Paardenvlees, porno-pastor, Philips vs Polen, Pretoria en Pistorius, heerlijk zo’n alliteratieweek! Lekker leuk zijn hier dan ook nog eens onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: AGF, Nick Cave & The Bad Seeds, Endless Melancholy, Food, Hedningarna, In The Nursery, The Inventors Of Aircraft, Edward Ka-Spel, Memotone, Stranded Horse, Teho Teardo, Various Artists: Antibothis 4, Various: Realistic Pillow, Overhang Party, Nightbeds, Nokalypse, Background Radiation, Hedningarna, Stoffer Og Maskinen, Diminished Men, Grouper en Jacco Gardner. En keken naar: The Comfort Of Strangers.
We luisterden naar: AGF, Nick Cave & The Bad Seeds, Endless Melancholy, Food, Hedningarna, In The Nursery, The Inventors Of Aircraft, Edward Ka-Spel, Memotone, Stranded Horse, Teho Teardo, Various Artists: Antibothis 4, Various: Realistic Pillow, Overhang Party, Nightbeds, Nokalypse, Background Radiation, Hedningarna, Stoffer Og Maskinen, Diminished Men, Grouper en Jacco Gardner. En keken naar: The Comfort Of Strangers.
Bij de Duitse in Finland wonende zangeres/muzikante Antye Greie-Fuchs-Ripatti, ze is immers nu getrouwd met Sasu Ripatti ofwel Vladislav Delay, speelt de stem en de Duitse taal altijd een heel belangrijke rol. AGF, dat ze nu liever AGee Forever noemt, brengt veelal experimentele elektronische muziek met poëtische dan wel beklemmende zang. In haar meer popgerichte dagen is ze te horen als zangeres van Laub en verder heeft ze met uiteenlopende artiesten als Craig Armstrong, Sue.C en Delay gewerkt. Voor haar nieuwste cd gebruikt ze haar stem en de ruimte er omheen als bronmateriaal. Dat verwerkt ze tot intrigerende, duistere soundscapes vol drones, glitches en ambient. Als je de cd besteld krijg je er ook nog een 20 minuten durende track bij (die best op de cd had gepast) die ze samen met labelbaas en artiest Richard Chartier heeft gemaakt. Een puik nieuw album wederom.
Samples
Na diverse mooie soundtracks met Warren Ellis (Dirty Three, The Bad Seeds) en wilde uitstapjes met Grinderman, werd het hoog tijd voor een nieuw album van deze held met zijn The Bad Seeds. De laatste Dig, Lazarus, Dig!!! is alweer uit 2008. Dat was ook een meer vuige plaat. Cave varieert graag tussen rauwe albums, gevoelige platen, tussen rock, pop en avant-garde. Toch is hij zo groot gegroeid dat je hem in het vak popmuziek zou douwen, mede door de commerciële inslag op zijn website. Als fan van het eerste uur, nou misschien het tweede uur dan, maal ik er niet om. Cave blijft namelijk altijd zijn eigen gang gaan en dat levert altijd weer verrassingen op. Zijn nieuwste werk met Warren Ellis (viool, altviool, fluit, gitaar, synthesizer, loops, Rhodes), Martyn Casey (bas), Thomas Wydler (drums, Jim Sclavunos (percussie) en Conway Savage (zang). En doen er nog diverse gasten mee op zang (ook een kinderkoor), diverse blaasinstrumenten en bast verloren zoon Barry Adamson af en toe mee. Enfin Broek, wat vind je er van? Ik vind het een topplaat, laat ik daarmee beginnen. Het is ingetogen, maar niet braaf. Het is duister, maar schittert toch. Het is melancholisch, maar niet terneergeslagen. Het is dikwijls bloedmooi, maar nooit glad. Het is rijk gedetailleerd, maar tegelijkertijd toch kaal. Het is desolaat, maar je wordt omarmd. Het is spannend, maar je hoeft je aardappels er niet voor aan te laten branden. Het is gevarieerd, maar nergens overdadig. Het is op en top Nick Cave, maar toch weer anders. Het meeste moet ik denken aan één van zijn meer pianogerichte albums met de licht experimentele stuurloze muziek van The Dirty Three, in combinatie met zijn soundtracks. Ik ben diep onder de indruk van deze muziek vol contemplatie. Een album dat hij alleen maar heeft kunnen maken door alles ervoor en daardoor meteen weer bovenaan de top staat. Ja Broek nu weten we het wel! Okay, veel luisterplezier!.
Dit project van de Oekraïense pianist Oleksiy Sakevych heeft na een paar digitale releases vorig jaar zijn verbluffend mooie cd Music For Quiet Mornings het licht laten zien. Hierop maakt hij een uiterst gevoelige mix van ambient, minimal music, glitch en neoklassiek, waarbij de piano de dienst uitmaakt. De droefgeestige, desolate stukken bewegen zich langzaam voort, maar weten diepe snaren te raken. Filmische pracht ter overpeinzing en om innig van te genieten. Tevens is er deze mini cd, waarop hij wederom op overrompelende wijze de melancholische harten voor zich zal winnen. Met minimale middelen schept hij gigantisch innemende sferen, die meermaals het kippenvel op je huid zullen toveren. Denk aan een kruisbestuiving van Dustin O’Halloran, Library Tapes, Dakota Suite, Peter Broderick, Nils Frahm, Erik Satie, Sylvain Chauveau, Ólafur Arnalds, Jóhann Jóhannsson, Antony en Greg Haines. Ondanks de krap 19 minuten levert hij hier een werk af dat je op grootse wijze weet in te pakken. Een juweeltje.
Na sinds 1999 de labels Feral Records en Rune Grammofon te hebben versleten brengt dit gezelschap rond Thomas Strønen (drums, elektronica) en Iain Ballamy (saxofoons, elektronica) sinds hun vorige release de muziek gewoon op ECM uit. Daar passen ze met hun jazzy sound ook eigenlijk wel tussen. Nu verschijnt ook hun alweer zevende album daar. Ooit zijn ze begonnen als kwartet met eveneens trompettist Arve Henriksen en bassist Mats Eilertsen in de gelederen. Nu maken ze gebruik van interessante gasten. Net als op hun vorige wapenfeit Quiet Inlet (2010) zijn Christian Fennesz (gitaar, elektronica) en Nils Petter Molvær (trompet, elektronica) van de partij. Daarnaast zijn hier ook Eivind Aarset (gitaar, elektronica) en de Indiase Prakash Sontakke (slide gitaar, zang) aanwezig. Ze brengen weer heerlijk desolate experimentele jazzy klanklandschappen waarin ook plek is voor softnoise, glitch en andere elektronische elementen. Het is spannend, verstild en vol bijzondere schoonheid. Nieuw is de wereldse zang van Sontakke die een aantal tracks opleukt. Ze bewijzen wederom dat ze één van de meest experimentele jazzacts op ECM zijn. Ze komen met hun sound ergens uit tussen Fennesz, Humcrush, Arve Henriksen, Jon Hassell, Supersilent, Miles Davis en Nils Petter Molvær. Alleen is het voer zij brengen van een andere orde. Laat je oren heerlijk balsemen door deze prachtmuziek.
Ik check met enige regelmaat de sites van alle vroegere en tegenwoordige bands waarvan ik fan ben. Nu is de frequentie toch wat omlaag gegaan bij Hedningarna, die in 1999 hun laatste cd hebben uitgebracht en in 2003 een overzichtsalbum dat hun einde lijkt in te luiden. Toch blijken ze eind april vorig jaar een nieuw werk te hebben gemaakt. Net als de hoes lijkt die te willen zeggen “ja, en?”. Daarbij duidt & ook wellicht op een vervolg. De band is altijd al een mannenaangelegenheid geweest, maar de Finse zangeressen hebben toch altijd wel een grote stempel gedrukt. Die zijn er niet bij. Het zijn naast oprichters Anders “Stake” Norudde (viool, harp, doedelzak, wilgenfluit, Joodse harp, koffiemaler, zang) en Hållbus Totte Mattsson (mandoline, luit, mora-oud, draailier, accordeon, hummel (Zweedse citer), laptop zang) nu de nieuwe multi-instrumentalist Samuel Andersson (violen, drums, percussie, mandoline, harp, laptop, zang) die hun ritmische folkfeestje even komt opleuken. Norudde is instrumentbouwer en heeft solo een album uit en Mattsson is verder te horen in Boot en Groupa. Nu brengen ze met hun bijzondere instrumentarium weer opzwepende muziek die gestoeld is op de Zweedse folklore. Alleen doen ze dat veelal op bonkige wijze. Sommige stukken hebben zelfs een punkachtige inslag. Neemt niet weg dat weer een heel fraai en uniek album in elkaar gebokst hebben, waarmee ze weer vooruit kunnen. En zo’n transcederende folkballade als “Hedersmannen” vind ik gewoonweg weer om van te smullen. Nou ja, net als de rest overigens. Goed dat ze weer terug zijn! En? Verder niets, dank u voor uw aandacht.
De tweelingbroers Klive en Nigel Humberstone, tevens actief in Les Jumeaux, zijn al sinds 1981 actief en komen immer nog met nieuwe albums. Hun elektronische, industrial-wave van weleer is langzaam opgeschoven naar meer filmische neoklassiek waarbij het duistere, melancholische is gebleven. Dat is zeker het geval op hun 28ste(?) studioalbum. Ze laten zich hierop inspireren door de boeken van Simon Beckett. Vandaar dat je naast de vele instrumentale nummers ook spoken word krijgt van de schrijver zelf. Ze brengen een filmisch, haast ambientachtig geheel met neoklassieke elementen ten gehore dat je niet onberoerd laat. Vooral voor de fans is dit weer een heerlijk album geworden, want de nieuwkomers moeten zich eerst maar eens laven aan hun oudere werken. Hoe dan ook is dit een te gek album geworden.
Dit project van de Brit Phil Tomsett combineert op uiterst droefgeestige en doeltreffende wijze drones, neoklassiek, dark ambient, soundscapes en experimentele muziek met elkaar. Van beklijvende pianopartijen en strijkpartijen tot snerpende elektronica. Het is een kwestie van achterover leunen en genieten, dagdromen en nadenken. Muziek die het beste naar boven haalt van Richard Skelton, Celer, Machinefabriek Vieo Abiungo en Matthew Collings. Hij weet als geen ander een desolaat en ruimtelijk geheel neer te zetten, waarbij je haast surreële gevoelens krijgt. Prachtig goedje op het bijzondere Time Released Sound.
De solocatalogus van Legendary Pink Dots frontman Ka-Spel gaat nog eens die van zijn moederband overstijgen. Daar kan ik overigens geen bezwaar tegen hebben, beide zijn me enorm dierbaar. Solo legt Ka-Spel veelal een nog meer psychedelisch geluid aan de dag dan op die met LPD. Op zijn nieuwste werk klinkt hij opvallend ingetogen. Ja, de psychedelische elementen zijn nog steeds aanwezig, maar hij verpakt deze meer in dark ambient met spoken word. Het is haast intiem en van een ruimtelijke duisternis die enkel je mond doet openvallen. Diepgravende overpeinzingen krijgen hier een verbluffende en bovenal bevreemdende soundtrack. Ik weet niet wat ik mooier vind, de muziek of het feit dat deze artiest me na al die jaren nog steeds zo kan verrassen. Een wonderlijk en bewonderenswaardig unicum die z’n weerga niet kent.
Luister Online: One Last Pose Before The Ruin (albumsamples)
Ik krijg 2012 er nog niet helemaal uitgezweet. Steeds duiken er weer releases op die je dan toch nog even moet checken. Zo ook dit verbluffende project van William Yates. Hij speelt op zijn vorige epees al gitaar, piano, bas, drums en speelgoedinstrumenten. Daarnaast hoor je ook soms zijn hoge fluisterzang door de muziek. Op dit nieuwe werk voegt hij ook viool, cello, trompet, klarinet, accordeon, melodica, zingende schalen en diverse elektronica toe. Het resultaat mag er wezen. Veel van zijn muziek draait rondom de piano, maar dat wordt verder op jazzy en neoklassieke wijze ingelijst. Dat aangevuld met glitches, noise en veldopnames levert een buitengewoon mooi album op. De ene keer bijna geheel elektronisch en op andere momenten weer vol akoestische instrumenten. Van Olan Mill tot Autechre. Geweldig, groots en genietbaar!
Sylvain Chauveau is met nog een ander het label I Will Play This Song Once Again begonnen. Wat ze doen is op een bepaald tijdstip een exclusieve en zeer gelimiteerde release aanbieden, waar je indien je snel bent een persoonlijk exemplaar krijgt van de artiest. Eerste hierop, hoe kan het ook bijna anders, is Peter Broderick die 25 exemplaren aanbiedt met daarop 2 songs die hij voor elke 25 bestellers opnieuw opneemt zodat iedereen een uniek exemplaar in handen krijgt. De cd-r begint zelfs met “This recording is for Jan Willem Bro-Ek, sorry if I’m saying that wrong…”. Hoeveel leuker en persoonlijker wil je het krijgen? Zeker als ik ook nog eens nummer 1 van 25 krijg! Nummer 2 op het label is Stranded Horse, voorheen Thee Stranded Horse. Het is de nieuwe incarnatie van Yann Tambour die daarvoor prachtige muziek heeft gemaakt met zijn project Encre. Maar sinds zijn liefde voor de kora, opgedaan tijdens een concert van kora- kora-virtuoos Toumani Diabaté is hij overstag gegaan en brengt hij onder zijn huidige naam muziek uit die meer op heeft met de genoemde artiest en T-Rex. Hij zingt in perfect Engels, want hij heeft in Engeland die taal gestudeerd. Op weergaloze wijze begeleidt hij zichzelf op de kora. Hier, ik heb nummer 4 van de slechts 10 exemplaren, brengt hij een prachtige kora-versie van “My Name Is Carnival” van Jackson C. Frank en een eigen song “Blushing Rivers Overflow” met wederom een persoonlijke introductie. Te mooi om waar te zijn.
Deze Italiaanse muzikant duikt op in interessante projecten als Meathead. Modern Institute (met Martina Bertoni), Here (met JF Coleman alias Phylr), Operator (met Scott McCloud), La Monte (met Mirco Muner en Steve Nardini) en Matera (met Mick Harris). Ook solo weet hij menig interessante release uit te brengen. Voor zijn nieuwste cd heeft hij zich laten inspireren door het boek van Charles Fréger. Hij brengt hier een wonderschone mengelmoes van dark ambient, neoklassiek en elektronica. Teardo zelf gooit gitaren, bas, harp, piano, rhodes, dulcimer, harmonium, bellen, orgel, vibrafoon, programmering en elektronica in de strijd. Daarnaast mag hij rekenen op de strijkers van het Balanescu Quartet, cellist Erik Friedlander en celliste Julia Kent. Niet bepaald de minste. Nu is deze soundtrack, want zo moet je dit album denk ik wel bestempelen, sowieso van een hoog niveau. Emotie, experiment en eclectische muziek zijn zelden zo fraai samengegaan als hier. Overrompelende pracht die nog eens weet te boeien ook.
Various - Realistic Pillow (7”, KRAAK, 2013)
Deze 4-way split single op het KRAAK label komt precies op tijd om mijn muzikale Australië / Nieuw-Zeeland obsessie van dit moment te bevredigen. Vier verschillende acts dus, die ieder op hun eigen(wijze) manier prettig gestoorde popmuziek aan de man proberen te brengen. Bij Mad Nanna uit Melbourne lijkt te term “pop” een beetje per ongeluk in de muziek te zijn binnengeslopen. Luie rock met nog luiere zang en opnamekwaliteit. Een depressieve piano ballade van het iets bekendere Pumice maakt kant A vol. Kraus gooit gelukkig het tempo weer omhoog met een heerlijk irritant twee-tonig nummer op gitaar en orgel. Slug Guts is nummer vier, die met het lelijke en rauwe pubrock nummer Creepin’ Out hun plaat op het Sacred Bones label nog een vervolg geven. Must have.
Overhang Party - Complete Studio Recordings (4cd, Important, 2013)
Het Japanse Overhang Party behoort tot de belangrijkste bands uit de ondergrondse psychedelische en experimentele rock scene uit dat land, sinds de oprichting in 1991. Important Records brengt nu alle drie de albums samen in deze mooi vormgegeven boxset, samen met de laatste, niet eerder verschenen studio opnames. Van de zweverige en wazige gitaargolven van het eerst album tot de melodieuze, bijna proggy pianorock van het derde, deze cd’s zijn de volledige vier uur de moeite waard. Zo ook de onuitgebrachte nummers, die laat horen dat subtiliteit net zo bij de band past als vette riffs en rokende luidsprekers. Nadat Overhang Party werd in 2008 opgeheven, vormde zanger/gitarist Rinji Fukuoka het overigens ook uitstekende Majutsu No Niwa.
Night Beds – Country Sleep
In 2012 zouden de Guillemots vier albums in één jaar uit gaan geven, maar uiteindelijk bleef het – niet geheel verrassend – bij slechts eentje... Het leek toch al meer een vlucht naar voren, ongetwijfeld major-loos. Gestrand in ambities, meer valt er niet van te maken. Deze week fopte Night Beds me. In het a capella intro klinkt hun zanger verdraaid veel als Fyfe Dangerfield. Zou dit dan die geslaagde reboot zijn? Onzin natuurlijk, maar knap gedaan, want de Night Beds komen godbetert uit Nashville. Liedjes als Even If We Try zwieren soulvol, groots en dramatisch als de 'Mots, en herinneren aan het al even ondergewaardeerde (en Britse) Cherry Ghost. De hit komt in de vorm van Ramona al snel. 'Come on Ramona/Make it your mantra/Do what they taught ya/Take back a life that was stole.'
Nokalypse – Detune In Z Sharp
Het is alweer vele jaren geleden dat ik op sites als electronicscene.com en mp3.com de eerste stappen op het online muzikanten-pad zette. Van eerstgenoemde site werden artiesten als Ochre (IDM) en Captain Ahab (electro extravaganza) het bekendst. Zoals altijd in dergelijke communities begon iedereen zijn eigen labeltje, en het Griekse Triple Bath mag je inmiddels een van de zeldzame volhouders noemen. Juist door een niche te bestrijken vond het zijn eigen trouwe fans. Drones - want daar hebben we het hier voornamelijk over - zijn op zijn zachtst gezegd een 'te ontwikkelen smaak', maar ik word altijd heel blij van het scrollen door de talloze recensies die deze experimentele releases weten te vergaren. Zo zag ik ook Martijn Businks naam langskomen! Als Nokalypse brengt labelbaas Themis Pantelopoulos nu zijn tweede release op het label uit. Waar de zeven jaar oude voorganger Ocean Of Inexistence met triphoppy beats nog atypisch toegankelijk was, voegt hij zich op Detune In Z Sharp naar het specialisme dat je van Triple Bath verwacht. Hij manipuleerde het geluid van een LED wall, en zo wordt beeld geluid. Aanvankelijk zoemt en ruist het klankbeeld als een kernreactor in ruste, maar na een minuutje of tien komt de tsunami langs, en krijgen we een kleine twintig minuten drilboren voor de kiezen. Zet je hond naast de boxen en zijn anaalklieren worden gratis gespoeld, zal ik maar zeggen. Gelukkig keert de rust terug op de tweede helft van de release, en kunnen we drie kwartier lang wegsoezen, met zowaar zelfs een verre hint van een melodie. Of heb ik die er zelf bij gedroomd?
Background Radiation – Uniform Static
En als ik het toch over underground labels heb. Hier een download dropje voor u, van yours truly.
The Comfort Of Strangers (Paul Schrader)
Venetië is sinds Roegs Don't Look Now de hel voor Britse toeristen. Het waterdoolhof doet ook hier weer zijn werk, wanneer een stelletje de stad voor een tweede keer bezoekt om hun wat ingedutte relatie nieuw leven in te blazen. Dat lukt iets té goed, dankzij een verrassende Christopher Walken. Zijn vertolking van een aanvankelijk zo galante kerel in een duur wit pak is zeer aanstekelijk. Een van zijn allerbeste rollen. Dat begint al met zijn summiere voice-over, die het verhaal op raadselachtige wijze opent. De anekdote keert later als het ware 'in levende lijven' terug, om zo een vroegtijdige cirkel te maken. 'My father was a big man...' De kwaliteiten van The Comfort Of Strangers laten zich verder eenvoudig aan de 'deelnemerslijst' aflezen. Paul Schrader doet de regie, en staat zoals altijd garant voor een intrigerende, nét niet helemaal gelukte film. Het boek is van Ian McEwan, terwijl het tot scenario werd bewerkt door niemand minder dan Harold Pinter. Voeg daar nog een spooky, maar uiterst ambachtelijke soundtrack van Angelo Badalamanti aan toe en je hebt een tripje. Het jonge stel wordt al tegenstribbelend ingesloten en ingepalmd door de Ripley-achtige gentleman. Zijn eega Helen Mirren masseert Natasha Richardson mentaal door zich te láten masseren, en Walken volstaat versus Everett op een nóg directere manier. De aanrakingen triggeren een zinderende sadomasochistische tweede helft van de film, met twee relaties die als dovende kaarsen nog één keer in volle hevigheid opflakkeren.
Hedningarna &
Het was een tijdje stil rond de Zweedse trance-folkies van Hedningarna. Karelia Visa was alweer 13 jaar geleden verschenen. Jan Willem merkte echter zojuist een vorig jaar april uitgebracht album op. Inmiddels een trio (Anders Norudde, Hållbus Totte Mattsson en nieuwe kracht Samuel Anderson) dat op traditionele en minder conventionele instrumenten nog steeds een moderne maar sterk door traditionele Zweedse folklore geïnspireerde soort muziek maken. De Finse zangeressen zijn weg en de heren doen zelf de vocalen, net zo rauw ongepolijst als hun instrumentarium. Op Och wordt naast de bekende oer-trance ook meermaals voor soort punkrock-achtige benadering gekozen waar ik even aan moet wennen. Langzaamaan begin ik het toch weer te waarderen.
Stoffer Og Maskinen Astronaut
Ook even wennen is het tweede album van het Deense duo Stoffer & Maskinen. Het rock element is wat uit beeld verdwenen ten faveure van jaren tachtig synth pop (denk Propaganda, Depeche Mode, Alphaville). Ritmischer en de eerste indruk is lichter, dansbaarder. Knallers als het dreigende Vi To Er Smeltet Sammen heb ik nog niet op 't oog maar de tweede keer bevalt Astronaut wel al een stuk beter en herken ik alweer meer elementen die me zo bevielen aan het debuut.
Diminished Men Capnomancy
Voor niks gaat de zon op … en speelt Diminished Men in Utrecht. Toegegeven, de opbrengst was te verwaarlozen geweest gezien de opkomst. Of het nog niet gek genoeg is krijg ik ook nog een shirt gratis bij aankoop van de nieuwe LP is wel erg gul. Het "Special Reverb Combo" (zoals ze in het Japans op het t-shirt worden genoemd, wat de lading goed dekt) klinkt iets minder vriendelijk. Eerder dreigend, lynchiaans. Duistere surfrock met snufjes Earth, Khorshid, Koray en gamelans. Capnomancy klinkt bombastischer en gevaarlijker dan Shadow Instrumentals, wat helemaal geen slechte zaak is.
Grouper - The Man Who Died In His Boat (Kranky)
Liz Harris had nog ergens nog wat opnames liggen uit de periode van Dragging A Dead Deer Up A Hill (Type Records, 2008) die blijkbaar erg goed bij elkaar passen en zodoende als The Man Who Died In His Boat. Het zijn niet echt outtakes van Dragging a Dead Deer, maar gewoon niet eerder uitgegeven stukken uit die periode.
Atmosferisch gezien passen ze goed in deze periode van Grouper die door de hoeveelheid "liedjes" veel meer afwijkt van wat ze daarvoor en daarna deed.
Het is een leuke collectie waarvan het fijn is dat ze zijn uitgekomen, maar voor mij kan het niet tippen aan Dragging A Dead Deer of de nummers van A I A. Maar voor de fan een zeker niet te missen release.
http://kranky.net/
Jacco Gardner - Cabinet Of Curiosities (Excelsior Recordings / Trouble In Mind)
Ook ik kon de verleiding niet weerstaan om deze plaat toch maar mee te nemen uit de winkel. Toch een zeldzaamheid als het muziek uit de Excelsior stal betreft (Wel geteld een Daryll-Ann cd en een 7" van Spinvis die gratis bij andere Record Store Day meuk zat). Het was op zich geen verkeerde keuze want moet zeggen dat het inderdaad een vrij leuke plaat is. Dat er direct een grote hype (hoi Matthijs van Nieuwkerk) aan wordt geplakt zal zijn omdat vooral grijze haren hier helemaal wild van worden (mijn excuus: ik heb ze al sinds mijn 15e). Maar deze hype snap ik niet helemaal. De liedjes zitten goed in elkaar en zijn ook wel erg leuk. Maar het enige bijzondere aan deze plaat is dat het een knul van 24 is die muziek van 40 tot 50 jaar terug een nieuw gezicht geeft. Hier en daar wat modernere invloeden maar uiteindelijk blijft het wel gewoon jatwerk, het betere jatwerk.
Laten we hopen dat op een volgende plaat er wel wat meer eigen smoelwerk naarvoren komt.
excelsior-recordings.com
hier nog meer grouper: http://www.subjectivisten.nl/caleidoscoop/2013/02/grouper-the-man-who-died-in-his-boat.html
hier nog meer night beds: http://www.subjectivisten.nl/caleidoscoop/2013/02/night-beds-country-sleep.html
@Sietse: die hoes van Gardner is wel meer dan intrigerend. Er staan heul veul beesten op verstopt...
Geplaatst door: Jan Willem | 19 februari 2013 om 22:21
Ja is zeker een mooie hoes. Is er een waar je best een tijd naar kunt staren.
Maar ben nog lang niet zoveel beesten tegen gekomen (alleen een giraffe volgens mij).
Geplaatst door: Sietse | 20 februari 2013 om 13:13
oe dan heb je nog een uil , een koalabeer, een aapje, een haas, gorilla's, een luipaard, een slang, een inktvis, een doodskop, een hert, een olifant een vis en een gier te gaan...fijne dag verder :-)
Geplaatst door: Jan Willem | 20 februari 2013 om 13:40
Grouper is overrated (ik snap niks van de hype over deze CD in elk geval) en bij Nick Cave hoor ik vooral een echo van Lou Reed - maar Cave was mijn ding sowieso al nooit.
Dan dus die Hedningarna maar eens proberen.
;-)
Geplaatst door: PvC | 20 februari 2013 om 23:21
Correctie: jij VINDT Grouper overrated...en een hype, kom op zeg! Bij alle tien mensen (ja ik overdrijf ook een beetje) die dit goed vinden?
Foxygen en Jacco Gardner, dat zijn hypes in wording.
Dat Cave je ding niet is blijkt al uit de vergelijking die spaak loopt :-)
Hedningarna is meer richting Hippjokk en dan nog steviger.
Geplaatst door: Jan Willem | 21 februari 2013 om 00:23
Ik vind de nieuwe Cave erg mooi en een verademing. Jacco begin ik steeds meer te waarderen, hoewel hij natuurlijk niet veel meer is dan de vrouwelijke versie van Caro Emerald (om maar eens een vergelijking te maken die aan alle kanten mank gaat en toch hout snijdt).
De meest verrassende zaken zijn voor mij echter Endless Melancholy, Food en The Inventors of Aircraft. En Stranded Horse is natuurlijk erg mooi.
Geplaatst door: peTer | 21 februari 2013 om 09:45
@Jan Willem: dus 10 mensen mogen "Het IS goed" zeggen, en ik moet "Ik VIND het overrated" zeggen???
Er zijn ook heel erg veel meer mensen die Foxygen en Jacco Gardner erg goed vinden, dus:
Correctie: jij VINDT dat hypes in wording.
;-)
Alles is relatief en muziekbeleving al helemaal, dat blijkt maar weer ...
Geplaatst door: PvC | 21 februari 2013 om 13:13
Ja want het IS niet overrated als het om smaak gaat. In een recensie schrijf je meningen op met een onderbouwing. Iets overrated noemen zonder onderbouwing vind ik dan te gemakkelijk. Er staat nergens: het is goed punt. En bij Grouper spreken over een hype is o nee vind ik gewoon lachwekkend. Het is zo'n klein bandje of soloproject...de subcultuurhype bedoel je dan ofzo?
Touché wat betreft Gardner en Foxygen, al vind ik daar een term hype toepasselijker dan bij een Grouper.
Geplaatst door: Jan Willem | 21 februari 2013 om 13:36
Ben jij op de hoogte van de Legendary Pink Dots' Bandcamp site, Jan Willem? De band brengt daarop vele exclusieve download tracks en zelfs hele albums uit, waarvan ik me niet kan herinneren dat je er ooit over geschreven hebt, en er dus de kans bestaat dat je het niet kent en dingen mist. Ka-Spel doet hetzelfde op z'n eigen Bandcamp-site.
Een voorbeeld: http://legendarypinkdots1.bandcamp.com/album/come-out-from-the-shadows-volume-2
En:
http://legendarypinkdots1.bandcamp.com/album/come-out-from-the-shadows
En ook:
http://legendarypinkdots1.bandcamp.com/album/this-saturated-land
Geplaatst door: sebastian | 21 februari 2013 om 17:38
Ja ik ben ervan op de hoogte, maar niet dat het iets zou toevoegen, dus dank voor deze tip!
Geplaatst door: Jan Willem | 21 februari 2013 om 20:59
Nou, die tweede Shadow Sessions is toch minstens zo mooi als de Maria Sessions of het werk van Mimir. Noem dat maar niets toevoegen... :)
Geplaatst door: sebastian | 22 februari 2013 om 03:57
ik zeg dat ik niet wist dat het iets toe zou voegen...maar er staat bovenaan geen ontkenning...dus nogmaals dank :-)
Geplaatst door: Jan Willem | 22 februari 2013 om 08:58
bij Nick Cave hoor ik vooral een echo van Lou Reed
Helemaal niet zo'n hele gekke vergelijking, want ook Cave lijkt steeds losser, of moet ik zeggen 'luier', te zingen. Nou had ik nooit wat met Lou Reed, maar was wél jarenlang een Cave-fan. Jammer dat-ie de laatste jaren teveel op routine lijkt te drijven... die liedjes op Push The Sky Away schudt-ie m.i. zó uit zijn mouw... Eigenlijk is No More Shall We Part de laatste plaat waarop-ie nog écht overtuigt (vind ik dus hè), al had ook die best een kwartiertje korter gemogen.
En ligt het aan mij of wordt die nieuwe Cave echt OVERAL gepromoot? Stond zelfs een advertentie in De Groene...
Geplaatst door: john prop | 22 februari 2013 om 10:24
nee dat viel mij ook al, het pr budget moet gigantisch zijn voor Push The Sky Away. ik zie geen google ad meer zonder half-naakte Cave-echtgenote (gecensureerd dan ook nog eens)
En op YouTube komt Cave dan zelf, als een soort Denis Lavant in Holy Motors voorbij sjokken.
Geplaatst door: Ludo | 22 februari 2013 om 15:06
Mij was het nog niet opgevallen, werkt dat met die cookies en taylormade DM dan toch beter dan ik dacht?
Geplaatst door: Martijn Busink | 23 februari 2013 om 03:15
Ik deel je mening totaal niet John. En baseer je dit op die ietwat vlakke rip die rondwaart, of heb je daadwerkelijk de cd geluisterd? Als je ook ziet waaruit de gastenlijst is opgebouwd en welke tijd ze ervoor uitgetrokken hebben, dan lijkt er m.i. van gemakzucht totaal geen sprake. Ook het limited boekje is met alle artwork en de dvd een fraai geheel geworden. Los daarvan zal het overigens een worst wezen want ik vind hem gewoon prachtig! Een nummer als "Water's Edge", skitterend!
Jij vergelijkt overigens de houding van Reed met Cave, ik had het over de muzikale overeenkomst. Grappig dat je als niet Reed fan hem toch met Cave vergelijkt en Peter omgekeerd....Ze delen hoogstens dat ze iets meer popgericht zijn, hetgeen ik van hen prima kan hebben (van Cave beter overigens; Reed luister ik al een tijd niet).
Grinderman is ook niet zo "routinematig" en de soundtracks ook niet...och en dat ze er reclame voor maken is toch niet boeiend?
Geplaatst door: Jan Willem | 24 februari 2013 om 21:42
ik baseer mijn menig op de Guardian-stream die ik een keertje of vier, vijf heb galuisterd... de geluidskwaliteit was best oké, hoor... in elk geval goed genoeg om de songs op waarde te kunnen schatten. Over die soundtracks heb ik geen mening maar ik vind ook die Grinderman-platen op het randje. Het KLINKT allemaal wel lekker met al die gekke loops en samples, en ook daar is hoorbaar veel tijd in gestoken, maar de songs hebben niet veel om het lijf... Overigens vond ik Grinderman live erg fijn, maar dat terzijde.
Wat betreft mijn reactie op Peter's Reed-vergelijking: het gaat me helemaal niet om Cave's houding, maar om het muzikale resultaat, en 'lui zingen' heeft wel degelijk effect daarop - in tegenstelling tot een 'mooi boekje'.
Goed, jij vindt 'm fijn. En da's prima, het is jou (en Cave) van harte gegund. Maar voor mij hoeft het niet, dit slappe aftreksel. Nick Cave is en blijft weliswaar één van mijn helden, iemand die vele jaren de soundtrack bij mijn leven heeft verzorgd, maar er zijn grenzen aan wat een mens kan verdragen :-)
Geplaatst door: john prop | 24 februari 2013 om 23:45
Die stream ken ik niet, enkel de mp3-versie die overal rondging...en die mist de diepgang die de cd wel heeft.
De meningen lopen enorm uiteen en als echte fan zou je hem op z'n minst kunnen verdragen...overdrijven is ook een vak! Ik snap zoveel negativiteit dan ook nooit. Vandaar mijn Caleidoscoop. Ik merk dat als er hier gereageerd wordt, het vaak om de negatieve aspecten gaat.
De songs raken mij wel en het feit dat je wel hoort dat er veel tijd in is gestoken maakt het dus niet tot songs die hij even uit zijn mouw schudt. En lui zingen, je vindt het kennelijk een mooie term, maar daar kan ik niets mee hier. Ik hoor niet veel verschil met andere werken en gewoon een oudere Cave. Ik heb ook nooit iemand bij de nieuwe Cohen, die nauwelijks een stem over heeft, horen roepen dat hij lui zingt. Slap aftreksel, ik heb mindere helden die ik niet zo onrespectvol en eenvoudig neersabel...Prima hoor om het zo te noemen, maar inhoudelijk hoor ik nog weinig. En begrijp me niet verkeerd: iedereen mag dit een ultieme kutplaat vinden, maar met meer onderbouwing en gebaseerd op de real thing zou wel passen bij jouw "held".
Geplaatst door: Jan Willem | 25 februari 2013 om 00:33
Overigens weet ik dat Cave een grote held van je is, dus ik was meer verbaasd dan echt verontwaardigd...lang leve het geschreven woord waar blik & intonatie ontbreken.
Hier staat trouwens ook een mooi stukje van een jonge, gretige luisteraar: http://mousique.wordpress.com/2013/02/24/recensie-nick-cave-the-bad-seeds-push-the-sky-away/
Geplaatst door: Jan Willem | 25 februari 2013 om 00:49
Oké, ik zal er wat meer op ingaan.
Ik zag The Birthday Party in 1983 en it blew me away! Sindsdien heb ik Nick Cave minstens een keer of vijftien zien optreden, op uiteenlopende locaties als De Meervaart, Paradiso, op All Tomorrow’s Parties, Pukkelpop en voor het laatst in de Heineken Music Hell.
Ik bedoel maar, Cave en ik gaan lang terug. Ik heb zowat al zijn platen, live-dingen, en wat bootlegs. Persoonlijke problemen (relaties, algehele stuurloosheid), maar ook euforie en geluk gingen gepaard met een Cave-soundstrack. Een vriend voor het leven.
'From Her To Eternity' heb ik zowat doodgedraaid. Wat daarna kwam was niet altijd even sterk (die covers-plaat: mwoah..) maar daar stond veel geweldigs tegenover. Magistrale platen als 'Your Funeral, My Trial' en 'Tender Prey' versterkten, nee verdiepten de band. Rare uitstapjes als die idiote cover van ‘What A Wonderful World’ (met Shane mcGowan) deden daar niks aan af. En het geflirt met religie vond ik –overtuigd atheïst- soms verwonderlijk maar nooit storend. Een man moet het érgens over hebben, nietwaar?
Het concept achter 'Murder Ballads' paste m.i. nét even te goed, kwam nét even te bedacht op me over. En in tegenstelling tot wat de titel leek te beloven bleek de plaat vol te staan met ‘makkelijke’ liedjes met een commerciëler geluid. Veel erger: een aantal van die songs kwam als middelmatig op me over. En dan was er die hit met Kylie Minogue... best een aardig nummer, maar ik zit er nondeju niet op te wachten om mijn Nick Cave bij de Albert Heijn te horen. Een eerste, fikse deuk in de 'relatie' was het gevolg.
Cave kwam groots terug met 'The Boatman’s Call'. Ik moest er even aan wennen, maar wát een fijne plaat. Midtempo-nummers met de piano in de hoofdrol en een zéér gedienstige Bad Seeds met smaakvolle, zéér beschaafde arrangementen. Een plaat ook waar ik –mede vanwege de hoge verstaanbaarheidsfactor- de eerlijke teksten van waardeerde (normaalgesproken ben ik niet zo van de teksten, de stem is primair een muziek-instrument.) De Pijn, het Schuldgevoel, de Jaloezie en de Wrok nadat de relatie met de Grote Liefde is verkloot... mooi hoor!
En dan 'No More Shall We Part': opnieuw veel piano, en af en toe een pittige uithaal. En met de fijne stemmen van de zusjes McCarrigle. Zelden zo’n mooie en adequate beschrijving van Huiselijk Onbehagen gehoord als 'The Sorrowful Wife'. Als geheel een kwartiertje te lang, maar met een aantal magistrale nummers die me diep raakten, en voor mij gewoon één van zijn beste platen. De lange reis die Cave met zijn Bad Seeds had afgelegd en die begon met het agressieve ‘Avalanche’, leek tot een logische conclusie te komen met het berouwvolle 'Fifteen Feet Of Pure White Snow'. Als Cave toén was gestopt, zou dat pure Perfectie zijn geweest.
Maar toen kwam 'Nocturama' en dat was –in weerwil van de positieve recensies (ja echt)- een kloteplaat. Er werd gesproken van een ‘terugkeer naar Birtday Party-dagen’ op basis van twee of drie hardere nummers die nog niet in de schaduw konden staan van dat ouwe BP-spul. Nocturama klonk vooral gezapig, uitgeblust, richtingloos. Hoe dúrf je op de proppen te komen met 'Rock Of Gibraltar', dacht ik... En dan dat laatste nummer: 16 coupletten ‘gevatte’ rijmelarij op een standaard rockriff.... na één keer luisteren helemaal klaar mee. Relatiecrisis nummer twee, en nu een stuk dieper.
'Abattoir Blues/Lyre Of Orpheus' werd door de pers met veel bombarie binnengehaald. Cave op zijn best! Cave weer in vorm. Hmmm, ja en nee... ik hoorde vooral een berekenende Cave, een Cave die zich heel bewust is van zijn imago, zijn kunnen en zijn kwaliteiten en dat vervolgens heel secuur uitspeelt. Een Cave kortom die zijn aanhang (inmiddels een hele grote groep) precies dát geeft waarvan hij denkt/weet dat die dat wil horen. Niks geen muzikale risico’s meer, niks geen nieuwe wegen, maar Nick Cave die Nick Cave speelt. Nick Cave die als Nick Cave acteert. Meer vakmanschap dan kunstenaarschap, als ik het zo mag uitdrukken...
Grinderman is ruiger, basaler, meer back-to-basics, meer blues dan dat hele Abbatoir Blues bij elkaar, maar hier heb ik hetzelfde: het klinkt allemaal best prima, maar ik voél het gewoon niet meer. Het concert van Grinderman dat ik op ATP zag was opwindend, maar de platen zijn zo-zo. Veel studiotruuks, loops en samples en (voor Cave) ‘gekke’ geluiden rondom middelmatige nummers. 'Dig Lazarus Dig' ligt in het verlengde daarvan: Cave op de automatische piloot. Zijn concert in de Bijlmer Bierhal: boring, mede vanwege de gemakzuchtige repertoirekeuze: wéér 'The Mercy Seat', wéér 'The Ship Song', wéér 'Deanna'... Zoveel keus uit zoveel goed spul, waarom altijd en immer dezelfde nummers uitkauwen?
Misschien is er een limiet aan wat je van iemand moet horen, kun je je ook te vol eten waardoor het gaat tegenstaan. Cave is de enige met wie ik zó’n lange ‘relatie’ heb (30 jaar...) dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Kun je je leven lang fan zijn van iemand? Of komt er onherroepelijk een backlash? Hoe dan ook, ik ben er dus klaar mee, heb het gehad, spendeer mijn tijd en geld liever aan andere, interessantere muzikanten.
Maar ik blijf –vanuit een ooghoek en for old time’s sake- in de gaten houden wat ome Nick zoal uitspookt. Ergens hoop ik erop dat hij met iets verrassends komt, iets dat me weer pakt zoals voorheen. Maar met 'Push The Sky Away', op Nocturama na het slapste plaatje uit zijn carrière, gaat dat dus niet lukken!
Geplaatst door: john prop | 25 februari 2013 om 13:04
Mooi omschreven! Ik krijg spontaan goesting an een triorecensie :-)
Ik snap een deel van je gevoelens erbij, maar heb zelf niet zo'n bezwaar tegen popmuziek. Los daarvan moet het je raken natuurlijk. Ik heb ook niet zo'n verwovenheid met levensgebeurtenissen en Cave, dat maakt het eveneens anders. Een paar van zijn latere albums vond ik ook minder; teveel piano en liedjes om in slaap te sukkelen, maar die had ik als completist dan wel en er staan altijd wel een paar parels op. Maar bij deze nieuwe is het broeieriger en weet hij me weer eens een album lang mee te nemen. Soundtrackachtig haast, al kan ook daar niet iedereen tegen.
En ik zie hem graag met Kylie...of nee ik zie Kylie liever zonder hem ;-)
Geplaatst door: Jan Willem | 25 februari 2013 om 13:56
dit soort teksten/discussies zouden inderdaad een eigen artikel hebben moeten zijn. nu te laat, i guess?
mooi leesvoer hoe dan ook!
'Misschien is er een limiet aan wat je van iemand moet horen'.
lijkt me ook ja.
Geplaatst door: Ludo | 25 februari 2013 om 15:14
dat is dus persoonlijk en band/artiestafhankelijk
van sommige bands krijg ik nooit genoeg en bij anderen haak ik ineens af...
met zo'n losse opmerking zou ik dan willen weten als je fan bent van een bepaalde artiest waarom er een limiet aan zou moeten zitten? je bedoelt het vast niet zo, maar het klinkt meteen zo negatief, zo afgemeten, zo niet spontaan...dat merk je toch vanzelf wel (en iedereen moet het ook zelf weten)
ik ken bijvoorbeeld dylan en zappa fanaten die niet van ophouden weten; ik vind dat wel mooi om te zien; beter dan op voorhand te besluiten van niet...en sla je echt door dan is er op Ned1 altijd nog een programma voor mafketels waar je in past ;-)
Geplaatst door: Jan Willem | 25 februari 2013 om 19:33
ik denk dat het inherent aan popmuziek is dat de artiest een bepaalde 'schtick' heeft, het is harmonisch en tekstueel niet énorm gevarieerd, nagenoeg alle artiesten blijven toch in dezelfde stijl werken. (De Bob Dylan van nu is niet écht heel anders dan die van de jaren '60) En als je dan zoals Cave in een stug tempo platen blijft uitbrengen lijkt me het onvermijdelijk dat iemand na een plaat of 10 denkt 'ok, ik ken het wel'. Dat wil niet zeggen dat een nieuwe fan op een later moment in kan stappen en er heel intens van kan genieten, zeg maar.
Geplaatst door: Ludo | 26 februari 2013 om 10:34