De piano als slaginstrument, met die gedachte bespeelde Sylvie Courvoisier de vleugel in het Bimhuis. Courvoisier is een Zwisterse pianiste die graag modern gecomponeerde muziek mengt met improvisatie uit de jazz. Na in Europa in de improvisatiescene snel naam gemaakt te hebben, vestigde ze zich in New York en is daar actief in de scene rondom John Zorn. Qua geluid zit ze ergens tussen Morton Feldman en Cecil Taylor in, en haar beste werk totnutoe zijn haar twee laatstverschenen cd's 'Lonelyville' en 'Signs and Epigrams'. Die laatste is geheel solo, waar ze de meest wonderlijke klanken uit een piano weet te halen, gecombineerd met een bijzonder goed ontwikkeld componeertalent. Op 'Lonelyville' is ze aanvoerder van een kwintet, waarmee een klassieke triobezetting van viool, piano en cello de samenwerking aangaat met een jazzdrummer en electronica van Ikue Mori.
In het Bimhuis kwamen de uitersten van twee werelden nog beter uit de verf dan op cd. Courvoisier is behalve componiste en pianiste ook de spil van de band, die, na korte solo-uitstapjes van de rest van haar band, meteen de draad weer oppakte en de luisteraar naar weer een nieuw muzikaal deel leidde. Zo bleef het publiek gedurende het hele concert, dat niet meer dan vier stukken telde, geboeid luisteren.
Courvoisier schrijft uitdagende muziek, waarbij ze de voordelen van een grotere bezetting slim benut door zorgvuldig opgebouwde spanning ruw te laten onderbreken door de andere bandleden, waarvan de luisteraar even was vergeten dat ze er waren. De virtuositeit van de rest van de band, die het materiaal tot in de finesses beheerste, deed de rest: er waren bijzonder sterke solo's en unisono gespeelde partijen van cellist Vincent Courtois en violist Mark Feldman. Ikue Mori was nog nooit beter op haar plek met haar soms vervreemdende elektronische effecten. Deze pasten prima bij het onthutsende effect van de rest van de muziek. 
Het mooist waren de zachte gespeelde pianopartijen van Courvoisier, vaak ondersteund door strijkers, die meer dan eens aan de muziek van componist Morton Feldman deden denken. Er sprak een eenzaamheid uit die dwars door de ziel sneed. Jazzy werd het toch nog even aan het einde van de avond, in het stuk 'Cosmorama' van de cd 'Lonelyville', toen er iets van een herkenbaar thema klonk, waarover aarzelend geswingd werd door drummer Gerard Cleaver.
Het alsmaar herhaalde thema vormde een houvast voor het publiek wiens inlevingsvermogen danig op de proef werd gesteld deze avond. De bewondering voor deze geweldige muzikale prestaties was echter unaniem positief en een eventuele toegift bleek dan ook geheel overbodig.
EvR
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder
(Deze recensie is eerder geplaatst op www.draaiomjeoren.com)
*moet die plaat van Ikue met Zeena weer 'ns draaien.
en.. zouden vrouwen in de jazz/improv-scene serieuzer worden genomen, vergeleken met de popwereld waar ze ongewild toch al snel in "oh een bassiste.. geil!"-hoekje, belanden.
Geplaatst door: Ludo | 27 juni 2008 om 22:58
ik vind juist vrouwelijke artiesten onbedoeld vaak leuker; sowieso vrouwenstemmen doen mij meer dan die van mannen...maar ik denk dat het bij serieuze muziek er eigenlijk niet toe doet of je een man of een vrouw bent. ten minste niet als je serieus met muziek bezig bent ;-)
mannen kunnen ook een hoop eigenschappen bezitten die altijd toegedicht worden aan die van vrouwen en vice versa. laat het los en geniet gewoon van hetgeen dicht bij je staat...ugh
Geplaatst door: Jan Willem | 28 juni 2008 om 01:26
dat is ook wel weer zo :)
Geplaatst door: Ludo | 28 juni 2008 om 09:19
ik vind die samenwerking van Ikue en Zeena niet zo geslaagd wegens te weinig songgericht. Er is net een opvolger van de eerste cd verschenen op Tzadik met wat meer richting, maar ik geloof het allemaal wel. Bij Courvoisier is het de eerste keer dat ik dacht 'hey, hier heeft Ikue Mori echt een toegevoegde waarde'. Violist Mark Feldman zat ook gniffelend de publieksreacties te bekijken toen Mori solo's mocht doen. Zeena Parkins snap ik ook niet echt. Op de fantastische tribute-cd voor Tom Cora staat een mooi strijkstukje van de familie Parkins, maar verder doet het me weinig. Misschien dat het kwartje nog een keer gaat vallen bij mij.
Geplaatst door: Eric | 28 juni 2008 om 13:19
Ach ja die lieve, getalenteerde Tom Cora...wat een held! En die tribute is geweldig, uiteraard ook met mijn heldin Iva Bittová. Ik heb hetzelfde overigens met Parkins. Ze heeft prachtige dingen gedaan met Cora en weet af en toe echt te imponeren, maar soms lijkt het wel alsof ze moeilijk doet om het moeilijk doen en dan haak ik af. Ikue Mori is een kunstenares, maar wel een wisselvallige...Ben nieuwsgierig naar geluiden van deze samenwerking...dat dan weer wel!
Geplaatst door: Jan Willem | 29 juni 2008 om 00:58