De Subjectivisten: Het schaduwkabinet: week 18

Ons met mensenrechten bezig houden doen we enkel voor en tijdens grote sportevenementen. Hoewel “we”, “zij”! Wij zijn altijd druk met onze lijstjes uit het:

We luisterden naar: Bee And Flower, Clark, Ewert And The Two Dragons, Tennis, Zita Swoon Group, Farmers Market en Pentagram. En lazen: Vaandrager.

Bee And Flower - Suspension (cd, Cheap Satanism)
De groep rond de enigmatische zangeres Dana Schechter (The Angels Of Light, American Music Club, Botanica) komt na 5 jaar eindelijk met het derde album. Normaal gesproken maken ze een mooie mix van post-rock en duistere rock, waarbij de zoetgevooisde, licht doorrookte stem van Dana het fraaie middelpunt vormt. Op dit album klinken ze directer en toegankelijker dan ooit, maar eigenlijk ook beter. Heerlijk droefgeestige, maar pakkende songs die je niet eenvoudig loslaten. Naast de gebruikelijke post-rock is er ook altcountry en indie te horen. Dana’s zang, bas- en gitaarspel worden door de overige bandleden en gasten aangevuld met keyboards, drums, gitaren , (koor)zang, trompet, viool, vibrafoon, cello’s, klokkenspel, contrabas, altviool en nog veel meer. Genoeg ingrediënten om een schitterende nachtelijke sfeer neer te zetten. Denk aan Tindersticks, Blood & Time, Elysian Fields, Last harbour en Shannon Wright. Bloedmooie melancholie!
Luister Online:
Suspension (album)

Clark - Iradelphic (cd, Warp)
Natuurlijk gaan een hoop mensen zaniken dat deze nieuwe Clark niet avontuurlijk genoeg is, of niet bruisend genoeg. Die mensen zitten waarschijnlijk inmiddels op dikke lagen eelt met verzuurde billen. Bij termen als “breder publiek” of “meer popgericht” vertrekt hun gezicht. Telkens wanneer een artiest een ander geluid aan de dag legt levert dat gemopper op; liever 100x hetzelfde dan eens wat anders. Kortom, negeer dat geluid en stap binnen in een hernieuwde wereld van Christopher Stephen Clark aka Chris Clark aka Clark. Op zijn zesde album geen bezwerende elektronica, maar luisterrijke trippy beats en dance aangevuld met intrigerende (Oosterse) samples en zowaar gitaren. Dat laatste is misschien wel de grootste verrassing, al kan Clark wel gitaarspelen. Daarnaast krijgt hij vocale hulp van Martina Topley-Bird (ex-Tricky). Het is een fraaie kruisbestuiving van idm, triphop, minimal music, krautrock, folk en dance. Er gebeurt een hele hoop. Dit is een behoorlijk verslavend goedje.
Luister Online:
Iradelphic (album)

Ewert And The Two Dragons - Good Man Down (cd, Talitres)
Als je deze cd opzet, krijg je een nostalgisch en blij gevoel tegelijkertijd. De groep brengt een pure en ook magische vorm van indierock, die aan een mix van Efterklang, Power Of Dreams, 22-Pistepirkko, Get Well Soon, The Smiths en Iron & Wine doet denken. Deze Estlandse groep geeft er echter een eigen draai aan. Soms uitgelaten, maar dikwijls ook melancholisch zonder ooit zwaar op de maag te liggen. Hun tweede album is een heerlijk ontwapend geheel geworden.

Tennis – Young and Old
Doobedoobedoolittle. Muziek voor meisjes met heeeele lange benen, in korte sportrokjes. Zo gek is die bandnaam echt niet. Dit jongen/meisje-duo, schijnbaar getrouwd, later zullen ze broer & zus blijken, maakt klapperende bubblegum soul. Soms met een vleugje Jill Sobule-melancholie, maar meestal met een armada aan groovende Masters of State-toetsen en zorgvuldig geplaatste gitaarlickjes. Teken in op de Petition voor een hit.
Zita Swoon Group – Wait For Me
Ik wil eigenlijk twee tegenstrijdige dingen opmerken. Negatief gezien ontbreekt hier misschien nét dat ene liedje waardoor je de plaat onthoudt, al komt het aanstekelijke soulvolle A Y'i Majigin in de buurt. Er zit (in zijn algemeenheid) niet genoeg oude Zita Swoon in voor mij. Tegelijkertijd is dit een achteloos goede mbira-klaterend swingende Afrika-plaat, en – hoe kan ik dat nou nog zeggen – toch echt een Baobiaans geslaagde symbiose der continenten.
Vaandrager - De Avonturen Van Cornelis Bastiaan Vaandrager
Er stond een tijdje terug een fijn artikel over de dichter Vaandrager in de onvolprezen VPRO gids. Typisch zo'n voorbeeld van een kunstenaar die gek én mislukt is, wat de meest tragische categorie is. (Want helemaal voor niets gek) Ze zeggen dan: hij is gestorven voor zijn kunst, maar het is eerder dat ie zijn gekte een tijdje via de kunst kon kanaliseren, om daarin uiteindelijk toch tekort te schieten. De meest bizarre categorie is overigens kunstenaars die gek líjken en dan normaal blijken: Jandek. (Je zou kunnen zeggen dat hij al zijn gekte in dat ene kleine vakje heeft kwijt gekund, en voor de rest een volslagen normaal sober middle-class leven heeft kunnen leiden.) Maar goed, Vaandrager dus. Eerder al zijn verzameld dichtwerk gelezen, dat heen en weer schiet van ready-mades (politierapporten!) naar volslagen geflipte fonetiese kronkels, en toegankelijker (vaak ironisch) werk als:

Receptie
Poezie, sta ik te beweren
tegen een paar ongelovige klootzakken
in wandeltoilet, komt niet uit de lucht vallen.
En ineens zeg komt er, je zou het
poëtiseren kunnen noemen, poëzie
uit de lucht vallen.
Gelukkig dat niemand het zag verder.

In De Avonturen wordt Vaandragers vroege prozawerk verzameld. Uitgever De Bezige Bij probeerde op de flap Vaandrager duidelijk als een soort combi van Deelder en Cremer te framen, wat meteen goed zijn tragiek aangeeft. Vaandrager is verre van macho-cool. Eenvoudig voorbeeld; als híj iemand naait, is het zijn nichtje. Zelfs in deze jongensverhalen zie je de telmanie, neuroses. verzameldrift en zelfvernietiging al opsteken. Het boekje bevat Vaandragers bekendste novelle: Leve Joop Massaker. Een indringend verhaal dat begint in een zweterig vakantiekamp, en eindigt in suburbane rijtjeshuis-horror. Zeer filmisch.

Farmers Market Slav To The Rhythm
Ooit had ik een Bulgaars cassettebandje met daarop een stuk van Ivo Papasov en Petar Ralchev samen met een folk jazz groep genaamd „Пловдив“. Deze mixte uitdrukkelijker dan ik gewend was jazzrock met de typische Bulgaarse bruiloftsmuziek(het bandje is kwijt, maar ik heb nog een rip van een gammele walkman). In al die jaren nog steeds niets tegengekomen wat in de buurt kwam, ook niet van dit specifieke ensemble. De 'bandnaam' hielp ook niet echt, want Пловдив (Plovdiv) is simpelweg de plaats waar de groep vandaan komt. En nu is er Farmers Market die het gapende gat opvult. Natuurlijk, jazz was altijd al een belangrijk bestanddeel van zowel de Bulgaarse traditie alsook die van de sympathieke Noren. Slav To The Rhythm is echter een uitgesproken eerbetoon aan groepen als Weather Report, E.L.P., Mahavishnu Orchestra en meer van die helden uit de jaren zeventig. Opvallend veel orgels deze keer en het is ook een vrij bombastische plaat geworden. Misschien ook wat 'serieuzer' al wordt ik er nog steeds heel erg vrolijk van.

Pentagram MMXII
Het Turkse Pentagram (ook bekend als Mezarkabul) lag enige tijd op haar gat. Zanger Murat İlkan moest wegens ziekte (MS) de band verlaten. Toch waren de laatste succesvolle concerten inspirerend genoeg om de draad weer op te pakken en een vervanger te zoeken. Deze werd gevonden in Gökalp Ergen van The Climb. Een prima zanger maar het is toch altijd weer even afwachten hoe dat uitpakt als je zo'n geweldige voorganger hebt. Welnu, MMXII is een prima plaat geworden. Misschien wat minder heavy dan voorheen maar de band klinkt zelfverzekerd. Zoals voorheen uitstekende Turks gekruide metal, niet zo verrassend maar wel lekker.