Twee dagen nadat ik de begenadigde leeftijd van 41 bereikte, besloot ik om Grateful Dead eindelijk maar eens een kans te geven. Een eerlijke, serieuze kans. Mijn platencollectie bevat wel degelijk een Deadalbum, maar die wordt niet frequent gevisiteerd. Understatement-to-the-max. Waarom nu dan wel ineens?
Heb ik een reden nodig dan? Dacht het niet. Maar als ik er toch eentje moet geven is het simpelweg de zucht naar het onbekende, het mythische. Want die status heeft Grateful Dead ontegenzeggelijk. Een vlotte internetzoekopdracht levert handenvol sites waarop elke noot van elk concert dat de Dead ooit gaf wordt uitgeplozen en geanalyseerd, tot in den treure bijna. Wat bezielt menigeen om volledig los te gaan op Jerry Garcia en consorten? Bezijden geestverruimende substanties. In de Dead-Thread reeks ga ik op zoek naar het antwoord op die vraag.