We worden wel een beetje ondergesneeuwd met het nieuws over de Amerikaanse klokkenluider. De zon schijnt ook bepaald niet in Zuid Afrika. Gelukkig zijn er dan weer onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Bluhm, Sigur Rós, Boards Of Canada, Orphaned Land en nog eens Boards Of Canada. En keken naar: Dont Look Back
We luisterden naar: Bluhm, Sigur Rós, Boards Of Canada, Orphaned Land en nog eens Boards Of Canada. En keken naar: Dont Look Back
Als iets op Fluid Audio (of zusterlabel Facture) uitkomt weet je dat het meestal prachtig vormgegeven is, veelal droefgeestig en ook nog eens in gelimiteerde oplage verschijnt. Oh ja en dikwijls dik uitverkocht als ik erover schrijf. Ja dus ook bij Bluhm is dat het geval. Dit is een project van Tim Martin (Maps & Diagrams, Black Elk) die hier samenwerkt met de Macedonische zangeres Genoveva Kachurkova. Hij creëert allemaal elektronische structuren en laveert hiermee van abstracte muziek naar ambient, neoklassiek en allerhande experimenten. De sfeer is daarbij mysterieus, spookachtige en veelal uiterst melancholisch. Dat komt mede door de heerlijk etherische zang van Genoveva. De muziek komt naast Maps & Diagrams ergens uit tussen Olan Mill, Field Rotation, Tape Loop Orchestra, Stars Of The Lid en Greg Haines enerzijds en His Name Is Alive en This Mortal Coil anderzijds. Martin heeft een ijzingwekkend intrigerend en bloedstollend mooi geheel gefabriceerd. Subliem!
Vorig jaar keerde de IJslandse band na 4 jaar van afwezigheid al sterk terug met Valtari. Het is achteraf gezien slechts een opwarmertje geweest voor Kveikur. De groep bestaat tegenwoordig alleen nog uit Jón Þór Birgisson (gitaar, zang), Georg Hólm (bas) en Orri Páll Dýrason (drums). Misschien dat dit geleid heeft tot een puntiger, krachtiger sound. De sfeer is grimmiger, de muziek is spannender dan ooit en hebt ondanks de hoge zang vol Hopelandic minder een Aha-erlebnis (“Take On Me” doel ik dan op). De zang is nu weer mysterieus en net als vroeger fraai ingebed in de muziek. Muzikaal gezien zit het echt steengoed in elkaar. Een rauwe mix van postrock en orkestraties, maar ook met haast industriële, noise en filmische elementen. Daar waar ze alle ruimte hebben gekregen om een heel populaire kant op te gaan, geven ze juist hun muziek een eigenzinnige draai. Deze wel met grotere gebaren dan Von, Agætis byrjun en ( ), maar het heeft wel weer raakvlakken met elkaar. “Kveikur” betekent dan grondverf. Hierop kunnen ze bouwen, hoewel dit geweldige album wel veel meer glans heeft dan alleen een onderlaag.
Boards of Canada – Tomorrow's Harvest
Boeiende plaat weer van Boards of Canada. Gevoelsmatig zeer verwant aan Geogaddi. Misschien is deze op geniepige wijze nog wel wat duisterder, alsof alle hoop die erin doorklinkt slechts schijn kan zijn. Een stadsplaat, zei ik op het forum. Een lege stadsplaat, meende OMC. En het is waar, de stemmetjes zijn veelal verdwenen, en als ze wel wat zeggen zijn ze nauwelijks te verstaan. De machines hebben het overgenomen. Ze pompen en zuigen, en houden zo de stad aan de gang, maar voor wie? De luisteraar wordt in een maalstroom richting onpeilbare diepte gezogen, en moet op de tast zijn weg terugvinden. Pas tijdens de terugreis is er een glimpje van licht te ontwaren. Een strohalmpje. New Seeds. Maar is het werkelijk een nieuw begin? Of reflecteren we met gesloten ogen op wat we al eerder werkelijk zagen. Tomorrow's Harvest eindigt als berusting in zichzelf.
Dont Look Back (D.A. Pennebaker)
Bob Dylan is de meest onwaarschijnlijke popster. Zelf ontkent hij er dan ook een te zijn, in deze sixties-film van Pennebaker. Maar wat ontkent hij niet? Provocerend, zuigend, en altijd maar tegenvragen stellend loopt de Grote Snerprechter hier door Engeland. De docu opent met die bekende sequentie waarin Dylan met een stel papiertjes in de weer is. Daar kun je ook goed zien waarom de man wél die x-factor had. Het is een en al attitude. Een echte baas. Aan de onnavolgbare teksten (Van Dyke Parks-achtig in hun moeilijkdoenerij) en de rudimentaire muziek heeft het echt niet gelegen. Wie wil er nog een mondharmonica horen na deze film? Geintjes daargelaten is dit een geweldig portret. Prachtig intiem geschoten met handheld camera's. De kijker zit samen in de taxi met Joan Baez en Dylan. Buiten zijn er die Bieber-toestanden: 'Will someone get that chick off the car!'. Beste passage is een combo van drie meesterlijke scenes. Eerst is daar Dylan versus een interviewer. Dylan zet de arme jongen op Socratische wijze helemaal schaakmat. Hij laat hem aan alles twijfelen. Plato had geen betere dialoog kunnen bedenken. Dan wordt Dylan uit de kleedkamer geroepen en ontmoet hij een lokale adellijke dame, waardoor we even in die Engelse klasse-maatschappij belanden. Een scene later doet de vriendelijke Alan Price zijn best op de piano, het is een lieve situatie. Te lief voor Dylan, die Price begint de stangen hoe het toch met The Animals zit. Iedereen moet continu on the edge zijn. Oh Mercy!
Orphaned Land All Is One
De korte maar krachtige titel verklapt het al een beetje: De Boodschap wordt steeds groter en dat vertaalt zich op het nieuwe album van de Israëlische vredesduiven in directere teksten en dito, om niet te zeggen anthemische, songs. De deathgrunt is uiteindelijk ook gesneuveld, maar daar staan wel weer fancy strijkers tegenover. Sinds de wederopstanding met Mabool in 2004 was het al gladder en pompeuzer, daar moet je tegen kunnen. Om van de intussen bijna evangelische boodschap maar te zwijgen. Maar goed, in antwoord op alle karikaturen die via het nieuws binnenkomen is een wat dik aangezet tegengeluid misschien ook wel eens aardig.
Boards of Canada Tomorrow's Harvest
Eerder werk slipped under the radar, of eigenlijk, ik vond Geogaddi ijzersterk beginnen maar beats en gesproken tekstsamples (geloof ik, weet ik niet eens meer) deden mijn aandacht meestal snel afdwalen. Ik heb het in ieder geval niet veel gedraaid. Misschien zat ik er naast en moet ik dat toch maar eens doen, want Tomorrow's Harvest bevalt uitstekend. Het had zo op Ghost Box kunnen verschijnen, hoewel er ook een tintje Umberto en/of zijn invloeden uit het horrorfilmverleden is wat me zeer bevalt. Er zit een zekere dreiging in, nog wel die video-8 feel maar nu meer die van een found footage horror film (hun muziek werd ook al gebruikt in Sinister). In tegenstelling tot Ludo heb ik er geen stadsgezichten bij, de visuals zoals op de LP en de video voldoen prima voor mij.
Reacties