De Subjectivisten

TriO))): Scott Walker + Sunn O))) - Soused

[cd/lp, 4ad]

Eigenlijk roept de vooraankondiging van de samenwerking tussen grootheden Scott Walker en Sunn O))) vooral ongeloof en vragen op. Ongeloof dat het daadwerkelijk gaat gebeuren en verder vooral veel vragen over de mogelijke uitwerking en het resultaat ervan. Vaste forumbezoeker en kunstenaar John Prop (en Subjectivist in hart en nieren) en de Subjectivisten Jan Willem Broek en Bas Ickenroth dompelen zich onder en bijten zich vast in dit gepekelde plaatje. Een hele kluif, die op verschillende wijze verteerd wordt.

Aphex Twin „Syro”

Naar aloud Subsgebruik belichten we een belanghebbend album van verschillende kanten. Gastschrijver Jan Hiddink van het Rotterdamse WORM en vaste medewerker Martijn Busink hebben hun gedachten over het nieuwe album van dit enfant terrible van de elektronische muziek opgeschreven.

TrioKwartetrecensie: Scott Walker - Bish Bosch

Een recensie schrijven over een nieuw Scott Walker album blijkt nog helemaal niet zo eenvoudig te zijn. Het levert zelfs al verwarring op bij aanvang, want de triorecensie bestaat ineens uit 4. Dit past ook helemaal bij de muziek van deze haast ongrijpbare ouwe rot; niets lijkt te kloppen en ineens heb je een sluitend kwartet. Scott laat hoe dan ook tongen rollen, pennen bewegen en toetsenborden schudden van het getik. Twee Subjectivisten, 1 min of meer ex-Subjectivist en een jarenlange forumregular zijn in het diepe gesprongen en geven hieronder duidelijk onduidelijk hun mening over Bish Bosch (4ad, 2012).

The Tree Of Life vs Melancholia

Zelfverklaard non-musician, evenementen/festivalorganisator, kunstenaar en graag geziene forumgast John Prop houdt van ambitieuze speelfilms die op grootsche wijze Het Mysterie Van Het Leven En Liefst Ook Nog De Dood willen vatten in twee á drie uur, als het even kan met een bombastische soundtrack en imposante natuurbeelden. Hij zet twee films in die categorie op eloquente wijze naast elkaar.

Pubers, Folk en Mexicaanse koffie: een avondje uit met Thurston Moore en Kurt Vile

Kurt Vile and the Violaters & Thurston Moore, The Great American Music Hall, 26 juli, San Francisco.

Kurt Vile lijkt een beetje op Neil van The Young Ones. Lang haar, schuchter, hippie. Als ik aanschuif bij de rij bezoekers die om zeven uur 's avonds al een plekje voor het podium willen reserveren, komt Vile net naar buiten lopen met een paar dvd's van Twin Peaks onder zijn arm. Hij checkt zijn telefoon, en glipt weer naar binnen. Daarvoor moet hij langs de bezoekers, die hem nauwelijks opmerken. Voor me staat een tienermeisje met geblondeerd haar dat nerveus begint te praten als ze Vile ziet. 'That's him!'. Ze wacht op een vriend, een 'massive Sonic Youth fan', vertelt ze me. Stoer vertel ik dat ik Sonic Youth gezien heb met Jim O'Rourke. Dat maakt indruk. Zelf heeft ze Sonic Youth nog niet gezien. Ze komt dan ook voor Thurston Moore vanavond.

De Dag Dat Popjournalistiek Zijn Onschuld Verloor

 

Noem me naïef, wereldvreemd. Dat Guuz Hogaerts 20 cent per woord vangt om een concert te recenseren? Ik had het niet verwacht. Dat ook Alex van der Hulst en Koen Poolman rond de vijftien cent aftikken? Donderslag bij heldere hemel. Het klinkt gek, maar sinds ik twintig jaar geleden mijn eerste onzekere stappen in de popmuziek zette heb ik nooit over popjournalistiek gedacht als product. Als iets dat verhandeld wordt op de vrije markt.

Radiohead vs. Flying Lotus

"Im trippin out right now.. this radiohead shit is cold! gawd. i need to slap someone in the face .. someone come over." Flying Lotus liet zich even gaan op Twitter gisteren. "Sorry i gotta tweet thru this radiohead joint", excuseerde hij zich. "Its kinda a world event for me."

Hiphopsponzen

Oké, ik zit me op te winden om niks. En ik voel me half een ontevreden Wildersje. Maar toch. Misschien moet iemand me eens iets uitleggen.

The Art of Webcam Sex

"Give me just a second, baby", zegt ze. "Just a second." Ze neemt twee korte hijsen van haar sigaret, kijkt een keer achterom en trekt haar bh'tje recht, om het vervolgens meteen maar uit te trekken. Ze heeft golvend, donker haar, en een brillenhoofd. Het nachtkastje waar het montuurtje en de asbak op liggen, staat vermoedelijk net buiten beeld. Echt knap is ze niet, lelijk ook niet. Ze neemt snel nog een trekje en legt dan de sigaret echt weg. Dan plaatst ze haar hand naar achteren, op het broekje van de man achter haar en zegt ze tegen de camera: "Hey baby".

Kan Mikami: woorden als vuisten en zinnen van zijde

Oftewel hoe een Japanse avantbluesmeneer het leven van de schrijver voorgoed veranderde. Joris Heemskerk doet uit de doeken waarom juist Ken Mikami zo hard aankomt dat het pijn doet.

Hans, Geezer, NEMS en gevulde deegdingetjes.

Deel V van de plezierige helletocht langs het oeuvre van Black Sabbath brengt ons bij Master of Reality. Billy Clismo vond hem ergens in de vorige eeuw voor vijf piek in de platenwinkel (dat leggen we nog wel eens uit). Riffs, riffs en nog eens riffs maar niet op een pizzabodem.

Van Cola krijg je dorst

Meestal hangt Mic B doelloos rond op het forum. Voor Vol. 4 van Black Sabbath maakt hij een uitzondering. Vierde artikel in de reeks over het vierde album van de Birminghamse fab four.

Subroutine Showcase (17/1) en Noorderslag (18/1)

In een nieuwe gastbijdrage slaat André Rozendaal een dubbelslag (ho, ho). Straight Outta Groningen, een verslag van Noorderslag 2009 en aanverwante festiviteiten.

Jaarlijst 2008: André Rozendaal

Ja, ze zijn er nog. Die zonderlingen die het ophouden tot in het nieuwe jaar en pas definitie een blik terugwerpen wanneer het jaar voorbij is. In een gastbijdrage geeft André Rozendaal tekst en uitleg. Gaan we de Subs Fleet Foxes vrij houden? De spanning is te snijden.

No Life 'Til 'Em All – Over Metallica's Smile

Vol trots presenteren we de volgende gastbijdrage waarin Billy Clismo zowel zijn herinnering aan caravans en metalsnobs verkent als dat mysterieuze gebied tussen de No Life 'Till Leather demo en het debuut Kill 'Em All.