De Subjectivisten

'Memories can't wait': Jonathan Lethem en Talking Heads

Slint: geen succes, maar wel invloed

 

Op zoek naar de busplattegrond - Expeditie Retromania

Where’s the music? Kanttekeningen bij het ‘OOR goes Tech’-artikel

In het maart-nummer van OOR beschrijft Jasper van Vugt – in een overigens een zeer informatief en lezenswaardig artikel - de toekomstplannen van het blad op het digitale vlak, en geeft tegelijkertijd een informatief overzicht over de muziekindustrie en muziekbeleving anno 2012. Het artikel eindigt met de jubelende zin die het betoog als geheel goed verwoordt: “nog nooit is er zoveel muziek direct voorhanden geweest, nog nooit heeft de luisteraar zoveel keuze en macht gehad en wordt het hem makkelijk gemaakt om nieuwe muziek te ontdekken”. Op die conclusie valt echter wel één en ander af te dingen.

Een soort van jaarlijst

Precies een jaar geleden besloot ik Nederland een tijdje te verlaten. Na een omweg via Barcelona en Sevilla kwam ik terecht in Granada. Het leven is er niet altijd even gemakkelijk: de zomers zijn er heet, de winters koud, zeker wanneer blijkt dat centrale verwarming afwezig is in de woonruimte. Een elektrische kachel biedt uitkomst totdat je de elektriciteitsrekening ziet. Er is me verteld dat er nergens meer Erasmus-studenten rondlopen dan in Granada, en dat verbaast me niet. Italianen, Amerikanen en Fransozen zie je overal, de overige buitenlanders zijn toeristen op doorreis, met een tussenstop voor het Alhambra. Granada is een plek waar niemand lang lijkt te blijven.

 

Pubers, Folk en Mexicaanse koffie: een avondje uit met Thurston Moore en Kurt Vile

Kurt Vile and the Violaters & Thurston Moore, The Great American Music Hall, 26 juli, San Francisco.

Kurt Vile lijkt een beetje op Neil van The Young Ones. Lang haar, schuchter, hippie. Als ik aanschuif bij de rij bezoekers die om zeven uur 's avonds al een plekje voor het podium willen reserveren, komt Vile net naar buiten lopen met een paar dvd's van Twin Peaks onder zijn arm. Hij checkt zijn telefoon, en glipt weer naar binnen. Daarvoor moet hij langs de bezoekers, die hem nauwelijks opmerken. Voor me staat een tienermeisje met geblondeerd haar dat nerveus begint te praten als ze Vile ziet. 'That's him!'. Ze wacht op een vriend, een 'massive Sonic Youth fan', vertelt ze me. Stoer vertel ik dat ik Sonic Youth gezien heb met Jim O'Rourke. Dat maakt indruk. Zelf heeft ze Sonic Youth nog niet gezien. Ze komt dan ook voor Thurston Moore vanavond.

Bijkomen met Miles Davis' 'The Complete In a Silent Way Sessions'

De drie cd's die samen de box 'The Complete Silent Way Sessions' vormen waren de afgelopen weken een fijne afwisseling voor een stapel Blue Note-cd's. Eerst die Blue Note-cd's: voor bodemprijzen kun je een serie Rudy van Gelder-editions vinden met avant-garde jazz uit de jaren '60. Bijvoorbeeld het debuut van drummer Tony Williams 'Lifetime', een bijzonder gewaagde cd met veel vrije improvisatie. Het vreemde slotstuk van die cd,  'Barb's Song to the Wizard' zweeft ergens tussen modern klassiek en jazz-standard. Of 'Point of Departure' van pianist Andrew Hill, waar composities halverwege compleet de andere kant opgaan dan je verwacht en waar Eric Dolphy de ene na de andere weergaloze solo speelt. Een andere favoriet is Wayne Shorter's 'Juju', waarop de begeleidingsband van John Coltrane zich waagt aan een set orginele composities van Shorter, en waar de invloed van Coltrane zelf nooit ver weg is (om niet de suggestie te wekken dat Shorter een Coltrane-epigoon is, wordt in de orginele liner notes de naam Coltrane nergens genoemd). Over die liner notes nog dit: het zijn zonder uitzondering erg goede, beschouwende essays zonder marketing-bla die je tegenkomt in menig jazz-tijdschrift of -blog. 

Zijn god was een mens; dEUS revisited

De verzamelaar in mij wist dat ik in Antwerpen een grote kans liep daar de eersteling van dEUS op de kop te tikken. In Nederland was het kleinood in kwestie, de EP 'Zea', nergens te vinden. Zodra de VWO-excursie tijdelijk werd opgeschort om de begeleiders (docenten op leeftijd) rust te gunnen, sloeg ik mijn slag in een klein cd-zaakje. Ik heb 'm niet vaak gedraaid, maar het is een mooi curiosum. Maar goed, dEUS dus, een band die ik wel interessant vond.

The Art of Touring

 

Twitteren op je Weblog

Twitteren is het woord van 2009. Terecht zou ik zeggen. Ik doe het zelf niet, maar ik praat er wel de hele dag over. Vooral bekende mensen weten er wel raad mee, maar onderschat de moderne popjournalist ook niet. Lange tijd vroeg ik me af waarom ik geen nieuwe entries op muziekblogs meer las, maar nu weet ik het antwoord: deze (ex-)bloggers twitteren nu met elkaar, dag en nacht.

Han Bennink: ‘De wereld als trommel’ en ‘Hazentijd’

Jim O'Rourke - The Visitor

 Jim O’Rourke’s nieuwste release ‘The Visitor’ verdient meer dan een gehaaste recensie van nog geen drie alinea’s. Hier volgt de herkansing.

Tarantino Revisited

In antwoord op Olaf's Tarantino-stukje zomaar wat losse gedachten over het werk van Tarantino, met als centrale vraag: is Tarantino niet gewoon iemand die gewoon netjes zijn publiek voorschotelt waar het voor gekomen is?

 

 

 

 

De dag dat ik ophield met cd’s kopen

Na het zien van High Fidelity dit weekend was ik weer even terug in De Waaghals in Nijmegen. Altijd dezelfde mensen die plaatjes luisterden aan de bar, net als in de film. Dezelfde discussies over muziek, en nergens vrouwelijk publiek te bekennen. De film schetst een tijdperk dat bijna voorbij is. Wie heeft de platenwinkels om zeep geholpen? De consument of de industrie zelf? En wat komt ervoor in de plaats? Is het internet na een periode van anarchisme rijp voor betaalde downloads?

D is for Drumming: Bobby Previte

Bobby Previte is drummer, bandleider en componist. Een manusje van alles, iemand die te plaatsen is tussen mensen als Frank Zappa, Charles Mingus en Miles Davis. Bepaald niet de minsten dus. Previte leerde componeren bij Morton Feldman en combineert met gemak jazz, rock, surf en improvisatie, nou ja, eigenlijk alles. Recentelijk werden de mogelijkheden van doom metal en jazz verkend. Op de website van Bobby Previte (www.bobbyprevite.com) staan sinds kort een serie live-opnames beschikbaar voor download en online-streaming, die niet alleen van bijzonder hoge kwaliteit zijn, maar ook een belangrijke toevoeging zijn op de imposante discografie van de man.

Beck en zijn schamel begaafde punkvriendjes

In de tijd van lo-fi, slackers en indie-rock was Beck waarschijnlijk de enige artiest die van jong en oude muziekjournalisten enthousiaste reacties kreeg. ‘Een oude geest in een jong lichaam’ omschreef Johnny Cash hem als ik me niet vergis. Achteloos kwakte Beck zijn rommelige ideeën op tape, die werden uitgebracht op de cd’s ‘Mellow Gold’, ‘Stereopathetic Soul Manure’ en ‘One Foot in the Grave’. Want Beck was een ster in wording, en er viel geld te verdienen met alternatieve muziek, en dus ook met Beck. Die laatste cd is opnieuw uitgebracht met 16 bonustracks, die nauwelijks onderdoen voor het origineel. Of: die net zo divers zijn als het origineel, misschien is dat een wat meer neutrale inschatting.

This Is Not A Fugazi Article

 

 

Fugazi is al een tijdje niet meer onder de mensen. In dit artikel volgt een blik over de schouder van een nietsvermoedende concertbezoeker op weg naar huis, tijdens een koude zaterdagnacht in november 1998.

ZXZW introduceert open beleidsvorming in de culturele sector

Eerst was er het festival, ZXZW. Daarna was er het organisatiemodel, dat op straat werd gegooid: iedereen mag zich met mengen in de besluitvorming van het festival en heeft inzage in hoe het festival wordt georganiseerd. Deze actie genereerde de nodige persaandacht. Een marketingstunt, of zit er meer achter? Programmeur Joost Heijthuijsen over openheid in de culturele sector, overaanbod aan concerten en het einde van de platenindustrie.’ De nadruk ligt weer bij de bezoeker, bij de fan, de basics van muziek’.

'De beste muziekverhalen van 1945 tot nu' (Boekrecensie)

 

Een tijd terug was popjournalist Serge Simonart te gast bij het programma ‘Kunststof’ op Radio 1. Hij beklaagde zich erover dat Nederlandse popjournalistiek zou gruwelijk serieus is. Die indruk krijg ik niet bij het lezen van het gigantische boek ‘De beste muziekverhalen van 1945 tot nu’, dat Leon Verdonschot heeft samengesteld. Sterker nog, ik heb me zelden zo vermaakt met een boek over muziek.

 

 

 

Heima, a Film by Sigur Rós (DVD)

 

De leden van Sigur Rós zien er niet uit als doorsnee rockmuzikanten. Maar alles is nou eenmaal anders als je uit IJsland komt, zo lijkt het wel.