Als fractie kom je toch altijd tot een deelakkoord? Enfin, totaal geen overeenstemming in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Dominique A, Jim Coleman, Elina Duni Quartet, Olan Mill, Pepe Wismeer, Şevval Sam, Saur, Valentin Silvestrov en David Byrne & St. Vincent. En keken naar: Oslo, 31. August, Footnote, TV Junkie en Monsieur Lazhar. En lazen: Mean Deviation – Four Decades of Progressive Heavy Metal.
In een overvolle sportzomer waren de twee meest memorabele momenten toch weer voor de sport der sporten: wielrennen.
Gerrit Komrij, dichter in het vaderland. Ook bloemrijk zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Sylvi Alli & Various Artists, Niyaz, Richard Skelton, Köhn, Alt-J, Actress, Sugar, Änglagård, Jhené Aiko en Jon Mueller & James Plotkin. En lazen: Christine Otten.
Ons met mensenrechten bezig houden doen we enkel voor en tijdens grote sportevenementen. Hoewel “we”, “zij”! Wij zijn altijd druk met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Bee And Flower, Clark, Ewert And The Two Dragons, Tennis, Zita Swoon Group, Farmers Market en Pentagram. En lazen: Vaandrager.
Het Oostenrijkse label (Edtions) Mego is een vreemd instituut binnen de experimentele elektronische muziek. Sinds 1994 brengt het label, met een pauze van 1 jaar, muziek in verschillende formaten en verschillende genres. Dit is allemaal nog normaal maar wat er uit wordt gebracht maakt het toch wel vreemd. Klassiekers zoals Endless Summer van Fennesz die bijna als genre definiërend kan worden gezien. Warme electronica/ambient van bewerkte gitaren. Of de experimentele popmuziek van Tujiko Noriko op Hard Ni Sasette (Make Me Hard). En Get Down van Pita met abstracte glitch, of de zware drone geluiden van KTL.
Maar daarnaast weet het ook zwaar conceptuele muziek te brengen, zoals de abstracte geluiden van Farmers Manuel, General Magic, Massimo, Ibutsu.
Bij deze laatste acts gaat de term muziek vaak niet echt meer op, eerder zou je kunnen spreken van geluidskunst. Geluidskunst die ook in galerieën en musea heeft gestaan. Het gedachtegoed van Gilles Deleuze is nooit ver weg.
Lees meer "Florian Hecker – Speculative Solution (Editions Mego)" »
Nadat ik het een paar jaar terug al eens als misdruk op de mat zag ploffen, heb ik nu toch eindelijk dit standaardwerk in onverkorte vorm tot me kunnen nemen. Mudrian is de hoofdredacteur van mijn – mag ik dat zo zeggen? - lijfblad, het Amerikaanse extreme metalzine Decibel. Een verstandige beroepskeuze, want als schrijver is hij niet bijzonder engaging; weinig beeldend en een beetje saai. Ook focust hij wat al te graag op de businesskant van het verhaal (met name distributiebesognes), zodat vooral Digby Pearson, de oprichter van Earache, een wel erg prominente stem krijgt in het boek. Niet ten onrechte overigens, want Earache, het label van onder andere Napalm Death, Morbid Angel, Carcass en Entombed, heeft natuurlijk een cruciale rol gespeeld in de ontwikkeling van het genre. Het spreekt op een bepaalde manier ook wel voor de Amerikaan Mudrian dat hij zijn wellicht ietwat buitenproportionele bewondering voor de Engelse trailblazers niet onder stoelen of banken steekt.
Een tijd terug was popjournalist Serge Simonart te gast bij het programma ‘Kunststof’ op Radio 1. Hij beklaagde zich erover dat Nederlandse popjournalistiek zou gruwelijk serieus is. Die indruk krijg ik niet bij het lezen van het gigantische boek ‘De beste muziekverhalen van 1945 tot nu’, dat Leon Verdonschot heeft samengesteld. Sterker nog, ik heb me zelden zo vermaakt met een boek over muziek.
Lees meer "'De beste muziekverhalen van 1945 tot nu' (Boekrecensie)" »
Een boek over Sonic Youth schrijven is geen sinecure. Hoe schrijf je een leesbare biografie van dit stel creatieve duizendpoten? Auteur David Browne verstaat de kunst van het weglaten en schreef een aanbevelenswaardige biografie over de band. Met medewerking van de band zelf.
Maar liefs 400 pagina’s telt de recent verschenen biografie van David Browne. Die staan niet vol met encyclopedische feitjes, maar uit informatie opgetekend uit de eerste hand: Browne kreeg namelijk volledige medewerking van de band zelf, en praatte daarnaast met vrienden en bekenden. Want dat is waarschijnlijk het geheim van Sonic Youth: netwerken, netwerken en nog meer netwerken (of, minder vriendelijk uitgedrukt, opportunisme). In chronologische volgorde wordt aan de hand van plaatopnamen en andere bijzondere gebeurtenissen duidelijk hoe de band functioneert, hoe beslissingen worden en genomen en door wie. Zo komen we bijvoorbeeld te weten dat Kim Gordon drummers mocht ontslaan omdat Lee en Thurston de directe confrontatie niet aandurfden met de personen in kwestie.
Het zal ook geen verbazing wekken dat Gordon het meest openhartig is en ook kritisch over het verleden, zoals over de doorbraak die er maar niet kwam, ondanks verwoede pogingen van band en label om zich te schikken naar een MTV-gericht keurslijf.
Het meest interessant is het eerste deel van het boek, dat de opkomst van de band beschrijft in maar liefst 200 pagina’s. Brown beschrijft in geuren en kleuren het New York uit de jaren ’80: vies, gevaarlijk en een verzamelplaats van creatievellingen die allemaal op zoek zijn naar erkenning. Het is Lee Ranaldo die op tournee mag met Glenn Branca en er al snel achter komt dat Europa meer waardering toont voor avantgarde dan de Verenigde Staten. Na een mislukte tournee met de Swans beproeft de band haar geluk in Europa en wordt er langzaam maar zeker een fanbase opgebouwd en wordt ook het materiaal steeds meer songgericht, met als hoogtepunt het verschijnen van ‘Daydream Nation’, terecht nog altijd een klassieker genoemd.
Een groter publiek lonkt, maar het blijft kwakkelen. De band doet veel concessies om maar bekend te raken bij een groter publiek, zoals tournee met Neil Young die veel onwil bij het publiek oproept (en ook de crew van Young en uiteindelijk de band behoorlijk opbreekt). Pas eind jaren ’90 lijkt de band zich verzoend te hebben met het feit dat ze nooit een groot publiek zullen bereiken en worden plaatopnames steeds introverter, zoals ‘A Thousand Leaves’ uit 1998. Verrassend is de toevoeging van Jim O’Rourke, die zich het meest kritisch over de houding van de band uitlaat en zijn redenen om de band uiteindelijk weer te verlaten. Ook Steve Shelley is kritisch over cd-opnames, die zelden rechtdoen aan zijn talent. Als er iets uit deze biografie duidelijk wordt, is dat Sonic Youth meestal een compromis is, dat soms goed, en soms slecht uitpakt voor de leden. ‘Mensen klagen, maar niemand vertrekt’ zegt Gordon ergens. Nu een doorbraak geen zelfopgelegde verplichting meer is, is er meer ruimte voor zijprojecten en niet te vergeten het ouderschap van Gordon en Moore, waarmee kortere tournees steevast in het najaar worden gepland.
Wie naar schandalen zoekt of smeuïge verhalen, kan dit boek beter niet lezen, want het meest schokkende is een ruzie ten tijde van Dirty tussen Lee en het echtpaar Gordon-Moore. Wel biedt het een mooi inzicht in de onderliggende verhoudingen binnen de band, en de lange weg naar internationale bekendheid. Het boek leest prettig en er is voldoende ruimte voor kritiek. De laatste honderd pagina’s doen echter wat rommelig aan en het is duidelijk dat er een deadline gehaald moest worden. Gezien de hoge productiviteit van de band is dit een omissie. Mocht je dit boek kopen, let goed op dat het boek niet verkeerd gesneden is zoals dat van mij.
EvR
