Als fractie kom je toch altijd tot een deelakkoord? Enfin, totaal geen overeenstemming in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Dominique A, Jim Coleman, Elina Duni Quartet, Olan Mill, Pepe Wismeer, Şevval Sam, Saur, Valentin Silvestrov en David Byrne & St. Vincent. En keken naar: Oslo, 31. August, Footnote, TV Junkie en Monsieur Lazhar. En lazen: Mean Deviation – Four Decades of Progressive Heavy Metal.
Deze Franse chansonnier, gitarist legt telkens wel weer een ander geluid aan de dag. De ene keer meer elektronisch, de andere keer meer experimenteel maar altijd toegankelijk en pakkend. Op zijn nieuwe cd, zijn tiende in 10 jaar, pakt hij het wat meer orkestraal aan. Tevens rockt hij er lekker op los. Zijn grootse poprockgeluid wordt hier veelvuldig ondersteund door diverse blaasinstrumenten en een contrabas, gebracht door zijn 10 gastmuzikanten. Het zijn sterke songs, die rijk gedetailleerd en vol zijn maar nergens over de top gaan. Daarbij schemert overal dat heerlijk droefgeestige gevoel door, hetgeen altijd fraai ondersteund wordt door zijn herfstige stem. En je kunt dan harder roepen dat het herfst is, het is nog steeds herfst. Fraai album wederom.
Na zijn Cop Shoot Cop tijd duikt Coleman eerst onder in de afsplitsing Red Expendables, alvorens hij zijn elektronische muziekpad in slaat. Dat doet hij succesvol als Phylr en later ook als duo met Teho Teardo in Here en met Jim Thirlwell in Baby Zizanie. Verder werkt hij met filmmaker Hal Hartley samen. Daarna blijft het -voor mij althans- vele jaren stil, totdat hij nu onder zijn eigen naam opduikt met zijn nieuwe album, uitgebracht op zijn eigen label. Het is een neoklassiek samplewerk met vele Oosterse invloeden geworden. Daarnaast maakt hij gebruik van vijf gastmuzikanten waaronder Phil Puleo (Cop Shoot Cop, Red Expendables, Swans, The Angels Of Light) en Dawn McCarthy (Faun Fables), zodat er naast de elektronica ook Franse hoorn, cello, zang en elektro-akoestica ten gehore wordt gebracht. Hierbij steekt Jim zijn liefde voor de film niet onder stoelen of banken. Het levert een verbluffend mooi en intrigerend geheel op.
Luister Online bij Soundcloud:
Live Out
Rain
Deze Albanese zangeres, die overigens al 20 jaar in het Zwitserse Bern woont, brengt op samen met haar kwartet een stemmige ode aan haar geboorteland. Matanë Malit betekent “achter de berg” en in de muziek echoot haar jeugd door. Ze laat haar intense, melancholisch getinte Albanese zang begeleiden op piano, contrabas en drum, hetgeen een jazzy omlijsting oplevert. Op uiterst sfeervolle, nostalgische en breekbare wijze blikt ze terug en neemt ze je als luisteraar mee naar de plek achter de berg die ze duidelijk nog heel hoog heeft zitten. Wonderschoon, droefgeestig en tot de verbeelding sprekend.
Luister Online:
Matanë Malit (albumsnippers)
Nog maar kort op het overdonderende Paths komen Alex Smalley (productie, arrangementen, gitaar, veldopnames) en de zijnen alweer met een nieuw album. Deze verschijnt in de gelimiteerde Circa serie van het Preservation label. Het is zijn breedste werk tot nu toe. Niet alleen prachtig neoklassiek en ambient, maar ook duistere experimentele elementen. Hij krijgt hierbij hulp van Mike Jessop, Alex Lucas, Simon Bainton en Katie English (Isnaj Dui) op viool, piano, pijporgel, zang en fluit. Daarnaast krijg je de hemelse sopraanstem van Patricia Boynton, die op engelachtige wijze door een deel van de composities meandert. Voor de rest ligt het allemaal wel in het verlengde van de vorige cd, dus is deze ook uitermate geschikt voor fans van Stars Of The Lid, Deaf Center, Bersarin Quartett en A Winged Victory For The Sullen. Onbeschrijflijk mooie muziek en gewoon het tweede meesterwerk in 1 jaar tijd.
Luister Online bij Soundcloud:
Pampas (Rurre)
Deze band (het is geen persoon), bestaande uit het Franse duo Damien en Anne-Laure, komt twee jaar na hun dubbel cd Between Sheep And Pigs weer met hun volgende bevreemdende werk aanzetten. Het zijn veelal werken die ze eerder in eigen beheer hebben uitgegeven, maar dat mag de pret niet drukken. Bevreemdend omdat de achtergrond vaak gevuld wordt met een lieflijke piano of door de gruizige gitaar een 4ad-achtige sfeer, maar op de voorgrond krijg je veelal grimmiger muziek met emotioneel geladen zang. Industrial, avant-garde en noise doorkruisen de rustige achtergrond. Hierdoor kom je op een hybride van Birds Of Passage, Current 93, Edward Ka-Spel/Legendary Pink Dots, Calla, Swans, Xiu Xiu, His Name Is Alive en Virgin Prunes uit. Bezwerende pracht!
Luister Online:
Un- (album)
Op haar nieuwe, vijfde cd laat de Turkse zangeres Şevval Sam, die momenteel met het Nederlands Blazers Ensemble door het land toert, net als op de vorige cd haar Arabische invloeden en wortels gelden. Wat precies het verschil is tussen de cd’s op deze dubbelaar, die best op één hadden gepast, is me niet helemaal duidelijk. Ik ben geneigd te zeggen dat de tweede minder Arabisch is. Sowieso ligt de muziek erop iets gemakkelijker in het gehoor. Maar het is 26 nummers lang genieten geblazen van die prachtstem van Sam, die telkens fraai omlijst wordt door muziek uit de sprookjes uit 1001 nacht. Een Oosterse schoonheid, ja de muziek ook.
Weer een post-rockband uit Portugal en weer een tip van de Portugese artiest How Comes The Constellations Shine (aka Diamond Gloss aka Francis Alun Bell). Toch handig zo’n connectie. De 4 nummers die ze op hun epee presenteren kennen wel dat meanderende van de post-rock, maar zijn verder veel harder. Dat gaat veeleer richting de emo, noise en hardcore, zonder dat ooit echt te worden. Ze weten je wel in te pakken met hun meeslepende en bovenal stevige geluid. Mogwai meets We Made God, Don Caballero, Chokebore, June Of 44 en dergelijke. Verder is het lastig hier meer over te roepen dan dat het zeer veelbelovend klinkt.
Luister Online bij Soundcloud:
Saur EP (album)
Deze Oekraïense componist en pianist heeft een uniek talent om emoties en drama te verpakken in klassieke dan wel avant-gardistische nieuwe muziek, zo ondervond ik eerder al op zijn Requiem For Larissa (2004). Op zijn nieuwste album brengt hij wonderschone sacrale songs, die door het Kiev Kamerkoor op schitterende wijze worden vertolkt. Het zit ergens op het kruispunt van Alfred Schnittke, Sofia Gubaidulina, Arvo Pärt en Philip Glass, waarbij met name de bijzondere wendingen in de koorzang opvallen. Hij zet de stemmen haast in als strijkers. Gezongen ambient en neoklassiek, die dikwijls diepe snaren weet te raken. Onaardse pracht!
Luister Online:
Sacred Songs (albumsnippers)
David Byrne & St. Vincent – Love This Giant
De slottrack van deze aangename samenwerking is mijn 'cut' van de week. Outside of Space and Time combineert de orkestrale grandeur van Björks Dancer in the Dark-soundtrack met de croon van van Patrick Wolf en de quirky bliepjes van Simon Bookish. 'Someday I'll step outside the shadow, into galactic matter, outside of space and time.'
Oslo, 31. August (Joachim Trier)
Het leven van een verslaafde bestaat op een gegeven moment enkel nog uit zwarte gaten. Eerst is daar het gat waar de drugs heersen, en wie er vanaf wil moet als het ware zélf die nieuwe bodem onder het leven weer wegslaan. En voel je eindelijk weer reële grond onder de voeten dan zijn er continu mensen die opnieuw het deksel lichten: 'knap dat je bent afgekickt, now get out of my life'... Het zit stuk voor stuk in deze uitstekende Noorse update van Le Feu Follet. Gebaseerd op dezelfde roman, al weet ik niet of de rechten kopen echt noodzakelijk was. De film ademt volledig 'nu'. Belangrijker: Triers versie is haast net zo goed als de klassieker van Malle! Een man (Anders Danielsen Lie) wordt losgelaten uit de kliniek, om zijn eerste poging als herboren mens te wagen. Erg senang voelt hij zich echter niet, zo is al te zien in de woordloze opening, die aan het eind pijnlijk zal echoën. Tussen die 'bookends' ontmoet de man vrienden en kennissen. Het zijn er niet eens zoveel, maar die handvol lange scenes zijn bijna allemaal erg sterk, en nemen (haast sluipenderwijs) in intensiteit toe. De universitaire vriend die Proust quote doet nog een motivatie-pogingen, en lijkt er tegen beter weten in nog in te geloven. Maar vooral de vrouwen. Poeh. De ex-verslaafde hangt als het ware met zijn nagels tegen de steile wand des levens, krabbelend naar houvast, naar liefde. Maar zijn zus stuurt doodleuk een 'vervangster'. Zonder twijfel een van dé scenes van dit filmjaar. Zo pijnlijk, én begrijpelijk, want hier wordt echt niet naar medelijden met de man gehengeld. Diep mededogen, dat wel. Ondertussen klinkt La Ritournelle van Tellier (werkt altijd) en zien we ook weer zo'n typische 'het einde is nabij'-clubcene, waar Daft Punk uit de speakers knalt. Nog een keer 'ophooken', terwijl de dag aanbreekt. De gejatte brandblusser (Feu Follet!) baat niet meer.
Mean Deviation – Four Decades of Progressive Heavy Metal Jeff Wagner
Wagner is een prima schrijver en uitstekend geïnformeerd, iets wat met dit soort initiatieven lang niet altijd het geval is. Het is ook erg prettig dat hij zich meer concentreert op de bands die daadwerkelijk progressief zijn en niet op wat er doorgaans onder het genre Progressive wordt geschaard, iets wat meestal alles behalve progressief is maar eerder blijven hangen in de jaren zeventig, of in het geval van metal, de jaren tachtig. Veel namedroppen, maar behalve voor de hand liggende bands als WatchTower en Redemption komen ook Voivod, Death, Meshuggah en Cynic aan bod. Zelfs Celtic Frost, Arcturus en Ulver worden uitgebreid behandeld. De namen Dream Theater, Queensrÿche (net voor de hele soapopera aldaar begon) en Fates Warning vallen n ét iets te vaak, en dat zeg ik als groot fan van de laatste. Het is zeker ook een boek wat de playlist sterk beïnvloedt en aanspoort tot grasduinen in de eigen collectie. Bovendien, nu zo'n beetje alle metal ter wereld is geärchiveerd op internet, ook een bron van vele nieuwe ontdekkingen, zoals het debuut van het Zweedse Afflicted. Daarnaast ook een goeie aanleiding om onderstaand kunststukje van Ron Jarzombek eens onder de aandacht te brengen.
Footnote (Joseph Cedar, 2011)
Voor iemand die met twee benen in wetenschappelijk onderzoek staat is een film over de academische wereld altijd een genot. Je zou denken dat dit komt omdat ik in dat geval net even wat dichter op de karakters zit dan in een film over autohandelaren. Tot op zekere hoogte is dat zo, maar in feite schetst Footnote een wereld die net zo ver van me afstaat als die van de autohandelarij. De vader en zoon die de spil van het verhaal vormen zijn twee schriftgeleerden, experts op het gebied van de Talmoed. Vader miskend, zoon populair. En dan gebeurt er iets, verschrikkelijk tragisch en tevens verschrikkelijk hilarisch. Het zal de relatie tussen vader en zoon verder op scherp zetten. Of helpen? Footnote drijft op een prachtige ironie: twee kenners van de wijze levenslessen uit de Talmoed maken er in de werkelijkheid een potje van. Cedar heeft een oog voor detail dat je zou associëren met een door de wol geverfde veteraan. En een van de mooiste scenes die u dit jaar zal zien zit in deze film. Een groepje schriftgeleerden in een belangrijke vergadering met de minister van cultuur zitten in een kamertje dat voor die gelegenheid veel en veel te klein is. Je ziet de bekrompenheid, benepenheid en tevens de overzichtelijkheid van dat wereldje in één oogopslag. Dat soort magistrale vondsten. En het is dat wereldje dat Cedar wervelend en boeiend in beeld brengt en weet om te buigen tot een klassiek, universeel verhaal. En dan heb ik het nog niet gehad over het introverte maar indringende slotakkoord. Jongens, wat is dit goed.
TV junkie (Matt Radecki & Michael Caine, 2005)
Rick Kirkham is een semi-beroemde tv reporter die verslaafd is aan het opnemen van zijn eigen leven op video. 3000 uur aan materiaal heeft hij uiteindelijk, dat hij nooit meer zal terugkijken totdat Radecki & Cain er in 2005 deze docu uit maken. Daarin maken we kennis met nog twee verslavingen van Kirk: alcohol en cocaine. In de vorm van videoboodschappen zien we op een heel directe en schokkende manier hoe een man in korte tijd alles in zijn leven weet kwijt te raken. Tip van Louis Theroux.
Monsieur Lazhar (Philippe Falardeau, 2011)
Een kleine innemende film die niet foutloos is maar wel een paar emotionele knalscenes in huis heeft. Het verhaal heeft alles in zich om te ontsporen in sentimentele, goedbedoelde kitsch, maar Falardeau weet te doseren en op tijd een scene af te breken. Daardoor werkt dit verhaal, over een Algerijnse leraar die een lerares vervangt die zich op school verhangen heeft, eigenlijk met gemak tot aan het einde. Meneer Lazhar is een man met wie je het op verschillende momenten eens of oneens kunt zijn, waardoor zijn rol in het verhaal een levensechte wordt. En op de cruciale momenten acteren de kinderen de sterren van de hemel.
Reacties