Jaarlijst 2008: Hiram

Een volgende jaarlijst komt van Hiram. Met lekker veel uitleg (zoals we het graag zien) om het nog extra gezellig te maken. En zo blijkt ook dat in elke metalhead een tienermeisje huist.

Mijn 2008 mag dan vooral een jaar van pretmetal en bulldozerpop zijn geweest, de topposities worden bezet door twee authentieke sombermannen uit San Francisco, toch de stad van peace, love, happiness en blije-eikels-thrash; Mark Kozelek en Jef Whitehead zijn de mist om de Golden Gate brug.

 

 

01 Sun Kil Moon – April

Feitelijk is Sun Kil Moon niets anders dan de voortzetting van Kozelek’s jaren negentig alt.folkrock band Red House Painters. Na allerlei onverkwikkelijke labelbesognes besloot Kozelek begin deze eeuw een frisse start te maken onder een andere bandnaam en inmiddels mogen we ons met recht verbazen over de dramatische kwaliteitsverhoging die deze naamswijziging op de één of andere manier teweeg heeft gebracht. Hoe mooi de slowcore van Red House Painters af en toe ook was, het valt kabbelend in het niet bij de twee monumentale Sun Kil Moon platen, en April is zelfs weer een niveau hoger dan Ghosts Of The Great Highway uit 2003. Directe inspiratie voor April, zo ontdekte ik pas afgelopen week, vormde het overlijden van Kozeleks vriendin vijf jaar geleden, waarop hij wachtte met het maken van ‘haar’ plaat tot hij in staat was om haar recht te doen met liedjes vol licht, liefde en schoonheid in plaats van verdrietige of boze therapeutische muziek. Daar is hij met vlag en wimpel in geslaagd, en het verklaart ook het bij eerste beluistering al onmiskenbare gewicht van de toch zo ingetogen muziek op April. De luisteraar, maar in de eerste plaats zichzelf bezwerend met zijn eindeloos ronddraaiende tokkels en lijzige stemgeluid loopt Kozelek, in een haast dwangmatige opsomming van momenten en plaatsen, de voetstappen na die hij en zijn geliefde achterlieten in de tijd: In Moorestown, op Harper Road, tijdens die ‘gevierde zomer’, in onverlichte gangen of zwervend over de straten van San Francisco, die nacht in Bilbao, Barcelona, Berlijn, april, mei, juni… De gastbijdragen van Will Oldham (en Ben Gibbard) en de mijmerende pastorale liedjes zijn prachtig, maar April heeft toch vooral mijn hart gestolen vanwege de zachtjes deinende Crazy Horse-groove exercities “The Light” en “Tonight The Sky”: Geïnverteerde rock, niet op een uitbundig headbangende Gullit ’88 manier, maar, zoals de Engelsen het zo mooi noemen, als een cushioned header, met gevoelvol tegeneffect controlerend, waarbij vaste drummer Anthony Koutsos regelmatig zijn snare onberoerd laat en met louter wollige basdrums en geaaide bekkens de kussentjes opklopt waarop Kozelek zijn spaarzame akkoorden, en zijn lief te rusten legt.

 

 

02 Leviathan – Massive Conspiracy Against All Life

Beter maar niet teveel over zeggen verder. Het verdriet van de gevallen engel, die ondanks de schijn van briesende almacht toch ook maar een mens blijkt, de eenzame worstelende figuur van de plaathoes. Met zijn misvormde abstracte ‘riffs’, zoekende jazzy livedrums en spookachtige huilvocalen heeft Massive Conspiracy Against All Life meer van doen met het doodserieuze defaitisme van Joy Division of Hank Williams in Luke The Drifter verschijningsvorm dan met de sardonische grijns van Darkthrone of de misplaatste dan wel tongue-in-cheek hybris van al die andere blekkies. OMC refereerde al aan de riff van het jaar in het zeldzaam aangrijpende “Receive The World”, die nog zoveel zwaarder wordt in de context van een metalalbum waarop eens niet de riffs, maar toch zeker peilloos diepe misantropie de core business is. Het is alsof Wrest met Die Riff wil zeggen: “Ja, ik bén de enige Prins der Duisternis die met één achteloze vingerknip de wereld kan én zal verwoesten, maar wat schiet ik er mee op? Een eeuwig durende eenzaamheid zal mijn deel zijn…”  Ik snap wel dat Whitehead tatoeëerder is geworden, want ‘voor het leven tekenen’ is hem duidelijk op het lijf geschreven. Zoals de Engelsen zeggen… it’s massive.

 

03 Kathleen Edwards – Asking For Flowers

Vroeg in het spel, maar hier zet ik toch vast maar mijn joker in. Ik ben me daar gekkie Henkie niet…

04 Marit Larsen – The Chase

The Chase gaat poepievrolijk verder waar Under The Surface ophield: Met het combineren van indiefolk, Scandinavische koltrui & kaasfondue pop en dit keer een dubbele portie Kraussiaanse AOR neobluegrass tot een vullerloze moderne droomplaat. Het moeiteloos van americana naar ijspop doorschakelende “Ten Steps” in het bijzonder is een akelig perfecte Dolly-kindvrouw performance van het Noorse jurkjesmeisje, wiens nimmer aflatende joie de vivre zich op z’n Hollands gezegd ergens tussen een EO jongerendag en Anneke van Giersbergen ophoudt. In “If A Song Could Get Me You” grapt Larsen dat ze zelfs nog wel rock ‘n’ roll zou willen proberen als ze daarmee het object van haar affectie voor zich kan winnen, een speelse verwijzing naar het meest zaligmakende aspect van The Chase: De verrukkelijke orkestratie (een speciale vermelding voor “This Is Me, This Is You” is op zijn plaats) geeft de plaat het zorgeloze zwierige aura van de populaire muziek van vóór de rock ‘n’ roll, terug naar de wolkeloze hemel van The Great American Songbook, showtunes, Fantasia, Doris Day en Busby Berkeley. Eigenlijk valt er hier maar één klein minpuntje te noteren, en dat is het feit dat de plaat gelijk maar opent met het hoogtepunt, de titelsong. En inderdaad, voor sommigen zal het “When You Wish Upon A Star”-gehalte van The Chase wat te hoog blijken, maar ik sluit me volledig aan bij Larsens woorden in “Addicted”: “My mind is spinning round like 57 ferris wheels at full speed.” The hills are alive with the sound of Marit Larsen!

 

05 Withered – Folie Circulaire

Ondertussen zijn ze aan de overkant van de oceaan op hun beurt natuurlijk nog steeds druk in de weer met Noorse ‘rootsmuziek’. Withered is een kwartet uit Mastodon-land (Atlanta, GA) dat de mineur akkoorden esthetiek van black metal koppelt aan het typische 2000’s US workaholic speedfreak gulzig genre-onverschrijdende beard metal ethos van rondvliegende eelt- en botsplinters en uitgewoonde tourvans; de viking als road warrior. Het lijkt dan ook geen toeval dat je geregeld, wanneer de linkerkanaalgitaar binnenvalt, een loshangende uitlaatpijp over het asfalt meent te horen knetteren. En om nog even in ANWB-metaforen te blijven: De drummer heeft een dynamisch zeer effectieve variant bedacht op de blastbeat, waarbij hij, in plaats van gewoon met beide handen om&om doorratelend, geaccentueerde (drie)dubbele tikken geeft op zijn snare, wat een unieke aanzwengelende drive tot gevolg heeft, zoals (komt’ie dan) het moderne elliptische kettingwiel in het wielrennen. Hoe dan ook, de eerste drie tracks (minus intro) van Folie Circulaire, waarop met hooggeëerde hulp van de producer van Baroness en de zanger van Napalm Death zo ongeveer alles tussen doom, sludge, (al dan niet zweedse) death, grind, black, hardcore, NWOAHM en postmetalgaze er met de baardharen wordt bijgesleept, zijn in één woord verbluffend, “BAF!”, zou Ludo zeggen, en monden bij “Gnosis Unveils” uit in een twin lead-achtige riff die rechtstreeks uit de Master Of Puppets hemel lijkt gevallen, en die een dergelijk orgastisch resultaat heeft dat ik de plaat daarna meestal onmiddellijk af zet. Ook apart beluisterd kan het tweede deel van de plaat niet in de schaduw staan van de openingstrits (en alleen daarom staat Withered ‘slechts’ op vijf), maar als er dan in “Purification Of Ignorance” speciaal voor de liefhebbers toch nog maar even een gruwelijke één-akkoord grind stomp bonus-goodie tegenaan wordt gegooid, hoor je mij niet klagen.

 

06 Grand Magus – Iron Will

Wie op zoek is naar metal die geen metal is voor mensen die niet van metal houden hoeft niet verder te kijken dan hier. Een plak betonrock uit vervlogen tijden, toen termen als ‘dubbele kick’, ‘gravity blast’ en ‘sweep picking’ nog gewoon stonden voor technieken in de weledele kunst der draekenschlachtereij. Deze jongens weten nog eens hoe ze een riff ten volle uit moeten buiten: Luister hoe die in het refrein van “The Shadow Knows” telkens net weer even anders eindigt en hoe vakkundig er in de rest van het liedje volgens het aloude ‘vingertje erbij / vingertje eraf’ principe akkoorden worden gesmeed die je het vertrouwde warme onderbuikgevoel geven van een mouwloos volgepatched spijkerjekkie dat langs je blote tepels wrijft. Met zijn stompende open-dicht hihat groove maakt drummer Sebastian van nummers als “Fear Is The Key” ook nog eens ware vloervullers. En dat de galmbak van zanger Janne "JB" Christoffersson er één uit duizenden is was natuurlijk al langer bekend, met name van zijn stonerschabbel Spiritual Beggars, maar zo onverhuld onder dat reeds gememoreerde nieuwe-oude jasje van Iron Will komt die gezwollen borstkas beter naar voren dan ooit. Want een flinke streep Candlemass doom niettegenstaande is het op Iron Will van hoes tot logo, van teksten tot muziek, van voor tot achter klassieke HEAVY METAAAL, met “Beyond Good And Evil” als de meest grotesque Dio-era Sabbath rip-off die ooit het daglicht zag. De ‘unbelievers’ zijn gewaarschuwd.

 

07 Taylor Swift – Fearless

Sublieme post-American Idol Nashville-via-LA countryteenpop. Taylor Swift is net negentien geworden, werd grootgebracht op een kerstbomenboerderij in Pennsylvania en heeft met haar twee albums in Amerika inmiddels een ongekende crossover bewerkstelligd door als DIY singer/songwriter zowel het c&w-establishment (“Tim McGraw”) als de Jonas Brothers fanbase (“Fifteen”) te betoveren. Haar twangzwangere naam is al helemaal goed en die dansende blonde krullen (het lijken wel slinkies!) werken natuurlijk ook niet echt tegen, maar ook de albumtitel is raak gekozen. Onverschrokken, echter niet boertig stoer als Gretchen Wilson, gesofisticeerd woedend als Kathleen Edwards, laat staan quasi-zelfverzekerd galmend als Faith Hill, maar - eigenlijk heel ouderwets -  lachend, met open vizier en toch niet naïef treedt Swift ons tegemoet, meer chipper en vreugdevol ook dan haar natuurlijke concurrenten Carrie Underwood en Miranda Lambert. Wat dat betreft krijg ik er karaktersgewijs toch wel een zeker Shania Twain gevoel bij, al gaat die vergelijking muzikaal gezien verder niet echt op. Swifts stem is niet heel erg bijzonder, geen puur blauwstaal country ook, maar met een vleugje karamel, prettig maar niet onmiddellijk aangrijpend. De begeleiding op Fearless is overwegend semi-akoestisch, veel mando/banjo/slide/hotrod-werk, zelfs in wijdse poprockers als “You Belong With Me” en “Tell Me Why”. Het vervalt nooit in anoniem glad sessiemuzikantenbehang, al moet je wel tegen een strijkertje hier of daar zijn opgewassen, maar dat is wat mij betreft alleen maar een pré. En de liedjes, allemaal zelfgeschreven, worden almaar beter naarmate de plaat vordert (“You’re Not Sorry”, “Forever And Always”, “Change”), dit in tegenstelling tot de frontloading trend die ik tegenwoordig meer en meer meen waar te nemen. Maar wat naast die liedjes toch het meest tot de verbeelding spreekt: Sinds The Wreckers’ Stand Still, Look Pretty heeft country niet meer zo twinkelend fris geklonken, of toch op zijn minst sinds die Krauss/Plant plaat van vorig jaar. Of ja, eigenlijk The Chase… Nou ja, in die orde van ‘subliem twinkelend fris’ dus.

 

08 Dismember – Dismember

Aah, the sweetest sound in the world: De Boss øvy metahl pedaaltjes op elf en de flying V’s diagonaal van rechterknie naar linkerschouder. Niemand die het klassieke Zweedse death metal geluid zo koppig en weldadig in ere houdt als het twintig jaar oude Dismember. De wedergeboorte die werd ingezet met Where Ironcrosses Grow (2004) bereikt na het dipje van The God That Never Was (2006) een voorlopig hoogtepunt op deze titelloze plaat, die de dit jaar extra zware SDM concurrentie (Bloodbath, Grave, Unleashed, Entombed, Hail Of Bullets) met satanisch genoegen verpulvert. Het bonkende gruis van Autopsy, de twin leads van Maiden én het ingebakken smeuïge Scandinavische popgevoel maken van bijvoorbeeld “Death Conquers All” en met name het duizelingwekkend magistrale “Under A Bloodred Sky” alles-klopt-liedjes waaraan het verrekte lastig weerstand bieden is.

 

09 Miley Cyrus – Breakout

Ondanks verwoede pogingen mezelf ervan te overtuigen dat Breakout de hoge verwachtingen op basis van Hannah Montana 2 / Meet Miley Cyrus (2007) niet heeft ingelost is deze eerste grote-mensen-plaat van de koningin van de Disneytwangpop het afgelopen halfjaar toch echt té onontkoombaar gebleken om hem niet in mijn top tien te laten belanden. Okay, geen “Start All Over” of “Let’s Dance” en al helemaal geen “Rock Star” of “East Northumberland High”, maar het mede door Go-Go’s drumster Gina Schock geschreven “Breakout” en de singles “7 Things” en “Fly On The Wall” komen dicht genoeg in de buurt, waarbij de kwetterende kiddiepowerpop grotendeels is ingeruild voor mainstream pop/rock met uitgesproken country-invloeden. Dat is misschien toch wat teveel gevraagd voor een vijftienjarige, zou je denken, maar Miley, sowieso meer Goofy dan Tinkerbell, kwijt zich uitstekend van haar taak met die rare sigarenstem van d’r. Sterker nog, na herhaalde beluistering blijken juist aalgladde MOR liedjes als het midtempo “The Driveway”, het wat harder rockende “Full Circle” (beide gezegend met heerlijk strakgebotoxte harmony vocals) en de afsluitende powerballad “Goodbye” hoogtepunten op het album. Met haar schier onvermijdelijke toekomst als Nashville belle zit het dus wel snor (ik voorspel vóór Kerst 2009 een duet met Dolly) en voor de kids en ondergetekende zit er in ieder geval ook nog een Hannah Montana film plus hopelijk knallende soundtrack in het vat. Het niveau van Taylor Swift zie ik Miley niet zo snel bereiken, maar aan de andere kant: Hoe vrolijk maakt een meisje dat eigenlijk Destiny Hope Cyrus werd gedoopt (ik bedoel, alsof ze ieder moment door Anky van Grunsven bestegen gaat worden), maar vanwege haar opgeruimde karakter al snel door iedereen (s)Miley werd genoemd? :) :) :)

 

10 Bloodbath - The Fathomless Mastery

Mikael Åkerfeldt is ook in 2008 weer overal hoog in de jaarlijsten terug te vinden met zijn belegde boterhamvoorziening Opeth, dat weer een bewonderenswaardige plaat heeft uitgebracht heeft die ik niet meer dan een keer of twee zal draaien. Toch is als je het mij vraagt dit derde album van het Zweedse death metal all stars doorgangshuis Bloodbath waar het écht aan de hand is voor hem dit jaar. Want de voorgangers mochten dan ook al meer dan prima in orde zijn, dít duistere kunststukje heeft toch niemand aan zien komen. Het lekker over the top anti-christelijke doordenderen wordt halverwege de plaat verrassend onderbroken door het stilistisch afwijkende “Iesous”, maar daarna smijt Åkerfeldt je meteen weer ongenadig hard met je bek op tafel (“drink from the cup of heresy!”), alles met een autoriteit om U tegen te zeggen. De kwaliteitsinjectie valt misschien ook toe te schrijven aan de relatief onbekende nieuwe gitarist Per 'Sodomizer' Eriksson; verder is Bloodbath momenteel half Opeth, half Katatonia (Tägtgren noch Swanö deze keer). Het is bovendien, zeker vergeleken met de vorige twee platen, lang niet alleen Zweedse old school death wat de klok slaat: De krioelende geleedpotige riffs hebben niet zelden een blackened voorkomen, en voorts horen we ook nog bruut-Amerikaans, nü metal- danwel Mesjokke mathgrooves en vooral ook Morbid Angel langskomen, zoals in “Mock The Cross” waar de afzichtelijke “Where The Slime Live” saterriff doet waar het refrein (“mock the fuckin’ cross” op de aloude wijs van ‘woef-woef-woef-woef-woef’) om vraagt. Stoplaptijd: Meesterlijke plaat, als een warm bloedbad. Er rest niets anders dan het kopje ketterij netjes leeg te drinken, cheers!

 

In aanmerking voor de nummer tien positie komen overigens ook:

Metal

AC/DC - Black Ice

Asva - What You Don’t Know Is Frontier

Black Mountain - In The Future

Children Of Bodom - Blooddrunk

Crash Street Kids - Transatlantic Suicide

Darkthrone - Dark Thrones & Black Flags

Dead Congregation - Graves Of The Archangels

Decrepit Birth - Diminishing Between Worlds

Earth - The Bees Made Honey In The Lion’s Skull

Enslaved - Vertebrae

Grave - Dominion VIII

Hail Of Bullets - …Of Frost And War

Hammers Of Misfortune - Fields / Church Of Broken Glass

Hennes Siste Høst - Høst

Kampfar - Heimgang

Krallice - Krallice

Krisiun - Southern Storm

Prostitute Disfigurement - Descendants Of Depravity

Septicflesh - Communion

Unleashed - Hammer Battalion

Wold - Stratification

Wrath Of The Weak - Alogon

 

Country

Ryan Adams & The Cardinals - Cardinology

David Byrne & Brian Eno - Everything That Happens Will Happen Today

Death Cab For Cutie - Narrow Stairs

The Drones - Havilah

Fleet Foxes - Fleet Foxes

Tift Merritt - Another Country

Randy Newman - Harps & Angels

Mark Olson & Gary Louris - Ready For The Flood

She & Him - Number One

Timesbold - Ill Seen Ill Sung

Martha Wainwright - I Know You’re Married But I’ve Got Feelings Too

 

Pop

Alphabeat - This Is Alphabeat

Jonas Brothers - Jonas Brothers / A Little Bit Longer

Jordin Sparks - Jordin Sparks

Demi Lovato - Don’t Forget

Skye Sweetnam - Sound Soldier

The Veronicas - Hook Me Up

 

En, om de vijftig vol te maken, Q-Tip’s The Renaissance voor de knuffelnegertroffee.

Door Hiram

 

 

Comments

[Geplaatst door: Olaf K.]

Veel nieuw heb ik dit jaar niet gehoord dus ik heb geen recht van spreken, maar bij mij zou Sun Kil Moon zeker weten op één staan. Ik zou bijna die hele lijst van je gaan downlaoden en luisteren, Hiram!

[Geplaatst door: Ludo]

hey da's een prachtstuk over Kathleen.

bij April kom ik nooit voorbij dat 1e nummer, toch maar weer 'ns een poging. Lost Verses is dan ook ZO mooi, nu nog uitvogelen hoe ik die in mijn Mix van het Jaar kan krijgen. inkorten lijkt me geen optie (want die wending aan 't eind moet ook mee)
Ik houd tegenwoordig alleen maar van lange nummers trouwens lijkt het.. (maar dit terzijde)

Taylor Swift ga ik zeker 'ns proberen binnenkort.

[Geplaatst door: Hiram]

"Ik zou bijna die hele lijst van je gaan downlaoden en luisteren, Hiram!"

Eh ja, zo alle tien achterelkaar is het wel heel erg een Goed Nieuws show hè ;) Misschien kan ik het komende jaar wat beter spreiden met stukjes enzo...

"Taylor Swift ga ik zeker 'ns proberen binnenkort."

Doen! 't Is wel mainstream hè, zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. Ik had er zelf ook wel een paar draaibeurten voor nodig om de bijzonderheid te gaan voelen.

[Geplaatst door: Ludo]

die "heerlijk strakgebotoxte harmony vocals" fascineren me trouwens (ongehoord) ook wel.

[Geplaatst door: Omar Muñoz Cremers]

Hiram heeft sowieso een zeer karakteristieke en aanstekelijke manier van geluid beschrijven. :) Bij al die metalplaten zat ik meteen van "dit MOET ik horen!"

[Geplaatst door: arnout]

"inmiddels mogen we ons met recht verbazen over de dramatische kwaliteitsverhoging die deze naamswijziging op de één of andere manier teweeg heeft gebracht. Hoe mooi de slowcore van Red House Painters af en toe ook was, het valt kabbelend in het niet bij de twee monumentale Sun Kil Moon platen, en April is zelfs weer een niveau hoger dan Ghosts Of The Great Highway uit 2003"

Helemaal mee eens.
Voor mij is April ook de plaat van het jaar.

Kathleen Edwards daarentegen wil maar niet beklijven...

[Geplaatst door: bas]

snel gaan luisteren naar bloodbath en grand magus, en zeer prettige platen hoor. vooral bloodbath doet me veel als oldschool deathmetal liefhebber. grand magus moet ik nog wat meer luisteren, maar de vuist met uigestoken pink en wijsvinger wijst alweer naar boven \m/

[Geplaatst door: Ludo]

van Taylor Swift krijg ik een Ministars-gevoel. Maar dat ze goeie naturelle melodien uit d'r mouw schiet (eh schudt) bestrijd ik niet. Nu nog wat meer presence in de stem en de productie.

[Geplaatst door: Hiram]

En wat is er mis met een Ministars-gevoel? Zeker teveel metal geluisterd dit jaar, Ludo! Die relatief (in contrast ook met de meestal behoorlijk serieuze hartezeer-teksten) vederlichte popfeel is juist wat mij zo aanspreekt, een groot deel van de mainstream country is mij veel te zwaar op de hand, te bombastisch klagerig. Overigens vind ik het Marit-Larsen-Disney-helium-gehalte bij Swift eigenlijk best meevallen, maar ik heb dan weer teveel naar teenpop geluisterd het afgelopen jaar ;)

[Geplaatst door: Ludo]

"En wat is er mis met een Ministars-gevoel?"

niet zo heel veel, behalve dan dat je 't gevoel hebt dat een 11-jarige meisje ouwelijk verkleedt als een popster van 30 een kinderbewerking doet van een oude hit ;)

[Geplaatst door: DeathlikeMike]

Hey Hiram,
Allereerst complimenten voor de vlot geschreven en grappige teksten. Opmerkelijk dat je lieflijke kindvrouwtjes-pop en brute beerput-metal in gelijke mate waardeert! Ik luister normaal gesproken naar death metal, maar ik dacht: toch even die Miley Cyrus chekken. En ik moet zeggen: het doet me wel wat. Ik hou wel van die uptempo teenage girlie powerpop. 'Skater Boi'van Avril Lavigne vond ik ook een zeer aanstekelijk nummer. Kan je nog meer meisjes aanraden die dit soort energieke liedjes maken? Is Demi Lovato er ook zo een? Een paar tips worden zeer gewaardeerd, thanx. O ja in case you're wondering, mijn plaat van het jaar werd gemaakt door Decrepit Birth!

[Geplaatst door: Hiram]

Thx mike :)

"Kan je nog meer meisjes aanraden die dit soort energieke liedjes maken?"

Voilà: http://xhiramx.blogspot.com/search/label/bulldozerpop

En als je liever meteen wilt luisteren, hier is een zelfgebakken dubbele verzamelaar neer te halen: http://xhiramx.blogspot.com/2008/12/bulldozerpop-pakjesavond.html

[Geplaatst door: Hiram]

En nu ik toch in de spam-modus sta, over je plaat van het jaar had ik ook al eens een stukkie geblogd: http://xhiramx.blogspot.com/2008/03/decrepit-death.html

[Geplaatst door: DeathlikeMike]

Heeej Hiram. Vriend! Bedankt voor je Babydollz-collectie. Ik moet zeggen dat ik totaal overdonderd ben. Vanuit onverwachte hoek is deze headbanger genadeloos ge-suckerpunched! Gebulldozerd! Jouw glitter-girlies hebben een week plekje in mijn metal-hart blootgelegd. Ik ben eerlijk gezegd zelf ook verrast dat deze muziek me zo raakt.

De energieke nummers, dat heerlijke Amerikaanse accent, het spoiled brat-elan, de vette sound, het gitaarmuurtje, de ontlading in de refreintjes, het retestrakke spel van de muzikanten, de oerdegelijke arrangementen…dit alles maakt dat ik geniet! (Laat mijn vrienden het niet horen, anders rammen ze me in elkaar.)

Demi Lovato is mijn favoriet. De liedjes van Skye Sweetnam zijn ook lekker opgefokt. Andere toppers zijn Aly&AJ en Marion Raven.

Gisteravond heb ik meneer Bol opdracht gegeven als de sodemieter enkele albums naar mijn huis te sturen. Overigens is Marion Raven niet bekend bij Bol…

Paar vraagjes nog:
Waarom ontbreekt La Miley in de collectie? Volgens mij is zij jouw favoriet?
Bij het liedje Something More van Aly&AJ (geweldig nummer!) staat ‘new version’. Op welk album is deze versie te vinden?

Nogmaals bedankt dat je me kennis hebt laten maken met deze ‘little girls with big guitars’;). Ik ga je bulldozer-blog zeker in de gaten houden.

[Geplaatst door: Hiram]

Tof Mike, goed om te horen van een metalbroeder :)

Ik heb Miley uit deze eerste verzamelaar weggelaten omdat ik nog steeds een keer een uitgebreid stuk over haar wil schrijven en daar de ultieme rijkelijk geännoteerde Miley/Hannah comp bij wil voegen; als ik weer een pc heb thuis (zeer binnenkort) ga ik er zeker nog eens werk van maken. En inderdaad, er gaat niets boven Miley, al vind ik het moeilijk kiezen tussen Meet Miley Cyrus en Aly & AJ’s Into The Rush als favoriete b-pop album (het is natuurlijk ook singlesmuziek eigenlijk). Of misschien wel mijn huidige knuffelplaat Paramore’s Riot!, check dat zeker als je wilt horen hoe ik Demi Lovato het liefst zou willen horen op haar volgende langspelert (zangeres Hayley Williams is een duidelijke inspiratiebron voor Demi); het lichte emo-sausje moet je maar voor lief nemen. Overigens zijn bv. Kelly Clarkson (Breakaway) en The Veronicas (The Secret Life Of…) ook niet op de compilatie terug te vinden, maar eveneens niet te missen.

Goed dat je “Something More” eruit pikt, ook één van mijn onbetwiste persoonlijke toppers, en ook zo typerend voor het genre, met zo’n geweldig van-je-sokken-blaas Refrein dat je niet zou trekken als het van Nickelback zou zijn geweest (wat niet zo moeilijk voor te stellen is, wees eerlijk). Wat betreft die ‘new version’, dat is een remix voor de 2006 deluxe edition van Into The Rush, het origineel staat op de oorspronkelijke release van 2005, die ik niet ken. Misschien is één van de twee een gekuiste gristenkinderradiovriendelijke versie met minder harde beats en/of gitaren (hoor bv. ook de lauwe “Chemicals React” remix op Insomniatic) en vooral geen teksten die enigerlei touchy feely gedachten zouden kunnen oproepen, een standaard Disney geintje. Veel van deze cd’s zijn trouwens niet uitgebracht op het Europese vasteland, zoals inderdaad Marion Raven’s debuut en Skye Sweetnam’s laatste maar ook het meeste Disney/Hollywood Records spul, en zolang schimmige lieden als u en ik de voornaamste afnemers blijken zal dat ook wel zo blijven voorlopig…

Ik snap wel dat je Demi Lovato als favoriet noemt, ze heeft een ongelooflijke stem en qua gitaarmuur-op-een-popplaat heeft Don’t Forget ook wel de nieuwe standaard gezet. Met dank overigens aan de Jonas Brothers, ondanks hun irritante kringspieraangedreven vocalen toch echt dé helden van 2008, die niet alleen zelf twee prima platen uitbrachten (in Europa tenminste), met Miley toerden (zie de Best Of Both Worlds Tour DVD, in 3D met gratis Hannah Montana bril!) en schitterden in de Camp Rock film, maar bovendien verantwoordelijk waren voor een groot deel van de songs (en de productie) van Demi’s plaat. De jongste en meest getalenteerde van de JoBros, Nick, kan (moet!) de svengali van de b-pop worden, al vrees ik dat hij vanwege zijn übercoolness (hij heeft een onweerstaanbare ‘Clint squint’) voorlopig zelf niet van het podium is af te branden. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat hij doorschiet naar de andere kant en binnenkort een duoplaat maakt met Burt Bacharach, getuige dit interview (hij is net zestien, ferchrisakes!): http://www.rollingstone.com/artists/jonasbrothers/articles/story/23972323/elvis_costello__the_attraction

[Geplaatst door: Ludo]

vreemd eigenlijk dat die Disneypop nog niet zoveel in NL lijkt te doen. Behalve de Jonas bros. dan. Misschien is 't dat (no girls allowed)

High School Musical 1,2,3 anyone? Nu in de bios! :P

[Geplaatst door: Cheap Air Jordan]

Het leven is mooi, geniet en gedaan.