De Subjectivisten: Jaarlijst 2014

In 2015 stonden metal en de meer abstracte geluidskunst op een laag pitje in huize Busink. Er waren bijvoorbeeld sterke comebackplaten van At The Gates en The Haunted maar vooral een uitstekende plaat van Horrendous die ze naar de kroon steekt maar ik heb ’m nog maar een keer gehoord. (Amerikaanse) hip hop stond na jaren verwaarlozen weer stevig op de radar, maar dat kwam dus neer op achterstallig onderhoud en mijn grootste ontdekkingen van bijvoorbeeld Chaundon, White Mandingos, Lady Of Rage en Jean Grae zijn te oud om mee te doen en oudgediende Wu-Tang Clan delivert helaas niet met A Better Tomorrow. Nog wat bubbling unders natuurlijk van bijvoorbeeld Teitanblood, Ø, Cretin, Siavash Amini en Yara, maar 25 is 25. Dus ja, subjectief als altijd hier mijn 25 favoriete platen van het afgelopen jaar.

25. The Bombay Royale The Island of Dr Electrico
Bollysurfrock uit Australië. Lata Mangeshkar en Dick Dale, inclusief die wat overstuurde productie zoals we die uit het werk van RD Burman e.d. kennen.

24. Freddie Gibbs & Madlib Piñata
Ik vind Madlibs solowerk altijd wat schetsmatig en lui, maar met een rapper kan het dus wél echt goed zijn, dus op de valreep nog hop, m’n jaarlijst in, sorry Earth.

23. David Sylvian There's a Light That Enters Houses with No Other House in Sight
Sylvian maakt met hulp van vaste krachten Christian Fennesz en John Tilbury de soundscapes om de poëzie van Franz Wright te begeleiden.

22. Darkspace III I
Darkspace, met Wintherr van Paysage D’Hiver, levert weer een uitstekende trip naar de donkerste en ijskoudste uithoeken van ons universum.

21. Jhené Aiko Souled Out
De mixtape Sailing Soul(s) was al erg goed en op haar debuut, waar de zwoele sfeer minder vaak verstoord wordt door stoere rappers, lost ze de belofte in. Goede tijden voor R'n'B trouwens, met uitstekende releases van FKA Twigs, Rochelle Jordan en sZa dit jaar.

20. Donnie Leipie van het Plein (mixtape)
Ik ben geen enorme fan van trap noch van Riff Raff, al hebben beide hun momenten. Deze Amsterdamse versie van de laatste heb ik bijvoorbeeld toch best wel veel gedraaid. Het is simpelweg kkgrappig door taalvondsten, swagger en soms gewoon de kaolo Amsterdamse uitspraak („de lichaamsbouw van Kemmerón Diás”). Jaman.

19. Sunn O))) & Scott Walker Soused
Het renaissancewerk van Walker wilde tot op heden niet echt beklijven maar samen met Sunn O))) bevalt het mij prima. Interessant om songs te horen in een (bescheiden) Sunn-context en eigenlijk bizar hoe far out popmuziek kan klinken. Waarom drie kanten vinyl €37 moet kosten weet ik niet 4AD, doe de volgende plaat maar lekker op Southern Lord.

18. St. Vincent s/t
Annie Clark heeft een frisse benadering van popmuziek: echte songs met vreemde gitaarkronkels, maar wel met een echte liveshow en stijl die te cool is om naar de nerdy corners van de prog te worden verwezen. De tradite van King Crimson, Devo en Talking Heads, maar oubollig is het niet.

17. Nada Medusa
Het tweede album van het duo Nada grijpt terug naar de jaren tachtig met een wat new wave-achtig geluid maar toch ook door en door Turks.

16. Souls of Mischief There Is Only Now & PRhyme s/t
Adrian Younge tekende voor de productie van het nieuwe album van deze oude Hieroglyphics-crew en dat is zoals gewoonlijk weer kapot dope. Ook de instrumentals zijn zeer luisterwaardig. Gerecycled door DJ Premier, waar Younge zijn hele catalogus aan openstelde, maakt deze er met Royce Da 5’9” een evenzo dikke album mee. Allebei voer voor de oudere headz.

15. Indian From All Purity
Veel post rock kabbelt vriendelijk aan je voorbij, zeker als je ook nog een beetje rekening houdt met de buren. Indian doet echter aan sludge met echte noise en piept en kraakt derhalve de korsten uit je onderbroek.

14. BABYMETAL
I R SIRIUZ METLHED, NOT! De drie meiskes van BABYMETAL concentreerden de metal uit de Japanse Idol-muziek, zoals BiS ooit met noise-veteranen Hijokaidan in zee ging. Dat is wel veel succesvoller want ongenadig catchy, vrolijk en over-the-top.

13. Mocro Maniac Maniac 4 President (mixtape)
Grote belofte Mocro Maniac gaat zijn gang over lekkere gangsta beats en dat bevalt heel goed. Niet te veel nadenken, hard gaan. Ik hoop dat z’n debuutalbum die vibe een beetje vasthoudt.

12. Jett Rebel Hits for Kids
Na de cover die Jett Rebel bij DWDD deed (iets van de Spice Girls) stond hij al op mijn radar en niet alleen die van mij. Spetterende liveshows, een geluid met veel jaren tachtig waardoor het echt voor alle gezindten is en een uitstekend debuutalbum.

11. NikitA Хозяин
In het kader van ‚het oog wil ook wat’ veel Russische girlbands geluisterd dit jaar, meestal vette elektro-pop zoals Bianca, Serebro en Goriachyi Sholokad. Zo ook het Oekraïense NikitA rond playmate Dasha Astafieva. Begonnen als duo, maar inmiddels als trio leverden ze een uitstekend tweede album op en zingen ze gelukkkig nog steeds Russisch, wat voor mij zeker een deel van de charme is.

10. Ishraqiyun (Secret Chiefs 3) Perichoresis
Van het langverwachte album van de Secret Chiefs 3-satellietband Ishraqiyun ken je eigenlijk al veel, namelijk van live-optredens en singles. De polyritmische gamelanhypnose van het titelnummer is de grootste verrassing. Het is een vet album wat niet teleurstelt.

9. Lamp「ゆめ」
Het Japanse Lamp doet op Yume wat ze het beste doen: meesterlijk geproduceerde bossa novapop die raakvlakken heeft met het vroegere Cardiganswerk. Deze keer met veel vintage synths en soepele orkestarrangementen. Muziek als warme deken.

8. Faberyayo & Vic Crezée Het grote gedoe 2: Angst en walging (mixtape)
Yayo dropt gewoon nog ff een mixtape en komt weer hard. Grappig en toch dope, het blijft een bijzondere combi waar De Jeugd patent op heeft.

7. Gaye Su Akyol Develerle Yaşıyorum
Nachtclubmuziek betekent in Turkije iets anders dan bij ons. Geen jazz, maar klassieke muziek, onder Atatürk in het verdomhoekje geraakt. Gaye Su voegt dit toe aan de meer westerse nachtclubsferen, met bijvoorbeeld zwoele twanggitaren.

6. Marie Davidson Perte D’Identité
Meer nachtmuziek van de Canadese Davidson. Haar muziek is eerder kil, door de elektronica waar de soundtracks van John Carpenter in door klinken, waar Davidson onderkoeld maar erotisch over zingzegt.

5. Swallowed Lunarterial
Finse doomy black metal die bijkans uitelkaar valt, als een soort bezeten jamsessie uit de hel. Abruptum with chops (nou ja, ietsje meer in ieder geval), gitzwart, bezwerend, een reis door de donkerste krochten.

4. Mica Levi Under The Skin (O.S.T.)
De meester Morricone zei het al: een goede soundtrack heeft maar een thema nodig. Nu levert dit soms wat saaie muziekalbums op maar Levi weet er een hele goeie, spooky plaat van te maken die ook zonder de (overigens prachtige) beelden overeind blijft.

3. دنيا بطمة s/t
Ik kan me geen artiesten uit Nederlandse Idols/The Voice/etc.-kringen voor de geest halen die ik zo de moeite waard vond als Donia Batma, de Marokkaanse die meedong in Arabic Idol. Volvette Arabische ritmes en hele dikke sawtoothsynths, waar strijkers als honing overheen druipen.

2. Kenney/Kang/Park At Temple Gate
Jessika Kenney en Eyvind Kang maken altijd prachtige muziek, meestal een mix van Indonesische en Perzische klanken en westerse contemporary en/of filmmuziek. At Temple Gate is een samenwerking met de zusjes Hyeonhee (elektronica en percussie) en Hyeon Mi (dans) Park. De muziek heeft een meer Koreaans karakter deze keer, waar Kang ook roots heeft. Het is wederom een imponerende, spannende plaat van het echtpaar.

1. D’Angelo Black Messiah
Om nog iets over Ferguson te kunnen zeggen, via z’n muziek, dropte D’Angelo na 14 jaar schaven dan uiteindelijk zijn nieuwe album toch nog eerder dan gepland (2015 was de plan). De eerste track die werd vrijgegeven, Sugar Daddy, was gelijk een schot in de roos en de rest van het album is ook een spannende rit op immer luie funkgrooves, variërend van ruig, crunchy werk als 1000 Deaths tot superslicke ballade About Love. In die twee songs zie ook dat het album soms boos is maar ook zwoel en sexy. Broeierige beats die bijkans uitelkaar vallen, zoals ook Sa Ra en J Dilla elektronisch, maar nu door mensen gespeeld (de immer metronoomstrakke Questlove zo out-of-sync laten spelen is een uitdaging). Een regelrechte klassieker.

Reacties

Mooie geluidsfragmenten van die Kenney/Kang/Park-release op de website van Sub Rosa. 300 exemplaren totale oplage is toch erg weinig. Nu maar wachten op de release op Winter&Winter met Kang.

Geplaatst door: EvR | 03 januari 2015 om 19:24