De Subjectivisten

Cinema in 2014 (Olaf)

Eind 2013 was ik film kijken beu. Je zit maar op de bank, of in zo'n zaaltje, beelden te comsumeren. En achteraf heb je een mening. Zo'n lekker belangrijke mening. Ik werd er een beetje moe van en besloot zelf weer dingen te gaan maken. Muziek. Het gevolg is dat ik weinig films heb gezien dit jaar. Maar weinig films voor een verslaafde is nog steeds een heel respectabel stapeltje. En het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan. Liedje af? Belonen we dat met een film. Goed, voor wat het waard is: mijn meninkjes over 2014.

Cinema in 2013 (Olaf)

In het jaar 2013 heb ik twee bijdrages geleverd aan de Subjectivisten-website. Een stukje over  Unsere Mütter, unsere Väter. En dit overzichtsstuk. Hele jaar niks presteren en dan aan het einde van het jaar toch weer een grote bek. Inderdaad, het is een beetje zielig. Als reden geef ik mijn verslaving op. Nee, niet de verslaving aan cinema, want een film duur gemiddeld 1 uur en 45 minuten, en dan kun je er in het resterende deel van de avond een stukje over schrijven voor De Subjectivisten. Nee, het gaat hier om mijn verslaving aan series. Ja, ook ik.

Unsere Mütter, unsere Väter (Philipp Kadelbach, 2013)

Unsere Mütter, unsere Väter is een 4 ½ uur durende mini-serie over de Tweede Wereld Oorlog bezien vanuit Duits perspectief. Hij kwam laatst nog even langs bij Zomergast Beatrice de Graaf en de VPRO heeft de serie inmiddels aangekocht. We krijgen een onaangename waarheid voorgeschoteld “in een gewaagde poging een dialoog te bewerkstelligen over het oorlogverleden tussen de oudere en de jongere generatie”, zo lezen we op de doos. Dat valt enorm mee, of tegen, zo blijkt.

Cinema in 2012 (Olaf)

2012 was het filmjaar waarin ik voelde dat ik oud werd. Iedere keer als ik naar de film ging viel het me op dat ik naar een geperforeerd doek zat een kijken. Voor de jongere lezers: een gaatjesdoek. De film wordt anno 2012 in menig theater namelijk geprojecteerd op een doek met kleine gaatjes en – dit is het punt – dat irriteerde me dit jaar mateloos.

Jagten (a.k.a. The hunt, Thomas Vinterberg, 2012)

Altijd leuk als een film gemengde gevoelens oproept. Jagten, Vinterbergs film over een man, Lucas, die wordt verdacht van pervers gedrag met kinderen, is zo’n film. Niet subtiel, zegt de een. Drammerig, zegt de ander. Ongeloofwaardig, zegt een derde. Onbegrepen, zeg ik. 

Het schaduwkabinet: week 40 - 2012

Als fractie kom je toch altijd tot een deelakkoord? Enfin, totaal geen overeenstemming in onze lijstjes uit het:

We luisterden naar: Dominique A, Jim Coleman, Elina Duni Quartet, Olan Mill, Pepe Wismeer, Şevval Sam, Saur, Valentin Silvestrov en David Byrne & St. Vincent. En keken naar: Oslo, 31. August, Footnote, TV Junkie en Monsieur Lazhar. En lazen: Mean Deviation – Four Decades of Progressive Heavy Metal.

Il deserto rosso (Michelangelo Antonioni, 1964)

 

 
In mijn cinema-wereld is de foto hierboven iconisch. Het is King Kong die aan Empire State Building hangt. Het is Marlon Brando mompelend in een donkere kamer. De vinger van E.T. Het is Monica Vitti, die in Antonioni's Il deserto rosso last heeft van de moderne, industriële wereld, net als Julianna Moore in Safe. Ik heb deze film gisteren weer eens bekeken en besloten dat ik dit de mooist gefotografeerde film vind die ik ken. En eentje waar de mooifilmerij nooit uit de pas loopt met de thematiek van de film. En dus mag het. Het is zijn eerste film in kleur. Een mirakel. Hieronder een foto-collage, losjes thematisch geordend.

Het schaduwkabinet: week 16 - 2012

Het gedrag van zowel Robert M als Anders Breivik is werkelijk om op te schieten. Uit zelfverdediging ruimen die twee. Ook lekker opgeruimd zijn onze lijstjes uit het:


We luisterden naar: Elsiane, A Jigsaw, :Wumpscut:, Various Artists: Lost In The Humming Air (Music Inspired By Harold Budd), Miaux, Majutsu No Niwa en Various Artists: Hare Akedod 002. En gingen naar: Killing Joke. En keken naar: Snowtown, Certified Copy, Ruby In Paradise en The Day He Arrived.

Kiseki (a.k.a. I wish; Hirozaku Kore-eda, 2011)

Kore-eda is één van Japans meest vooraanstaande arthouse-cineasten, die met artistieke hoogvliegers als After life en Nobody knows internationaal furore maakte, maar ook door zijn introvertere drama’s Distance en Maborosi bij mij weinig fout kan doen. Nou goed, hij maakte twee jaar geleden het lichtvoetige Air doll, over een man die verliefd wordt op een opblaaspop. Heel slecht was het niet, al vond ik de metafoor (“Eigenlijk zijn we allemaal poppen”) er zo dik op liggen dat ik deze film, na het gedragen Still walking, als een knieval voor het grote publiek ervoer. I wish zet de koers naar het grote publiek met grote schreden verder. Het is zelfs zijn meest toegankelijke film ooit. Als het Amerikaans was geweest, dan kwamen zelfs de Pathé-theaters in het vizier. Maar de arthouse-liefhebber die ik ben keek aardig op zijn neus, want I wish kan mee met Kore-eda’s beste.

Once upon a time in Anatolia (Nuri Bilge Ceylan, 2010)

Vorig jaar zag ik mijn film van het jaar (Meek's cutoff) al in januari en ik vrees dat het dit jaar weer zo is. En dan moet het IFFR nog beginnen. Once upon a time in Anatolia, wat een complete film. Als je niet zo vaak naar de film gaat, of als je niet zo vaak de deur uit komt, ga dan in ieder geval dit even zien. En ga dit vooral niet zitten downloaden, want de cinematografie is om door een ringetje te halen. Ceylan (Uzak, Iklimler) maakt misschien wel zijn beste film. Het is zo'n film die je na afloop geweldig vindt en een dag later tweemaal zo goed. En die je een jaar later pas echt begrijpt. Maar zo lang kan ik natuurlijk niet wachten met het van de daken schreeuwen. Eh, meesterwerk?

Cinema in 2011 (Olaf)

Vorig jaar schreef ik dat mijn eindejaarlijst waarschijnlijk de laatste was die serieus te nemen was. Het valt nog mee. Ook dit jaar kost het me geen enkele moeite er een top twintig uit te rammen, al zijn de dagen dat ik mezelf veelkijker noemde waarschijnlijk voorgoed voorbij. 2011 was voor mij het jaar van de Britten, en van Nicolas Roeg en Wim Wenders, het jaar waarin ik weer een hele stapel documentaires zag. En het jaar van die vrouwelijke cineaste die het hem weer flikte.

Real Estate (Tivoli de Helling, 7 december 2011)

In Tivoli de Helling werd afgelopen woensdag flink gejengeld. Real Estate deed ons land aan. Die laatste plaat vond ik wel leuk, live was het stukken enerverender. Het is muziek die niet meer gemaakt wordt, vandaag de dag. Eenvoudige, meanderende gitaarliedjes die nergens virtuoos of moeilijk klinken maar die gezamelijk een sfeer creëren die totaal verslavend is. The Feelies kunnen de voorvaderen genoemd worden, maar omdat dit Amerikaanse gezelschap in de melodieën af en toe wat Brits aandoet is een associatie met onze eigen Serenes ook niet zo slecht. Alleen zijn die nuchtere, Friese koppen van destijds vervangen door vijf Amerikaanse gecultiveerde Pitchfork-hoofden. Jingle-jangle-muziek dus, van het soort dat pas echt indruk maakt als je het live ziet. Want twee zonder distortion vervormde, door elkaar heen tokkelende gitaren die tesamen een dikke geluidsbrij in elkaar vlechten, dat moet je fysiek voelen. Daar moet je in kunnen kruipen. Je moet overigens niet in dat bandje spelen, want cleane Fender-gitaren over dito versterkers, dat houdt geen trommelvlies twee toerneetjes vol. Maar om twee uurtjes ondergedompeld te worden in het ene na het andere melancholieke gitaarloopje is puur genot. Real Estate is live ook veel dynamischer dan op plaat, al gaat het nooit loos. Alles met mate, de nuance volstaat. De drummer die opeens de hi-hat niet meer aanslaat, of die even twee maten van snare naar tom gaat. En dat je dat dan geniaal vindt. Het kan zo simpel zijn, een gitaarbandje, maar het is lang geleden dat ik zo genoot van een set D-G-C liedjes. Zulke vertrouwde muziek en tevens zo fris. Ik kende hun repertoire niet zo goed dat ik stond te wachten op bepaalde nummers. Jengel maar gewoon weemoedig verder, jongens. Als ik 23 was geweest, afgelopen woensdag, dan had ik waarschijnlijk met een oplopende druk op de traanbuizen tegen de zijwand gehangen, me af en toe afvragend hoe je in godsnaam in contact komt met dat leuke meisje van de garderobedienst.

olafk

Gillian Welch & Dave Rawlings (Paradiso, 7 november 2011)

Ik kan me nog herinneren dat ik net een tijdje begonnen was aan mijn proefschrift. Het was weer een niks-week geweest. Niks bedacht, een hoop gelezen en toen ik op de fiets het weekend inreed, zat er maar één gedachte in mijn hoofd: “Wat heb ik hier nou nog helemaal aan toe te voegen?” Er moesten nog twee stops gemaakt worden op weg naar huis (waar niemand zat te wachten): de Albert Heijn en cd-verhuur Verlaine aan de Wittevrouwenstraat te Utrecht. Bij de eerste kocht in een kant-en-klare maaltijd en wijn, bij de tweede huurde ik Revival, het debuut van Gillian Welch.

Het schaduwkabinet: week 39 - 2011

Doe es normaal man! Doe zelf eens normaal man! Dus check de beschouwingen maar in onze lijstjes uit het:
 

We luisterden naar: Necro Deathmort, Opeth, Rivulets, Laura Arkana met Peter Broderick, Matt Bauer, FareWell Poetry, Hauschka & Hildur Guðnadóttir, Nirvana, The Owl Service, Plaid, R.E.M., Various Artists: Seeljocht, Hubbub, Bill Orcett, Stephen Malkmus & The Jicks, The War On Drugs, Houses, Elika, Skylar Grey en Das Racist. En keken naar: My Son, My Son, What Have Ye Done, Midnight In Paris en In Search Of A Midnight Kiss.

Recensie van de eerste twee minuten van de tweede akte van Le Nozze di Figaro (Mozart, 1784)

Goed, verder met Wolfgang. Toen ik na het zien van Don Giovanni weer wat was opgekrabbeld, lag ik na het zien van Le nozze di Figaro alweer gestrekt. Deze opera in vier aktes, waarvoor Lorenzo Da Ponte wederom het libretto (zeg maar, de tekst) schreef, biedt zo’n 3,5 uur aan muziek, dus daar ben je wel even zoet mee. De beroemdste passage is het einde van de tweede akte, waar een duet uitgroeit tot trio, kwartet, kwintet, etcetera. Twintig minuten in totaal. Voor de filmliefhebbers, deze scène komt aan bod in de film Amadeus, als Wolfie zijn idee voor een nieuwe opera bij de keizer moet komen uitleggen (klik). Het dramatische hoogtepunt is de vergiffenis-scene aan het einde van de vierde akte, dat het nogal gemankeerde eind-goed-al-goed voorbereidt. In Amadeus zien we Salieri aan de loge genageld naar deze scène luisteren en slaakt de keizer een diepe geeuw (klik). En oh ja, deze zingen we allemaal weleens onder de douche. Da's ook Figaro.

Recensie van de eerste twee akkoorden van Don Giovanni (W.A. Mozart, 1787)

Sinds jaar en dag zijn op De Subjectivisten beschouwingen te vinden over hippe popmuziek, klassieke popmuziek, hippe films, klassieke films en hippe klassieke muziek. Maar klassieke klassieke muziek? Geen subjectivist die er naar kraait, zo lijkt het. Daar moet toch eens verandering in komen. Want wat heeft bijvoorbeeld ‘good ole Mozart’ ons ooit misdaan? Daarom hier een eerste beschouwing, over Don Giovanni. Maar dan alleen over de eerste twee akkoorden. Het moet wel een beetje overzichtelijk blijven.

Eefje de Visser - In het gras

Ik ontdek tegenwoordig alles een jaar na dato dus ik ben nog relatief snel bekend geraakt met Eefje de Visser, al zeg ik het zelf. Ik hoorde laatst ergens Afdwaalt – een Nederpopklassieker wat mij betreft – en vermoed dat Eefje inmiddels een grote ster is in Nederland. Of is het weer een gevalletje van “drie sterren want de teksten vallen bij nader inzien toch wat tegen”? Op het album staat het liedje In het gras. Een zo op het gehoor nogal bloemerig, meisje-met-gitaar-achtig nummer dat wellicht achteloos voorbij gaat als je hersenen even de andere kant opstaan. Mijn hersenen stonden met dit prachtige lenteweer op standje zomer en ontdekten in dit nummer een vooraankondiging van dat jaarlijks terugkerende paradoxale gevoel: zomermelancholie.

Poetry (Lee Chang-dong, 2010)

Lee Chang-dong maakt het cirkeltje graag rond. Peppermint Candy, Lee’s meesterlijke film uit 1999, begint en eindigt met een man die op een reünie langs de oevers van een rivier op een brug klimt en daar een trein op zich af laat denderen. De film ertussenin vertelt het verhaal van deze man. Ook Poetry begint en eindigt langs de oevers van een rivier. Daar spoelt in de eerste scène een lijk aan. In de laatste scene zien we alleen de rivier. De film ertussenin vertelt het verhaal van Mija, Alzheimer-patiënt die sterke behoefte krijgt aan een hobby.

Het schaduwkabinet: week 7 - 2011

Een diner, een etentje, een avondmaal, een bord met warm eten, iets om in je maag te plempen...whatever! Iets om echt je tanden in te zetten zijn onze lijstjes uit het:
 

We luisterden naar: Pien Feith, Stranded Horse, …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, *AR, James Blake, Marianne Dissard, Heinali, Mogwai, Peaking Lights, Tim Hecker, Bright Eyes, Toro Y Moi, Iron & Wine, Talk Talk en Kleine Viezerik. En gingen naar: Nile en Melechesh. En keken naar: Farewell My Concubine, True Grit en Black Swan.

Les amours imaginaires (Xavier Dolan, 2010)

De 21-jarige Canadees Dolan houdt de gemoederen onder cinefielen behoorlijk bezig. Les amours imaginaires, die ook op IFFR draaide, roept ofwel bewondering ofwel ergernis op. Hap-snap leentjebuur spelen bij Godard en Wong Kar-wai om een lege huls er mooi uit te laten zien, zo kan men de kritiek samenvatten. Een prikkelende, verfrissende film, zegt de ander. Ik moest er even over nadenken, maar bevind me inmiddels overtuigd in het kamp van de ja-knikkers.