Scheurende gortdroge stembanden, biddend te baden in whisky, zeven liter long die schreeuwt om een sigaret en waar de aderen om smeken kan ik maar beter helemaal negeren; The Afghan Whigs haalt het beste in mij boven. Mijn dwingende behoefte aan verslaving die ik al jaren kanaliseer in sigaretten en koffie, vertolkt door de schurende strot van Dulli. Snakkend naar de zonde stond ik 12 juni achter in Paradiso toen dominee Dulli en zijn gospelkoor tegen elven in een zinderende afsluiter nog eens opriepen de alcohol niet te vergeten. Hoewel ik broodnuchter was dronk ik met grote slokken.
Nu op De Jaap: Tjeerd van Erve die in een vernietigend goed artikel uit de doeken doet dat Justin Bieber gelijk staat aan een opera van Verdi, en dus ook gelijk behandeld dient te worden. Verplicht lezen!
Terwijl de griepepidemie in ons land heerst, hebben wij de plaatjesdiarree gekregen getuige onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Richard Skelton, Omar Rodriguez-Lopez, Adele, Anna Calvi, The Gasman, Earth, Iron & Wine, Destroyer, Forgotten Woods, Orenda, Georgia Anne Muldrow, Moon Unit, Safe Swim, FNU Ronnies, Hunx And His Punx, The Goslings, The Young Gods, Boef en de Gelogeerde Aap en Robert Pollard. En keken naar: How I Ended This Summer. En gingen naar: Le Club Suburbia (met Loup, Terrie Ex & Gerri Jäger, Cactus Truck). Oh en Nick Cave moet rijlessen volgen…ja daar ga je dan met je stoere imago….
We hebben de centrifuge moeten inzetten, maar Sap zegt nu dat een schaduwkabinet haalbaar is. Dus hier zijn we weer! Vol trots zijn hier onze vers geperste lijstjes uit het:
We luisterden naar: Hooded Menace, Scorn, Console, William Ryan Fritch, Keith Kenniff, Pleq, Dictaphone, Sudden Weather Change, Toboggan, Markos Vamvakaris, Outsinging The Nightingale en The Third Eye Foundation. En gingen naar: Incubated 04 (Dustin O’Halloran, Dÿse, Mater Suspiria Vision)
Het is december. Tijd van lijstjes. De beste releases, de beste concerten, de beste take-away Chinees, de beste populist. U kunt het zo gek niet bedenken, of er wordt een lijstje van gemaakt. Voor Radio Mortalereden om haar luisteraars te vragen de vijf beste releases van eigen bodem in te sturen. Met het oog opThe Sound Of 2010 op 28 december in Cul de Sac, alwaar Maarten en ik toch ook iets zullen moeten zeggen, hier een nationalistische blik op het muzikale jaar 2010.
Op de drempel van de jaren ’70 voerde de tegencultuur, het subversieve, in muziekland de boventoon. Alles moest kunnen en de gehele maatschappij mocht op haar kop. Muzikaal hoogtepunt in deze subversieve dagen was (naast vele anderen) Trout Mask Replica van Captain Beefheart and his Magical Band. Een dubbelelpee waarop “uomo unversalis” Don Van Vliet de regels van de blues geheel heeft herschreven en in 1969 met even veel ontzag als verontwaardiging werd ontvangen. Volgens de mythevorming rond dit album, waarop free jazz en blues elkaar ontmoeten, zou de schoolvriend van Frank Zappa zijn vierde werk in minder dan een halve dag hebben geschreven, waarna hij weken zo niet maanden bezig is geweest om zijn band uit te leggen wat hij met zijn atonale blues en absurde ritmes bedoelde. Hoe het ook zij, de 28 nummers die de dubbelaar telde, worden gezamenlijk gezien als een van de belangrijkste platen uit de afgelopen 50 jaar. En haast omdat te benadrukken, is het meesterbrein achter deze plaat vandaag op 69 jarige leeftijd overleden.
Trout Mask Replica is uiteraard niet de enige plaat die Don Van Vliet heeft nagelaten, en met zijn gehele discografie heeft hij van Tom Waits tot Sonic Youth en XTC zijn stempel op de verdere muziekontwikkeling.
Baanbrekend muzikant, voorbeeld voor velen, schilder, tekenaar en beeldhouwer Don Van Vliet is niet meer.