Moritz von Oswald Trio @ Viral Radio Festival (Bimhuis, 24 juni 2008)
Techno kent al jaren zijn uitstapjes richting jazz. Laurent Garniers recentelijke flirts die resulteerden in het plezierige Public Outburst (2006), Underground Resistance in 'Hi-tech Jazz' modus en natuurlijk Carl Craigs liveprojecten als Paperclip People en Innerzone Orchestra. Ondanks hun charme blijven zelfs de beste pogingen steken in het idee van jazz + techno. Meer handreiking dan versmelting. Vandaar dat ik het optreden van het Moritz von Oswald Trio in het Bimhuis met enige scepsis bezocht. Maar je moet als liefhebber toch nieuwsgierig zijn naar wat von Oswald (de helft van dub/minimal revolutionairen Basic Channel) beweegt om de studio te verlaten en zich als live muzikant te profileren, zeker als hij nog eens Vladislav Delay (ook bekend als de house prins Luomo) meeneemt als percussionist en zijn trio compleet maakt met Max Loderbauer (Sun Electric, NSI).
Om de deur eens met een flinke karatetrap open te trappen: ik heb de volgende tien jaar van techno gehoord! De afgelopen week heb ik braaf mijn best gedaan om de, in technokringen opgehemelde, plaat Song From The Beehive van Move D & Benjamin Brunn in mijn hart te sluiten. En ook al hoor ik vakmanschap en zoiets als schoonheid was ik uiteindelijk net als bij Deepchord, niet zozeer teleurgesteld over de muziek zelf als wel het gevoel dat de muziek niet weet te ontsnappen aan het verleden. En dat verleden is het model dat Basic Channel (1993 - 1995) en vervolgens in de tweede helft van de jaren negentig het Chain Reaction label hebben ontworpen en uitgewerkt: open techno, minimaal, gruizig met dubinvloeden. Echter zo uitgewerkt dat er weinig eer meer aan valt te behalen. von Oswalds volgende project als Rhythm & Sound bewoog steeds meer richting reggae maar dat lijkt nu voorlopig tot een einde te zijn gekomen. Zijn recentelijke levenstekens, de 'Ich Bin Der Regen' remix voor 2Raumwohnung, de 'Watamu Beach' rework voor Sebbo, vormden ingetogen slow motion techno met karakteristieke bas en ruimtelijke diepte. En toch zijn daar weinig aanwijzingen in te vinden voor de muziek die zijn trio maakt.
Wanneer von Oswald achter zijn synthesizers plaatsneemt, is de luxaflex net gehezen, zodat het publiek weer het beeld krijgt van de avond die over Amsterdam valt. Of hij het moedwillig doet of niet is lastig te beoordelen, maar Von Oswald doet precies het juiste, hij begint lange synthklanken te spelen, die pas als de duisternis de overhand krijgt, langzaam beginnen te vervormen (apparatuurnerds sorry, ik heb niet goed op de details gelet.) Wanneer vervolgens Delay en Loderbauer erbij komen zitten word je als luisteraar een uur lang in een uniek krachtveld vastgezet. Wat Loderbauer precies doet blijft mysterieus, hij zit vanuit mijn oogpunt verscholen achter een kast waar hij ongetwijfeld draden inplugt terwijl zijn bijdrage in het totaalgeluid lastig is te ontleden (al vermoed ik dat het de pulserende tonen zijn die soms verschijnen.) Delay neemt plaats achter een verzameling percussie met een enkele snaredrum die hij pas laat in de set gebruikt. Het eerste half uur is niet minder dan een sensatie. Fusion is een te beladen term geworden maar het is wel zoiets als totaalmuziek. Er zijn pulsen, hints naar Miles in de jaren zeventig, vervolgens zijn er sporen van acid, herinneringen aan house die achteloos, als in een droom door de muziek bewegen. Von Oswald vertraagt tot dub, maar het is alsof dub ter plekke wordt uitgevonden terwijl Delay met een springvormig instrument stug accenten aanbrengt.
Die muziek is nog te verankeren in bepaalde referenties. Misschien is het vermoeidheid maar de tweede helft is onnavolgbare vrije muziek, een doolhof van abstractie, kubistische regenval, kristallen wouden, waar in een zit moeilijk grip op is te krijgen...maar bevrijdend omdat je het nog nooit eerder hebt gehoord. Dan lijkt von Oswald de spanningsboog niet meer te kunnen volhouden en zowaar de controle kwijt te zijn. Met een paar grote gebaren wordt de muziek uitgedoofd. Schuchter, bijna schuldig, loopt hij naar de uitgang, terwijl Delay met een paar handzwaaien een toch explosief applaus in ontvangst neemt. Is dit dan techno? Niet dat het veel uitmaakt, maar ja...techno is een futuristische ritmemachine, ik was alleen bijna vergeten dat je hem op verschillende manier kan bouwen, dat zij in verschillende werelden kan leven, moet ontsnappen uit de gevangenissen van subgenre conventies. Op een maandagavond kan je die zomaar tegenkomen, voorbij de club, voorbij de dans, rijp met nieuw, ontelbare mogelijkheden.
door OMC
Reacties