Jong Oranje naar de halve finale! Wij, ook jong (gedeeld door 2 zelfs onder de 21) en gekleurd, komen als echte finalisten elke week met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: May Roosevelt, Misophone, Alison Moyet, Queens Of The Stone Age, Witxes, Great Minds en Şebnem Ferah. En keken naar: La Ragazza con la Valigia.
We luisterden naar: May Roosevelt, Misophone, Alison Moyet, Queens Of The Stone Age, Witxes, Great Minds en Şebnem Ferah. En keken naar: La Ragazza con la Valigia.
De Griekse componiste en thereminspeelster Maria Pseftoga gaat schuil achter dit alias en heeft hiermee al de cd’s Panda (2009) en Haunted (2011) afgeleverd. Hierop brengt ze een duistere mix van elektronica en zoals blijkt na meerdere luisterbeurten Griekse elementen. Het is muziek die je niet gemakkelijk kunt duiden, doordat traditionele muziek, gothic, industrial en wave een bevreemdend caleidoscopisch hoorspel vormen. Op haar nieuwste werk brengt ze een muzikale ode aan de dichter Dinos Christianopoulos. Ze fabriceert haar muziek hoofdzakelijk met piano en theremin. Hierbij hoor je een mannelijke stem (Dinos zelf?) gedichten voordragen. De muzikale omlijsting is niet minder dan betoverend en spannend. May Roosevelt brengt een soort mengelmoes van SPK, Soap&Skin, In The Nursery, Daemonia Nymphe, Leitmotiv en Nouvelles Lectues Cosmopolites ten gehore, waarbij de Griekse traditionele muziek nooit ver weg is. Met de theremin weet ze haast een sopraanstem neer te zetten, wat niet alleen knap is maar ook tot een bevreemdende doch zeer intrigerende luisterervaring leidt. Modern klassiek, elektronica en folk lopen hier dwars door elkaar heen. Een unicum, hetgeen veelzeggend is in het platgetreden muzikale universum. Een wonderschoon en ongrijpbaar album.
Aan de vooravond van hun nieuwe album Before The Waves Roll In op het fijne Kning Disk presenteren de mystieke Britse multi-instrumentalisten M.A. (Matt) Welsh en S. (Steven) Herbert een digitaal tussendoortje vol oude songs. Hun claim dat ze al 13 albums hebben uitgebracht lijkt hiermee ook waarheid te worden, ook al zitten ze officieel nog niet op dat aantal. Het blijft hoe dan ook één van de meest ongrijpbare en mystieke low-profile bands van de afgelopen jaren. Steven is een klassiek getrainde muzikant en multi-instrumentalist (hij bespeelt een instrument of 20) en Matt schrijft, zingt en werkt met gevonden geluiden. Ze brengen een kruisbestuiving van folk, indierock, ballroom muziek, dark cabaret experimentele en orgelmuziek en altcountry, waarbij je dikwijls op bevreemdende wijze het gevoel hebt dat ze hun wortels in de jaren 30 hebben. Zelfs de hoesontwerpen lijken uit een parallel universum afkomstig. De 18 nummers die ze hier presenteren en die bij elkaar 34 minuten duren passen helemaal bij hun merkwaardige manier van muziek maken. Onaardse pracht! Nu ben ik niet dol op digitale releases, dus de fans moet zelf maar bepalen wat ze hiermee aanvangen.
Ik heb tot nu toe van haar twee verzamelaars in de kast staan, haar solo best of en die van Yazoo. Haar stem heb ik altijd mooi gevonden, maar de muzikale omlijsting vond ik nogal wisselvallig; vandaar nooit een heel album gekocht. De laatste jaren heb ik haar slechts met een schuin oog gevolgd, want de muziek bracht niets nieuws meer; de laatste is overigens alweer van 6 jaar gelden. Toen ze laatst plots optrad in de vrolijk makende Graham Norton Show klonk ze anders. De bijna 52-jarige is afgeslankt, straalt pit uit en brengt weer van die lekkere melancholie met nog altijd die bijzondere stem. Toen toch maar eens naar dat nieuwe album geluisterd en het valt nog goed te pruimen ook. Het is pure pop, maar bij vlagen behoorlijk hard en elektronisch. Daarvoor heeft ze een stel muzikanten ingeschakeld die synthesizers, keyboards, samples, programmeringen en gitaar. Mijlenver van haar vorige albums en dichterbij Yazoo dan ooit. Gewoon een lekkere en verrassende popplaat. Groter dan dat wil ik het ook weer niet maken.
Josh Homme (zang, gitaar) keert terug zijn Queens Of The Stone Age, dat zal vrijwel niemand ontgaan zijn (wat een hype ineens, zelfs in DWDD). Samen met Troy Van Leeuwen (gitaar, percussie, keyboards, zang), Dean Fertina (keyboard, percussie, piano, zang) en Michael Shuman (bas, keyboard, zang) doorbreken ze 6 jaar stilte op fantastische wijze, dat moet gezegd worden. Waar zo’n bijna doodervaring (na een schijnbaar onschuldige knieoperatie van Josh) al niet goed voor kan zijn. Ze brengen weer pakkende liedjes met lekkere riffs en Homme zingt er mooier bij dan ooit. Daarnaast zijn er meer blueselementen à la Master Of Reality te horen. Natuurlijk is dit in feite gewoon stonerpop, maar dan wel perfect uitgevoerd. In vijf van de tien nummers drumt Dave Grohl weer eens mee, waarmee hij na de laatste paar miskleunen van zijn Foo Fighters eindelijk weer eens op een goed album te horen is. De overige worden gedrumd door oudgediende Joey Castillo. Andere opmerkelijke gasten zijn Trent Reznor (zang), Mark Lanegan (zang), Arctic Monkeys zanger Alex Turner, Scissor Sisters zanger Jake Shears, oudgediende Nick Oliveri (zang) en Sir Elton John (piano; de enige echte queen op het album). Ik like dit behoorlijk. Queens Of The Stone Age is weer helemaal terug.
Met dit alterego heeft de Fransman Maxime Vavasseur inmiddels de cd-r Scrawls #01 (2010) en de cd Sorcery/Geography (2012) op zijn naam staan. Hij maakt hierop een mengelmoes van (industria/darkl) ambient, drones en experimentele muziek, die meestal vrij desolaat en droefgeestig maar ook heel fraai uitpakt. Op zijn nieuwe album opent hij met het werkelijk verbluffende drieluik “Through Abraxas I”, “II” en “III”. De bij elkaar 17 minuten durende stukken blazen je echt omver met hun overweldigende geluidsstromen vol drones, ambient, noise en gitaargeluiden. Wonderschoon, duister en ijzingwekkend tegelijkertijd. Daarna brengt hij meer voortkabbelende muziek, die wel raakvlakken vertoont met de latere Talk Talk, om vervolgens weer de ambient, gitaarambient, drone, jazzy, filmische of noise kant op te gaan. Het is een behoorlijk schizofreen geheel, dat met name door de duistere atmosfeer en melancholische geluid verbonden blijft. Een verrassing volgt nog in de één na laatste track “The Words”, waar hij ineens als singer-songwriter uit de hoek komt, met fraai herfstige zang. Hij wordt geholpen door diverse gasten, waaronder ook Frédéric D. Oberland (The Rustle Of The Stars, Farewell Poetry, Le Réveil Des Tropiques, Medecine Music), op percussie, fagot, saxofoon en gitaar. Lawrence English heeft de mastering voor zijn rekening genomen. Het resultaat is overdonderend en angstaanjagend mooi!
La Ragazza con la Valigia (Valerio Zurlini)
Heerlijke film. Ongeveer alles wat je je van tevoren over Italiaanse cinema kunt indenken zit erin. Sexy Bertolucci. Raadselachtige Antonioni. Lichtvoetige Fellini. En waar ik een Bertolucci meestal nauwelijks trek geeft Zurlini (avant la lettre!) diens arty mooie mensen-stijltje hier een prima tragikomische twist mee. Claudia Cardinale speelt haar allerbeste rol, als het meisje met de koffer. De hele film lang krijgen we geen hoogte van haar. Ze lijkt een fantast, maar is dat wellicht toch niet. Ze lijkt te weten wat ze wil, maar evengoed aandoenlijk verlegen. Een gold digster zonder schep. Rijke mensen komt ze wél tegen, want in die goeie traditie van de Finzi-Continis belandt het arme kind in een peperdure villa. 'Wow, een zwart bad!' In de villa bekommert vooral de jongste zoon zich om haar. Hij is een oudere versie van het knaapje uit The Fallen Idol. Ook deze jongen is verwend, verveeld en eenzaam. Het meisje komt als geroepen. Een heerlijk platonische obsessie. (Nou ja platonisch...) Net als de film richting afronding van deze bildungsromance toewerkt volgt er een plotse wending. Ineens zijn we op het strand, klinken er jazzcats en krijgen we een Antonioni-outro. Een verhaal van alledaagse gekte, om met Ferreri te spreken.
Great Minds
De lang verbeide – via sufgesponsorde promo-clipjes – 'supergroep' uit eigen land, ontstaan uit het feit dat Sticks, Winne, Dr. Moon en Jiggy Djé lesgeven aan de Herman Brood Academie, hoe 'straat' is dat? De Sticks Bukowski mixtape was een beetje lauwtjes, misschien leuk om te maken maar een beetje al te relaxed door wat afgezaagd samplegebruik. We zien de twee hier weer terug maar het eindresultaat is stukken beter, met de andere rappere samen onstaat er toch meer interactie en Dr. Moon komt met gast-dj sirOJ ook tot creatievere producties. Met andere woorden: goeie vibes. De tijd leert of het tij keert, maar Great Minds lost de belofte voor een groot deel in.
Şebnem Ferah OD
Een paar maanden geleden werd de reeds lang uitverkochte backcatalogue heruitgebracht en nu is "Şebo" weer terug met een nieuw album. Vergeleken met het vorige album (Benim Adım Orman, 2009) en de liveplaat is het strijkorkest weer wat naar de achtergrond verdwenen. Dat is eigenlijk niet zo erg, zo kan er weer wat meer gerockt worden, al zal ze als rechtgeaarde Turkse de ballads echt niet achterwege laten en ze zijn redelijk talrijk. Er is echter wezenlijk niet heel veel veranderd, maar met zangkwaliteiten als die van Ferah is dat helemaal niet erg.
Reacties