Onvermijdelijke Metal? Ik zeg die woorden niet zomaar

Metalstagiair Ludo poogt iets over Het Zwarte Album te zeggen. Of niet. 

Stagiaires doen altijd de rotklusjes. Koffie halen, postzegels likken, dat soort onzin. Nu we de grote "oude" Metallica-klassiekers hebben gehad, bleef er nog eentje over. Het Zwarte Album. De echte kenners kozen voor iets anders, dus zal ik deze kruimel maar 'ns op z'n Tristram Shandy's opvegen. Metalfans zijn fanatiek, dus ik kan me maar beter vooraf indekken. Ondanks mijn stoomcursus blijf ik een beginneling, dus bear with me. Ik counter maar door me op de borst te kloppen en te pochen dat de hele reeks er niet 1,2,3 was gekomen als uw nederige dienaar het niet in zijn hoofd had gehaald om weer 'ns een genre waar ie geen sikkepit van snapte te verkennen. De Onvermijdelijke Metal-draad, groeide en groeide en lijkt inmiddels een oneindig work in progress.

Vóór The Black Album had ik gedurende de cursus al drie Metalliclassix gehoord, waar in deze reeks al mooie woorden over zijn verschenen. Master of Puppets was zelfs de eerste tip die binnenkwam, toen de draad nog geen twintig minuten oud was. Kortom Metallica ís metal, wat bijna het idee oproept dat 't genre naar ze vernoemd is. (Bands vernoemd naar het genre dat ze beoefenen zou ook een leuke draad zijn, vast veel Ska-inzendingen) Ik mopperde destijds dat ik niet door het imago van superband Metallica, en met name de zanger, heen kon luisteren. Focus op de superieure bassist was de logische tip. Een van de dingen die ik geleerd heb is dat ik in mijn onwetende verleden metal toch als een soort punk behandelde. Lawaai maken zonder kunde. Mis! Metal-muzikanten kunnen wél spelen, sterker nog het zijn helemaal geen anarchisten. Over alles is nagedacht. Misschien houden ze zelfs wel van regelmaat, ook al is 't dan in een hoog tempo. Een paar van die platen van Metallica kennen ten slotte niet voor niets een vaste opbouwformule. Heel wat verder in de cursus kwam ik bij And Justice For All, waar ik wegvluchtte in One, het enige nummer dat juist wél lijkt te profiteren van 't bizarre geluid. Geheel toevallig kwam ik precies rond Bas' artikel bij Ride The Lightning, wat mijns inziens én een uiterst behapbaar/toegankelijk en vooral kort werkje is, én een leuke provocerende keuze als favoriet.

Ik probeerde me te herinneren wat in mijn jeugd nou de grote metalband was. The Black Album is met geboortejaar '91 al veel ouder dan ik dacht en Metallica was rond '96 dus helemaal over hun top. Ze zaten ook meer in hun grungy-fase met Load, waarvan Hero of the Day en vooral Until It Sleeps me volgens mijn hoogstpersoonlijke hitlijst me klaarblijkelijk konden bekoren. Ik kan me er niks van herinneren.Was er in die tijd een jonge band die kon wedijveren met de nog frisse, net doorgebroken Metallica van, pakweg, One. Sepultura misschien? De stoere jongens op mijn basisschool liepen rond in shirts van de Brazilianen (globalisering!) en poogde op 't schoolplein Roots te grunten. Sterker nog, om een ouwe, favoriete anekdote van stal te halen, ze voerden een of ander b-kantje uit op een playback-wedstrijd, waar ik als jurylid (Cornald Maas is geen familie) ze tot winnaar uitriep, onder het uitspreken van de woorden "Grafherrie". Het gevoelige meisje dat Laura Pausini vol emozione uitvoerde in tranen achterlatend. Provoceren, altijd leuk als je niet zelf de benadeelde bent.

Ik zei al dat ik wat problemen had met het imago van onze James, maar een veel rationeler verwijt zijn diens vocalen. Hij grunt niet, is de muziek ook eigenlijk te soft voor, maar een echt goede zanger is 't toch ook niet. Stel je voor dat Jørn Lande van Ark bij Metallica had gezongen! Hetfield als zanger is simpelweg saai, hij heeft ook niks aparts als die knakker van Judas Priest. Erger, hij heeft in de hardere stukken geen pak me bij m'n stropdas-présence en in de ballades ontbeert 't 'm aan melancholie. Of ik voel 't gewoon niet. In Fade To Black komt ie in de buurt, maar dat is dan meer de traantjes in ogen-sentimentalisme waar Leon de Winter last van krijgt als er tien straaljagers overvliegen op the fourth of July. (Oeps!)

Jee, al 600 woorden en nog niks over de plaat die me als huiswerk was opgedragen. Ik was allang blij dat Nothing Else Matters erop staat, ik vroeg me al af waar ie bleef. Hier past een dankwoord van alle ooit negenjarige wannabe gitaristen, waaronder ik, die een gitaar bij hun oom tegenkomen en binnen een paar minuten ontdekken dat ze Nothing Else Matters kunnen spelen! Wow! Ik ben een gitarist! Dank u Metallica, verrek, dank u Hetfield, voor dat geniale intro. By the way, dat is dan ook het enige wat een gitaar-nitwit zonder oefening kan spelen, in tegenstelling tot piano waar wel meteen van alles uit valt te halen. (Piano - gitaar 1-0, zijn er Metallica-tracks met piano?) Verrek, de strijkers zitten ook op de plaat-opname. Ik dacht dat die pas bij S&M door de te jonggestorven Michael Kamen waren toegevoegd. Dat is uiteindeljik ook mijn favoriete Metalli-moment, rijen en rijen op 't oog woeste headbangers die met de hand op 't hart en tranen in de ogen zingen:

Never opened myself this way/ Life is ours, we live it our way /All these words I don't just say. Hoort u de straaljagers?

(door Ludo)

Comments

[Geplaatst door: Hiram]

Grappig, het eerste wat ik (afgezien van basisakkoorden) op gitaar kon spelen was "Welcome Home (Sanitarium)", wat als ik me goed herinner alleen een kwestie was van twee vingers op en neer schuiven. Later speelde ik ook vaak samen met mijn zusje het twinlead "Unforgiven" intro, ook do-able toch?

Stagebeoordelingsgewijs: Ik betwijfel toch of hoofdstuk één: "IT'S THE GUITARS STUPID!" al helemaal is ingedaald ;-) Geintje, goei'n bal Ludo.

[Geplaatst door: Ludo]

daar heb je wel 'n punt, misschien zit ik toch popistisch teveel op de vocalen te letten, ik wou nog zeggen dat je Hetfield's stem waarschijnlijk toch gewoon als instrument moet zien, maar goed, Metallica is sowieso niet mijn favoriet in d'n cursus.

Ik ga zo Welcome Home eens proberen. (niet dat ik inmiddels geen briljant gitarist ben! ;) )

[Geplaatst door: martijn Busink]

Metallica is een dankbaar bandje voor beginnend gitaristen. Die ballads gewoon lekker allemaal variaties met de zelfde greep, en verder simpel maar doeltreffend.