Caleidoscoop

Kemper Norton - Loor / Salvaged

[2cd, Front & Follow]

Het blijft een tikkeltje onduidelijk of het Britse Kemper Norton nu een persoon of een combo betreft. Dat wordt in diverse interviews ook vaak niet duidelijk. De ene keer spreekt men over een “collectief” en soms refereren ze ernaar als “hij”. Bij mijn weten is het een collectief uit Sussex en daar laat ik gewoon maar even bij. Ze zijn in elk geval kind aan huis bij het innovatieve label front & Follow en participeren in 2012 in hun toonaangevende serie Collision/Detection, waar allemaal artiesten geluiden in de “pot” doen en eenieder hiermee weer eigen creaties maakt. Tevens geven ze op hetzelfde label acte de présence op de compilatie The Outer Church (2013). Eerder dit jaar presenteren ze hierop ook hun digitale epee To Mahina. Hun recept is ondoorgrondelijk, maar bestaat uit een soort gitzwarte en bovenal filmische mix van drones, experimentele ambient, psychedelische soundscapes en ronduit angstaanjagende klanken. Zelf noemen ze dit graag “slurtronic folk”, waarbij het folkelement me wel helder is maar de rest iets moet betekenen als een “onduidelijke of bevlekte vorm van elektronica”. Vorig jaar brengen ze hun debuut Carn uit op het Exotic Pylon label en op het More Than Human label tevens hun 12” Lowermoor. Ook op deze twee releases laten ze een bevreemdende psychedelische mix aan stijlen horen.

Hun tweede album Loor komt nu wel weer uit op Front & Follow. Hierop serveren ze 13 tracks die bij elkaar ruim drie kwartier duren. Wederom brengen ze een caleidoscopische mix aan stijlen, van drones, elektronica en noise tot folk, avant-garde en soundscapes. De één niet per se los van de andere, maar per nummer leggen ze de accenten steeds weer anders, al dan niet aangevuld met sjamaanachtige of etherische zang. Daardoor zijn sommige stukken sereen, filmisch of pastoraal en andere juist behoorlijk duister, angstaanjagend, psychedelisch of noisy. Ze hebben zich laten inspireren door echte en ingebeelde steden uit de kindertijd, badend in traditionele folk, gevonden geluiden en gezangen, feesten en invocaties van religieuze groepen. Het levert een totaal bevreemdende maar uiterst biologerende en bovenal betoverende luisterervaring op. Muziek van de buitencategorie, die veelal redelijk doorwaadbaar is maar op momenten ook in nevelen gehuld is. Denk daarbij aan een steeds wisselende hybride van Piano Magic, Fovea Hex, Silver Servants, United Bible Studies, Ivor Cutler, Syd Barrett, Current 93, The Caretaker, Coil en Human Greed om enigszins een idee te krijgen. Een overdonderend en meeslepend werk!
De eerste editie van dit album bevat nog een twee schijf getiteld Salvaged. Hierop vind je nog eens 12 nummers die ruim over een uur finishen. Het is in feite een collectie van oudere muziek. Ten eerste de 4 nummers van de eerder genoemde To Mahina epee. Daarnaast staan er 4 tracks op van de in eigen beheer uitgegeven First Season epee, die al in 2009 het licht ziet. De overige 4 nummers is een selectie afkomstig van verschillende mini’s, waarbij je nog lang niet alles compleet hebt. Maar het is een toffe bonus, want ook hier weten ze dat surrealistische geluid weer op verfijnde en gevarieerde wijze aan de man te brengen. Een fenomenaal luisteravontuur dat niet snel z’n gelijke zal ontmoeten.









door Jan Willem Broek

Lily & Madeleine - Fumes

[cd, Asthmatic Kitty/Konkurrent]

De afgelopen jaren heeft het Asthmatic Kitty label (van onder meer Sufjan Stevens) meermaals bewezen dat het de mooiste parels uit de indiemuziek weet op te duiken. Een opvallend bewijs daarvan is toch wel van Lily & Madeleine vorig jaar. Dit zijn de dan pas 16 en 18 jarige Amerikaanse zussen Lily (zang, gitaar) en Madeleine Jurkiewicz (zang, piano). Als je muziek van hun eerste mini The Weight Of The Globe luistert besef je al snel dat deze twee over een oude ziel beschikken, want de liedjes klinken behoorlijk doorleefd. Wonderschoon, intiem, dromerig en wars van hypes, dat ook vooral. Dat laten ze wederom horen op hun gelijknamige debuut datzelfde jaar. Ze laveren van oud naar nieuw, gewoon wat zij mooi vinden en niet wat men van hen verwacht. Dat levert ze referenties als Sandy Denny, Belle & Sebastian, Low, Tarnation, Mire Kay, Alela Diane en Rachel & The Unthanks op. En daar kan je prima mee voor de dag komen.
Nu keren de gezusters terug met hun tweede album Fumes, waarop ze 10 liedjes presenteren met een totale lengte van 37 minuten. Ze openen op vertrouwde wijze met heerlijk intieme, dromerige singer-songwritermuziek. Al snel hoor je dat het geluid wel voller is geworden. Ze hebben dan ook een behoorlijke lijst aan gastmuzikanten die hun breekbare songs aanvullen met drums, kalimba, melodica, gitaren, bellen, vibrafoon, banjo, bas, orgel, lapsteel, cello, mandoline, mellotron en piano. Hierdoor schuiven ze in enkele songs behoorlijk naar de rock op, maar ook richting de psychedelica en acid folk. Toch blijft alles heerlijk puur, ontwapenend en gewoon zo Lily & Madeleine. De twee zuchtmeisjes blijven met hun betoverende zang het uithangbord van deze muziek. Dat ze aan de achtergrond zijn gaan morrelen valt alleen maar te prijzen. Het zorgt ervoor dat de muziek wat meer bite krijgt en niet keer op keer heel zacht en hetzelfde is, ook al is dat één album wel lekker. Los van dit alles brengen ze weer van die bloedmooie tijdloze songs, die nooit gaan vervelen. Naast de genoemde referenties doen ze ook wel denken aan Donna Regina, Azure Ray en First Aid Kit. Wat een heerlijk naturelle beauty’s!



door Jan Willem Broek

Human Greed - World Fair

[cd, Omnempathy]

De groep Human Greed is een goed voorbeeld van muziek van de zeer interessante buitencategorie. Dit in 1999 door de Schotse muzikant Michael Begg (tevens in Fovea Hex en 48 Cameras) opgerichte project brengt ook nog eens toonaangevende muziek in z’n genre. In 2000 voegt illustrator/schilder Deryk Thomas zich bij hem en in 2001 debuteren ze met Consolation vol experimentele ambient. Pas in 2006 komen ze met hun volgende wapenfeit Pilgrim: New World Homestead, waarop ze goed uitpakken met duistere, filmische klanklandschappen vol ongrijpbare schoonheid. Dat weten ze te perfectioneren op Black Hill: Midnight At The Blighted Star uit 2009. Zoals vaker zijn de onderwerpen niet de meest vrolijke, want ze gaan over het verval van de huidige maatschappij. Relativeren met melancholie lijkt het devies. Hun muziek is een requiem voor het leven als het ware. In 2011 volgt dan nog Fortress Longing: The Internal Campaign For The Safe And Complete Return Of The Sleeping Egyptian To The Desert, waarop net als de andere albums overigens weer een keur aan gastmuzikanten participeren. Door de jaren heen zijn dat gasten als Julia Kent, David Tibet, Fabrizio Modonese Palumbo (Larsen, (r), Blind Cave Salamander), Laura Sheeran (Fovea Hex) geweest. Hun ontroerende muziek, die het midden houdt tussen neoklassiek, ambient, industrial, avant-garde en elektronische experimenten, weet iedere keer diepe snaren te raken. Nadien verschijnen in respectievelijk 2011 en 2013 nog Dirt On Earth: A Pocket Of Resistance en Omega:OST. Ditmaal als Michael Begg | Human Greed omdat het soundtracks zijn die vooral van zijn hand komen, waarop hij wonderschone apocalyptische hoorspelen weet te creëren.

Nu is Human Greed terug als tweetal met een volgend, regulier vijfde album World Fair. Hoewel regulier, het is er weer één die niet binnen de geijkte paden blijft. De titel is alweer een leuke woordspeling omdat je die als “wereldtentoonstelling” en als “wereld eerlijk” kunt lezen. De wereld als toneel waarop de mens een verwoestend spel speelt en waarbij eerlijkheid een illusie is. Ze hebben zich voor hun manier van liedjes maken sterk laten beïnvloeden door de 16de eeuw, waar de preoccupatie rijst met melancholie en sterfelijkheid. Maar er zal zeker een link naar het hier en nu zijn. Begg en Thomas programmeren, componeren en verzamelen alle muziek, waarbij zelfs een traditioneel arrangement te vinden is. Ze zetten in feite een duister kader neer dat ergens tussen experimentele muziek, dark ambient, drones en neoklassiek inzit. Hun grootse sculpturen worden afgemaakt door de diverse gasten. Een deel wordt gevormd door zangers/sprekers, waaronder Sophie Bancroft, Nicole M. Boitos (bekend van de artwork van onder meer de Swans), Chris Connelly (Revolting Cocks, Ministry, The Bells, Damage manual, Murder Inc, Pigface, Acid Horse), Sukie Smith (Madam) en zijn Begg’s beide kinderen. Daarnaast is er nog een instrumentale inbreng van Colin Potter (effecten) van Nurse With Wound, Monos en Fovea Hex, Pietro Riparbelli aka K11 (kathedraal geluiden), Alistair McKenzie (cello), Duncan McKenzie (viool) en Steven R. Smith (gitaar, piano, spijkerviool) uit Ulaan Khol, Mirza, Hala Strana en Thuja. Een behoorlijk imponerend team mag je wel stellen. De muziek is er dan ook naar. Ze openen met “Invocation”, waarop een symfonie van Henryk Górecki of Arvo Pärt lijkt samen te vallen met een Deathprod productie. Daarna vervolgen ze hun weg op neoklassieke wijze à la Stars Of The Lid, al dan niet aangevuld met spookachtige stemmen of de vocale inbreng van de genoemde gasten. Maar ook de ambient drones van Jasper TX, de avant-garde van Larsen, de spookambient van The Caretaker, de avant-folk van United Bible Studies, het bevreemdende van The Residents en het sacrale van Elijah’s Mantle en Dead Can Dance lijken de revue te passeren. Ik zou ook kunnen zeggen dat er maar moeilijk een vinger op te leggen is, maar zo krijg je met wat vingerwijzingen wellicht toch een beetje een hand achter het geheel. Van een adembenemende pracht zijn opeenvolgende composities “A New Bed”, “Entropy Suite”, “Black Is The Colour” en “Lux”, die na alle spanningen even een mini symfonie in het grote geheel vormen. Sereen en vol bezinning. Hierna gaat het weer op rauwere wijze verder, al keren de etherische elementen wel regelmatig terug. In het overdonderende “Chrysler” weten ze dat zelfs te combineren met alles verzengende noise. Het is een album met vele gezichten, maar toch zeer consistent door de stevige basis van Begg en Thomas. Ze brengen hun meest complete werk tot nu toe, waarbij verwondering, verwarring, angstaanjagendheid, meeslependheid, schoonheid en spanning sleutelwoorden zijn. Een weergaloos meesterwerk!



door Jan Willem Broek

Future Old People Are Wizards - Faux Paw

[cd, Zeal/Konkurrent]

Dan denk je na al die jaren dat heerlijk Belgische Zeal label goed te kunnen doorgronden met hun veelal stemmige releases vol post-rock, altcountry en singer-songwritermuziek, komen ze ineens met Future Old People Are Wizards uit Gent op de proppen. De groep bestaat uit zanger/gitarist/synthesizerspeler Stijn Vanmarsenille (Drums Are For Parades, Maya’s Moving Castle, Waldorf), keyboardspeler en achtergrondzanger Nele De Gussem (Maya’s Moving Castle, Billie King) en drummer Piet Diericks (Drums Are For Parades, Soulwax, Monsoon). Van de twee eerdere gezamenlijke projecten zit Drums Are For Parades in de hardcore, noise en alternatieve rock hoek, terwijl Maya’s Moving Castle zich ergens in de darkwave en dance regionen ophoudt. De leden hebben dus een uiteenlopende ervaring. Daarmee starten ze nu deze nieuwe groep. Hun bandnaam wordt ook wel afgekort als FO PAW, hetgeen in het Frans als Faux Paw uitgesproken kan worden.
Faux Paw is dan ook meteen de naam van het debuut van dit drietal. De reden van mijn lichte verbazing hierboven komt door het feit dat deze band een behoorlijk hard en venijnig geluid aan de dag legt. Wel met de nodige melancholie en elektronische interventies, maar ze delen gewoonweg minder met hun doorgaans milde labelgenoten als Isbells, Marble Sounds en Timesbold. Nee dan delen ze meer met Tomàn en Raketkanon of buiten het label om eigenlijk nog meer met Triggerfinger en diverse stonerbands. Maar daar waar Triggerfinger inmiddels de knuffelbeerstatus heeft gekregen, roert Future Old People Are Wizards in het min of meer hetzelfde water op een verrassender wijze. Dat komt door de heftige uithalen en de spannender combinatie en bredere variatie aan stijlen. De ene keer brengen ze stoner, dan weer brute noise of juist weer meer elektronica. Soms uiterst harmonieus, maar ook met enige regelmaat keihard op de borst beuken of tegen de schenen schoppend. Wat ze ook brengen, het weet dik te overtuigen. Denk aan een onwaarschijnlijke mix van Masters Of Reality, Black Sabbath, Queens Of The Stoneage, Kyuss, Tea Party, Raketkanon, Today Is The Day, Thee Hypnotics en Tangerine Dream in een productie van Brian Eno. Ik zou bij deze toekomstige ouderen de geriater er nog maar even niet bijhalen. Chapaw!



door Jan Willem Broek

Pharmakon - Bestial Burden

[cd, Sacred Bones/Konkurrent]

De uit New York afkomstige Margaret Chardiet slaat vorig jaar als Pharmakon met haar debuut Abondon een geweldige krater in het muzikale landschap. Haar geluid is experimenteel, rauw, duister, industrieel, lawaaiig, smerig en zeer krachtig. Een mix van slow deathcore met zang als een slijptol. De jonge blondine maakt ook al sinds haar zeventiende deel uit van het collectief Red Light District en tevens de groep Throat. Ze is een veelbelovende artieste in de duistere industrial scene.
Dat bewijst ze andermaal op haar tweede worp Bestial Burden. Op beestachtige wijze gaat ze verder waar ze de vorige keer geëindigd is. De muziek is ontstaan nadat ze een ziekenhuisopname achter de rug heeft en met een orgaan minder eruit komt. Dit verraad van haar lichaam geeft haar nieuwe ideeën en vooral kracht om dit werk te vervolmaken. Een nieuw bewustzijn tussen haar mentale en fysieke staat maken dat ze alles haarscherp en puur ziet. Dit levert een behoorlijk fysieke mix van experimentele muziek en industrial noise op, waarbij schoonheid geen rol speelt. Het is een pure lelijkheid die ze hier laat horen, maar wel één die indruk weet te maken. Als vuistslagen op je lichaam, hamert ze op alle vuiligheid en zwartgalligheid die ons omringt. Het is dan ook een misverstand dat je enkel van muziek kunt genieten als het mooi klinkt. Muziek is eigenlijk het meest indrukwekkend als het je bij de strot grijpt, je in de houdgreep neemt en gewoonweg aan de grond weet te nagelen. Dat is ook precies wat Pharmakon doet. Ze combineert daarbij het rudimentaire beukgeluid van de vroegere Swans, de industrial van Chrystal Belle Scrodd, de dark ambient en drones van The Haxan Cloak, het exorcisme van Diamanda Galas, de alles verzengende noise van The Body en de industriële metal van Godflesh. Dat allemaal in combinatie met die bevreemdende bulderende vocale partijen. Zoveel lelijkheid dat het mooi wordt. Een meer dan indrukwekkend album!



door Jan Willem Broek

Hailu Mergia And The Walias - Tche Belew

[cd, Awesome Tapes From Africa/Konkurrent]

Wat een heerlijk label is dat Awesome Tapes From Africa toch. Vorige maand brengen ze nog de geweldige cassette Liital van Aby Ngana Diop uit op cd, maar zo zijn er vele voorbeelden op te lepelen. Lang vergeten muziek, muziek waar men naarstig naar op zoek is en de absolute klassiekers uit heel Afrika. Eentje waar dat misschien allemaal wel op van toepassing is, is het album Tche Belew van Hailu Mergia And The Walias. Hailu Mergia is een Ethiopische organist en Moog speler, die eigenlijk onderdeel is van The Walias. Alleen zijn spel is zo bepalend voor hun sound dat hij hier apart vermeld wordt. Ze zijn een typische exponent van de jaren 70 sound uit Ethiopië, waar ze jazz van onder meer Maceo Parker, King Curtis en Junior Walker omarmen en overgieten met hun eigengereide, licht psychedelische sausje. Als je niet bekend bent met deze sound raad ik je aan eens naar de onvolprezen klassieker Era Mela Mela van Mahmoud Ahmed te gaan luisteren. Daar zit zo’n specifieke sound in die je uit duizenden herkent. Net als de muziek uit bijvoorbeeld Senegal en Mali een herkenbaar geluid hebben. De periode van begin jaren 60 tot eind jaren 70 wordt ook wel de Gouden Eeuw van de Ethiopische muziek genoemd, die floreert tijdens een uiterst streng regiem. The Walias vergezellen diezelfde Mahmoud Ahmed ook op zijn tournee naar de VS, wat zeker in die tijd een bijzonderheid is.
Dit album Tche Belew stamt uit 1977, 3 jaar na de revolutie in 1974, en is voor kenners een parel die hevig gemist wordt. Ik kom er voor het eerst mee in aanraking jaren geleden in de radiostudio, waar een Afrikaans radioprogramma mij altijd voorgaat. De programmamaker heeft toen een nummer van de cassette gedraaid, die hij gewoon in zijn bezit heeft. Het is “Musicawi Silt” en dat doet me dan meteen denken aan de eerder genoemde Ahmed, zij het dat ze echt wel een eigen sound hebben met hun typische orgel, trompet, saxofoon, elektrische piano, Moog, gitaar en percussie. Maar zoals vaker in Ethiopië wordt er rond gelijkklinkende thema’s enorm gevarieerd, waardoor dit soms als één pot nat over kan komen. Verdiep je jezelf er echt in, dan ontwaar je de subtiele verschillen en details. Het is haast hypnotisch hoe die muziek zich ontvouwt. Jazzy, nachtelijke muziek in een Afrikaans decor. Op “Wogheini” na, waar stemmige vocalen klinken, is alles instrumentaal maar veelzeggend. Mooier dan dat tref je het zelden. Ik voel me dan ook verguld nu dit werk gewoon op cd verkrijgbaar is. Luister vooral zelf en geniet!





door Jan Willem Broek

Future 3 - With And Without…

[cd, Morr Music/Konkurrent]

Future 3 is zo’n typische exponent van het geweldige Deense elektronica label April records, dat vooral in de jaren 90 z’n staart roert en bekend staat om de kristalheldere elektronische sound. De groep is dan ook met name van de jaren 1995-2001 actief. Maar de leden Anders Remmer, Jesper Skaaning en Thomas Knak laten ook in andere projecten, zowel solo als gezamenlijk, van zich horen. Zo vind je de heren samen terug in bands als Press People Play, D.A.W.N., Jesper & Anders, Recycler 202, System en andere, kleinere formaties, maar treden ze ook solo naar buiten. Remmer als Dub Tractor, Skaaning met Acustic en Knak is eveneens bekend als Opiate. Kortom een elektronische droomlijst om U tegen te zeggen.
Na 13 jaar keren ze terug met hun Future 3 project, waarmee ze hun vierde album With And Without… het licht laten zien. In het verleden presenteren ze zich vooral als een down tempo, IDM, ambient en ietwat abstracte band. Nu voeren de ambient en de down tempo elektronica de boventoon. In 2 van de 12 tracks is Kranky artiest Benoît Pioulard aka Thomas Meluch (tevens in Orcas) van de partij met zijn stemmige zang en in 3 andere nummers is de zangeres Anja T. Lahrmann (Ice Cream) te horen. Zij maken in de eerste 5 nummers duidelijk het verschil ten opzichte van de vroegere sound van Future 3 en geven de elektronische muziek een menselijk gedaante, hetgeen meer aansluit op wat ze buiten deze band doorgaans maken en meermaals herinneringen oproept aan andere artiesten. Lahrmann zorgt bijvoorbeeld voor een link naar bands als This Mortal Coil en His Name Is Alive, maar Meluch zorgt op zijn beurt voor verwijzingen naar Boduf Songs, Sun Kil Moon en Arthur Russell. De laatste 7 tracks zijn volledig instrumentaal en neigen het meest naar hun vroegere sound, al zijn ze duidelijk een stap verder en incorporeren ze ook etherische stemsamples. Het zijn lucide en bovenal speelse elektronische tracks, die de IDM en oorspronkelijke elektronisch getinte postrock weer meer op de voorgrond laten treden, Het zijn eveneens tot de verbeeldingsprekende stukken. Al met al roepen ze herinneringen op met Swimwear Catalogue, Biosphere, Hermann & Kleine, Static, Tarwater, Boards Of Canada en hun eigen projecten. Overheerlijke muziek waar je met beter af bent en zonder echt iets mist.



door Jan Willem Broek

Last Ex - Last Ex

[cd, Constellation/Konkurrent]

Op de laatste cd Hot Dreams van het geweldige Timber Timbre is het duidelijk dat kapitein Taylor Kirk meer naar zich toe heeft getrokken. Volgens mij met instemming van de andere leden. Dat betreft in dit geval de veelzijdige gitarist/toetsenist Simon Trottier en (alt)violist Mika Posen. In 2012 heeft Timber Timbre materiaal opgenomen voor een horrorfilm, maar dit is nooit gebruikt. Nu is Simon Trottier (gitaren, lap steel, pedalen, synthesizers) hier samen met Olivier Fairfield (drums, keyboards, sampler, tapemanipulaties, synthesizers, bas) aan gaan werken. Deze laatst genoemde is eerder actief als J’envoie en heeft ook op het laatste album van Timber Timbre meegedaan. Samen noemen ze zich nu Last Ex en gaan druk met het basismateriaal aan de slag. Van zich af werkend, uiteraard.
Het resultaat hiervan is nu te horen op de gelijknamige cd, uitgebracht op het alsmaar interessanter wordende Constellation label. In 4 van de 11 tracks is Taylor Kirk (gitaar, drums) te gast, terwijl Mika Posen (viool) er in 6 te horen is. Zo is het Timber Timbre groepje weer aardig bij elkaar. De muziek is echter hele andere koek. De ene keer koersen ze richting een duistere spaghetti western, om op andere momenten krautrock, psychedelische muziek, geluidscollages, musique concrète of stemmige postrock voor te schotelen. Het ene genre wordt niet per se los van het andere gepresenteerd. Denk daarbij aan steeds wisselende combinaties van Can, Crëvecoeur, Ennio Morricone, Calexico, Tortoise, Hungry Ghosts, Do Make Say Think, Hiss Tracts en de soundtracks van de Tindersticks en David Lynch. Ze gaan van stemmig naar gitzwart, van concreet naar abstract en van harmonieus naar diffuus. Hiermee weten ze een spannend geheel neer te zetten dat zowel meeslepend als wonderschoon is. De soundtrack van een denkbeeldige film over het echte leven met alle ups en downs. Een groots album!



door Jan Willem Broek

RaaskalBOMfukkerZ - Vlucht Witte Raven

[10”, Toztizok Zoundz]

RaaskalBOMfukkerZ is het duo dat bestaat uit Dr. Snoodaard en de Formulator (voorheen de Stille Vennoot). Sinds 2004 weten ze vanuit Amsterdam, al dan niet gekostumeerd, op filosofische wijze te raaskallen. Je mag het gerust ongepolijste poëzie noemen. Ze verpakken in de door Formulator op allerlei wijze gebrachte teksten zaken die de mensch, de politiek of de kunst betreft. Dr. Snoodaard omlijst dit op robuuste wijze met allerlei geluidsconstructies, synthesizers, samples, beats, achtergrondvocalen en effecten. Zoiets moet het gegaan zijn met het geweldige Zeekoe Valuta (2011), wat een ijzersterk avant-gardistisch werk is vol elementen uit de jazz, wereldmuziek, cabaret, industrial en specifieke raaskalgenres. Het is niet hun eerste werk, wel de eerste die ik hoor.
Nu is er de nieuwe 10” Vlucht Witte Raven, wat meteen alweer een titel is die tot nadenken stemt. Een witte raaf is zeldzaam en is dan ook een recessieve mutatie. Ze hebben ook minder kans te overleven doordat ze voor hun natuurlijke vijanden een ietwat opvallen. De spagaat die ze maken is een zeldzaam dier in een vlucht te plaatsen en ze daarmee niet meer zeldzaam te maken. Los van het feit dat raven liever solitair leven. De tekst van het gelijknamige nummer doet echter vermoeden dat wij mensen recessieve mutaties van de natuur zijn en dat het in de baarmoeder al mis gaat. Al bladerend door het boekje staan er vele raaskal raadselachtige teksten, die net zo bevreemdend als biologerend zijn. Muzikaal gezien is het weer een avant-gardistische potpourri waarin de elektronica, castagnetten, klarinet, mondharmonica, steeldrums, xylofoon, andere percussie-instrumenten, samples, effecten en meer elkaar op niet alledaagse wijzen afwisselen. Maar ook de teksten worden gezongen, voorgedragen, half gerapt dan wel woordloos uitgeperst. Je moet denken aan de witte raaf onder het selecte groepje van Plan Kruutntoone, De Kift, Tom Waits, Faust, The Residents, Art Zoyd, Jaap Blonk en Sun Ra. Na 6 tracks breed en bijna 19 minuten lang heb je het gevoel dat er heel veel is gebeurd. Nu ja, dat is eigenlijk ook zo, want binnen de verschillende nummers slaan ze dikwijls zoveel zijwegen in dat je in een wonderlijk doolhof van klank en woorden geraakt. Daar is het overigens prima toeven, maar het maakt de beleving breder dan de tijd lang is. Zin wordt waanzin en krijgt toch weer zin in de raaskallende doch ge-raaf-fineerde poëzie en muziek van De RaaskalBOMfukkerZ. Ze zorgen wederom voor een compleet overrompelende en bovenal unieke luisterervaring. Zeldzaam als een witte raaf, dus ga ze spotten!.



door Jan Willem Broek

Lamb - Backspace Unwind

[cd, Lamb/Strata Music/Bertus]

Toen het Britse duo Lamb in 1996 met hun gelijknamige album op de proppen komt, is een nieuwe sensatie een feit; ze bestaan dan overigens al twee jaar. Ze weten op verbluffende wijze trip hop te koppelen aan drum ‘n’ bass, neoklassiek en down tempo. Wat ze de jaren erna blijft onderscheiden is dat ze zich steeds blijven vernieuwen. Neem Fear Of Fours (1999), waar ze bewust de vierkwartsmaten uit de weg gaan en zo met weer een hele andere benadering hun muziek ten gehore brengen. Constante factor is zangeres Lou Rhodes, die mag rekenen op het creatieve brein van elektronicaspecialist Andy Barlow. Hun derde album What Sound (2001) beweegt zich weer meer in de leftfield kant van de elektronica. Alleen hun voorlopig laatste album Between Darkness And Wonder (2003) wordt een herhaling van zetten. Niet slecht, maar zeker niet hun beste album. De band gaat dan ook in 2004 uit elkaar. Echter, zijn ze in 2011 plots terug met hun vijfde langspeler 5, dat terwijl Lou Rhodes al een redelijk succesvolle solocarrière is begonnen. De noodzaak van de reünie zit hem waarschijnlijk voor een groot deel dat de songs niet bij Lou Rhodes solo passen en dat Andy Barlow weer bomvol ideeën zit. Ondanks de titel van het album barst de muziek weer van de creativiteit. Ze omarmen hier voor het eerst ook de rockkant van de muziek en kunnen bij vlagen behoorlijk hard uit de hoek komen, zonder dat de typische Lamb-sound verloren gaat. Ze presenteren zich als een met elektronica geïnjecteerde rockband. Ook de samenwerking met Damien Rice in “Back To The Beginning” is geweldig. Veel schoonheid, maar ook weer met die hongerigheid om te schaven aan het geluid.
Blijkbaar heeft dit naar meer gesmaakt, want nu komen ze in hun 20 jarige bestaan met het zesde album Backspace Unwind, dat dan weer de boeken in zal gaan als het meest elektronisch georiënteerde werk, hoewel ze ook een hoop klassieke elementen incorporeren. Ze worden ondersteund door onder meer Jon Thorne (bas, contrabas), het derde schaduwlid van Lamb, en de Amsterdam Sinfonietta. Maar de basis bestaat veelal uit stevige beats en ook daar weet de zachte, kenmerkende zang van Rhodes goed te gedijen. Het is weer iets totaal anders in hun repertoire met slechts enkele aanknopingspunten naar het oudere werk, maar juist daardoor is het een op en top Lamb album geworden. Dit is precies waarop je hoopt bij een nieuwe worp van dit duo. De inzet van de vele strijkers pakt bijzonder mooi uit. Het maakt de muziek niet glad, maar geeft de elektronica een zacht melancholische bodem om op te landen. Ze brengen 10 ijzersterke tracks, die voor bijna drie kwartier krachtige droompracht brengen. Er is ook een gelimiteerde dubbel cd versie beschikbaar met extra tracks, instrumentale versies en live nummers met de Amsterdam Sinfonietta. Hoe dan ook bewijst Lamb dat ze essentiële muziek maken en weer een bestaansrecht hebben. Hulde!





door Jan Willem Broek