandnamen kan ik me het ontstaat moeilijk voorstellen. Neem nu het Australische Toehider. Tenzij ze elkaar op een avond dronken en zonder schoenen aantreffen en concluderen dat je met al die hamertenen niet in het openbaar kunt verschijnen. Of dat ze snel op hun tenen getrapt zijn en deze daarom maar beter wegstoppen. Enfin, ze zijn sinds hun oprichting toch één van de meest vruchtbare progressieve rockbands van down under. Ze hebben namelijk al 16 releases uitgebracht, waarvan een groot deel 12”-es en singles, maar ook al een volledige cd. Of “ze”, het is vooral het werk van de maniakale zanger/gitarist Michael Mills, die zich live laat ondersteunen door ex-Soilwork/Chimaira drummer Ricky Evensand, gitarist Lachlan Barclay en bassist Amy Campbell.
Nu is er de tweede cd What Kind Of Creature Am I?. Het album gaat meteen voortvarend uit de startblokken met hyperactieve progrock. Maar hierna passeren ook mathrock, hardrock, avant-garde, alternatieve rock, experimenten, synthpop en bijna pretpunk de revue. Het tempo ligt waanzinnig hoog en de omschakelingen in de nummers doet een behoorlijk geniale, aan adhd lijdende en humorvolle muzikant vermoeden. Naast de stevige muziek krijg je ook heel veel volslagen maffe en geniale andere vondsten voorgezet. Denk aan de haast niet voor te stellen combinatie van The Mars Volta, Cardiacs, Queen, System Of A Down, King Crimson, Heavy Vegetable, Mike Patton, Led Zeppelin en Zappa. Het is haast ondenkbaar dat dit uit het brein van één persoon afkomstig is, maar het is een feit. Een grillig, innovatief en avontuurlijk album dat z’n gelijke niet snel zal ontmoeten. Dat alles is ook nog eens gestoken in een prachtige hoes met reliëf en voorzien van evenzo illustraties van Andrew Saltmarsh. Weergaloos!



door Jan Willem Broek

sleepmakeswaves - love of cartography

[cd, Bird’s Robe Records/Five Roses]

sleepmakeswaves (inderdaad zonder hoofdletter) is een Australische (post)rockband, die in 2006 te Sydney wordt opgericht. Ze maken instrumentale muziek, die hoogstwaarschijnlijk bij de postrock ingedeeld wordt. Toch mengen ze door hun energieke geluid ook shoegaze, drones, prog rock, metal en gitaarambient. In 2008 debuteren ze met het 6 nummers tellende en 37 minuten durende ”in today already walks tomorrow” op het Australische Bird’s Robe Records, dat afgedaan wordt als mini cd. De cd verschijnt pas dit jaar aan deze kant van de planeet op Monotreme. Dan is er nog “…and so we destroyed everything”, dat in eigen land al in 2011 het licht ziet en zelfs genomineerd is voor een prestigieuze prijs. De versie uit 2013 op Monotreme gaat vergezeld van het fraaie remixalbum ”…and then they remixed everything”. De groep bestaat tegenwoordig uit de gitaristen Jonathan Khor en Otto Wicks-Green, bassist/programmeur en keyboardspeler Alex Wilson en nieuwbakken drummer Tim Adderley.
Ze presenteren nu hun tweede volwaardige album love of cartography. Wat meteen opvalt is dat er ditmaal geen strijkers aan toevoegen, maar de elektronica een belangrijker rol is gaan spelen. Tegelijkertijd is de intensiteit van de gitaren en het drumspel behoorlijk toegenomen. Je kunt gerust stellen dat ze zowel wat betreft kracht als subtiliteit en variatie grote stappen hebben gemaakt ten opzichte van hun vorige werk. Een nummer als “Emergent” is daarvan een heel sterk voorbeeld, al mag de rest er ook wezen. De associaties lopen dan ook uiteen naar diverse rockgenres. Ze presenteren aan de ene kant de harde met elektronica gelardeerde rock à la 65daysofstatic, dan houden ze verder het midden tussen postrockgenoten Explosions In The Sky, Mogwai, Russian Circles en This Will Destroy You, maar komen ze anderzijds ook in de progrock, metal dan wel mathrock vaarwateren van Karnivool, Tool en Isis. Ik snap de voorliefde voor cartografie wel, want ze zullen met hun muziek de grond dikwijls doen beven en verschuiven. Het is een krachtig, energiek, afwisselend en vooral meeslepend album geworden, waarmee ze zich denk ik ook voor het grotere publiek definitief op de kaart zetten.



door Jan Willem Broek

Anjou - Anjou

[cd, Kranky/Konkurrent]

Er zijn van die bands, die ik echt mis. Bands die het verschil hebben gemaakt, extra deuren hebben geopend en gewoonweg zo uniek zijn dat je hoopt dat ze nooit stoppen. Bands die niet zo maar goed zijn, geen 8, maar een 10 scoren, mede door het feit dat ze zich blijven ontwikkelen. Zo’n band is het Amerikaanse Labradford. Ik zeg “is”, omdat de status officieel “on hiatus” is, al weet iedereen dat de bandleden zo ver van elkaar wonen en al zolang met andere dingen bezig zijn, dat je gerust van een breuk kunt spreken in 2001. De groep wordt in 1991 opgericht in Richmond en brengt in een tijdbestek van 10 jaar zes albums uit die ergens tussen ambient, postrock, minimal en avant-garde uitkomen. De groep gaat van het initiële gitaargeluid steeds meer richting de minimale, experimentele elektronica. En juist als je nieuwsgierig bent naar de volgende stap, valt het doek. Zelf heb ik de meest warme herinneringen aan hun middenperiode, waar ze postrock, ambient en mysterieuze neoklassieke aan elkaar knopen. Ik zeg dit niet uit overdreven sentiment, maar ook omdat ze door velen vaak als referentie worden genoemd. Het is een toonaangevende band geweest, die verschil heeft gemaakt en het paradepaardje is uit de prestigieuze Kranky stal.
De leden zijn hun eigen weg gegaan hierna. Mark Nelson staat hierbij met zijn Pan American het meest in de schijnwerpers en schurkt met zijn prachtig, isolationistische ambient misschien nog wel het meest tegen de vorige band aan. Robert “Bobby” Donne, eerder al actief in de groep Breadwinner, zoekt het daarna vooral in de elektronische noise met het trio Cristal. Maar hij duikt met Adam Wiltzie (Stars Of The Lid, A Winged Victory For The Sullen, Windsor For The Derby, The Dead Texan, Sleepingdog) ook op in Aix Em Klemm. Tevens geeft hij acte de présence in Spokane en Gregor Samsa. Van het derde lid Carter Brown horen we niets meer. De wereld draait door. Labradford wordt nog altijd gemist, maar heeft inmiddels geschiedenis geschreven.
Welnu, de groep is voor tweederde bij elkaar, want Mark Nelson en Robert Donne besluiten om samen een nieuw avontuur aan te gaan als Anjou. In feite pakken ze op hun gelijknamige debuut, met hun modulaire synthese, Max/MSP programmering en live instrumentatie op bas en gitaar, de draad op waarmee ze in 2001 met Labradford op Fixed::Context zijn geëindigd. Toch blikken ze hier bepaald niet terug, maar is het vizier gericht op de toekomst. Ze trekken verder klasse percussionist Steven Hess (On, Pan American, Fennesz, Haptic, Cleared, Dropp Ensemble, Ural Umbo, Locrian, Innode, Work, Greg Davis) aan om op organische wijze structuur en lijn in het vooral elektronische, abstracte geheel aan te brengen. Het drietal maakt hier een prachtige mix van ambient, drones en abstracte elektronica waar de postrock van weleer slechts als achtergronddecor fungeert. Acht tracks met een totale lengte van bijna 48 minuten zorgen hier voor een heerlijk futuristisch en desolaat abstract hoorspel, dat behapbaar blijft door de vele organische elementen. Je zit aan één stuk ademloos te luisteren naar hetgeen deze helden hier voorschotelen. Ik heb zowaar eens geen zin om aan deze unieke pracht referenties te koppelen; tweederde Labradford moet voldoende zijn voor de kenners. Een overrompelende bijna comeback.



door Jan Willem Broek

Spring Offensive - Young Animal Hearts

[cd, Kartel/V2}

Het zal niet eenvoudig zijn om in Engeland het hoofd boven water te houden als indierock band. Er zijn er gewoonweg zoveel, dat het maar net afhangt van of je juiste ingrediënten in huis hebt en de juiste media bereikt. Toch weet het vijfkoppige collectief Spring Offensive uit Oxford het verschil te maken. Ze treden de afgelopen jaren op in kerken, musea en zelfs bunkers. Ze weten in hun achtjarig bestaan indruk te maken worden in 2012 door de BBC zelfs bestempeld als “band van het jaar”. Toch hebben Matt Cooper, Lucas Whitworth, Theo Whitworth, Pelham Groom en Chris Chadwick er nog een paar jaar voor nodig eer ze hun debuut het licht laten zien.
Maar dat debuut is nu een feit en heet Young Animal Hearts. De jonge honden achter deze band presenteren een fris indierock geluid, dat zowel naar de toekomst blikt als naar de betere zaken uit het verleden. Ze voegen er postrock, alternatieve en artrock en lichte dubstep elementen aan toe. Hierdoor weten ze je te verrassen, maar wel op vertrouwde wijze. Je voelt jezelf meteen thuis in hun muziek. De nadruk wordt gelegd op de sterke, emotioneel geladen zang, waarbij de rest op harmonieuze en nostalgische wijze de muziek omlijst. Het is een groot goed dat de band normaal blijft en daarmee weet op te vallen. Ze komen ergens uit tussen Blueneck, The Happy Family, Wild Beasts, Power Of Dreams, Xiu Xiu, Patrick Wolf en Morrissey, zij het zonder grote ego’s. Het is gewoonweg oprechte en uitstekend uitgevoerde muziek, die zowel contemplatief als puur gevoelig is. Ze leveren hiermee een grote belofte voor de toekomst af, waarbij je enkel mag hopen dat een nieuw album niet weer acht jaar op zich laat wachten.







door Jan Willem Broek

Black Walls - Communion

[cd, Little Crackd Rabbit]

Het uit Manchester afkomstige label Little Red Rabbit brengt al jarenlang de betere artiesten uit de darkpop, postrock en folk voort, zoals dik onderstreept wordt door bands als Last Harbour, Fuzzy Lights, Anna Kashfi en Samson & Delilah. Maar er komen ook artiesten op hun pad die ze hoog hebben zitten maar niet eenvoudig onder de vlag van het moederlabel kunnen plaatsen. Daarom hebben ze vorig jaar het zusterlabel Little Crackd Rabbit in het leven geroepen. Hierop ligt de focus meer op dark ambient, improvisaties en experimentele muziek. Dat heeft tot nu toe de geweldige releases van BLK w/BEAR, A.R.C. Soundtracks en P.J. Philipson opgeleverd. Je kunt je ook abonneren op dit label, zodat je niets hoeft te missen. Een label dat het verschil maakt en dat je als recensent maar ook als muziekliefhebber een bevoorrecht gevoel geeft.
Dat geldt ook wederom voor de vierde release Communion van het Canadese Black Walls. Het is het soloproject van de in Toronto gevestigde Ken Reaume. Na een zware periode van verlies en eenzaamheid heeft hij de draad opgepakt en beïnvloed door het gebeurde muziek gaan maken. Dat de muziek op deze release dan ook behoorlijk melancholisch is, mag dan ook niet verwonderlijk zijn. Het gaat hier dan ook om de wijze hoe hij dit alles in muziek weet te vangen. Hij brengt namelijk een kruisbestuiving van fijngemalen shoegaze, duistere postrock, drones en spookachtige singer-songwritermuziek. Dit levert zo’n adembenemend geheel op, dat je er enkel stil van kunt worden. Jagende atmosferen in een rustieke, donkere nacht die dagenlang op diepgravende wijze na blijft echoën. Je moet daarbij voorstellen dat Slowdive op vertraagde wijze afgespeeld wordt, terwijl Labradford voor het melancholisch mysterieuze decor zorgt, Red House Painters de desolate sfeer schetst en Boduf Songs de zwart omlijnde songstructuren en drones neerzet met hier en daar neoklassieke inbreng van Richard Skelton. Dat alles is nog eens vastgelegd door klasbak James Plotkin. Vijf zeer indrukwekkende en bij de strot grijpende composities van ruim 41 minuten zijn het resultaat. Bloedstollend mooi en immens intens. Als toetje krijg je nog de bijna 19 minuten duren een remix van de track “PTSD” door Aidan Baker, die kers op de zwarte taart vormt. Een kandidaat voor de jaarlijst.




door Jan Willem Broek

Rapoon - Cultural Forgeries

[cd, Alrealon Musique]

Robert L. Pepper houdt er zelf de geweldige bands PAS en The Jazzfakers op na en is nauw betrokken bij het Alrealon label. Onder meer houdt hij er zijn PAS Curated Series op na, waarbij hij artiesten een podium verschaft die ze ander wellicht ten onrechte niet zouden krijgen. Vorig jaar vraagt hij aan zijn bevriende muzikant Robin Storey, mede oprichter van Zoviet France en vanaf begin jaren 90 solo opererend als Rapoon, of hij niet eens een “unplugged” album wil maken. Met Rapoon heeft de Brit al meer dan 50 toonaangevende dark etno-ambient albums uitgebracht, al dan niet gelardeerd met dub en experimentele elementen, waarbij de elektronica daarbij wel de boventoon voeren. Nu dus de vraag of hij uit zijn comfortzone wil treden en met akoestische instrumenten, die Storey prima beheerst, eens iets anders te laten horen dan de machinaal geproduceerde muziek. Hij gaat akkoord en vervolgens aan de slag met akoestische instrumenten, maar voegt er wel reverb en delay aan toe, dus deels akoestisch en deels bewerkt. Hoe dan ook, sowieso anders dan hij normaal laat horen.
Het overtuigende resultaat is nu te horen op Cultural Forgeries, ofwel “culturele vervalsingen”. Nu doet hij zich ietwat te kort met deze term, maar het is wel allemaal etnische muziek vanuit een Westerse zetel bedacht. Hij maakt hierbij gebruik van trompet, bodhran, banjo, pungi, shehnai, Indiase fluit, Chinese fluit, Ierse fluit, handbellen, cello, accordeon, gitaar, ukelele, kan, mondharp, percussie-instrumenten en zang. Een behoorlijk werelds instrumentarium kan je gerust stellen. Hij brengt maar liefst 17 composities ten gehore met een totale lengte van bijna 68 minuten. Voor eenieder die Rapoon kent, hoort er wel elementen van in terug, maar het is in feite iets totaal anders geworden. Wereldmuziek vanuit een Westerse geest met een open mind. Hierdoor klinkt het als een experimentele kruisbestuiving van Afrikaanse, Aziatische, Australische en Westerse muziek. De met henna getatoeëerde hand van de meester roert nu in keukens uit allerlei landen. Hij houdt hierbij het midden tussen andere vervalsers als David Shea, Lights In A Fat City, Muslimgauze, Sam Shalabi, Colin Stetson, Narcophony, Philippe Petit, David Lynch, Human Greed, Richard Skelton en Gustavo Santaolalla. Het is een isolationistisch, diepgravend geheel geworden waar grenzen vervagen. Een ongelooflijk indrukwekkende wereldplaat!



door Jan Willem Broek

Lia Ices - Ices

[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]

De eigenzinnige Lia Ices debuteert in 2008 met het album Necima. Dat is een ingetogen, melancholisch werk met veel pianopartijen. Dan moet je maar liefst 3 jaar wachten op het vervolg Grown Unknown, waarmee ze lijkt te zeggen dat haar achtergrond onbekend is en dus van alles kan zijn. Muzikaal gezien gaat ze dan ook van Britse naar Amerikaanse folk, art rock, indie en singer-songwritermuziek met fraaie orkestraties. Het blijft stemmig en melancholisch. In het dagelijks leven woont ze ook half in New York en half in het noorden van Californië. Er zit een bepaalde onrust in haar, die maakt dat ze niet precies weet wat ze wil of het moet gewoon heel veel zijn.
Met al die bagage is ze gaan werken aan haar derde album Ices, een naam die doet vermoeden dat dit misschien wel de muziek bevat die ze eerder heeft willen maken en dichtbij zichzelf staat. Hoe dan ook is het over met de pure stemmige muziek en is dit ritmischer, gevarieerder en frivoler. Het is heus niet meteen jolijt van de bovenste plank, maar het is wel meer extrovert. Zij en haar muzikanten zetten allerlei Oosterse (en Westerse) percussie-instrumenten, synthesizers, bas en gitaar in om haar ijle, maar pakkende stem fraai en bovenal origineel in te lijsten. De muziek is inj grote lijnen misschien een soort mengelmoes van indierock en synthpop, maar doordat er dub, wave, hip hop, Pakistaanse pop en andere elementen doorheen gemixt worden maakt het een totaal andere indruk. Haar manier van zingen doet sterker dan ooit aan een mix denken van Elizabeth Fraser (Cocteau Twins) en Miki Berenyi (Lush). Dat met de diverse waveklanken zorgt wel voor een link met 4ad van weleer, zij het dat het een klein aandeel is. De verdere muzikale inkleuring is meer opgetogen, exotischer en van andere markten thuis. Daarbij lopen de associaties uiteen van Wildbirds & Piecedrums, Arthur Russell en Khan tot Spiritualized, Fever Ray, Susanne Sundfør, Zola Jesus en Bat For Lashes. Niets past ooit helemaal, want daarvoor is de muziek van Ices te eigengereid. Het is een heerlijk bevreemdend geheel geworden, waaraan je jezelf enkel kunt en wilt overgeven. Alle onrust van afgelopen jaren wordt hier schitterend gebundeld tot één krachtig en beklijvend geheel.






door Jan Willem Broek