De Subjectivisten

Motorama en het mysterie van de KG-bekertjes

Een Brainpower-lookalike op sneakers die ooit wit zullen zijn geweest zet tien kartonnen bekertjes op een Vox-versterker. Deze roadie ziet er totaal niet uit alsof 'ie bij de band hoort, bedenk ik me. Het zal het ronde brilletje zijn. Een schandalig vooroordeel, zeker gezien ik zelf een aantal jaar geleden ook rondliep met zo'n montuur. Een onterecht vooroordeel ook, wanneer hij een gitaar omhangt en de microfoonstandaard op mondhoogte instelt gaat het er toch op te lijken dat hij erbij hoort. Als hij begint te zingen ben ik overtuigd van mijn ongelijk: Brainpower blijkt de zanger van Motorama.

Het concert waar ik het minste van meekreeg ooit

Een berichtje van M. verschijnt op mijn iPhone. Ik noem het merk iPhone bij naam, want ik heb een iPhone, en dan schijn je constant te moeten zeggen dat je een iPhone hebt. M. noem ik niet bij naam, wegens privacyredenen, en om spanning op te bouwen. "Ik heb een +1 over voor A Place To Bury Strangers dit weekend, ga je mee?", is de vraag. 'You had me at gratis' is nog steeds mijn adagium, dus ik ben snel om. "Nog één ding, zorg wel voor goede oordoppen, want vorige keer dat ik ze zag liep ik maanden met een piep in mijn oor."

Triorecensie: Nada Surf - The Stars Are Indifferent To Astronomy

Het nieuwe album van Nada Surf (en hun aanwezigheid hier te lande) zorgt voor drie bespiegelingen over hoe het ooit was.

Jaarlijst 2011: Thijs Z.

Het is alweer even januari. Ik eet zonet de laatste koude oliebol op. De Jip-en-Janneke-champagne is er ook doorheen. Het aantal luisteraars van Radio 2 halveert met de dag. Het perfecte moment om even terug te blikken op 2011.

Het jaar waarin Amy en Steve overleden, en Kim Jong-Il geheel volgens de profetie transformeerde in een vuurspuwende draak en zijn rechtmatige plek innam aan de sterrenhemel. Het jaar ook waarin de Arabische wereld een paar giant steps vooruit zette, en de Westerse een pas op de plaats moest maken. En het jaar waarin tien dolgelukkige muzikale acts een plek veroverden in mijn jaarlijstje.

(Thijs Zilverberg)

Bergafwaarts tussen de Rijnmondse kweekmonstertjes

De avond is al even bezig, maar de nacht nog jong, als we uitstappen op een donker metrostation in Rotterdam-Zuid. Ik ben in een pestbui. In de tweede plaats om de vijftienkoppige groep van vijftienjarige jongetjes die ons al vanaf de binnenstad achtervolgt, waardoor het er steeds meer op begint te lijken dat we hetzelfde einddoel hebben.

Het schaduwkabinet: week 39 - 2011

Doe es normaal man! Doe zelf eens normaal man! Dus check de beschouwingen maar in onze lijstjes uit het:
 

We luisterden naar: Necro Deathmort, Opeth, Rivulets, Laura Arkana met Peter Broderick, Matt Bauer, FareWell Poetry, Hauschka & Hildur Guðnadóttir, Nirvana, The Owl Service, Plaid, R.E.M., Various Artists: Seeljocht, Hubbub, Bill Orcett, Stephen Malkmus & The Jicks, The War On Drugs, Houses, Elika, Skylar Grey en Das Racist. En keken naar: My Son, My Son, What Have Ye Done, Midnight In Paris en In Search Of A Midnight Kiss.

Houses in Paradiso, of hoe ik verliefd werd op Sneeuwwitje

Ooit was ik redelijk op de hoogte van de ontwikkelingen op muziekgebied. Nu wacht ik tot mijn favoriete bandjes van tien jaar terug met een nieuw album komen, in de hoop dat het deze keer niet wéér een stap achteruit is. Gelukkig heb ik ook mensen om me heen die het nog wel volgen, en die me kunnen influisteren dat ik naar de albumrelease van Amsterdams nieuwe minihype en Nederlands volgende megahype Houses moet. Want, zo wordt me van verschillende kanten bezweerd, dit zou ik wel eens leuk kunnen vinden.

Ik was al hipster voor de hype

Ik heb al sinds 1990 een bril. Dit geeft me infinite respect van hipsters wereldwijd, maar dat gevoel is niet altijd even wederzijds. Afgelopen zaterdag stond ik in het hol van de leeuw. Locatie is de Vechtclub, het afscheidsfeestje van Eat This Media. Een mooie gelegenheid voor een knallend slotakkoord van een jaar wonen in Overvecht, dus mijn persoonlijke doelstelling van de avond is partymodus bereiken.